ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"เก็บบัว?"~

๏

๐ เจ้าเห็นบัวชูช่อล้อยั่วเย้า
ก็ชวนเอาอุตส่าห์ฉุดคร่าพี่
ผลักไสหลังลงบึงกึ่งทุบตี
เร่งปากชี้ดอกนั้นชูชันงาม

๐ พี่ลุยโคลนจากตื้นสู่พื้นลึก
บ้างหยุดกึกโดนเกี่ยวเที่ยวบุ่มบ่าม
แหวกกอบัวด้นบุกแบบคุกคาม
ร่องรอยหนามขีดข่วนล้วนรอบตัว

๐ เจ้าชี้เอาดอกนั้นพลันดอกโน้น
เฝ้าตะโกนเสียงลั่นขันยิ้มหัว
ดีใจออกนอกหน้าวาจารัว
ชมแต่บัวล้วนสีที่ถูกใจ

๐ พี่จึงเปื้อนจึงเปรอะเลอะอยู่บ่อย
ตัวเต็มรอยหนามบัวทั่วตัวได้
ฝากแนวแผลเจ้าล้อหัวร่อไป
ส่งเสียงใสชวนหัวจนทั่วบึง

๐ เหมือนพี่เป็นดั่งบ่าวให้เจ้าใช้
แม้ไม่ใช่ทำกร้าวเจ้าขังขึง
จึงยอมเจ้าทุกครั้งไม่ดังดึง
กลัวเจ้าบึ้งหน้าเง้าเอาแต่งอน

๐ "พี่เด็กวัด"..ยอมเล่า.."เจ้าเด็กบ้าน?"
ทุกเช้าผ่านบิณฑบาตแสงสาดอ่อน
เจ้าตักบาตรทุกวันขวัญบวร
ลอบยิ้มตอนถวายบัวยั่วพี่ยา๚ะ๛

ระนาดเอก

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

ด้วยอุบลงดงามยั่วเย้าจิต

อยากจะริดเด็ดดอกน่ารักหนา

แต่ว่าขาน้อยน้อยของกานดา

หรือจะมาแกร่งเท่าขาพี่ชาย

...

เลยออดอ้อนออเซาะให้เก็บให้

แสนดีใจชี้ดอกช่อชมบัวสาย

ขำพี่ยาใช่ว่าตัวพี่ลาย

แต่เขินอายเลยหัวเราะเยาะพี่ยา

...

+๑ คะแนนเจ้าค่ะ

น่ารักมากมาย ^^

[ระนาดเอก]

๐ เห็นเจ้ายื่นบัวมาบนฝาบาตร
อยู่ในมาดหยอกล้อต่อชิวหา
คือบัวพี่ซึ่งเก็บเจ็บเรื่อยมา
และรู้ว่าทุกเช้าเจ้าทำบุญ

๐ เป็นอะไรก็ได้ไม่เคยว่า
ขอน้องยาใส่บาตรวาดเกื้อหนุน
เก็บเกี่ยวพรคำพระคละการุณย์
ตัวพี่ลายแม่คุณเพื่อบุญเธอ..

[สายชล]

อยากเก็บบัว หยอกเย้า กระเซ้าบ้าง
คงสุขสร่าง ทรวงใน ใจชื่นฉ่ำ
แต่กลับต้อง ปวดร้าว ราวมีกรรม
กลัวตกน้ำ จมไป ว่ายไม่เป็น

         

[Kotchanan]

เห็นหนุ่มสาวเย้าหยอก.. ยิ่งน่ารัก
ชายลุยปลัก.. หญิงชี้นิ้วเสนอ
ตัวมอมแมมแก้มลายเอาใจเธอ
ใยนัยน์ตาฉายเอ่อ.. เพ้อหลงนาง

หล่อนได้บัวหลากสีที่มาดหมาย
ต่างแยกย้ายคืนเรือนลับเรือนร่าง
ริมบึงใสใยบัว.. ขั้วอ้างว้าง
กลีบหล่นคว้างบางพลิ้ว.. ลิ่วลอยน้ำ

เขาทุ่มกายถวายชีวิตปลิดก้านหัก
เธอน่ารักเลือกสรร.. ฉันกลืนกล้ำ
ยามย่างเหยียบคุกคามเขาหนามตำ
แต่ฉันช้ำ ดอก ใบ.. สลายแล้ว.

[ระนาดเอก]

๐ อยากเก็บบัวก็ได้นั้นไม่ยาก
เพียงเจ้าอยากเก็บบัวเย้ายั่วเห็น
เดี๋ยวพี่เองหาเรือเพื่อเนื้อเย็น
ไม่ลำเค็ญทั้งพายให้สายใจ

๐ ให้เจ้าเลือกทุกสีที่เลือกสรร
คุยจ้อกันประสาคราบ้านใกล้
พายแค่เพียงริมบึงไม่ถึงไกล
หยั่งน้ำได้ไม่ลึกอย่านึกกลัว..

 

[สายใย]

ระนาดเอก เก็บบัว หวั่นหัวอก
ดอกหนึ่งยก เว้นด้วย โปรดช่วยฉัน
ดอกที่บาน หวานซึ้ง กลางบึงนั้น
เฝ้าใฝ่ฝัน อยากได้ บุญไม่มี

ขอไว้ชม บัวน้อย ลอยกลางน้ำ
โปรดอย่ากล้ำ กรายใกล้ ให้หมองศรี
ดอกบานแล้ว ถวายพระ จะไม่ดี
เถิดดอกนี้ เว้นด้วย ช่วยเอาบุญ...

         
        อิ  อิ

[Kotchanan]

ดอกรักบานในจินต์ถวิลหา
พี่อุตส่าห์หาเรือเพื่อสนอง
ถ่อ จ้ำ พาย ริมบึงบัวในคลอง
เขาร่วมร้องเพลงรักกลางปลักโคลน

ตัวฉันด้อยวาสนาน้ำตาไหล
มือเกษตรยากไร้ใจหักโค่น
ขณะพี่เก็บบัวหัวใจโชน
อกฉันโดนไฟ.รนจนยับเยิน.

[เพรางาย]

ไม่อยากได้ดอกบัว   จึงหัวเราะ
อยากเห็นคนลัดเลาะ  ลุยตมปลัก
โผล่ผลุบๆ  กลางบึงอยู่  ดูน่ารัก
ทนเก็บหักบัวให้  สมใจเรา    


วางดอกบัว  บนฝาบาตร  สานตาสบ
เห็นคนหลบ   ลายพร้อย  รอยแผลเก่า
แบ่งบุญให้  แล้วนะ  คงบรรเทา
ยิ้มให้เขา  เขาเข้าใจ  บ้างไหมนะ    

[สายชล]

อยากเก็บบัว ริมบึง มิพีงหน่าย
เห็นพี่ชาย พายเรือน้อย มาคอยท่า
ได้อย่างนี้ ขอน้อง ลองสักครา
ว่าแต่ว่า แถวริมบึง ไร้ซึ่งบัว

             

[ระนาดเอก]

เห็นหนุ่มสาวเย้าหยอก.. ยิ่งน่ารัก
ชายลุยปลัก.. หญิงชี้นิ้วเสนอ
ตัวมอมแมมแก้มลายเอาใจเธอ
ใยนัยน์ตาฉายเอ่อ.. เพ้อหลงนาง

หล่อนได้บัวหลากสีที่มาดหมาย
ต่างแยกย้ายคืนเรือนลับเรือนร่าง
ริมบึงใสใยบัว.. ขั้วอ้างว้าง
กลีบหล่นคว้างบางพลิ้ว.. ลิ่วลอยน้ำ

เขาทุ่มกายถวายชีวิตปลิดก้านหัก
เธอน่ารักเลือกสรร.. ฉันกลืนกล้ำ
ยามย่างเหยียบคุกคามเขาหนามตำ
แต่ฉันช้ำ ดอก ใบ.. สลายแล้ว..(กชนันท์)




๐ ได้ยินเสียงบัวทิพย์กระซิบได้
วาดฤทัยเฉิดฉายดั่งได้แก้ว
เจ้าบัวงามพ้อตนคนหนีแจว
เด็ดบัวแววดอกงามลามทั่วบึง

๐ เสร็จสมใจชมบัวหัวร่อร่า
ทิ้งกลีบบัวโรยราก้าวขาบึ่ง
ปนหัวเราะเสียงถ้อยบ่อยเอ็ดอึง
เจ้าบัวจึงใจน้อยปล่อยคารม

๐ แค่ยินเสียงแว่วทิพย์กระซิบเศร้า
ทำอกเราหยุดกึกนึกขืนข่ม
ลอบเก็บกลีบบัวร้างอย่างระดม
แล้วลอบอมยิ้มหมายถวายพระ..(ระนาดเอก)

[ระนาดเอก]

อยากเก็บบัว ริมบึง มิพีงหน่าย
เห็นพี่ชาย พายเรือน้อย มาคอยท่า
ได้อย่างนี้ ขอน้อง ลองสักครา
ว่าแต่ว่า แถวริมบึง ไร้ซึ่งบัว..(สายชล)



๐ พี่รู้ถิ่นบงกชปรากฎดอก
ไม่ต้องกลัวพี่หลอกกลิ้งกลอกเจ้า
เพียงพายจ้ำเลียบฝั่งอย่างเบาเบา
กันคลื่นเย้าเรือล่มปมเจ้ากลัว

๐ ทั้งบัวสายบัวหลวงปวงบัวสี
เดี๋ยวน้องพี่คงเห็นบานเด่นทั่ว
เก็บไหว้พระทั้งแบ่งแกงสายบัว
ให้เจ้าหัวเราะเล่นเห็นบัวงาม..(ระนาดเอก)

[ดวงไฟ]

ณ กลางบึงดอกบัวได้ยั่วหยอก
น้องก็คอยชี้บอกว่าดอกไหน
พี่ก็เฝ้าเก็บเกี่ยวทุกเที่ยวไป
เอามาเพื่อมอบไว้ให้บูชา

เมื่อฟ้าสางพรุ่งนี้ที่หน้าบ้าน
ยามตะวันส่องผ่านยอดภูผา
เจ้าไก่โต้งโก่งขันทันเวลา
เมื่อนั้นหนาน้องจักมาดักรอ

รอตักบาตรทำบุญเพื่อหนุนส่ง
ยามเมื่อที่พระสงฆ์ผ่านหน้าหนอ
จะเพียบพร้อมทุกทางอย่างเพียงพอ
แล้วจักขอพรท่านอย่างบรรจง

บนฝาบาตรเช้านี้ก็มีอยู่
ดอกบัวที่แลดูช่างสูงส่ง
สะอาดสดหมดคราบวางทาบลง
เพื่อบูชาพระสงห์องค์แห่งบุญ

ไม่ลืมจักขอพรให้ย้อนคืน
แด่ผู้ที่หยิบยื่นอย่างเกื้อหนุน
คอยเก็บเกี่ยวดอกบัวจนตัวพรุน
ก็ขอเนื้อนาบุญนั้นอำไพ

อำไพแด่พี่ยาที่หามอบ
นี่คือการคืนตอบกว่าสิ่งไหน
ด้วยน้องนี้ขอพรให้ย้อนไป
ตราบเมื่อเกิดชาติใหม่จงพบกัน

[ระนาดเอก]

ไม่อยากได้ดอกบัว   จึงหัวเราะ
อยากเห็นคนลัดเลาะ  ลุยตมปลัก
โผล่ผลุบๆ  กลางบึงอยู่  ดูน่ารัก
ทนเก็บหักบัวให้  สมใจเรา..   


วางดอกบัว  บนฝาบาตร  สานตาสบ
เห็นคนหลบ   ลายพร้อย  รอยแผลเก่า
แบ่งบุญให้  แล้วนะ  คงบรรเทา
ยิ้มให้เขา  เขาเข้าใจ  บ้างไหมนะ..(เพรางาย)   




๐ ได้บุญแบ่งฤทธิ์แผลที่แผ่หาย
ทั้งผ่อนคลายอายบ้างบางขณะ
แม่งามงอนต้นเหตุอาเพศซะ
กายพี่น่ะเต็มรอยปล่อยเจ้าล้อ

๐ ตอนเก็บบัวเปรอะเปื้อนพี่เพื่อนเจ้า
เลอะทนเอาพี่ชายไม่ระย่อ
ทุกเช้าหวังเห็นเจ้าใจเฝ้ารอ
ลอบยิ้มก็สุขใจไปทั้งวัน..(ระนาดเอก)

[ระนาดเอก]

ณ กลางบึงดอกบัวได้ยั่วหยอก
น้องก็คอยชี้บอกว่าดอกไหน
พี่ก็เฝ้าเก็บเกี่ยวทุกเที่ยวไป
เอามาเพื่อมอบไว้ให้บูชา

เมื่อฟ้าสางพรุ่งนี้ที่หน้าบ้าน
ยามตะวันส่องผ่านยอดภูผา
เจ้าไก่โต้งโก่งขันทันเวลา
เมื่อนั้นหนาน้องจักมาดักรอ

รอตักบาตรทำบุญเพื่อหนุนส่ง
ยามเมื่อที่พระสงฆ์ผ่านหน้าหนอ
จะเพียบพร้อมทุกทางอย่างเพียงพอ
แล้วจักขอพรท่านอย่างบรรจง

บนฝาบาตรเช้านี้ก็มีอยู่
ดอกบัวที่แลดูช่างสูงส่ง
สะอาดสดหมดคราบวางทาบลง
เพื่อบูชาพระสงห์องค์แห่งบุญ

ไม่ลืมจักขอพรให้ย้อนคืน
แด่ผู้ที่หยิบยื่นอย่างเกื้อหนุน
คอยเก็บเกี่ยวดอกบัวจนตัวพรุน
ก็ขอเนื้อนาบุญนั้นอำไพ

อำไพแด่พี่ยาที่หามอบ
นี่คือการคืนตอบกว่าสิ่งไหน
ด้วยน้องนี้ขอพรให้ย้อนไป
ตราบเมื่อเกิดชาติใหม่จงพบกัน..(ดวงไฟ)



๐ ตามหลังพระมาไกลใกล้บ้านน้อง
ควันไฟล่องอบอวลล้วนสุขสันต์
ทั้งเจ้าโต้งโก่งคอล้อตะวัน
ริ้วพระสงฆ์พลิ้วพลันดั้นมาไกล

๐ ทุกคืนหลับพี่รอขอให้เช้า
ข่มตาหลับหน้าเจ้าวาวหวั่นไหว
มือลูบกายริ้วรอยที่พร้อยไป
ยังจำได้หน้าเจ้าเย้าทุกครา

๐ แม้ข้างหมอนของพี่มีบัวเจ้า
ที่เจ้าเอาถวายพระดอกหนา
พี่ขอแบ่งบอกปันท่านหลวงตา
เพียงเพราะว่าเก็บไว้เตือนใจตัว

๐ ให้นึกถึงต้นเหตุเลศนัยแฝง
ที่เจ้าแกล้งลุนหลังปากสั่งทั่ว
ใบหน้าหวานแก้มแดงแจงระรัว
บ้างมีกลั้วขบขำย้ำทิศทาง

๐ ทั้งน้ำตื้นน้ำลึกไม่นึกถึง
ไม่คำนึงแค่ได้บัวหลายอย่าง
ทั้งบัวตูมบัวบานเสียงขานนาง
ตกตอนคืนไข้บ้างเยือนร่างกาย

๐ พระย่างก้าวเยี่ยมเยือนหน้าเรือนน้อง
เจ้าประคองบาตรเงินงามเกินร่าย
เห็นบัวบึงพับจีบกลีบรำบาย
บุญพี่ชายเจ้าแบ่งหนุนแรงใจ..(ระนาดเอก)

[ดวงไฟ]

เช้าวันนี้พี่ยาหน้าหม่นหมอง
ก็อยากจะร่ำร้องเพื่อเรียกถาม
เหตุอันใดแววตาสง่างาม
กลับเห็นความเหนื่อยล้าบนหน้านวล

ได้รู้ความยามนี้ว่าพี่เอ๋ย
ร่างกายไม่เหมือนเคยกระอักอ่วน
เพียงเพราะเพื่อเก็บบัวทั่วเกินควร
ด้วยลงน้ำหลากล้วนมวลปทุม

จึงเกิดความเจ็บไข้ให้เยือนร่าง
ใบหน้าจึงซีดจางอย่างซ้อนสุม
ซึ่งอ่อนแอแลเห็นว่าเร้นรุม
ให้ร่างกายร้อนรุ่มทุกมุมมอง

หลังจากพระเดินลับไปกับพี่
น้องทำได้แค่นี้แค่หม่นหมอง
แล้วมองตามหลังไล่อย่างไตร่ตรอง
ว่าผิดนักที่ร้องจะเด็ดบัว

ด้วยเหตุนั้นวันนี้จึงพี่ยา
ต้องร้อนรุ่มอุราพาปวดหัว
ด้วยพิษไข้ใจสั่นหวั่นระรัว
เพราะหวังมัวอยากได้บัวใต้บึง

[มั่น แซลี้]

เจ็บปวดกายเป็นไข้ให้สาหัส
ขาดสัมผัสกายยามไข้ให้เหน็บหนาว
ขอจากน้องไปหาหมออีกสักคราว
หมอบอกกล่าวเป็นไข้หวัด2010ทำไงดี

 

[ระนาดเอก]

เช้าวันนี้พี่ยาหน้าหม่นหมอง
ก็อยากจะร่ำร้องเพื่อเรียกถาม
เหตุอันใดแววตาสง่างาม
กลับเห็นความเหนื่อยล้าบนหน้านวล

ได้รู้ความยามนี้ว่าพี่เอ๋ย
ร่างกายไม่เหมือนเคยกระอักอ่วน
เพียงเพราะเพื่อเก็บบัวทั่วเกินควร
ด้วยลงน้ำหลากล้วนมวลปทุม

จึงเกิดความเจ็บไข้ให้เยือนร่าง
ใบหน้าจึงซีดจางอย่างซ้อนสุม
ซึ่งอ่อนแอแลเห็นว่าเร้นรุม
ให้ร่างกายร้อนรุ่มทุกมุมมอง

หลังจากพระเดินลับไปกับพี่
น้องทำได้แค่นี้แค่หม่นหมอง
แล้วมองตามหลังไล่อย่างไตร่ตรอง
ว่าผิดนักที่ร้องจะเด็ดบัว

ด้วยเหตุนั้นวันนี้จึงพี่ยา
ต้องร้อนรุ่มอุราพาปวดหัว
ด้วยพิษไข้ใจสั่นหวั่นระรัว
เพราะหวังมัวอยากได้บัวใต้บึง..(ดวงไฟ)



๐ ธรรมดาชายหนุ่มที่ทุ่มฝัน
สารพันเพื่อสาวราวเต็งหนึ่ง
เรื่องจริตเจ็บไข้ไม่คำนึง
มัววนถึงคำเจ้าอยากเคล้าบัว

๐ หวังเอาใจนงลักษณ์สาวหลักขวัญ
ที่คุ้นกันแต่เล็กแม่ทูนหัว
ขลุกเล่นกันรู้ใจไม่หมองมัว
ชินเจ้ายั่วมิพ้นพี่ปรนเปรอ

๐ เจ้าอยากได้อะไรให้พี่หา
ตุ๊กตาเคยปั้นหมั่นเสนอ
ปีนต้นไม้เก็บผลล้นที่เจอ
ล้วนให้เธอสนองยามต้องการ

๐ ก็มีกันแค่นี้ที่เห็นอยู่
เราต่างรู้ซึ่งกันฉันสมาน
หนักไปบ้างเบานิดเพราะฤทธิ์มาน
ก็สะท้านหวิวหวั่นอันจิตใจ

๐ พี่ทุ่มเทเพราะเจ้าเลือกเอาพี่
ด้อยศักดิ์ศรีอยู่วัดพลัดอาศัย
ปรนนิบัติหลวงตามาเยาว์วัย
น้อยที่ใครคบหามาเป็นมิตร

๐ ก็เพราะเจ้าเปิดใจใคร่คบหา
ทั้งหน้าตาก็งามนามวิจิตร
พี่เด็กวัดซึ้งใจในชีวิต
เมื่อพระพรหมลิขิตมิตรเช่นเธอ..(ระนาดเอก)

[ดิษฐา]

เก็บสายบัว มาแกง แต่งสำรับ
สีสันสด ยั่วยวนนัก กลิ่นหอมหวาน
ตักข้าวสวย พร้อมสรรพ ซะเต็มจาน
ช่างน่าทาน เสียงท้องร้องครางโอดครวญ

บรรจงหยิบช้อน ส้อมแตะริมปาก
ใจนึกอยากรู้รส สายบัว หอม
ไม่นานนัก รสชาด ล้ำพลันตรึกตรอง
อ้าปากร้อง "เค็มเป็นบ้า" ไยกล้าทำ

[ดวงไฟ]

เช้าวันนี้พี่ยาหน้าหม่นหมอง
ก็อยากจะร่ำร้องเพื่อเรียกถาม
เหตุอันใดแววตาสง่างาม
กลับเห็นความเหนื่อยล้าบนหน้านวล

ได้รู้ความยามนี้ว่าพี่เอ๋ย
ร่างกายไม่เหมือนเคยกระอักอ่วน
เพียงเพราะเพื่อเก็บบัวทั่วเกินควร
ด้วยลงน้ำหลากล้วนมวลปทุม

จึงเกิดความเจ็บไข้ให้เยือนร่าง
ใบหน้าจึงซีดจางอย่างซ้อนสุม
ซึ่งอ่อนแอแลเห็นว่าเร้นรุม
ให้ร่างกายร้อนรุ่มทุกมุมมอง

หลังจากพระเดินลับไปกับพี่
น้องทำได้แค่นี้แค่หม่นหมอง
แล้วมองตามหลังไล่อย่างไตร่ตรอง
ว่าผิดนักที่ร้องจะเด็ดบัว

ด้วยเหตุนั้นวันนี้จึงพี่ยา
ต้องร้อนรุ่มอุราพาปวดหัว
ด้วยพิษไข้ใจสั่นหวั่นระรัว
เพราะหวังมัวอยากได้บัวใต้บึง

๐ ธรรมดาชายหนุ่มที่ทุ่มฝัน
สารพันเพื่อสาวราวเต็งหนึ่ง
เรื่องจริตเจ็บไข้ไม่คำนึง
มัววนถึงคำเจ้าอยากเคล้าบัว

๐ หวังเอาใจนงลักษณ์สาวหลักขวัญ
ที่คุ้นกันแต่เล็กแม่ทูนหัว
ขลุกเล่นกันรู้ใจไม่หมองมัว
ชินเจ้ายั่วมิพ้นพี่ปรนเปรอ

๐ เจ้าอยากได้อะไรให้พี่หา
ตุ๊กตาเคยปั้นหมั่นเสนอ
ปีนต้นไม้เก็บผลล้นที่เจอ
ล้วนให้เธอสนองยามต้องการ

๐ ก็มีกันแค่นี้ที่เห็นอยู่
เราต่างรู้ซึ่งกันฉันสมาน
หนักไปบ้างเบานิดเพราะฤทธิ์มาน
ก็สะท้านหวิวหวั่นอันจิตใจ

๐ พี่ทุ่มเทเพราะเจ้าเลือกเอาพี่
ด้อยศักดิ์ศรีอยู่วัดพลัดอาศัย
ปรนนิบัติหลวงตามาเยาว์วัย
น้อยที่ใครคบหามาเป็นมิตร

๐ ก็เพราะเจ้าเปิดใจใคร่คบหา
ทั้งหน้าตาก็งามนามวิจิตร
พี่เด็กวัดซึ้งใจในชีวิต
เมื่อพระพรหมลิขิตมิตรเช่นเธอ..

 

ด้วยแต่เล็กแต่น้อยยังคอยห่วง
ยามน้ำตารินร่วงทุกห้วงฝัน
กี่รังแกคุกคามไม่ข้ามวัน
ก็ต้องพลันวิ่งโล่จนโตมา

วิ่งไปหาพี่ชายที่ท้ายวัด
ได้ยินเสียงถนัดร้องโหยหา
พี่จำต้องเร่งรุดสุดชีวา
วิ่งเข้ามาโอบปลอบทุกรอบไป

เมื่อยามที่อยากลิ้มชิมฝรั่ง
พี่ก็ยังปีนป่ายกายสั่นไหว
มิเคยจะปฏิเสธด้วยเหตุใด
พี่ต้องหามาให้ไว้ครอบครอง

หลวงตายืนถือไม้อยู่ใต้ต้น
ก็ยังจะเก็บผลมาสนอง
เพื่อให้รู้รสหวานการลิ้มลอง
เป็นของน้องทุกเมื่อเพื่อปลอบใจ

ว่ายน้ำข้ามคลองคั่นทุกวันคืน
เมื่อใดโศกสะอื้นหรือหวั่นไหว
เพราะไม่มีเพื่อนเล่น ณ เย็นใด
พี่ก็ต้องอยู่ใกล้ในทุกที

เมื่อฝั่งคลองกั้นขวางระหว่างวัด
มองก็เห็นถนัดจากเรือนนี้
พี่เก็บผักตบมาทำยาดี
เล่นขายของกันที่หัวสะพาน

เก็บมะยมมาตำเพื่อย้ำโขลก
แล้วเราต่างอุปโลกน์เมื่อคนผ่าน
ว่าเขาคือลูกค้าเราช้านาน
ล้วนสนุกสนานอยู่เรื่อยมา

เกรงก็แต่วันนี้หลายปีแล้ว
พี่จะพานคลาดแคล้วความห่วงหา
หากมีเพื่อนเล่นใหม่ใดเข้ามา
แล้วจักลืมน้องยาไปง่ายดาย

คนที่เคยเคล้าคลอเคยล้อเล่น
ในทุก ๆ ยามเย็นไม่ห่างหาย
เคยนั่งเฝ้าทุกเมื่อรอเรือพาย
เขามาขายอ้อยควั้นแบ่งกันกิน

จักลืมไหมหญิงนี้ที่พี่ห่วง
เคยสรรหาสิ่งปวงสมถวิล
หากวันใดวันหนึ่งซึ่งยลยิน
พลัดจากถิ่นแดนนี้หวั่นพี่ลืม