ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

หัวใจ.. คล้ายกระดาษอาจขาดวิ่น
ปลิวเปรอะดิน สิ้นค่า.. พาหม่นหมอง
ริ้วรอยดิน- สอขีด.. คล้ายกรีดแทง
ครั้นหน่ายแหนง ฉีกทิ้ง ดิ่งพสุธา

กระดาษ ขาดวิ่น เปื้อนดิน สิ้นสูญ
แต่หัวใจ อาดูร มิสูญค่า
หัวใจ.. มิใช่กระดาษ ปราศราคา
ลิ้มน้ำตา มากพอ ก็หยัดยืน

ครั้งหนึ่ง.. เคยมอบรัก ภักดิ์ดีมั่น
กลับห้ำหั่น ปันใจ ให้ใครอื่น
แม้ฉันเจ็บ เจียนตาย ไม่หวังคืน
จะพลิกฟื้น หัวใจ ให้ทะนง

และอย่าหวัง ว่าคน เคยจนตรอก
จะช้ำชอก หลอกตน จนลุ่มหลง
ฉันเคยรัก เพียงใด ใจมั่นคง
ต้องหมดลง ลืมได้ ในสักวัน.

                                                                             

มาหาฉัน คนนี้สิ จ๊ะที่รัก
อย่าจมปลัก ปล่อยใจ ให้บอบช้ำ
อย่าเปลืองหัว เปลืองสมอง ให้ต้องจำ
ที่เขาทำ มัันไม่ใช่ ใจต้องการ

ฉันขอปลอบ เธอให้ใจ  หายเหนื่อยล้า
คราบน้ำตา ฉันขอเช็ด ให้ได้ไหม
อย่างน้อย ฉันคือคนหนึ่ง ที่เข้าใจ
ช้ำแค่ไหน ให้ฉันช่วย ปลอบใจเธอ
 

[จ้อง เจรียงคำ]

เป็นอะไรหรือไงนะใจนี้
ยังพิรี้พิไรยังไห้หวน
ยังเศร้าซึมพึมพำยังคร่ำครวญ
ยังทบทวนความหลังยังฝังจำ

ต้องรออีกนานไหมนะใจนี้
จะถึงที่สิ้นสุดหยุดถลำ
ค้นให้พบลบให้เลือนรอยเปื้อนดำ
จากใจช้ำที่เคยปลื้มขอลืมเธอ

[เจ้านาง]

ยังไม่ลืม ยืมรัก สักพักหนึ่ง
เพราะยังซึ้งความดีที่ยิ่งใหญ่
เพราะว่าใจดวงนี้ไม่มีใคร
มีแต่เธอเต็มหัวใจทำไงดี

และเมื่อถึงวันนั้นที่ฉันลืม
จะไม่ยืม  สิ้นสุด หยุดรักนี้
รออีกหน่อย ค่อยลืม อย่าซึมซี
ขณะนี้  ขอทำใจ ให้ลืมเธอ

[น้องติ๋ว]

บนเส้นทางสายเก่า
ฉันพบเพียงความเหงา  เหว่ว้า
ทุกทุกที่  ที่เรา เคยได้มา
ยังคุ้นตา เพียงแต่ว่า ไม่คุ้นใจ

ไม่มีใคร คนนั้น เดินร่วมทาง
ดูทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไม่สดใส
ทำให้เรา ปวดร้าว หนาวหัวใจ
และทางเดียว คือการ ลืมเธอไป.....ใช่..!  ฉันต้องลืม

[ยอด~]

ย่ำเท้า....เดินทาง......
ท่ามกลางความเวิ้งว้างของผืนฟ้า
หัวใจที่เคยถูกทรมาน..ตลอดมา
ยังคงเต้นเป็นจังหวะช้าๆ...อย่างร้าวรอน

เสียงสะอื้นของหัวใจ
เป็นบทเพลงอ่อนไหวอย่างล้าอ่อน
คิดถึงคน คนหนึ่ง ซึ่งอาทร
มันเป็นการบั่นทอนทำร้ายใจ

การเดินทางยังคงเงียบนิ่ง
ค้นหาความจริงยิ่งหวั่นไหว
แต่ละก้าว ร้าวรวด ปวดเกินใคร
เธอคือคนสุดท้าย รักไม่ลืม

[นกฯ]

แล้วเธอที่ผ่านเข้ามา
เพียงเพื่อจะลาไปจากฉัน
ทิ้งไว้เพียงร่องรอยคืนวัน
ให้คนไหวหวั่นทรมาน

น้ำตาจึงรินไหล
หัวใจจึงร้าวฉาน
วันเวลาจะรักษา ความร้าวราน
ความเจ็บจะเลยผ่านเหลือเพียงเงา

แล้วฉันก็จะเดินผ่านออกไป
ทิ้งเพียงรอยอาลัยไว้ที่เก่า
จะกล้าลืมว่าไม่มีใคร..ในใจเรา
จะกล้าลืมความโง่เง่า..ในสักวัน

[tanapok]

เธอยังย้ำ   จำได้ไหม   ในวันนั้น
เธอหันหลัง   จากไป   กับใครอื่น
มีคำวอน   อ้อนเธอไว้   ให้กลับคืน
ทั้งสะอื้น   ปิ่มว่า   พาขาดใจ

เธอมิจ้อง   แต่มองเมิน   แล้วเดินผ่าน
มิสะท้าน   ซ่านดวงจิต   คิดหวั่นไหว
กลับมาพรอด   กอดต่อหน้า   ก่อนลาไป
ไร้เยื่อใย   ไป่สัมพัน   ที่ฉันมี

เพลิงอาลัย   ไฟอาวรณ์   โหมร้อนใส่
วิโยคใจ   ให้ด่าวดิ้น   รักบินหนี
ความโศกตรม   โถมประดัง   ฝังฤดี
สุดเหลือที่   มีคำเอ่ย   เผยวาจา

มีน้ำอุ่น   ใสใส   ที่ไหลอาบ
เหมือนถูกสาป   นาบกองไฟ   แทบใบ้บ้า
วิญญาณแทบ   แตกสลาย   ไร้ชีวา
โอ้แก้วตา   ครานี้   พี่เศร้าใจ      

จึ่งสาบาน   จารใส่ใจ   เอาไว้ว่า
อย่าให้พา   มาประสพ   พบรักใหม่
ที่เจ็บช้ำ   ตอกกระหน่ำ   ซ้ำทรวงใน
สอนตนให้   ใจแข็งขึ้น   ฟื้นศรัทธา

ด้วยทั้งรัก   ปักใจเกลียด   เคียดแค้นนัก
มาหลอกรัก   ชักให้ช้ำ   จำรักษา
ยิ่งรักมาก   ยิ่งเกลียดมาก   หากเอ่ยมา
ลิขิตฟ้า   อย่าพาพบ   ประสพเจอ

กว่าจะเคลื่อน   เลื่อนลบไป   ใช่ง่ายนัก
ความช้ำหนัก   จักเตือนใจ   มิให้เผลอ   
เฝ้าเก็บรัก   กักขังใจ   ไม่พบเจอ
มิอาจรับ   รักเก้อ   ให้เพ้อคอย

รักทำไม   ใจมันเจ็บ   เก็บไว้เถิด
อย่าก่อเกิด   เชิดรักจ้วง   ลวงแล้วถอย
หากรักกัน   มันเจ็บใจ   มิใช่น้อย
ขอให้ปล่อย   อย่ากล่อยใจ   จนไหม้พัง