ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดวงไฟ]

***เขียนจนจบไปหลายบทแล้วเพิ่งเห็นว่ากระทู้นี้เป็นการต่อกลอน คิดว่าเป็นการโต้ตอบกลอนไป-มา กันธรรมดา
เลยทำให้ฉันทลักษณ์ไม่สัมผัสกับกลอนของคุณระนาดเอก ขออภัยคุณระนาดเอกและทุก ๆ ท่านเป็นอย่างสูงด้วยค่ะ...

[มั่น แซลี้]

ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่น้องเล็กมาแต่งกลอนพี่ก็ดีใจแล้ว
ขอพูดแทนระนาดเอกน่ะ อิอิอิ

[ดวงไฟ]

ขอบคุณพี่มั่นค่ะ

[ระนาดเอก]

เช้าวันนี้พี่ยาหน้าหม่นหมอง
ก็อยากจะร่ำร้องเพื่อเรียกถาม
เหตุอันใดแววตาสง่างาม
กลับเห็นความเหนื่อยล้าบนหน้านวล

ได้รู้ความยามนี้ว่าพี่เอ๋ย
ร่างกายไม่เหมือนเคยกระอักอ่วน
เพียงเพราะเพื่อเก็บบัวทั่วเกินควร
ด้วยลงน้ำหลากล้วนมวลปทุม

จึงเกิดความเจ็บไข้ให้เยือนร่าง
ใบหน้าจึงซีดจางอย่างซ้อนสุม
ซึ่งอ่อนแอแลเห็นว่าเร้นรุม
ให้ร่างกายร้อนรุ่มทุกมุมมอง

หลังจากพระเดินลับไปกับพี่
น้องทำได้แค่นี้แค่หม่นหมอง
แล้วมองตามหลังไล่อย่างไตร่ตรอง
ว่าผิดนักที่ร้องจะเด็ดบัว

ด้วยเหตุนั้นวันนี้จึงพี่ยา
ต้องร้อนรุ่มอุราพาปวดหัว
ด้วยพิษไข้ใจสั่นหวั่นระรัว
เพราะหวังมัวอยากได้บัวใต้บึง

๐ ธรรมดาชายหนุ่มที่ทุ่มฝัน
สารพันเพื่อสาวราวเต็งหนึ่ง
เรื่องจริตเจ็บไข้ไม่คำนึง
มัววนถึงคำเจ้าอยากเคล้าบัว

๐ หวังเอาใจนงลักษณ์สาวหลักขวัญ
ที่คุ้นกันแต่เล็กแม่ทูนหัว
ขลุกเล่นกันรู้ใจไม่หมองมัว
ชินเจ้ายั่วมิพ้นพี่ปรนเปรอ

๐ เจ้าอยากได้อะไรให้พี่หา
ตุ๊กตาเคยปั้นหมั่นเสนอ
ปีนต้นไม้เก็บผลล้นที่เจอ
ล้วนให้เธอสนองยามต้องการ

๐ ก็มีกันแค่นี้ที่เห็นอยู่
เราต่างรู้ซึ่งกันฉันสมาน
หนักไปบ้างเบานิดเพราะฤทธิ์มาน
ก็สะท้านหวิวหวั่นอันจิตใจ

๐ พี่ทุ่มเทเพราะเจ้าเลือกเอาพี่
ด้อยศักดิ์ศรีอยู่วัดพลัดอาศัย
ปรนนิบัติหลวงตามาเยาว์วัย
น้อยที่ใครคบหามาเป็นมิตร

๐ ก็เพราะเจ้าเปิดใจใคร่คบหา
ทั้งหน้าตาก็งามนามวิจิตร
พี่เด็กวัดซึ้งใจในชีวิต
เมื่อพระพรหมลิขิตมิตรเช่นเธอ..

 

ด้วยแต่เล็กแต่น้อยยังคอยห่วง
ยามน้ำตารินร่วงทุกห้วงฝัน
กี่รังแกคุกคามไม่ข้ามวัน
ก็ต้องพลันวิ่งโล่จนโตมา

วิ่งไปหาพี่ชายที่ท้ายวัด
ได้ยินเสียงถนัดร้องโหยหา
พี่จำต้องเร่งรุดสุดชีวา
วิ่งเข้ามาโอบปลอบทุกรอบไป

เมื่อยามที่อยากลิ้มชิมฝรั่ง
พี่ก็ยังปีนป่ายกายสั่นไหว
มิเคยจะปฏิเสธด้วยเหตุใด
พี่ต้องหามาให้ไว้ครอบครอง

หลวงตายืนถือไม้อยู่ใต้ต้น
ก็ยังจะเก็บผลมาสนอง
เพื่อให้รู้รสหวานการลิ้มลอง
เป็นของน้องทุกเมื่อเพื่อปลอบใจ

ว่ายน้ำข้ามคลองคั่นทุกวันคืน
เมื่อใดโศกสะอื้นหรือหวั่นไหว
เพราะไม่มีเพื่อนเล่น ณ เย็นใด
พี่ก็ต้องอยู่ใกล้ในทุกที

เมื่อฝั่งคลองกั้นขวางระหว่างวัด
มองก็เห็นถนัดจากเรือนนี้
พี่เก็บผักตบมาทำยาดี
เล่นขายของกันที่หัวสะพาน

เก็บมะยมมาตำเพื่อย้ำโขลก
แล้วเราต่างอุปโลกน์เมื่อคนผ่าน
ว่าเขาคือลูกค้าเราช้านาน
ล้วนสนุกสนานอยู่เรื่อยมา

เกรงก็แต่วันนี้หลายปีแล้ว
พี่จะพานคลาดแคล้วความห่วงหา
หากมีเพื่อนเล่นใหม่ใดเข้ามา
แล้วจักลืมน้องยาไปง่ายดาย

คนที่เคยเคล้าคลอเคยล้อเล่น
ในทุก ๆ ยามเย็นไม่ห่างหาย
เคยนั่งเฝ้าทุกเมื่อรอเรือพาย
เขามาขายอ้อยควั้นแบ่งกันกิน

จักลืมไหมหญิงนี้ที่พี่ห่วง
เคยสรรหาสิ่งปวงสมถวิล
หากวันใดวันหนึ่งซึ่งยลยิน
พลัดจากถิ่นแดนนี้หวั่นพี่ลืม

๐ เจ้าก็เป็นเช่นนี้รี่ขอโทษ
พี่ไม่โกรธแต่พี่มีแต่ปลื้ม
ตั้งแต่เล็กของเล่นเป็นให้ยืม
เคยร่วมดื่มน้ำขันกันแต่เยาว์

๐ ต่อสัมผัสเพราะรู้ดูเจ้าคล่อง
เอ็นดูน้องทรามวัยมีใครเท่า
พี่ก็เคยพลัดหลงตรงที่เรา
แต่มิเอามาคิดให้ติดใจ

๐ เจ้าคนเก่งสำนวนล้วนไพเราะ
ชั้นเชิงเหมาะสุนทรกลอนผู้ใหญ่
พาพบเห็นงามงอนบ้านกลอนไทย
มีวินัยการแต่งแฝงนุ่มนวล

๐ เห็นเจ้าย้อนเอ่ยพร่ำร่ำหนหลัง
ไล่กระทั่งว่ายน้ำล้ำลุยสวน
ถูกหลวงตาไล่ตีเด็กที่กวน
ป่ายปีนป่วนผลไม้ให้ขัดตา

๐ ล้วนอดีตต่างซนคนยามเด็ก
ไทยจีนเจ็กต่อยตีที่น้องว่า
เด็กตลาดเด็กสวนกวนน้องยา
เสียงร้องจ้ามาวัดเสียงชัดไกล

๐ พี่ต้องปลอบทุกทีที่ร้องร่ำ
บ้างก็ขำที่เจ้าเฝ้าร้องใหญ่
ยื่นขนมแป็บเดียวเดี๋ยวหยุดไว
น้ำตาไหลเคี้ยวตุ้ยคุยครื้นเครง

๐ ดวงตะวันคล้อยเคลื่อนเดือนปีผ่าน
ความเงียบเหงาคืบคลานพานโหรงเหรง
เพื่อนเก่าก่อนเริ่มหายไกลไปเอง
ความวังเวงเยือนวัดชัดทุกวัน

๐ เหลือเพียงเจ้าพอได้คลายเหงาหงอย
เก็บบัวน้อยบัวใหญ่ให้จอมขวัญ
ความเป็นมิตรตระการสานสัมพันธ์
หนามบัวนั้นเล็กน้อยนะกลอยใจ..

 

ปล.เรื่องต่อสัมผัสไม่เป็นไรหรอกจ้า..น้องดวงไฟ
เขียนแบบพี่กันน้องกันจ่ะ..
..แต่..ถ้าต่อได้ก็ดีน๊า..เพราะว่าหลายที่เค้านิยมกันจ่ะ..
..น้องพี่เก่งมากเลยน๊า..

 

[ดวงไฟ]

ฟังพี่ว่าบาดแผลแค่เล็กน้อย
นั่นมิใช่ริ้วรอยให้สั่นไหว
ยินพี่เอ่ยเลยฉ่ำด้วยคำใด
ว่ามิใคร่กลัวเจ็บเพราะเก็บบัว

จึงขอบคุณอย่างยิ่งกับสิ่งมอบ
น้ำใจจักคืนตอบโดยถ้วนทั่ว
คืนไปกับริ้วลายและสายบัว
ทุกตนตัวต่างรู้คอยดูกัน

ว่าน้ำใจที่ยื่นจะคืนสู่
ในทุก ๆ อณุแม้หลับฝัน
ก็ยังคงอธิษฐานผ่านคืนวัน
ให้เรานั้นเคียงข้างอย่างนี้ไป

ให้สัมพันธ์วันเก่าของเราแน่น
และเหมือนแม้นดุจเช่นเส้นบัวใหญ่
มิอาจตัดขาดเยื่อยังเหลือใย
ไม่มีแม้วันไหนสะบั้นลง

ปล ขอบคุณพี่ระนาดเอกที่ให้เกียรติร่วมต่อกลอนค่ะ

[มั่น แซลี้]

เยื่อบัวน้อยไม่มีสบั้นขาด
เหมือนภาพวาดที่งดงามและเที่ยงตรง
ตัวพี่นี้มีใยรักที่มั่นคง
แต่เอวองค์สาวคนนั้นอกใหญ่จริง


กลอนอันนี้ก็ต่อเหมือนกัน
แต่จะถือว่าไม่ต่อก็ได้น่ะ
 

[ระนาดเอก]

ฟังพี่ว่าบาดแผลแค่เล็กน้อย
นั่นมิใช่ริ้วรอยให้สั่นไหว
ยินพี่เอ่ยเลยฉ่ำด้วยคำใด
ว่ามิใคร่กลัวเจ็บเพราะเก็บบัว

จึงขอบคุณอย่างยิ่งกับสิ่งมอบ
น้ำใจจักคืนตอบโดยถ้วนทั่ว
คืนไปกับริ้วลายและสายบัว
ทุกตนตัวต่างรู้คอยดูกัน

ว่าน้ำใจที่ยื่นจะคืนสู่
ในทุก ๆ อณุแม้หลับฝัน
ก็ยังคงอธิษฐานผ่านคืนวัน
ให้เรานั้นเคียงข้างอย่างนี้ไป

ให้สัมพันธ์วันเก่าของเราแน่น
และเหมือนแม้นดุจเช่นเส้นบัวใหญ่
มิอาจตัดขาดเยื่อยังเหลือใย
ไม่มีแม้วันไหนสะบั้นลง

ปล ขอบคุณพี่ระนาดเอกที่ให้เกียรติร่วมต่อกลอนค่ะ

๐ อันสายใยแห่งบัวทั่วทั้งสาย
ต่อเรียงร่ายด้วยจิตพิศวง
อาจจะได้ระยะกะเส้นตรง
แต่ก็คงสั้นนิดกว่าจิตเรา

๐ เจ้าเหมือนเด็กซื่อซื่อคือมองเห็น
ย้ำว่าเป็นจิตอย่างครั้งวันเก่า
สายสัมพันธ์จึงนานซ่านนานเนา
ทั้งยิ่งเร้าเมื่อนึกให้ลึกไป

๐ ทั้งแผลบัวหนามบัวทั่วกายนั้น
พี่ยืนยันอุทิศด้วยจิตใส
ทุกครั้งตรองนั่งนึกระลึกวัย
ก็อำไพโดดเด่นเห็นจิตเธอ

๐ อธิษฐานกานท์กลอนจากพรเจ้า
ฟังแล้วเฝ้ารำพึงถึงเสมอ
ขออำนาจตรัยรัตน์ฉัตรเลิศเลอ
ย้อนสู่เกลอทรามวัยให้สำราญ..

 

[piangfan]

ดอกบัวขาวนวลช่างชวนมองมา   
ยังน่านนาวาผกาสวยสี     
ดอกบัวนี้กรุ่นกลั่นกลิ่นหอมดี
สดสวยสีปรีอุราดูงามตา   

   

สวัสดีทุกท่านค่ะ
ขอบคุณค่ะ

[มั่น แซลี้]

๐ อันสายใยแห่งบัวทั่วทั้งสาย
ต่อเรียงร่ายด้วยจิตพิศวง
อาจจะได้ระยะกะเส้นตรง
แต่ก็คงสั้นนิดกว่าจิตเรา

๐ เจ้าเหมือนเด็กซื่อซื่อคือมองเห็น
ย้ำว่าเป็นจิตอย่างครั้งวันเก่า
สายสัมพันธ์จึงนานซ่านนานเนา
ทั้งยิ่งเร้าเมื่อนึกให้ลึกไป

๐ ทั้งแผลบัวหนามบัวทั่วกายนั้น
พี่ยืนยันอุทิศด้วยจิตใส
ทุกครั้งตรองนั่งนึกระลึกวัย
ก็อำไพโดดเด่นเห็นจิตเธอ

๐ อธิษฐานกานท์กลอนจากพรเจ้า
ฟังแล้วเฝ้ารำพึงถึงเสมอ
ขออำนาจตรัยรัตน์ฉัตรเลิศเลอ
ย้อนสู่เกลอทรามวัยให้สำราญ..

 

เห็นแผลบัวหนามทั่วกายใจจะขาด
น้องมิอาจเห็นพี่นี้ต้องเจ็บนาน
แต่ขอบคุณซึ่งน้ำใจเช่นวันวาน
ไม่หักหาญน้ำใจรักด้วยยินดี

ดอกบัวงดงามนั้นช่างมีความหมาย
แต่ก็มีหลากหลายบุญให้เปรมปรี
เห็นหลวงตาเอื้อนเอ่ยในวันนี้
เปลี่ยนจากบัวนี้เป็นปัจจัยได้ไหมโยม


 

อันนี้จะถือว่าไม่ต่อก็ได้น่ะ

 

[ระนาดเอก]

ดอกบัวขาวนวลช่างชวนมองมา   
ยังน่านนาวาผกาสวยสี     
ดอกบัวนี้กรุ่นกลั่นกลิ่นหอมดี
สดสวยสีปรีอุราดูงามตา   

   

สวัสดีทุกท่านค่ะ
ขอบคุณค่ะ

๐ ดอกบัวขาวดั่งประทีปกลีบขยาย
ซ่อนความหมายจำรัสวัตรคุณค่า
ยามจับจีบเหน็บป้อนซ้อนกลีบมา
บัวตรึงตราชวนให้ถวายพระ

๐ จากบงกชกลางบึงถึงชั้นหิ้ง
บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ฤทธิ์หัตถะ
มีธูปเทียนบูชาผกาคละ
ในขณะอธิษฐานการขอพร..

 

[ระนาดเอก]

๐ อันสายใยแห่งบัวทั่วทั้งสาย
ต่อเรียงร่ายด้วยจิตพิศวง
อาจจะได้ระยะกะเส้นตรง
แต่ก็คงสั้นนิดกว่าจิตเรา

๐ เจ้าเหมือนเด็กซื่อซื่อคือมองเห็น
ย้ำว่าเป็นจิตอย่างครั้งวันเก่า
สายสัมพันธ์จึงนานซ่านนานเนา
ทั้งยิ่งเร้าเมื่อนึกให้ลึกไป

๐ ทั้งแผลบัวหนามบัวทั่วกายนั้น
พี่ยืนยันอุทิศด้วยจิตใส
ทุกครั้งตรองนั่งนึกระลึกวัย
ก็อำไพโดดเด่นเห็นจิตเธอ

๐ อธิษฐานกานท์กลอนจากพรเจ้า
ฟังแล้วเฝ้ารำพึงถึงเสมอ
ขออำนาจตรัยรัตน์ฉัตรเลิศเลอ
ย้อนสู่เกลอทรามวัยให้สำราญ..

 

เห็นแผลบัวหนามทั่วกายใจจะขาด
น้องมิอาจเห็นพี่นี้ต้องเจ็บนาน
แต่ขอบคุณซึ่งน้ำใจเช่นวันวาน
ไม่หักหาญน้ำใจรักด้วยยินดี

ดอกบัวงดงามนั้นช่างมีความหมาย
แต่ก็มีหลากหลายบุญให้เปรมปรี
เห็นหลวงตาเอื้อนเอ่ยในวันนี้
เปลี่ยนจากบัวนี้เป็นปัจจัยได้ไหมโยม


 

อันนี้จะถือว่าไม่ต่อก็ได้น่ะ

 

๐ ควักปัจจัยถวายหมายบุญใหญ่
หลวงตาไซร้เอ่ยปากหลากบุญโหม
ควักแบ็งค์พันปึกใหญ่เหงื่อไหลโทรม
พระจู่โจมซึ่งหน้ามาขอตังค์

๐ หาแบ็งค์ย่อยก็พร่องมองเห็นเศษ
เหรียญต้นเหตุก็น้อยพลอยไม่ขลัง
ขอเลขเด็ดหลวงตาท่าจะดัง
ถ้าถูกครั้งงวดนี้ปรี่ใส่พาน..

 

[ดวงไฟ]

ฟังพี่ว่าบาดแผลแค่เล็กน้อย
นั่นมิใช่ริ้วรอยให้สั่นไหว
ยินพี่เอ่ยเลยฉ่ำด้วยคำใด
ว่ามิใคร่กลัวเจ็บเพราะเก็บบัว

จึงขอบคุณอย่างยิ่งกับสิ่งมอบ
น้ำใจจักคืนตอบโดยถ้วนทั่ว
คืนไปกับริ้วลายและสายบัว
ทุกตนตัวต่างรู้คอยดูกัน

ว่าน้ำใจที่ยื่นจะคืนสู่
ในทุก ๆ อณุแม้หลับฝัน
ก็ยังคงอธิษฐานผ่านคืนวัน
ให้เรานั้นเคียงข้างอย่างนี้ไป

ให้สัมพันธ์วันเก่าของเราแน่น
และเหมือนแม้นดุจเช่นเส้นบัวใหญ่
มิอาจตัดขาดเยื่อยังเหลือใย
ไม่มีแม้วันไหนสะบั้นลง

ปล ขอบคุณพี่ระนาดเอกที่ให้เกียรติร่วมต่อกลอนค่ะ

๐ อันสายใยแห่งบัวทั่วทั้งสาย
ต่อเรียงร่ายด้วยจิตพิศวง
อาจจะได้ระยะกะเส้นตรง
แต่ก็คงสั้นนิดกว่าจิตเรา

๐ เจ้าเหมือนเด็กซื่อซื่อคือมองเห็น
ย้ำว่าเป็นจิตอย่างครั้งวันเก่า
สายสัมพันธ์จึงนานซ่านนานเนา
ทั้งยิ่งเร้าเมื่อนึกให้ลึกไป

๐ ทั้งแผลบัวหนามบัวทั่วกายนั้น
พี่ยืนยันอุทิศด้วยจิตใส
ทุกครั้งตรองนั่งนึกระลึกวัย
ก็อำไพโดดเด่นเห็นจิตเธอ

๐ อธิษฐานกานท์กลอนจากพรเจ้า
ฟังแล้วเฝ้ารำพึงถึงเสมอ
ขออำนาจตรัยรัตน์ฉัตรเลิศเลอ
ย้อนสู่เกลอทรามวัยให้สำราญ..

 

ต่อไม่ถูกแล้วค่ะ อิอิ
...

[มั่น แซลี้]

๐ ควักปัจจัยถวายหมายบุญใหญ่
หลวงตาไซร้เอ่ยปากหลากบุญโหม
ควักแบ็งค์พันปึกใหญ่เหงื่อไหลโทรม
พระจู่โจมซึ่งหน้ามาขอตังค์

๐ หาแบ็งค์ย่อยก็พร่องมองเห็นเศษ
เหรียญต้นเหตุก็น้อยพลอยไม่ขลัง
ขอเลขเด็ดหลวงตาท่าจะดัง
ถ้าถูกครั้งงวดนี้ปรี่ใส่พาน..

 

น้องคนดีพี่เห็นใจเป็นหนักหนา
ที่ต้องหาเงินปัจจัยมาเกื้อหนุน
พี่นั้นขาดทั้งปัจจัยและก็ทุน
จะค้ำจุนไปเก็บบัวคงไม่พอ

แต่ก็ยังไม่สิ้นหวังในหนทาง
เพราะจัดว่างทางที่ต่างที่น้องขอ
พี่เฝ้าเพียรหาเลขเด็ดคอยเฝ้ารอ
พี่จดจ่อตอนหลวงตาเข้าห้องน้ำ

พี่ได้ยินเสียงเลขเด็ดจึงมาบอก
ไม่ได้หลอกเป็นความจริงทุกๆคำ
ได้ยินมาคือ แปด แป๊ด พี่ขอย้ำ
น้องจงจำถูกขึ้นมาได้ทำบุญ

[piangfan]

ดอกบัวนี้สีขาวเจ้างามยิ่ง
มาแอบอิงกระแสธารเบ่งบานอยู่
นิลุบลบานอยู่ในใจโฉมตรู
ช่างเลิศหรูกว่าดอกใดในสายธาร


สวัสดีทุกท่านค่ะ
แวะมาแจมค่ะ มือใหม่ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ

[ระนาดเอก]

๐ ยามลมลู่กลีบดอกหยอกบัวไหว
ภู่ภมรตอมใกล้ไล้บัวหวาน
กลิ่นเกสรอ่อนบางแต่พร่างนาน
เด่นตระการบึงหนองแสนต้องตา..

 

[ดวงไฟ]

แล้วบัว ณ กลางบึงจึงหวั่นไหว
เมื่อภมรบินใกล้จะเข้าหา
มาเวียนวนว่อนสู่หมู่ผกา
จึงรู้ว่างดงามยามต้องกัน

มาเทียวส่งหอมหวนให้ชวนหลง
ถึงหลับไหลก็คงเก็บไปฝัน
ว่าภมรอ้อนออดตลอดวัน
แล้วบัวนั้นจักรอดอ้อมกอดฤา

อ้อมกอดแห่งรักหอมที่ล้อมร่าย
ทุกวนเวียนเช้าสายได้ส่งสื่อ
แห่งวลีสีหวานนั้นผ่านมือ
จึงเผลอหมายยึดถือไว้ครอบครอง

[Kotchanan]

ปีกบางใสเกี่ยวจินต์ถวิลหา
รอเพลาอุทัยใสผุดผ่อง
เพื่อจักพบอีกครั้งดังใจปอง
ฤา หม่นหมองครองช้ำกล้ำเดียวดาย

มือใดหนาโอบอ้อมอารีจิต
มือใดฤา มิคิดปลิดสลาย
ยามลมพลิ้วกลีบลู่พรูกระจาย
ลิ่วตามสายน้ำกรากจำจากจร

เราจะพบกันอีกไหม.. ยังไม่รู้
ดำดิ่งสู่ห้วงรักยากหักถอน
ยังรำพึงหึงหวงห่วงภมร
ด้วยฤทธิ์ศรก่อนกาลซ่านซึ้งใจ.

[ระนาดเอก]

แล้วบัว ณ กลางบึงจึงหวั่นไหว
เมื่อภมรบินใกล้จะเข้าหา
มาเวียนวนว่อนสู่หมู่ผกา
จึงรู้ว่างดงามยามต้องกัน

มาเทียวส่งหอมหวนให้ชวนหลง
ถึงหลับไหลก็คงเก็บไปฝัน
ว่าภมรอ้อนออดตลอดวัน
แล้วบัวนั้นจักรอดอ้อมกอดฤา

อ้อมกอดแห่งรักหอมที่ล้อมร่าย
ทุกวนเวียนเช้าสายได้ส่งสื่อ
แห่งวลีสีหวานนั้นผ่านมือ
จึงเผลอหมายยึดถือไว้ครอบครอง

๐ หากร่ายเวทแปลงร่างดุจอย่างผึ้ง
บินเคล้าคลึงบัวบานปานสนอง
ที่ชูดอกเด่นบึงซึ่งชวนมอง
หลากแมลงล้วนจ้องปองบัวงาม

๐ ยิ่งกลีบบานไหวยั่วคล้ายรัวกวัก
สื่อทายทักโอบอ้อมหอมเกินห้าม
กระจายกลิ่นเกสรอ่อนอ่อนลาม
นำกลิ่นหวามโปรยปรายสู่สายลม

๐ บัวไสวมีฤทธิ์น่าพิศนัก
กี่นานจักได้เห็นเด่นเกินข่ม
แม้ใบบังนับร้อยหนามพร้อยคม
ผึ้งก็จมหลงฤทธิ์ลืมพิษภัย..

 

[ระนาดเอก]

ปีกบางใสเกี่ยวจินต์ถวิลหา
รอเพลาอุทัยใสผุดผ่อง
เพื่อจักพบอีกครั้งดังใจปอง
ฤา หม่นหมองครองช้ำกล้ำเดียวดาย

มือใดหนาโอบอ้อมอารีจิต
มือใดฤา มิคิดปลิดสลาย
ยามลมพลิ้วกลีบลู่พรูกระจาย
ลิ่วตามสายน้ำกรากจำจากจร

เราจะพบกันอีกไหม.. ยังไม่รู้
ดำดิ่งสู่ห้วงรักยากหักถอน
ยังรำพึงหึงหวงห่วงภมร
ด้วยฤทธิ์ศรก่อนกาลซ่านซึ้งใจ.

๐ ล่วงหลงผ่านตอมดมชมเกสร
ซึ้งอาทรหลงกลิ่นถวิลไหว
หว่างกลีบบัวสีหวานธารอุ่นไอ
พลันอยากให้กลีบฤทธิ์โอบปิดตัว

๐ ฝังเจ้าผึ้งหัวอ่อนค่อนข้างเซ่อ
ในดอกเธอข้ามคืนคลื่นสลัว
ให้สาสมแมลงแฝงตามัว
จะได้กลัวขยาดมาดอำไพ

๐ ให้มันหลงมลายในอ้อมกลีบ
ที่อยากรีบหลงเริงเพลิงเหลวไหล
ดั่งหลับนานสู่ทิพย์ลิบละไม
แต่ยิ้มได้ถึงบัวยั่วให้ตรม..

 

[ดวงไฟ]

แล้วบัว ณ กลางบึงจึงหวั่นไหว
เมื่อภมรบินใกล้จะเข้าหา
มาเวียนวนว่อนสู่หมู่ผกา
จึงรู้ว่างดงามยามต้องกัน

มาเทียวส่งหอมหวนให้ชวนหลง
ถึงหลับไหลก็คงเก็บไปฝัน
ว่าภมรอ้อนออดตลอดวัน
แล้วบัวนั้นจักรอดอ้อมกอดฤา

อ้อมกอดแห่งรักหอมที่ล้อมร่าย
ทุกวนเวียนเช้าสายได้ส่งสื่อ
แห่งวลีสีหวานนั้นผ่านมือ
จึงเผลอหมายยึดถือไว้ครอบครอง

๐ หากร่ายเวทแปลงร่างดุจอย่างผึ้ง
บินเคล้าคลึงบัวบานปานสนอง
ที่ชูดอกเด่นบึงซึ่งชวนมอง
หลากแมลงล้วนจ้องปองบัวงาม

๐ ยิ่งกลีบบานไหวยั่วคล้ายรัวกวัก
สื่อทายทักโอบอ้อมหอมแห่งท่าม
กระจายกลิ่นเกสรอ่อนอ่อนลาม
นำกลิ่นหวามโปรยปรายสู่สายลม

๐ บัวไสวมีฤทธิ์น่าพิศนัก
กี่นานจักได้เห็นเด่นเกินข่ม
แม้ใบบังนับร้อยหนามพร้อยคม
ผึ้งก็จมหลงฤทธิ์ลืมพิษภัย..

 

ช่างอ่อนสวยนวยนาดจนหยาดเยิ้ม
แห่งแรกเริ่มฤทธิ์หวานให้ผ่านไหว
ภมรตอมบินร่อนจึงหย่อนใจ
ว่าได้แล้วหรือไรในความปวง

ความปวงแห่งหอมหวนที่อวลฉม
น่าภิรมย์หวานซึ้งเจ้าผึ้งหลวง
อย่าให้สิ่งที่เห็นนั้นเป็นลวง
จะลุล่วงแห่งซึ่งอันผึ้ง-บัว

จะใกล้กันตราบนานไม่ผ่านหาย
ทุกวนเวียนเช้า-สาย-บ่ายสลัว
กี่ผองฤทธิ์พิษภัยก็ไม่กลัว
จะเป็นบัวเหนือตมเพื่อดมดอม

เพื่อให้เจ้าภมรได้ว่อนผ่าน
แล้วเคียงกันเนิ่นนานอย่างหวานหอม
กี่แยกจากพรากไกลก็ไม่ยอม
แล้วจักพร้อมเสกสรรทุกบรรดา

บรรดาแห่งสุขล้นที่ปรนเปรอ
จะเสนอจนใครใฝ่อิจฉา
ปู-ปลาว่ายเวียนผ่านแต่นานมา
ยังร้องว่างามนักรักของเรา