ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฤดูหนาว]

ฉันรู้ว่าดาวเหมาะที่จะอยู่บนฟ้า
ฉันจึงไม่กล้าที่จะเอื้อมคว้ามันลงมา
ฉันรู้ว่าฉันเป็นเพียงดินที่แสนจะไร้ค่า
ไม่คู่ควรกับดาวบนฟ้าอย่างเธอ

ฉันขอเพียงยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง
มองคนที่ฉันรักอย่างสุดซึ้ง
อยู่ที่มุมหนึ่งของคนไร้ค่า
เธออย่าเสียเวลามามองดูดินที่ไร้ค่า
จงกลับไปอยู่บนฟ้าที่ควรค่ากับเธอ

[/color][/size][/font]

[เพรางาย]

ดาวเหมาะจะคู่ฟ้า
ไม่หาญกล้าคว้าลงต่ำ
ค่าฉันเพียงดินดำ
เธอสูงล้ำไม่คู่ควร

ฉันขอเพียงมุมหนึ่ง
ขอแอบซึ้งสุดสงวน
ไม่กล้าแม้จะชวน
เหลือบตาหลงลงมาดู

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

หากแม้นเราจะเป็นเช่นท้องฟ้า

คงจะพาโน้มตัวลงสู่ก้อนหิน

ทอดกายลงอิงแอบแนบกับดิน

อยู่จนสิ้นอยู่กับดินทิ้งดวงดาว

...

แต่ความจริงเขานั้นเป็นท้องฟ้า

มีดาราพราวระยับจับสีขาว

เขาจะทิ้งบนนั้นมาสักคราว

หรือว่าเปล่ายังสงสัยในใจดิน

...

ฟ้ากับดินถูกทิ้งระยะห่าง

มีช่องว่างระหว่างกันให้ถวิล

ไม่มีวันบรรจบเป็นอาจิณ

แทบดับดิ้นด้วยเศร้าโศกอุรา

...



จะมีไหมใครเข้าใจในตัวฉัน

สิ้นชีวันเฝ้าร้องขอรอชาติหน้า

อยากเป็นดาวจะได้ฉ่ำชื่นชีวา

เพื่อรักฟ้าจะไม่ตกเป็นของใคร


...





บทนี้เคยแต่งตั้งแต่ตอนแต่งกลอนใหม่ๆ แล้วเจ้าค่ะ เป็นกลอนที่ชอบที่สุด

แต่พอเอาไปให้ครูชมัยภรดู แก้ไปแก้มาก็เลยเป็นอย่างที่เห็น  ดีกว่าของเก่าเยอะ

แต่ครูบอกว่า ... ภาพสวย เปรียบเทียบดีมาก...แต่เวลาอ่านมันต้องกลับหัวไปมา เดี๋ยวเป็น ดาว เดี๋ยวเป็นฟ้า

อะไรอย่างนี้...

แหะแหะ ! ต้องฝึกอีกเยอะ ! เจ้าค่ะ

[psam]

เธอเป็นเมฆ..ที่ลอย..อยู่คู่ฟ้า
คู่กายา..ของเธอ..คือฟ้าใส
ส่วนตัวฉัน..เป็นดิน..ต่ำเกินใคร
ไม่อาจเอื้อม..คว้าไขว่..เธอลงมา
   ดินคือดิน..เป็นเพียงดิน..ที่ไร้ค่า
   ไร้ราคา..คงไม่อาจ..เทียบกับเขา
   เมฆกับฟ้า..เคียงคู่กัน..เหมือนดั่งเงา
   ดินคนเก่า..คงได้เพียง..แหงนคอมอง
เขาและเธอ..ดูเหมาะสม..กันทุกอย่าง
เหมือนคู่สร้าง..ที่แลดู..ช่างสุขสม
ดินคนนี้..คงได้เพียง..คอยชื่นชม
สุดขื่นขม..ตรอมตรม..กลืนน้ำตา

[bourana]

ไม่ได้เป็นดาวบนฟ้า
ไม่ได้มีค่ามาจากไหน
เทียบได้กับดินทั่วไป
ที่คนย่ำเหยียบไว้เมื่อก้าวเดิน

แม้เธอไม่เคยเห็นค่า
แต่รู้ไว้เถอะว่า..ฉันก็ไม่เคยคิดห่างเหิน
ยังยินดีให้เธอเหยียบย่ำ..ก้าวเดิน
แม้เธอจะมองเมิน..ไม่สนใจ

[ดิษฐา]

เป็นได้เพียงก้อนดิน หินไร้ค่า
เผลอมองฟ้า เฝ้ามองหาดาวสดใส
สาดแสงส่องสว่าง..ทั่วฟ้าไกล
หลงรักแสงระยิบ จากใจเจ้าก้อนดิน

แอบเมียงมอง ตลอดมา
รู้ตัวว่า ดาวบนฟ้าคงมองไม่เห็น
เจ้าดินน้อย ชั่งด้อยค่า..แต่ก็สุขใจในชะตาที่เป็น
ทุกค่ำคืน จึงทำได้เพียงแอบมองและไม่เป็นเจ้าของตลอดกาล

[จะไม่เด็ด]

เพียงแค่ดินคนหมอนหมิ่นว่าสิ้นค่า
หรือเทียบฟ้ายิ่งเมืองแมนว่าแดนสรวง
หากแต่ดินก่อกำเนิดเกิดทั้งปวง
ฟ้าครองสรวงเพียงล่วงรู้...อยู่เดียวดาย..

...อิอิ..ประชดฟ้า

[สายลมสีขาว]

ลานแดนดิน ถิ่นพื้น ในเบื้องล่าง
ฤ จะเทียบ ฟ้ากว้าง ในไพศาล
ชั่งยิ่งใหญ่ กว่าใด ใครประมาณ
คิดคาดการ เป็นอักษร ก็วรใด

สพรรสิ่ง ล้วนเกิด กำเนิดหล้า
ทั้งพืชหญ้า สัตว์อวล ล้วนสดใส
ก่อประทีป สร้างกลีบสรวง รัญจวนใจ
ก็ยิ่งใหญ่ ในแบบด้อย ร้อยตัวตน

ส่วนห่วงฟ้า ก็แต่งแต้ม ด้วยดาวใส
สกาวไป ไกลโพ้น เป็นโจษหล
ให้ผู้ด้อย ใต้ฟ้า แห่งปวงชน
ได้ยินยน ยิ่งใหญ่ใน จักวาล ...

ดำน้ำปุดๆ โผล่มาอีกทีที่ไหนหว่า +_+"

[ดาวระดา]

คือชั้นฟ้าค่าชูฟุ้งจรุงเลิศ
ใช่ดงเกิดเชิดแดนกายสลายร่าง
ขอเพียงซับขับพ้นสายผ่านรายทาง
บนความว้างบางครั้งวนหม่นอาดูร

ถึงแม้นดินถิ่นมาดับลับเลือนแล้ว
ใช่จะขาดชาติจมแคล้วสิ้นแนวสูญ
ขอเพียงใฝ่ใคร่ผูกฝันปั้นเพียรพูน
โลกจำรูญลายจำแลงไม่แห้งเลือน