ดั่ง.ดอกดาว..ร่วงรายราน..ริมชานชลา
เกลี่ยดอกแก้ว..แววหวัง..หลังหลุดร่วง
แต่ละดวง..ดั่ง-วาด..สี.หวาดไหว
มาหล่นเรี่ย..ริมข้าง..รางรถไฟ
ล้วน!.ดาวฝัน..ดาวใฝ่..ของใครกัน..?.
โอ้.ดาวเอ๋ย..ดาวน้อย..ดวงนิด
ดุจบันได..ชีวิต..เดินผิดขั้น
จึงปลิดปลิว..ลิ่วคว้าง..ลงกลางครัน
หลัง.สูญสิ้น..อำพัน..อันลำพอง
พอแว่ว.หวูด..รถไฟ..ไหวความหวัง
กอดกระเป๋า..เกรอะกรัง..ลงนั่งหมอง
ทิ้งฝันเฝื่อน..เกลื่อนก่น..ให้หล่นกอง
ถม.ขอบทาง..ราง.ร่อง..สถานี
เหมือนอับแสง..แรงหมาย..มุ่งปลายฟ้า
จำ.รอนร่วง..โรยรา..แล้ว.ริบหรี่
จึง.แรมร้าง..จากเมือง..เรือง.รวี
คืน.สู่ขอน..คอน.คีรี..ถิ่นที่มา
เก็บแก้วใจ..ดวงดับ..จับลงกล่อง
ฉายแสงเงา..เศร้าหมอง..ส่องใบหน้า
เสียงรถไฟ..เทียบฐาน..ณ.ชานชลา
จบตำนาน..แสวงหา..จาก.เมืองกรุง..ฯฯ
---------------------------------------------
"ปางสีฝุ่น."
