อีกคนอยากบอกรักกลับผลักไส
จนเกิดความสั่นไหวอยู่ในนี้
ตรงสี่ห้องกว้างใหญ่ที่ใจมี
มันเปลี่ยนไปทุกทีจากวันวาน
อยากนั่งเคียงเรียงคู่ให้รู้ว่า
ยังรักกันหนักหนาเวลาผ่าน
จนล่วงเลยเกยก่ายไปหลายนาน
ยังอยากจะประสานซึ่งสายตา
แต่กลับพบว่าเพียงแค่เคียงคู่
ไม่อาจมีหวานอยู่อย่างห่วงหา
ก็แค่คนใกล้กันรอวันลา
ใช่เป็นคนใกล้ตาอย่างเคย ๆ
จากเคยโทรหากันในวันก่อน
ทุกเช้าสายเข้านอนไม่วางเฉย
แต่บัดนี้กลับเป็นเช่นผ่านเลย
ดุจเพียงลมรำเพยเท่านั้นเอง
ไม่เคยโทรหากันให้ฉันอุ่น
มีเพียงวันว้าวุ่นเข้าข่มเหง
ฉันก็โทรหาบ้างอย่างวังเวง
แต่เสียงที่บรรเลงกลับสื่อมา
สื่อถึงความรำคาญที่ผ่านเห็น
สื่อถึงความจำเป็นไม่ห่วงหา
จำเป็นต้องรับสายหน่ายระอา
ก็เพียงฝากบอกว่า...อย่าทำเลย
ฝากความนัยคนหนึ่งถึงอีกคน
ว่าไม่ต้องอดทนทำชาเฉย
ถ้าไม่รักแล้วอย่าเมตตาเลย
ให้หอมหวลระเหยไปกับลม
