ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ขวด]

ผมเป็นในอันที่4อ่ะ ไม่มีกลอนไม่มีศิลปะผมคงจะตายไปแล้ว   

[มั่น แซลี้]

เราอันที่ห้าน่ะ
ไม่รู้เหมือนกันแต่งไปทำไม

[bourana]

แต่งเพราะบ้ากลอนน่ะค่ะ
บางครั้งพูดเป็นกลอนยังมี
 

ชอบที่จะสื่อความรู้สึกด้วยกลอน
เพราะคิดว่า..ไม่ว่ามันจะใช้คำที่ออดอ้อน..หรือเชยสักแค่ไหน
เวลาใครมาอ่าน..ก็คงไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อเกินไป
พอจะอ่านมันไปได้..แม้ไม่สุขใจ..แต่ก็เพลิน

 

[กวีพเนจร]

แต่งเล่นๆ เพลินๆ
มีอารมณ์ให้ และบรรยากาศเป็นใจ ก็แต่งกลอนได้นะครับ
บางทีคิดอยากจะแต่งก็แต่ง แล้วแต่อารมณ์
วัยรุ่นอ่ะครับ...

[สารพัด*เพี้ยน]

เหมือนการสื่อความรู้สึกในขณะนั้นของเรามังค่ะ
เวลา บรรยากาศ อารมณ์ ความรู้สึก ในขณะนั้นเราคิดยังไงก็แต่งออกมา
เช้าอาจร่าเริง กลางวันเบื่อๆ เซ็งๆ กลางคืนเหงา เศร้า คิดถึงใคร
บางเวลาแต่งให้กำลังใจตัวเอง บางเวลาแต่งตรอกย้ำตัวเอง บางเวลาก็สะท้อนสิ่งรอบๆตัว

แหะๆ~ ^^

นู๋ก็คงประมาณนี้มังค่ะ

[ปาระ]

แต่งเพื่อระบายความในใจมั้งครับ
มันช่วยให้คลายเคลียดได้ด้วยและยังเป็นการช่วยฝึกภาษาไทยอีก

[สายใย]

ชอบเสียงเพลงสายลมดมดอกไม้
ภาพสวยใสแสงจันทร์วรรณศิลป์
ชอบลิเกหนังละครไว้สอนจินต์
ชอบยุพินถิ่นกวีที่บ้ากลอน
        อิ อิ

จุดประสงค์ที่ท่านแต่งกลอน
1. แต่งเล่นๆเพลินๆ      4 (30.8%)

2. ก็อยากแต่งอ่ะ      1 (7.7%)

3. ชอบแต่งหนุกดี      0 (0%)

4. รักและบ้ากลอนมันคือชีวิตจิตใจ      5 (38.5%)

5. ไม่รู้เหมือนกัน   
                 

[ดาวระดา]

ผมเขียนกลอนเพระไปเจอเว็บไทยโพเอ็มด้วยความบังเอิญ
เห็นครูบาอาจารย์หลายๆท่านเขียนด้วยคำที่สวยงามสละสลวย
จึงคิดจะลองแต่งบ้างทั้งที่ไม่มีความรู้เรื่องกาพย์กลอนเลยก็ว่าได้
พอคลำทางไปได้แค่กลอนตลาดซึ่งก็ไม่ง่ายเลย
ผมโพสต์กลอนแรกแต่งได้สองบท
จนแต่งได้มากบทขึ้นและได้ขึ้นหน้าแรกไทยโพเอ็มมา3บทหรือสี่บทนี่แหละ
ป้ากันนาแนะนำให้รู้จักป้าหมู บ้านสุกรวดีผมก็สลับเข้าสองเว็บนี้
ระยะหลังทิ้งไทยโพเอ็มมาอยู่ชายคาบ้านป้าหมู
เพราะโรคขี้เกียจกำเริบ
เมื่อสองเดือนที่ผ่านมาจึงมาพบเว็บนี้โดยบังเอิญ
บังเอิญบ่อยจัง อิอิ
ก็วิ่งรอกอยู่สองเว็บนี่แหละตอนนี้

รวมเวลาที่เขียนก็สองปีกว่าๆ

ถึงอย่างไรขอบคุณทุกแรงส่งที่ผมได้รับจากหลากหลายกวีพระคุณนี้ยังจดจำเสมอ
เช่น ป้ากันนาซึ่งผมเรียกป้าว่าแม่ ป้าหมูนี่ก็แม่อีกคน ลุงแก้วประเสริฐ พี่คอนพูทน พี่ฤทธิ์ สีดวง
ลุงเวทิน  น้องสาวพิมญดาและน้องชายที่น่ารักที่สุดของผมครับเพชรสังคีต

[เพรางาย]

ตอบไปว่าก็อยากแต่ง


เข้ามาแต่งกลอนบ้างอ่านกลอนบ้างไปตามเรื่อง

จำได้แต่ว่าเริ่มแต่งกลอนตั้งแต่สมัยเรียนประถม  เพราะพ่อเป็นนักกลอน

จะได้เห็นสมุดรวมเล่มกลอนของพ่อและหนังสือที่มีผลงานของพ่อ

จนรู้สึกว่า  มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะแต่งกลอน

จำได้ว่าครั้งแรกที่ลองแต่งคือโคลงเรื่องไก่ (หายไปนานแล้ว  เสียดายจัง)

ไม่ถูกฉันทลักษณ์หรอก  แต่จำได้แม่นเพราะเป็นผลงานชิ้นแรกในชีวิต


กว่าจะรู้ตัวก็เขียนโน่นเขียนนี่ไปมากมาย
และรู้ตัวว่า  ชอบแต่งกลอน  ไปซะแล้ว

[สายใย]

ตอบไปว่าก็อยากแต่ง


เข้ามาแต่งกลอนบ้างอ่านกลอนบ้างไปตามเรื่อง

จำได้แต่ว่าเริ่มแต่งกลอนตั้งแต่สมัยเรียนประถม  เพราะพ่อเป็นนักกลอน

จะได้เห็นสมุดรวมเล่มกลอนของพ่อและหนังสือที่มีผลงานของพ่อ

จนรู้สึกว่า  มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะแต่งกลอน

จำได้ว่าครั้งแรกที่ลองแต่งคือโคลงเรื่องไก่ (หายไปนานแล้ว  เสียดายจัง)

ไม่ถูกฉันทลักษณ์หรอก  แต่จำได้แม่นเพราะเป็นผลงานชิ้นแรกในชีวิต


กว่าจะรู้ตัวก็เขียนโน่นเขียนนี่ไปมากมาย
และรู้ตัวว่า  ชอบแต่งกลอน  ไปซะแล้ว

....คุณ "เพรางาย น่าจะนำบทกวีของคุณพ่อมาให้พี่น้องคนบ้านกลอน ได้มีโอกาส ชื่นชมกันบ้าง.....นะครับ

[สายลมสีขาว]

เหอๆ งั้นของสายลมคงต้องจัดอยู่ในหัวข้อ อื่นๆ ซะแล้วสิ
เพราะสาเหตุที่มาแต่งกลอนนั้น เดิมที ไม่ได้มาจาก "ใจรัก" หรืออยากแต่งใดๆทั้งสิ อีกทั้ง เมื่อก่อนยังเกลียดบทกลอนเป็นที่สุดเลย
เพราะว่า ตอนเด็กๆเคยเขียนกลอนขึ้นมาบทนึง ซึ่งกว่าจะแต่งได้ 1 บท ก็ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 3 ชั่วโมงหรือ 1 วัน เป็นอย่างน้อย แต่พอแต่งเสร็จ กลับโดนเพื่อนๆและคนรอบข้างต่อว่าบทกลอนอย่างไม่มีชิ้นดี ทำให้รู้สึกว่า อุตสาเขียนขึ้นมาแทบตายสิ่งที่ได้คือคำติเตียน
แต่นะคะ ... ก็เพราะสาเหตุนี้เหมือนกัน ที่ทำให้สายลมมาเขียนกลอนได้ เพราะว่า ทุกคำพูดที่คนรอบข้างติ และต่อว่านั้น ทำให้เกิด ฐิถิ ขึ้นในใจสายลมและทำให้รู้สึกเอาชนะมัน
เพราะคำด่าทอต่างๆนานา แท้ๆ จากสิ่งที่เกลียดที่สุด แต่ก็ต้องฝืนใจพยายามทำเพื่อลบคำสบประมาทของคนรอบข้างให้หมดสิ้น
จนในที่สุด สายลมก็สามารถทำให้คนรอบข้างที่เคยต่อว่า หันกลับมาชื่นชมได้ และนั้นทำให้สายลมรูสึกดี แต่ทว่า เมื่อลบคำติทั้งหมดได้แล้ว แต่สายลมก็ไม่สามารถเลิกเขียนกลอนได้ และหลงรักตัวอักษรที่ครั้งนึงเคยเกลียดเข้าให้โดยไม่รู้ตัว หลงใหลตัวอักษรจนขาดมันไม่ได้
...และทำให้ เกิดสายลมสีขาว ขึ้นในวันนี้ วันที่ไม่มีแม้คำว่าเกลียดในทุกตัวอักษร มีเพียง รัก และ หลงใหล สุขใจ ที่ได้ เขียนกลอน ^^"

เห็นมั้ยคะ ของสายลมต้องจัดอยู่ในหมวด อื่นๆ เท่านั้น อิอิ ^0^

[ขวด]

มันก็คงเหมือนกับสายน้ำละมั้ง แรกเริ่มวนหมุนสบายเอื่อยเฉื่อยแล้วก็ทวีแรงขึ้นแรงขึ้นแล้วจึงค่อยหมุนอ่อนลง หรือไม่บางทีก็เอื่อยเฉื่อยตลอด ไม่แน่นอน
มันแล้วแต่อารมณ์แล้วแต่ความรู้สึก เหมือนการวาดภาพหรือเล่นดนตรี ไม่สิ มันเหมือนไปหมดเลย ที่ไม่แน่ไม่นอน มันแต่งได้เรื่อยๆตลอดตราบเท่าที่เรายังหายใจอยู่ในโลกนี้

[ยอด~]

ทำไม.....เหตุผล..คือ ข้อ 4 ครับ  ....

[สาละวิน]

   กลอนกานท์ฤๅสานหัวใจนี้     เหมือนให้มีชีวิตขึ้นมาได้
อันเหตุผลที่อยู่ในดวงใจ          คืออะไรมิจำเป็นจักต้องมี
รู้แต่หัวใจนี้มั่นรัก                   ผูกสมัครไป่คลายแลหน่ายหนี
นี่แหละลมหายใจแห่งกวี         ทุกนาทีเวียนรักษ์อักษรา

[Hikari]

อันที่5
เพราะไม่รุ้ว่าแต่งกลอนไปทำไมเหมือนกัน

[ขวด]

ผมจะมาบอกข่าวดี
ผมสมรสแล้ว!!!
คนที่ผมสมรสด้วยน่ะหรือ
อา เธอเป็นดั่งชีวิตจิตใจผม
เธอเบ่งบานใจผม
เธอสาดส่องแล้วดำมืดในใจผม
ผมประกาศได้เต็มอกว่าผมรักเธอ
เธอคนนั้น
เธอคือ
"ศิลปะ บทกวี กลอนกานท์ ดนตรี"
ผมไม่สนแม้เธอจะมีหลายชื่อ
แต่เธอคือหนึ่งเดียวในใจผม
555
ผมสมรสแล้ว

[nontawit]

.

.

.

    อยากจะรู้ ว่าทำไม ถึงแต่งกลอน    เหมือนละคร แสดงอารมณ์ ในตัวฉัน

รัก คิดถึง เศร้าโศก มีทุกวัน              แต่งแล้วมันส์  พรรณนา ทุกอารมณ์

 

ด.ช.นนท์
 
     

[lookgaow]

ตอบไม่ได้ว่าทำไม ?   

แต่ ! ก้อชอบแต่งมาตั้งนานแล้ว

สมัยเด็ก ๆ เคยขีดเขียนเล่นเรื่อยเปื่อย ไม่เป็นรูปเป็นอัน แล้ว...ก้อหยุดไปเลย

จนวันหนึ่งได้มาเจอเว็ปนี้แหล่ะ  จึงเกิดแรงบันดาลใจ

รื้อฟื้นความหลังเก่า ๆ มาแต่งได้อีกครั้งหนึ่ง

เอาเป็นว่าตอนนี้รักการแต่งกลอนมากมายเลยล่ะกัน ..... 

* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *

[สุวรรณ]

เพราะว่ารักในท่วงทำนอง จังหวะของร้อยกลอนค่ะ บางครั้งเพื่อนว่าบ้าไปแล้ว
แต่เราก็ยิ้มตอบและบอกว่าทำไมอ่ะ เราบ้ากลอนผิดด้วยเหรอ  เพื่อนก็ตอบว่า จ้าไม่ผิดหรอกแม่สุวรรณ
หุหุหุ เพื่อนเกือบตอบเป็นภาษากลอนซะแล้ว     

เพราะว่า...
รักในถ้อยร้อยศิลป์กวินวาด
รักสัมผัสอักขระภาษาสาร
รักบรรจงลงรักษ์สลักกานท์
รักมากด้วยดวงมานผสานคำ

อีกขับขานกาพย์โคลงจรรโลงจิต
ด้วยนิมิตพิศถ้อยร้อยฉนำ
แสนเพลิดเพลินเกินกล่าวเล่าลำนำ
ในพวงพจน์บทคำงามขำดี

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เรียงร้อยใจ...ให้เป็นกลอน....วอนคนอ่าน
บ้างก็หวาน...พาลก็ขม...อารมณ์หมาย
บ้างก็หวั่น...รั้นก็ไหว...ในวันร้าย
หลากและหลาย...ได้ในกลอน...ซ่อนตัวตน

หากปุจฉา...ว่าเหตุผล...คนเขียนอ่าน
วิสัชณาผ่าน...ใช่ฟุ้งซ่าน...ผ่านสับสน
เขียนเพราะใจ...ไฝ่ในรส...บทสุคนธ์
หวานเกินทน...ใช่พร่ำบ่น...เพราะจนทาง

หากจะเอ่ย....เผยว่าเขียน...เพราะเพี้ยนหรือ
หรือเพราะถือ...คือระบาย...ได้ปล่อยว่าง
ให้หัวใจ...ได้เรียงร้อย...ค่อยปล่อยวาง
ก็ตอบอย่าง...บ้างก็จริง...สิ่งที่เป็น

แต่เมื่อเผย...เอ่ยเป็นกลอน..ตอนร้อนลุ่ม
เหมือนไฟสุม...ที่รุมใจ...ให้ทุกข์เข็ญ
เปลี่ยนเป็นมิตร...ที่ชิดใจ...ให้พลันเย็น
วาจาเด่น....และเห็นใจ...ในบ้านกลอน

เป็นดินแดน...ไม่แคลนรัก...ที่พักใจ
ได้อุ่นไอ...ในรักแน่....แลโอนอ่อน
คือลำนำ...คำกวี....ที่คลายร้อน
ถ้อยคำวอน...ล้วนสอนใจ....ให้เตือนตน