บรรจงร้อย ถ้อยรัก สลักรุ้ง
ให้พวยพุ่ง ละมุนฝัน ตามต้องหมาย
ให้งดงาม แต่แรก ที่แย้มพราย
เป็นประกาย ส่องสว่าง กระจ่างทรวง
นำมวลไม้ เป็นปากกา เขียนสลัก
จุ่มสมุทร ลงลักษณ์ นภาหวง
แทนคำกล่าว ใดใด ในทั้งปวง
ว่าเป็นห่วง กลัวเธอ จะเศร้าใจ
จะเขียนสาร ฝากสายลม บอกกระซิบ
พราวระยิบ เป็นดาว แสนสดใส
เพื่อบอกว่า รักเราไม่ เคยห่างไกล
อยู่ที่ไหน ฉันใคร่สน ตามหาเธอ
จะบุกป่า ฝ่าแดน แผ่นดินลับ
ตามเธอกลับ มาเคียง คู่เสมอ
ด้วยรักมั่น ใช่เพียง ฝันละเมอ
ไม่เคยเผลอ ทิ้งรัก ให้จากลา
จะใช้เมฆ ระบาย ความคิดถึง
ซึ่งถูกเธอ ตราตรึง ให้ห่วงหา
จะใช้ใจ ดูแลใจ พรรณนา
เป็นสัญญา แทนคำพูด นับล้านคำ ...
โพลล์
