อาชาผยอง
อันสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ต่างก็มี
อาวุธที่ธรรมชาติสร้างไว้ให้
ทั้งเขี้ยวเขาเล็บงาต่างกันไป
แต่ไฉนม้านั้นกลับไม่มี
ในอดีตม้านั้นมีอาวุธ
ที่สวยสุดติดตัวไปทุกที่
เป็นอาวุธงามเลิศในปฐพี
อาวุธนี้คือเขาบนหัวมัน
ม้าคิดว่าตัวมันสง่าเลิศ
งามประเสริฐที่สุดในไพรสัณฑ์
มันโอ้อวดตัวมันเองอยู่วัน
อวดว่ามันเป็นเจ้าป่าพนารี
อันสิงโตได้ฟังมาเนิ่นนาน
ก็รำคาญหมดอารมณ์ไอ้ม้านี่
กับอีแค่มีเขาทำอวดดี
วันพรุ่งนี้กูจะไปสั่งสอนมัน
วันต่อมาม้าอวดเขาอยู่กลางแจ้ง
สิงโตแล้งอารมณ์ไม่ปล่อยหัน
กระโจนตบเขากระเด็นออกทันควัน
สง่านั้นมีประโยชน์หรืออย่างไร
สิงโตว่าเจ้าป่าต้ององอาจ
ต้องฉลาดแข็งแรงและยิ่งใหญ่
มึงมันตีค่าตัวเองสูงเกินไป
กูนั้นไซร้ควรเป็นเจ้าที่แท้จริง
อันสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ก็ได้เห็น
สิงโตเป็นเจ้าป่าสมควรยิ่ง
สิงโตคือเจ้าป่าที่แท้จริง
สิงห์เหมาะยิ่งเจ้าป่าพนารี
อันจะสอนผู้อ่านไว้สักนิด
อย่าได้คิดโอ้อวดอย่างเรื่องนี้
เดี๋ยวจะเหมือนกับม้าผู้อวดดี
เมื่อถึงีที่ก็หมดคนสนใจเอย
emo_40อันนี้ต้องแต่งนิทานส่งอาจารย์1เรื่องนะขอรับ
แล้วเพื่อนก็แต่งนิทานเป็นกลอนมาให้วาดรูป
แต่ทีนี้ข้าน้อยกลับรู้สึกคุ้นๆกับนิทานเรื่องนี้เหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมา
ไม่กล้าถามเขาเพราะเป็นเพื่อนนะขอรับ ไม่อยากทำร้ายน้ำใจ
เลยอยากจะฝากถามพี่น้องบ้านกลอนไทยหน่อยนะขอรับ
ว่ามีคนรู้จักเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า
emo_47ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ณ ที่นี้เลยนะขอรับ
