ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฤดูหนาว]

ก่อนเธอจะเดินจากไป
ข่วยหันมายิ้มให้อย่างคนเคยรู้จัก
ข่วยหันมาบอกตอกย้ำความสัมพันธ์ระหว่างเรา
ข่วยหันมาบอกคนโง่เหง้าว่าฉันก็แค่
เพื่อนเก่าไม่ใช่แฟน

ความเจ็บปวดของฉันในตอนนี้
มันอาจจะเกินที่ใครหนึ่งคนจะรับได้
แต่ฉันจะยิ้มรับมันอย่างจริงใจ
ถึงฉันจะเจ็บปวดเพียงใด
ก็ไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ

เมื่อเธอเดินจากฉันไป
เหลือทิ้งไว้แค่ความเหงา
เหลือทิ้งไว้แต่ความเศร้า
เหลือฉันทิ้งไว้กับเงา
พร้อมกับคำว่าเพื่อนเก่า
แล้วก็จากฉันไป

[ฌลา]

ขอบคุณนะคนดี
กับความรู้สึกที่มี..ที่ผ่านมานั้น
ขอบคุณที่ห่วงใย...ขอบคุณหัวใจที่ให้กัน
แม้ตอนนี้จะพ้นผ่านกลายเป็นวันวานของใจ

เข้าใจที่เธอจากลา
แม้จะมีน้ำตา..ก็จะไม่หวั่นไหว
เราจากกันด้วยดี..ไม่ใช่ว่าไม่มีเยื่อใย
เพียงแต่เราไปกันไม่ได้..จึงต้องจากไกลร้างลา

เวลาที่คบกัน
เธอให้ความสำคัญ..ให้ความห่วงหา
จึงไม่เคยเสียใจ..กับเวลามากมายที่ผ่านมา
ขอบคุณใจที่ให้มาแม้จะเป็นเวลา...แค่ไม่นาน..

[ไพลิน]

จะถึงตายไหม
ถ้าปล่อยให้ความเศร้าเกาะกินใจอยู่อย่างนี้
ไม่รู้เหมือนกันคำตอบของฉันก็ไม่มี
รู้แต่ว่าตอนนี้เจ็บปวดใจ

ไม่ถึงตายหรอกมั้ง
ถ้าหากว่ายังลุกขึ้นยื่นไหว
แต่ไม่รู้จะก้าวเดินยังไง
จึงทำได้แค่ยืนทอดอาลัยอย่างอ่อนแรง

[แก่นฝัน]

เหลือแค่วามเจ็บปวด
ที่คอยบีบนวดหัวใจ
นับแต่วันที่เธอทิ้งไป
ไม่มีเยื่อใยให้สักนิด
เหลือแค่ความเจ็บปวด
แสนรวดร้าวเกินคาดคิด
ทรมานท่วมดวงจิต
ย้ำสะกิดตรงรอยช้ำ
เหลือแค่ความเจ็บปวด
ที่พรุ่งพรวดทุกเช้าค่ำ
รอยน้ำตาพาตอกย้ำ
เจ็บซ้ำๆทุกวันฉันเกลียดเธอ

[ดิษฐา]

ไม่รู้มีทำไม
ความรักยิ่งเก็บไว้ ยิ่งเจ็บซ้ำ
หมดเรี่ยวแรง รักษาใจเพียงลำพัง
อ่อนล้าลงทุกครั้ง ท้อใจ

เหนื่อยล้าเกินทน
ใจคนบอบช้ำ เกินรับไหว
หมดหนทางรักษา แผลบาดใจ
ยิ่งนานวันยิ่งทำร้ายใจด้านชา

[แก่นฝัน]

ยามรักแสนสุขหวานชื่น
พอเลิกกันขมขื่นช้ำเหงา
ห่างกันไม่เจอเผลอเศร้า
ทิ้งไว้เพียงเงากับความเจ็บปวด

[น้ำหวาน]

ไม่เหลือความทรงจำใดใด
ไม่เหลือความหวั่นไหวกับรักในครั้งนี้
ไม่เหลือความรู้สึกทั้งหมดที่มี
ไม่เหลือคนที่เคยห่วงใย

คงเหลือเเต่ความว่างป่าว
เหลือที่ความปวดร้าวที่พอจะรู้สึกได้
เหลือเพียงรอยน้ำตาเเห่งรักและอาลัย
เเละคงเหลือเพียงภาพสุดท้ายที่เธอเดินจากไป...อย่างไม่กลับมา

[แก่นฝัน]

ร่องรอยน้ำตาที่แสนเศร้า
คลุกเคล้ากับความเจ็บเหน็บหนาว
เธอทิ้งไปยังคงจำทุกเรื่องราว
รู้หรือป่าวการทิ้งกันมีคนปวดใจ

เหลือแค่ความเจ็บปวด ณ ที่นี้
ความรู้สึกดีดีหนีห่างไกล
เธอคนรักที่เป็นดั่งดวงใจ
ทิ้งร่องรอยไว้เจ็บยาวนาน

[ระนาดเอก]

๐ เธอบัญญัติอดีตชีวิตฉัน
ลงถึงขั้นหัวใจให้หยาบกร้าน
จมในปลักพิษแผลแผ่ร้าวราน
ตรึงดวงมานให้จำอย่างฝังใจ

๐ ไม่มีสิ่งดีดีที่บันทึก
ให้ย้อนนึกเพื่อยิ้มนิ่มหวั่นไหว
แม้แต่เกลียวเคยรักถักสายใย
เธอก็ได้ตัดขาดสาดแต่ตรม..

 

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

นั่งมองตา...หน้ากระจก...ตระหนกใจ
พลันรินไหล...ไร้สะอื้น...ขื่นหรือขม
หยดน้ำตา...บ้ารินหลั่ง...ทั้งยังตรม
น้ำตาขม...ถมหัวใจ...ไร้ร่องรอย?

ตาเบิกโพลง...โยงความนัย...ไร้เจ็บปวด?
ใจร้าวรวด...ปวดรวดร้าว...ราวเล็กน้อย
ค่อยไหลๆ...น้ำนัยตา...ล้าสำออย
ใช่ว่าคอย...ปล่อยให้ปลอบ...ลอบหวังใจ?

เพราะรู้ดี...คนๆนี้...ที่ตรงหน้า
เหลือเพียงแค่..ใจล้าๆ...คลาอ่อนไหว
เดียวดายแล้ว...แผ่วใจรัก...ปักดวงใจ
ใครจากไป...พร้อมครึ่งใจ...ในวานวัน

คงเหลือไว้..เพียงแค่ใคร..ในเงานี้
ความเจ็บปวด...ที่เรามี...หนีหวาดหวั่น
แผลในใจ...จะรักษา...เยียวยาทัน?
แผลเหล่านั้น..มันไร้รอย...คอยบอกทาง

[บ่าวยศ เห่อกรุง]

วันที่เธอเดินไป
ก็ได้รู้ว่ายังมีอะไร ติดอยู่ในหัวใจฉัน
ความทรงจำดีๆ ที่เคยมีให้ผูกพัน
เปล่าเลย..ไม่ใช่สิ่งเหล่านั้น ที่ยังมี

แต่มันคือ ความเจ็บปวด รวดร้าว
ที่ยังเหลือย้ำเรื่องราวต่อจากนี้
เก็บน้ำตาไว้เตือนใจ ย้ำตัวเองไว้ให้ดี
ไม่มีเธออีกแล้ว..ไม่มี เหลือแต่ใจดวงนี้ที่ร้าวราน 

 

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

วันร้าวราน....ผ่านไปนาน...ยังฝังติด
ยังคงคิด...จิตนึกย้อน...กร่อนว่อนไหว
ดั่งน้ำกรด...ที่รดสาด....รุกฆาตใจ
ให้มอดไหม้...ลมหายใจ...คอยๆเลือน

คำๆนั้น...ที่มันก้องอยู่
กึกก้องดัง...ฝังในหู...อยู่ไม่เคลื่อน
เป็นความจริง...เธอทิ้งไป...ไกลลางเลือน
เส้นทางเบือน...เลือนร้างลา...น้ำตาพรม

ติดอยู่ในหัวใจ..คือสิ่งใด
หลงรอยทิ้งไว้....เพียงรสใจ...ใจขมๆ
กับมายา...ว่าสร้างใคร...ในช้ำตรม
ดั่งมีดคม...บ่มพิษยา...มากรีดใจ

[ระนาดเอก]

๐ ใจที่สั่นเพราะแผลที่เธอสร้าง
เสียงที่ครางเพราะพิษติดนิสัย
ตาที่หม่นสิ้นเงาเศร้าฤทัย
สิ่งที่ได้เธอมอบตอบกำนัล

๐  ปากที่เตรียมเผยอมิเผลอสิทธิ์
เพียงแต่ฤทธิ์รักแผ่แพ้จนสั่น
อานุภาพบ่งชัดอัศจรรย์
ว่าเธอนั้นทำร้ายได้เลือดเย็น..

 

[ดิษฐา]

รอยแตกของใจ
สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ ให้คิดถึง
ร่องรอยคราบน้ำตา ปวดล้า รำพึง
กับอดีตที่ฝั่งตรึง ในใจ

คือของขวัญ จากเธอ
ขอบคุณน่ะ..สำหรับแผลที่มอบให้
ความเจ็บปวดที่ได้มา คงไร้ยารักษาใจ
เหมือนแผลเป็นที่จะติดตัวไปจนตาย..รับรอง

[Sweft_Life]

เหลือเพียงแค่ความ ?เจ็บปวด?
ที่คอยตอกย้ำความร้าวรวด .. อย่างหวั่นไหว
บ่อยเกินไปไหมนะ กับการตอกย้ำความเจ็บปวด ที่ซ้ำลงไปในใจ
ยังอยากเต้นอยู่ใช่ไหม .. หัวใจ .. ถามจริง ? จริง

?เจ็บปวด? อยู่กับหัวใจ ..ต่อไป
ให้มันสะใจ .. คนใจดำคนนั้น
คนใจดำที่เป็น ?คนสำคัญ?
คนที่ฉัน รักหมดใจ
 .. ?ทำไมเธอ .. ทำกับฉัน .. ได้ลงคอ?

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ปวดใช่มั๊ย...
ถามหัวใจ....ในวันนี้
การเสียเขาไป...ไอ้คนที่เคยดี
เจ็บปวดมากใช่มั๊ยวันนี้...ที่มีน้ำตา

เจ็บใช่มั๊ย....
เจ็บอย่างไร...ในอาการที่ใบหน้า
มีน้ำตา...มารยายิ้ม...ปริ่มแววตา
หรือเฉื่อยชา...อย่างไร้ค่า...ราคาคน

เจ็บนักหรือยังไง....
เก็บความเสียใจ...ไว้ใช้โอกาสใหม่น่าสน
หากใช้น้ำตา...มาเสียเวลา...เยียวยาความอดทน
เห็นทีจะไม่มีผล...เพราะคนบางคน..มันไม่สนใจ

เหลือแค่ความเจ็บปวดงั้นหรือ...
แล้ววันนี้ที่เป็นอยู่คือ?...คือคนไหน
เป็นดีที่สิ้นไร้...ไปหรือใจ
เจ็บได้เจ็บไป...ปวดได้ไม่เท่าไหร่...ไม่นานก็หายดี

[psam]

คงเหลือแค่ความเจ็บปวด
   ความร้าวรวดสุมทรวงระทมเศร้า
    จบไปแล้วผ่านไปแล้วคืนวันเก่า
      เขาคนดีจากไปไม่หวนกลับมา
     หากสักนิดเพียงหางแลสักครู่
    คงได้รู้ใจดวงนี้แทบแดดิ้น
   เจ็บเป็นนิจเศร้าโศกศัลย์เป็นอาจินต์
หมดแล้วสิ้นรักนี้ไซร้ที่เฝ้ารอ

[bourana]

เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้
หัวใจใกล้สลายแล้วตอนนี้
เหมือนโดนคนใจร้ายคอยย่ำยี
จนหัวใจป่นปี้แทบวางวาย

ต้องยอมตัดใจเสียตอนนี้
คงจะดีกว่าปล่อยให้ใจสลาย
หัวใจมันบอบช้ำโดนทำลาย
ความรักพ่ายเหลือแค่ความเจ็บปวดคอยทำร้าย..จนระทม

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ในมุมหนึ่งของหัวใจ...
ภายใต้รอยยิ้มสดใส...บนใบหน้า
แต่งแต้มเอาไว้...แวววาวพราวตา
ในใจฉันอ่อนล้า...น้ำตามันตกใน

ในมุมหนึ่งของเวลา...
ภายใต้หยดน้ำตา...บ้านรินไหล
ฉันใช้เวลา...เยียวยา..รักษาใจ
แต่ก็ไม่เคยไป...จากแผลใจที่ปวดจนชิน

ในมุมหนึ่งของความรัก...
เปลี่ยนสถานะเป็นคนรู้จัก...รักผกผิน
ไม่มีแม้หยดน้ำตา..ในวันลา...น้ำตาริน
มันสูญสิ้น...ดิ้นปวดใจ...ไร้ร่องรอย

ในมุมหนึ่งของความเจ็บปวด
กับใจที่ร้าวรวด...ปวดไม่น้อย
แม้จะลบเลือนเบือนหนี...ที่ใจยังล่องลอย
ยังจำได้บ่อยๆ...และก็คอยใครกลับคืน?

[ระนาดเอก]

๐ ไม่ได้อยากสะสมปมบ่วงพิษ
ไม่ได้คิดเก็บภาพที่ฉาบหลอน
ไม่ได้อยากรำพึงซึ้งบทกลอน
ไม่ได้อยากให้หมอนเปียกปอนชื้น

๐ แต่ทุกสิ่งมันบีบอย่างรีบรัด
ทั้งสะพัดความปวดรวดร้าวขื่น
เมื่อเธอหันหลังลาน้ำตาครืน
คนสะอื้นคือฉันนั้นปวดใจ..