ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ann]

" แต่เราก็หากันจนเจอ "
ไม่รู้ว่าเธอเคยฟังเพลงนี้มั๊ย
เนื้อหาในเพลงบอกเล่าถึงใจสองใจ
ที่ฟ้าลิขิตให้...มาพบกัน

   ตึกระฟ้าในเมืองใหญ่
ขอบกำแพงสูงแค่ไหนไม่อาจกั้น
เพราะเราคือคนที่ฟ้าสร้างให้มาพบกัน
หมอกและควันไม่สามารถพลางตา

   วันนี้ก็ยังฟังเพลงนี้อยู่
กับคนผู้นั้นที่ใจเคยตามหา
วันนี้รู้สึกว่าชีวิตแสนคุ้มค่า
เมื่อมีคนที่ตามหา...อยู่ข้างกาย

[อ้อมพระหัตถ์]

เดินโดดเดี่ยวเดียวดายไร้เงารัก
มองหาผู้ที่รู้จักรักแบบฉัน
เดินเคียงเงาคู่เงาเคล้าคลอกัน
หดหู่พลันหามีคู่ไร้ผู้ใด

แล้วทันใดแสงส่องเริ่มผ่องฟ้า
เธอถามว่าตามหาเงาเข้าเคียงไหม
ฉันเป็นแสงส่องกระทบกลบหัวใจ
ให้รู้ไว้ฉันสร้างเงาเราฉันเธอ

ฉันก้มพลางยกมือขึ้นบังฟ้า
แสงแดดจ่าข้าต้องการหรือไฉน
เธอบอกตอบก่อนมีเงาเคล้าคู่ใจ
ต้องมีแสงเชื่อมใจคือรักจริง

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
ทุกครั้งยังมองเหม่อว่าจะเจอวันไหน
หรือว่าโลกนี้กว้างใหญ่เกินไป
มองหาเท่าไร..จึงไม่เคยเจอ

ถนนทอดยาวเกินไปหรือเปล่านะ?
หรือกำแพงเกะกะกั้นไว้เสมอ
คำถามในใจ..มีใครตอบได้บ้างนะเออ
และถ้าฉันถามจากเธอ..จะให้คำตอบว่าอย่างไร?

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
รับรู้เสมอว่าเธอคือคนที่ห่วงหา
แต่ไม่เข้าใจว่าอะไรบังตา
เธอจึงมองค่าฉันเป็นแค่คนผ่านมา-ผ่านไป

หรือเธอยังหาใจตัวเองไม่เจอ?
หรือเฝ้ามองเหม่อค้นหาใครที่ไหน?
เพราะนานแล้วนะที่รักเธอจนหมดใจ
แต่ไม่เคยได้รับอะไรกลับมา..

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
อย่าเผลอพูดให้ฉันได้ยินบ่อยได้ไหม
เพราะทุกคำพูดนั้นเสียดแทงใจ
การที่เธอพบใคร..ทำให้ฉันเดียวดายเหลือเกิน

เมื่อเธอหาเขาจนเจอ
สิ่งเดียวที่เคียงข้างฉันเสมอคือความห่างเหิน
ขณะที่เธอจับมือเขาเพื่อก้าวเดิน
รู้ไหม? กลับมีหนึ่งคนต้องเผชิญกับน้ำตา

[อ้อมพระหัตถ์]

จดจำท่วงทำนองเพลงประสานเสียง
หนุ่มสาวเคียงสานทอต่อเติมฝัน
แม้เส้นทางหรือขอบฟ้ามาบดบัง
ก็มิอาจปิดกั้นฉันพบเธอ

ทางวกวนจนเราเข้าทางรัก
คงพบเธอเข้าสักวันและสักหน
จะได้รู้ว่าคุ้มค่าที่สู้ทน
รอเทอวนมาอยู่เคียงคู่กาย

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
แล้วฉันที่เคียงข้างเธอเสมอเอาไปไว้ที่ไหน
เมื่อเจอ..ก็หยุดที่เธอแล้วไม่เคยมีใคร
แต่ไม่ทราบว่าอะไร..ทำให้หัวใจเธอไม่เคยหยุดตาม

หรือว่าฉันรักเธอน้อยไป?
จะเป็นไปได้อย่างไร..นี่คือคำถาม
เมื่อลมหายใจเข้า-ออกเป็นเธอทุกโมงยาม
หรือว่าเธอไม่เคยมีความรักให้..จึงมองหาใครไม่หยุดเลย.

[ฌลา]

แม้อาจจะเนิ่นนาน
ที่เราต่างเดินผ่านเส้นทางนี้
เมฆหมอกบังตา...มองหาไม่เจอสักที
ได้แต่เฝ้ารอทุกนาที...รอคนดีของใจ

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
แม้อาจจะนานนะเออ...แต่ก็ได้เจอใช่ไหม
เพียงได้พบคนดี...ที่มีความสำคัญมากมาย
เท่านี้ก็พอใจ...แค่ฉันได้รักเธอ...

[ann]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
ทุกครั้งยังมองเหม่อว่าจะเจอวันไหน
หรือว่าโลกนี้กว้างใหญ่เกินไป
มองหาเท่าไร..จึงไม่เคยเจอ

ถนนทอดยาวเกินไปหรือเปล่านะ?
หรือกำแพงเกะกะกั้นไว้เสมอ
คำถามในใจ..มีใครตอบได้บ้างนะเออ
และถ้าฉันถามจากเธอ..จะให้คำตอบว่าอย่างไร?

ฉันคงจะตอบกลับไป
ว่ามันคงไม่ยากเกินไป...ที่ใจจะตามหา
กำแพงที่เกะกะ...กั้นได้แค่สายตา
เพราะคำว่า "เรา" ที่ถวิลหา...ต้องมองด้วยใจ

ถนนที่ทอดยาว
เป็นเพียงบททดสอบให้ก้าวผ่าน....ความหวั่นไหว
ขอเพียงเราคงมั่น...อย่าหวั่นเกรงใดๆ
มันคงไม่ยากเกินไป...ที่จะพบเจอ

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจคำนี้ไหม
สำหรับฉันแล้วคือทุกคำแทนใจ
เพราะไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรเมื่อเจอกัน

คนที่ตามหามาแสนนาน
ไม่น่าเชื่อว่าจะพบพานเหมือนอย่างใจฝัน
คนเดียวจริง-จริงที่เป็นทุกสิ่งของคืนวัน
แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นสั้นก็ตาม

[Kotchanan]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
สักพักเธอก็เผลอลืมใช่ไหม
ในเมื่อรอบข้างเธอมีใครต่อใคร
ฉันคงเป็นได้แค่คนของวันวาร

นี่ถ้าเราหากันไม่เจอคงดี
ไม่ทักกันเลยตั้งแต่นาทีแรกที่พบผ่าน
คงไม่ต้องเจ็บช้ำอย่างยาวนาน
และกลายเป็นแค่อดีตกาลที่ร้าวรานเต็มที

[ann]

"แต่เราก็หากันจนเจอ"
วินาทีแรกที่พบเธอใจฉันหวั่นไหว
ไม่มีคำพูดมาอธิบายว่ารู้สึกอย่างไร
ว่ารู้สึกดีแค่ไหน  ที่เจอคนที่ใช่  ที่ใจต้องการ

คนนี้ใช่ใหมที่ใจตามหา
ไม่ยอมมองคนที่ผ่านมา  ที่พ้นผ่าน
เพียงเพื่อมาพบเจอเธอ  ที่ใจตามหา  มาแสนนาน
สุดท้ายฟ้าก็บันดาล  ให้เราพบเจอ

จากวันนี้จะไม่เดินอย่างโดดเดี่ยว
เพราะมีเธอเกาะแขนเกี่ยวไว้เสมอ
จะจดจำวันที่ "เราหากันจนเจอ"
นับจากนี้ไป  ใจจะไม่เพ้อ  มองหาใคร

[เพรางาย]

หากันจนเจอ
คืนวันเหมือนต้องรอเก้อมานานเท่าไหร่
บนถนนสายที่เหมือนไม่เคยมีใคร
เพิ่งจะรู้ว่าที่แท้จุดหมาย...ก็ไม่ได้ไกลอย่างที่กังวล

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

"หากันจนเจอ"

ฟังเสมอทุกครั้งก็อ่อนไหว

แสนซาบซ่านอบอุ่นในหัวใจ

มองคนผ่านไปและเดินผ่านมา

อิจฉาคนที่เดินอยู่เคียงข้าง

ไม่อ้างว้างแต่เป็นสุขหนักหนา

หากันจนเจอ โถ ! มันยังไกลตา

รีบไปดีกว่าไว้ค่อยมาใหม่อีกที

[นักกวี...พเนจร~]

เธอใช่ไหม! เธอคนนี้ คือคน คนนั่นคนที่ชั้นเฝ้ารอ รอแสนนาน ทนทุกข์ทรมานและปวดใจ
เธอใช่ไหม! เธอคนนั่น ที่ชั้นรํ่าหา เธอผู้นั่น ช่างใจแสนงามมีเมตตา ที่ให้ชั้นนั่น ได้มา...
                      รักเธอ