ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แก่นฝัน]

น้อยใจแล้วนะ...รู้เปล่า
ฉันเหงาเดียวดายหวิวไหว
แต่เธอยังทำไม่สนใจ
ไม่ถามไถ่อะไรเลยสักคำ

อย่าบอกเธอไม่เคยรู้
ว่าทุกวันฉันอยู่อย่างเพ้อพร่ำ
หรือไม่อยากใส่ใจชีวิตที่ต้อยต่ำ
ก็เลยปล่อยให้รอยช้ำตำหัวใจ

ตอบมาสักคำสิ
ว่าความรู้สึกดีดี...หายไปไหน
คำว่าแคร์มากมายที่ให้ไว้
หายไปไหนเธอจึงได้ทำร้ายกัน

[สายใย]

สงสัยใจเหมือนกันนะวันนี้
ความรู้สึกดีๆหายไปไหน
ทั้งความรัก,ภักดิ์,ซึ้ง ถึงหนึ่งใคร
ยังอยู่ในใจครบแค่กลบรอย

ต้องกักกั้นฝันงามห้ามตรองตรึก
ในส่วนลึกนึกเศร้าและเหงาหงอย
ความรู้สึกดีๆมีไม่น้อย
เพียงแค่คอยพิพากษาอาญารัก

[น้ำหวาน]

ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันเมื่อวานก่อน
ความรักความอาทรกลับเลือนลางจางหาย
ความห่วงใยที่มีกับถูกทำลาย
ความเดียวดายกับเดินเข้ามา

ความผูกพันที่เราเคยผูกไว้
ความอาลัยที่เธอเคยโหยหา
ความภักดีที่ฉันมีตลอดมา
ความรู้สึกต่าง ๆ นานา มันหายไปไหนกัน

ขอเถอะนะ.....อย่าทำเเบบนี้
อย่าทำร้ายกันพอสักทีจะได้ไหม
ฉันเจ็บทุกทีที่เห็นเธอเปลี่ยนไป
ขอได้ไหม....กับมาเป้นคนเดิม

[{[^______^]}]

ความรู้สึกดีๆที่เธอให้มา
ที่นำพาความสุขให้แก่ฉัน
ความรู้สึกดีที่มีให้แก่กัน
ทำให้ฉันต้องยอมรับว่ารักเธอ

หายไปไหนความรู้สึกในวันนั้น
ช่วงสั้นสั้นเวลานั้นที่เคยมี
หายไปแล้วเพียงช่วงหนึ่งไม่ถึงปี
เพียงราตรีไม่กี่คืนก็จางหาย

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

จางหายไปไหน...
ความรู้สึกดีๆที่มีให้...ใยห่างหาย
ไม่มีเวลา....ไม่มีพูดจามากมาย
เพียงพบหน้าก็หน่าย...ได้แต่ถอดถอนใจ

[คำว่าเพื่อน]

เพราะดีนะคับ

[แก่นฝัน]

ความรักอันแสนหวาน
วันนี้เหลือไว้เพียงตำนาน..เท่านั้น
ความเข้าใจไม่ตรงหลงขาดกัน
ความผูกพันกลายเป็นอดีตไป

เคยคิดบ้างหรือเปล่า
กว่าจะเป็นความรักสองเรา...ยิ่งใหญ่
ยากนักที่สานทุกอย่างด้วยใจ
แค่ผิดพลาดหนึ่งครั้งก็จากไป...ง่ายเกิน

ความรู้สึกดีๆ...หายไปไหน
ไม่เคยก่อเป็นความประทับใจ...หรือเขิน
วันเวลาที่ร่วมทางก็นานเนิ่น
ทำไมต้องปล่อยให้ส่วนเกิน...ทำลายไป

ความไม่เข้าใจเพียงน้อยนิด
กลับกลายเป็นความผิดที่ยิ่งใหญ่
ทำร้ายความรู้สึกดีดีให้หายไป
ลองคิดดูใหม่...วันที่ใจจะผูกพัน

ยากนะ...กว่าที่ใจจะเรียนรู้
กว่าจะได้มาเดินเคียงคู่ต้องฝ่าฟัน
อุปสรรคมากมายที่ขวางกั้น
แล้ววันนี้ที่ไปจากกันทิ้งหนึ่งคนที่เคียงกันให้เงียบงัน....ทำไม

[สายลมสีขาว]

ประกายแสง แรงฝัน บรรดาลฟ้า
ระยับตา พราวพริ้ง วิ้งไสว
ช่างต่างจาก ความรู้สึก ในจิตใจ
ที่ถูกใคร ลืมรัก ที่ภักดิ์ดี

อยากจะวอน ร้องขอ แดนสมุทร
เถิดจงหยุด น้ำตา ไร้สุขี
แล้วรื้อฟื้น ความรัก ที่เคยมี
ด้วยวจี ง่ายง่าย ไม่กี่คำ

ความรู้สึก ดีดี หายไปไหน
แล้วทำไม ใจฉัน เสมอย้ำ
บอกว่าเรา ต่างอยู่ใน ความทรงจำ
ที่ค่าล้ำ นำรัก  สลักกานต์

อยากจะเป็น ดวงดาว จรัสฟ้า
ที่แกร่งกล้า คืนวัน ไม่หักหาญ
และอ่อนโยน เรียบง่าย เหมือนลำธาร
เคียงคู่กาล รวิฉาย และจันทรา...

รู้สึกบทนี้จะแปลกๆ  แหะ
แต่ เราก็ดำน้ำไปได้เรื่อยๆ อิอิ