ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จะไม่เด็ด]

คิมหันต์ที่ผันผ่าน               สุดประมาณจะขื่นขม
จมหลักปลักอารมณ์           ให้ระบมอยู่แสนนาน   

ตะเกียกตะกายพ้น               บ่วงวังวนแสนไพศาล
หยุดพักรักษามาลย์              ลืมหนกาลที่ซ่านทรวง

จนล่วงลุวสันต์                    ทอดใจฝันสู่ชั้นสรวง
เสกรักใจสองดวง                ให้ย้อยยวงยิ่งรุ้งงาม

สลักนามของความรัก          เทิดใจภักดิ์เหนือแดนสยาม
ลั่นชื่อระบือนาม                  ให้เกรงขามทั่วปฐพี

นั่นเป็นเพราะเพียงฝัน         ที่ยึดมั่นจนบัดนี้
คอยปรุงแต่งฤดี                   ให้โลกนี้สีสวยงาม

...แบบว่า...ไม่รู้สิ

[เพรางาย]

คิมหันต์ที่รนร้อน
ให้อาวรณ์ห่วงเหมันต์
ล่วงลุสู่วสันต์
พลันคำนึงสุรีย์แสง

ฝนกลุ้มรุมกระหน่ำ
แผ่นฟ้าช้ำย้ำแสดง
เปียกปอนปานกลั่นแกล้ง
ทุกวี่วันแต่นั้นมา

วันรุ้งพุ่งโค้งฝัน
คล้ายภาพนั้นเพียงมายา
ละอองน้ำแดดทา
ครอบคุ้งฟ้าและครองดิน

ฤดูล้วนบันดาล
ความอ่อนหวานมิหมดสิ้น
ทุกข์ทนที่ยลยิน
ล้วนคละสุขผสมกัน


 

[ระนาดเอก]

๐ ห้วงกาลขณะวสันต์
รำบายโลกฝันพรมหล้า
หลั่งฝนเย็นฉ่ำนำพา
วิญญาณ์ทุกผู้รู้กัน

๐ ในท่วงทำนองของฝน
กมลบังเกิดเลิศฝัน
นิยายแห่งวัตรอัศจรรย์
เริ่มสรรค์เงาร่างสร้างงาน

๐ ก่อเกิดกวีศรีชาติ
พิลาสปลอบปลุกสุขศานต์
เปี่ยมมวลกลิ่นไอวิญญาณ
เป็นธารหฤหรรษชั้นกลอน

๐ ตรงนี้ ณ บ้านกลอนไทย
อักษรลื่นไหลออดอ้อน
ฝากไว้น้ำคำบวร
ใครร้อนได้ปลื้มดื่มกิน

๐ เย็นใจขณะกระหาย
ผ่อนคลายวาระถวิล
ศูนย์รวมวงวรรณศิลปิน
แห่งถิ่นสยามนามไทย

๐ ห้วงกาลพราวพร่างรังสรรค์
สวรรค์จึงเหมือนเยือนใกล้
อักษรวางอย่างอำไพ
ดุจวางหัวใจใส่งาน..

[สายใย]

ลุวสันต์ฉันหงอยเหงา            ความโศกเศร้าเข้าขับขาน
ดอกรักที่เริ่มบาน                 ไม่ทันนานราญโรยรา
ดอกไม้ในที่อื่น                    ต่างสดชื่นตื่นฝนมา
สายฝนหล่นจากฟ้า               ยังพฤกษาให้สดใส

ดอกรักปักในทรวง               กลีบปลิดร่วงโรยราไป
ฝนพรำยิ่งช้ำใจ                    เธอไม่ให้ความเมตตา
เสียรักหนักใจล้น                  ให้น้ำฝนหล่นรดหน้า
ดายเดียวเปลี่ยวอุรา             สุดพึ่งพาโหยหาใคร

ฝนนี้ไม่มีเธอ                       ระทมเพ้อเผลอถอนใจ
สุดจักหักอาลั ย                     เธอจากไปไม่ใยดี
ลุวสันต์ฉันช้ำชอก                 รักลวงหลอกแล้วหน่ายหนี
ดอกรักในใจนี้                      ถูกขยี้ปี้ป่นเปลือง

[ดาวระดา]

ลุวสันต์พรรษาศก        ป่าเริ่มรกปกคลุมหัว
หญ้าถอดยอดใบยั่ว             รับฝนฉ่ำลำนำไพร
ดอกไม้ผายกลีบผลิ              ต้องระวิผลิไสว
ชูกิ่งก้านดอกใบ                   ส่งสารสู่หมู่ภมร
ความชุ่มอันลุ่มลึก                บนไพรพฤกษ์สโมสร
งามป่าพนาดอน                  ชมสิงขรสลอนเรียง
ฝนโปรยโรยระรื่น               ช่างกลมกลืนไม่ฝืนเกี่ยง
ดงดานคือคานเคียง             กล่อมสำเนียงเสียงฤดู
เรารับสัมผัสเสพ                 จากทวยเทพประทานสู่
งามวสันต์พลันช่อชู            น่าอดสูหากต้องลา               

[จะไม่เด็ด]

โอ้วสันต์มาผันเลื่อน          แม้ดาวเดือนก็เลือนหาย
วสันต์ช่างอันตราย           เปลี่ยนความหมายในฤดู

อยู่อยู่ก็หมดรัก                  ง่ายจริงนักรักหดหู่
ได้แต่เหลียวมองดู            รักไม่อยู่ให้เศร้าใจ

พร่ำวอนอ้อนที่รัก              มาฟูมฟักรักเสียใหม่
อย่าเลยอย่าน้อยใจ             ที่เนื้อในยังมั่นคง

แม้นหากไม่ได้รัก              ยากยิ่งนักจะหยุดหลง
ในเมื่อใจยังคง                 เวียนพะวงในดงรัก..อิอิ

...แบบว่า...อารมณ์มันพาไปอะ