บุพผาแก้ว ฉายแวว ประกายกล้า
จะร่ายรำ นำพา ทุกแห่งหน
จะโปรยปราย ลอยลิ่ว ตามทิวชล
จะเสกมนตร์ แววแก้ว แพรวมณี
กลิ่นหอมหวาน ซานฉ่ำ ระย้ำจิต
ระเริงคิด พิศใจ ในบาหลี
แย้มกลีบกลิ่น กริ่มกลบ สบขจี
ยามต้องแสง รวี ที่จีรัง
จะผลิบาน ปานทิพย์ วิมานฝัน
ให้หลงวัน ลืมคืน กลืนอายขัง
ระรัวกลิ่น มิสิ้นสี พีพลัง
ด้วยเพียงหวัง เชยชิด พิศผกา
เมื่อถึงกาล ผ่านเสวตร เสร็จโรยร่วง
ผินกาลช่วง ห่วงฝัน ตะวันผา
ผกาแก้ว แวววับ เคยจับตา
กลับโรยรา ตามชีพ ชีวิตตน
บุพผาแก้ว ก็เพียง บุพผาแก้ว
ที่เคยแวว แกล่วกล้า กล้าไพสนณ์
ที่เคยฉาบ สีสันต์ ประกายกล
จนหลงงม จมรัก แห่งวรรคใจ
ระทมใจ ในจิต ลิขิตสั้น
เพราะคืนวัน ผันแปร แลสดใส
แต่บางครั้ง กลับหมองหม่น ตรอมตรมใจ
บุพผาไซร้ เพียงแก้ว แววมณี
