ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[victoria's secret]

xxxx

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

ล้มตัวลงด้วยใจที่ช้ำหนัก

ด้วยประจักษ์คืนนี้ใต้แสงโสม

คืนสุดท้ายที่อ้อมกอดปลอบประโลม

จะต้องโทรมเซซัดพลัดไปไกล



จะหลับลงอย่างไรในคืนนี้

ชั่วชีวีคงต้องน้ำตาไหล

แขนหนุนนอนเปียกน้ำตาของสองใจ

เคยฝันใฝ่กลับต้องพรากจำจากลา ...



เสียงขลุ่ยเอ๋ยจงบรรเลงเป็นเพลงต่อ

น้ำตาคลอใกล้แล้วแสงอุษา

เสียงขลุ่ยเอ๋ยโปรดกล่อมอาทิตยา

ไม่ให้มาพรากอุราของเราไป




+ ๑ คะแนน   

เสียงขลุ่ยผิว...พลิ้วพราย...จากท้ายทุ่ง
ดังผ่านคุ้ง...โค้งน้ำ..ข้ามโขดแก่ง
เหมือนสัญญาณ...ขานว่า...เมื่อฟ้าแดง
เวลาแห่ง...เราสอง...ต้องจากกัน

(ชอบตรงนี้จังเจ้าค่ะ)   

[ปางสีฝุ่น]

ล้มตัวลงด้วยใจที่ช้ำหนัก
ด้วยประจักษ์คืนนี้ใต้แสงโสม
คืนสุดท้ายที่อ้อมกอดปลอบประโลม
จะต้องโทรมเซซัดพลัดไปไกล

จะหลับลงอย่างไรในคืนนี้
ชั่วชีวีคงต้องน้ำตาไหล
แขนหนุนนอนเปียกน้ำตาของสองใจ
เคยฝันใฝ่กลับต้องพรากจำจากลา ...

เสียงขลุ่ยเอ๋ยจงบรรเลงเป็นเพลงต่อ
น้ำตาคลอใกล้แล้วแสงอุษา
เสียงขลุ่ยเอ๋ยโปรดกล่อมอาทิตยา
ไม่ให้มาพรากอุราของเราไป

ถึงจำพราก...จากไกล...อย่าไหวหวั่น
โลกแห่งฝัน..ยังมั่นคง...มิสงสัย
โลกแห่งความ...เป็นจริง...ตัดทิ้งไป
สองดวงใจ...คงคู่...มิรู้เลือน

ยินพี่ท่าน..ร่ายพร้อง..ร้องเพลงโศก
ประหนึ่งโลก..วิโยค.ร่ำ..เสพกำสรวล
ยินพี่ท่าน..นำเห่..เสน่ห์นวล
ผ่านนิ้วรวน..ขลุ่ยเรียว..เป็นเพรียวเพลง

ว่า.ก่อนพราก..จากนาง..หว่าง.อุษา
ตรู่ตะวัน..อย่าเพิ่งมา..เข้ากุมเหง
จะร่ำขลุ่ย..ร่ายระชด..บทบรรเลง
เป็นบทเพลง..กล่อมนาง..ก่อนร้างไกล

[ดาวระดา]

สร้อยเสียงโศกโบกสานผสมศัพท์
โสตรองรับซับลายเป็นสายเศร้า
ครวญเพลงขลุ่ยคุ้ยขื่นที่ยื่นเคล้า
สัมผัสเหงาเงาหงายเหมือนหมายย้ำ

กั้นกำแพงแสร้งผังมาพังพราก
จนเหลือซากกากโทรมล้มถลำ
จบเพลงพลิ้วผิวพร่างคงด่างดำ
บนเบื้องต่ำอำนาจประเพณีฯ

[สายใย]

เป็นความเศร้า เราสอง ลิ้มลองรัก
มอบใจภัก ดีกัน ฝันวาบหวาน
คิดครองอยู่ คู่กาย จนวายปราณ
ต้องร้าวราน ซานซม ก้มหน้าทน

เพราะกำแพง ประเพณี ที่ขวางกั้น
ถึงรักมั่น ต้องพราก จากเหตุผล
ดังทรวงทรุด สุดอยู่ เป็นผู้คน
ต่างหมองหม่น ก่นร่ำ แต่น้ำตา

คืนนี้สุด ท้ายแล้ว แก้วพี่เอ๋ย
ขอทรามเชย ทำใจ ให้หรรษา
เสียงขลุ่ยแผ่ว แว่วหวาน พลิ้วผ่านมา
จงนิทรา เถิดเจ้า อย่าเศร้าใจ

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

อ่านกี่คราน้ำตาก็รินไหล

จากกันไกลก็ยังถวิลหา

หมื่นราตรีหมื่นกลางวันมิโรยลา

เกลียดจริงหนากำแพงกั้นทำช้ำทรวง

...

อ่านทุกวันที่เข้ามาบ้านกลอนไทยเจ้าค่ะ ^^

อ่านแล้วนึกถึงกลอบบทนี้ ของพระมงกุฎเกล้าฯ

ความรักเหมือนโรคา  บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล        อุปสัคคะใดใด
ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดจากคอกไป     บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง


...

ไม่เข้าใจคุณวิคตอเรียซีเครต (ชุดชั้นในหรือเจ้าคะ?) ว่าทำไมต้องยอมแพ้กำแพงประเพณี ?


อ้อ! ชอบลายเซ็นคุณด้วยเจ้าค่ะ ^^


Someone love one, someone love two but I love one that one is you.

[กริชอักษร]

มีใครไหมรับรู้คนเศร้าโศก
ราวเสาไห้ทับอกเกินทนไหว
ถูกตรึงไว้ด้วยใจรักยอมพลีได้
ไม่อาจข้ามม่านประเพณีไปหาเธอ

กำแพงอิฐสูงเสียดฟ้าท้าข้าเถิด
ข้ายังเกิดแรงมานะได้เสมอ
แต่กำแพงประเพณีข้ากับเธอ
ยังคงหวังเสมอให้ทลาย             
   

[psam]

แม้นกำเเพงแกร่งกล้าสักแค่ไหน
จะข้ามไปไม่พรั่นหวั่นทางหิน
หวังแค่เพียงเคียงข้างชั่วชีวิน
ชีวิตนี้คงสิ้นหากไร้เธอ
จะไม่หวั่นแม้ยากสักแค่ไหน
บุกบั่นไปทนสู้อยู่เสมอ
หากภพนี้ไร้สิทธิใกล้ชิดเธอ
จะขอเจอภพใหม่ดั่งใจปอง