พูดถึงหวยผมเคยซื้อไว้ใบหนึ่ง
แต่พอถึงวันออกบอกเลขหมาย
ก็ถูกกินอย่างว่าไม่ใกล้กราย
จึงเก็บไว้ตรวจทุกงวดชวดเรื่อยมา
หวยใบนั้นฉันตรวจมาเรื่อย ๆ
จนใบเปื่อยยับยี่ไม่มีท่า
ไม่เคยตรงเลยสักงวดที่ตรวจมา
ตรวจจนเพื่อนกล่าวหาบ้าหรือไง
ฉันแย้งเพื่อนอย่านะถ้าฉันถูก
ฉันจะชวนลูก ๆ และสหาย
ไปเลี้ยงกินโต๊ะใหญ่ได้สบาย
เพื่อนหัวเราะชอบใจเงินไหนมา
ฉันบอกว่าเงินที่เก็บไว้ไม่ได้ซื้อ
ลองคิดดูทีหรือมากมายหนา
งวดละแปดสิบบาทหนึ่งปีนา
เป็นอัตราหนึ่งพันประมาณการ
นี่สามปีมิสามพันกันแล้วหรือ
นี่ก็ถือว่าเลี้ยงได้หลายฉัน
เพื่อนหัวเราะว่าเออจริงจริงเหมือนกัน
บอกว่ามันจะเอาบ้างแบบอย่างเรา
อันว่าหวยนี้มันถูกยากจริงหนอ
ฉันจะขอบอกโอกาสถูกไว้ไม่ให้เขลา
หวยใบหนึ่งมีโอกาสถูกก็ราวราว
.014168 เท่านั้นนะจะบอกบุญ
อีกทั้งยังต้องสู้เสียรู้สึก
เมื่อเรานึกอยากจะได้เอาใบนู้น
คนขายบอกเก้าสิบห้าบ้าหรือคุณ
ต้องเจือจุนราคาเพิ่มเติมอีกที
กำลังกินข้าวอยู่ผู้มาขาย
ว่าเอาโชคมาให้ท่านจนถึงที่
ด้วยรำคาญจึงถามไปเป็นพิธี
ว่าน้องพี่ขายใบละกี่บาทกัน
เขาว่าเก้าสิบห้าบ้างว่าร้อย
ฉันว่ามีเงินน้อยนะอย่ากระนั้น
แปดสิบได้ไหมเอาเลขมาดูกัน
เขายืนยันไม่ไค้ครับรับมาเกิน
พวกยี่ปั๊วตัวดีที่เอาเปรียบ
ราคาเทียบพิมพ์ไว้ใช่ผิวเผิน
ยังมาขายแพงกว่าน่าเกลียดเกิน
ผมเลยเมินไม่ซื้อมันแต่นั้นมา
ประมุข งามละเมียด
