ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายใย]

กระทู้นี้จะขอนำผลงานอมตะ ไพเราะ ๆ ที่จัดเป็น ผลงานชั้นครู
ของนักกวีอาวุโส ที่เป็นเจ้าของ"วรรคทอง"หลายท่านมานำเสนอตามโอกาส
ท่านใดมีบทกวีลักษณะดังกล่าว ขอเชิญนำมาบันทึกไว้ให้ได้ชื่นชมกันครับ
อย่าลืมให้เครดิตเจ้าของผลงานด้วยครับ

[สายใย]

ซอสามสาย          โดยภิญโญ  ศรีจำลอง

เสียงแหบโหยโรยแรงแจกแจงโศก
อนาถโชคชอกช้ำกระหน่ำหนัก
รักแรกรื่นคืนสลดเมื่อหมดรัก
สิ้นแหล่งหลักพักพิงทุกสิ่งไป

เสียงกำสรวลครวญสู่มิรู้สิ้น
นกขมิ้นบินร่อนจะนอนไหน
เคยเรื่อยร้องท่องเที่ยวกลับเปลี่ยวใจ
ห่างพุ่มไม้ใบบังหวังอุ่นอิง

ต่อมาศัพท์กลับชื่นระรื่นโสต
ชวนปราโมทย์แม้นทรวงมนต์สรวงสิง
โฉมแม่เฉิดเลิศซึ้งตรึงจิตจริง
เป็นยอดหญิงเยือนหล้าหลบฟ้าจร

ยังเยาว์วัยประไพพักตร์น่ารักหลง
พระเพื่อนองค์เอกสง่ากว่าอัปสร
พระแพงนุชสุดประเสริฐเลิศองค์อร
นาฏอมรเมียงมาแล้วลาเลย

แล้วเปลี่ยนเสียงเพียงมนต์มาดลกล่อม
เหมือนหว่านล้อมให้พร้องว่า "...น้องเอ๋ย
หนาวน้ำค้างพร่างพรำลมรำเพย
บุปผาเผยกลีบกลิ่นรินรินรวย

ดาเรศพร้อยย้อยระยับประดับฟ้า
เสี้ยวจันทราฟ้าแขวนไว้แสนสวย
แม้นบุญญามาเกื้ออาจเอื้ออวย
นุชอยู่ด้วยสุขสรรพฤๅกลับกลาย"

เสียงซึ้งพาอารมณ์เปลี่ยนตรมสุข
ล้วนเร่งรุกเร้าตามซอสามสาย
เมื่อเสียงกลับลับเลื่อนคลาดเคลื่อนคลาย
ยังไม่วายหวังพ้องเจ้าของซอ

ภิญโญ  ศรีจำลอง ๒๕๐๖

[สายใย]

เสียเจ้า
ของ กวีรัตนโกสินทร์ อังคาร กัลยาณพงศ์

       เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง............มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า................ซบหน้าติดดินกินทราย

จะเจ็บจำไปถึงปรโลก..............ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย.............อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์...............ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้...................ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ

แม้แต่ธุลีมิอาลัย......................ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน..........จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา

ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า..............ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา................ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย๚

                                            อังคาร กัลยาณพงศ์

[ดาวระดา]

ยามเช้าแสงแสงทอแสงถักทอด
อยู่บนยอดบนยวงบนห้วงหาว
เล็ดลอดลำลำไผ่ใบลำพราว
งามแวววาวแวววับวิบวาบแวว

หยาดน้ำค้างค้างใบใสหยดค้าง
ไหลลงทิวทิวทางกลางทิวแถว
ทีละหยดหยดลงหลายหยดแล้ว
ดังเก็จแก้วประกายเก็จงามเก็จไกล

ลมอ่อนอ่อนร่อนเอื่อยเรื่อยแรงอ่อน
พัดยอดย้อนย้อนลงคงย้อนไหล
สีกอพลางกลางกอกอไผ่ไพร
ช่างอุ่นอวลอุ่นไอโอ้อุ่นอัน

เพลินเพลงไผ่พาเพลินงามเพลินพร้อม
ลำนำนบนบน้อมนบแนบนั่น
ลำไผ่เรียงเคียงข้อข้อข้อครั้น
หลายหลากหลั่นลิบแลสูงลิบลิบ

แสงแดดเริ่มแรงแรงรุกแรงร้อน
เพลงดงดอนดงใดในดงดิบ
หยดหยาดเยิ้มหยาดยามหยาดระยิบ
พราวกระพริบพราวเพริดบรรเจิดพราว
............................
ผลงานการประพันธ์ คุณคอนพูทน  กวีท่านหนึ่งที่ผมนับถือเป็นพี่ชายที่ผมเคารพ
มีผลงานในโลกออนไลน์มากมาย ส่วนกวีที่มีผลงานมีชื่อเสียงอื่นผมแทบไม่เคยอ่านเคยสัมผัส
ไม่ใช่สินะ ผมยังมีอีกท่านที่ผมเคยได้อ่านตอนสมัยเรียนท่านสุนทรภู่
การเขียนกลอนผมก็ยังหลงเสียงหลงสัมผัสอยู่เรื่อยต้องฝึกอีกกี่ปีไม่รู้ถึงจะเข้ารูปเข้ารอย

[สายใย]

               นกขมิ้น            (เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
เขาคลอขลุ่ยครวญเสียงเพียงแผ่วผิว
ชะลอนิ้วพลิ้วผ่านจากมานหมอง
โอดสะอื้นอ้อยอิ่งทิ้งทำนอง
เป็นคำพร้องพริ้งพรายระบายใจ
 
โอ้ดอกเอ๋ยเจ้าดอกขจร
นกขมิ้นเหลืองอ่อน จะนอนไหน
ค่ำลงแล้วแนวพนาและฟ้าไกล
เจ้านอนได้ทุกเถื่อนท่าไม่อาทร
 
แล้วหวนเสียงเรียงนิ้วขึ้นหวิวหวีด
เร่งอดีตดาลฝันบรรโลมหลอน
ถี่กระชั้นสั่นกระชากใจจากจร
ระเรื่อยร่อนเร่มาเป็นอาจิณ
 
โอ้ใจเอ๋ยอ้างว้างวังเวงนัก
ไร้แหล่งพักหลักพันจะผันผิน
เพิ่มแต่พิษผิดหวังยังย้ำยิน
ระด่าวดิ้นโดยอนาถแทบขาดใจ
 
ข้าเคยฝันถึงฟ้ากว้างกว่ากว้าง
ฝันถึงปางทับเปลี่ยวเรี่ยวน้ำไหล
ถึงช่อเอื้องเหลืองระย้าคาคบไม้
ในแนวไพรนึกเหมือนเป็นเพื่อนเนา
 
รู้รสแรงแห่งทุกข์และสุขสิ้น
บนแผ่นดินแผ่นเดียวเปลี่ยวและเหงา
จิบน้ำใจจนทั่วเจียนมัวเมา
ไร้ร่มเงารังเรือนและเพื่อนตาย
 
เขาเคลียนิ้วเนิบนุ่มเสียงทุ้มพร่า
เหมือนหวนหาโหยไห้น่าใจหาย
เจ้าขมิ้นเหลืองอ่อนนอนเดียวดาย
จะเหนื่อยหน่ายหนาวน้ำค้างที่กลางดง
 
เสียงฉับฉิ่งหริ่งรับขยับเร่ง
จะพรากเพลงเพื่อนยินสิ้นเสียงส่ง
เขาเบือนนิ้วผิวแผ่วแล้วราลง
เสียงนั้นคงเน้นครางอย่างห่วงใย
 
เจ้าดอกเอยดอกขจรอาวรณ์ถวิล
นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน
เขาวางขลุ่ยข่มน้ำตาว้าเหว่ใจ
ตอบไม่ได้ดอกหนาข้าคนจร
 
จาก ผลงานรวมบทประพันธ์ชื่อ”คำหยาด”  ของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

[สายใย]

บนลานอโศก              (เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
หยาดน้ำแก้วเกาะกลิ้งกิ่งอโศก
โลกทั้งโลกลอยระหว่างความว่างเปล่า
มีความรื่นร่มเย็นแผ่เป็นเงา
ลมแผ่วเบาบอกลำนำคำกวี
 
เราพบกันฝันไกลในความรัก
เริ่มรู้จักซึ้งใจในทุกที่
มีแต่เรามิมีใครในที่นี้
ใบไม้สีสดสวยโบกอวยชัย
 
อยากให้รู้ว่ารักสักเท่าฟ้า
หมดภาษาจะพิสูจน์พูดรักได้
เต็มอยู่ในความว่างกว้างและไกล
คือหัวใจสองดวงห่วงหากัน
 
หลับตาเถิดที่รักเพื่อพักผ่อน
ฟังเพลงกลอนพี่กล่อมถนอมขวัญ
ใจระงับรับใจในจำนรรจ์
ต่างแพรพันผูกใจห่มให้นอน
 
โอ้ดอกเอ๋ยดอกโศกตกจากต้น
เปียกน้ำฝนปนทรายปลายเกษร
โศกสำนึกหนาวกมลคนสัญจร
นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะร่อนลง
 
เมตตาแล้วแก้วตาอย่าทิ้งทอด
ช่วยให้รอดอย่าปล่อยบินลอยหลง
จะหุบปีกหุบปากฝากใจปลง
จะเกาะกรงแก้วกมลไปจนตาย
 
งามเอยงามนัก
แฉล้มพักตร์ผ่องเหมือนเมื่อเดือนฉาย
งามตาค้อนคมเยื้องชำเลืองชาย
ลักยิ้มอายแอบยิ้มงามนิ่มนวล
 
จะห่างไกลไปนิดก็คิดถึง
ครั้นดื้อดึงโดยใจก็ไห้หวน
ถนอมงามห้ามใจควรไม่ควร
ให้ปั่นป่วนไปทุกยามนะความรัก
 
ผีเสื้อทิพย์พริบพร้อยลอยแตะแต้ม
เผยอแย้มยิ้มละไมใจประจักษ์
ทุกกิ่งก้านมิ่งไม้เหมือนทายทัก
ร้อยสลักใจเราให้เฝ้ารอ
 
ฝันถึงดอกบัวแดงแฝงผึ้งภู่
คล้ายพี่อยู่เป็นเพื่อนในเรือนหอ
ชื่นเสน่ห์เกษรอ่อนละออ
โอ้ละหนอหนาวนักเอารักอิง
 
ในห้วงความคิดถึงซึ่งเงียบเหงา
ใจสองเราเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง
คอยคืนวันฝันเห็นจะเป็นจริง
โลกหยุดนิ่งแนบสนิทในนิทรา
 
ร่มอโศกสดใสในความฝัน
ร่มนิรันดร์ลานสวาทปรารถนา
ร่มลำธารสีเทาเจ้าพระยา
และร่มอาณาจักร.....ความรักเรา
 
จาก ผลงานรวมบทประพันธ์ชื่อ”คำหยาด”  ของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

[สายใย]

               ขอบฟ้าขลิบทอง
   มิ่งมิตร                                           เธอมีสิทธิ์ที่จะล่องแม่น้ำรื่น
ที่จะบุกดงดำกลางค่ำคืน                       ที่จะชื่นใจหลายกับสายลม

ที่จะร่ำเพลงเกี่ยวโลมเรียวข้าว               ที่จะยิ้มกับดาวพราวผสม
ที่จะเหม่อมองหญ้าน้ำตาพรม                ที่จะขมขื่นลึกโลกหมึกมน

ที่จะแล่นเริงเล่นเช่นหงษ์ร่อน                 ที่จะถอนใจทอดกับยอดสน
ที่จะหว่านสุขไว้กลางใจคน                    ที่จะทนทุกข์เข้มเต็มหัวใจ

ที่จะเกลาทางกู้สู่คนยาก                         ที่จะจากผมนิ่มปิ้มเส้นไหม
ที่จะหาญผสานท้านัยน์ตาใคร                ที่จะให้สิ่งสิ้นเธอจินต์จง

ที่จะอยู่เพื่อคนที่เธอรัก                           ที่จะหักพาลแพรกแหลกเป็นผง
ที่จะมุ่งจุดหมายประกายทะนง               ที่จะคงธรรมเที่ยงเคียงโลกา

เพื่อโค้งเคียวเรียวเดือนและเพื่อนโพน       เพื่อไผ่โอนพลิ้วพ้อล้อภูผา
เพื่อเรืองข้าวพราวแพร้วทั่วแนวนา          เพื่อขอบฟ้าขลิบทองรองอรุณ                                                           


                     อุชเชนี (อาจารย์ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา  )

[สายใย]

   ขอ
             
ไม่มีความรักใดให้อีกแล้ว
สำหรับแก้วขวัญจิตยอดมิตรเอ๋ย
ไม่มีแล้วสิ่งใดให้อีกเลย
แม้คำเอ่ยว่าสนิทเหนือมิตรใด

เพียงสำนึกหนึ่งยังหวังอยู่ว่า
จะเห็นฟ้าพร้อยดาวพราวไสว
ระยิบแสงแข่งแขแลไกลไกล
เหนือดวงใจดวงหนึ่งซึ่งมืดมน

ขอให้ความระลึกที่มีต่อมิตร
ได้ตามติดเฝ้าแฝงทุกแห่งหน
เพื่อเป็นเพื่อนยามพรั่นหวั่นกมล
จากเราคนที่หวงห่วงและตอย

ถ้าทำได้ทุกทางเหมือนอย่างคิด
จะตามติดต่อไปไม่ท้อถอย
ในความรักความฝันอันเลื่อนลอย
แม้เปิดรอยแผลใจไว้อาวรณ์

แต่เกินจะทำอะไรต่อไปแล้ว
เพียงมีแววเรียงร้อยถ้อยอักษร
ฝากความรักซ่อนซุกมาทุกตอน
ทุกคำกลอนคือใจรักไม่คลาย

โอ้ความรักความหวังดังดอกฟ้า
เลื่อนลงมาให้สอยแล้วลอยหาย
เหลือริ้วรอยร้อยอยู่มิรู้วาย
สุดสิ้นสายสวาทช้ำชีพลำเค็ญ

หากเธอมีรักใหม่อย่าให้รู้
และถ้าอยู่กับใครอย่าให้เห็น
ให้ฉันเถอะ...ขอร้องสองประเด็น
แล้วจะเป็นผู้แพ้อย่างแท้จริง

                     สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์
                      2518 - รวมกลอนชมรมนักกลอน

[สายใย]

[

]ภาษารัก

         ยิ่งคิดถึงเธอมากยิ่งอยากหนี
เกรงเธอมีมลทินสิ้นศักดิ์สาว
พบครั้งใดใจจึงยั้งทุกครั้งคราว
ร้อนทนหนาวหนาวทนร้อนแทรกซอนทรวง

เพราะเพียงคิดผิดก็ผุดในอนุสัย
ถ้าเกินคิดผิดฤทัยคงใหญ่หลวง
ครั้นห้ามคิดจิตหวามกลับตามทวง
จึงขอล่วงบ่วงกรรมแค่คำนึง

แม้อยากกอดยอดรักหนุนตักนุ่ม
อยากเกาะกุมจุมพิตสมคิดถึง
จะห้ามรักหักอารมณ์ข่มใจพึง
รอวันหนึ่งในหวังเหนือตั่งทอง

อ้อมกอดพี่จะสงวนไม่ด่วนเสนอ
อ้อมตักเธอจงถนอมก่อนยอมสนอง
ถึงวันชื่นคืนฉ่ำถูกทำนอง
จะตระกองกอดกกแนบอกนอน

จะกล่อมเธอก่อนนิทราจูบหน้าผาก
ถ้าหลับยากจะให้แขนหนุนแทนหมอน
หลับแล้วเธอละเมอหาผวาวอน
พี่จะช้อนเชยชิดทั้งนิทรา

ถ้าใกล้รุ่งลมหนาวแผ่ผ่าวอก
พี่จะกกจนตรู่ต่างภูษา
ประพิมพ์ปากปลุกเกลือกตรงเปลือกตา
กระซิบว่า " เช้าแล้วจ้ะแก้วใจ "

ภาษารักครึ่งแดมีแค่นี้
หมดฤดีตีแผ่จะแค่ไหน
ยิ่งคิดถึงเธอมากยิ่งอยากไกล
แต่กลับไปไม่รอดห่วงยอดรัก ๚

สวัสดิ์  ธงศรีเจริญ

จากคุณ : จอมยุทธเมรัย  - [ 10 มิ.ย. 46 07:05:31 ]
หัวข้อ บันทึกไว้ในวงวรรณ......เรื่องของวรรคทอง.......
หน้าห้องสมุด www.pantip.com
[/

]

[สายใย]

ฟ้อง

 o อยากเขียนกลอนได้ฉ่ำเหมือนน้ำผึ้ง
อ่านแล้วซึ้งซาบสุขทุกอักษร
ให้รื่นรวยรินรสทุกบทกลอน
จนสะท้อนสะท้านจิตมิตรทุกคน 

เพื่อผู้อ่านอ่อนไหวหัวใจหวิว
ราวช่อหลิวลู่โอนคราวโดนฝน
แต่ครั้นลองรื้ออดีตออกคิดค้น
มีสักหนไหมอารมณ์เคยสมจินต์

ที่เขียนแต่กลอนอวดความปวดร้าว
ใช่อยากสาวใส้ตนให้คนหมิ่น
เคยเห็นแต่ความช้ำน้ำตาริน
ความพังภินท์ความเศร้าและร้าวราน

ท้องฟ้าคลุ้มเมฆคลึ้มดูทึมอับ
ช่วยตอบรับว่าไม่มีชีวิตหวาน
การหวังคอยน้ำใจใครมาจาน
ต้องคอยนานถึงหมดความอดทน

กลอนบทแรกแม้จารเสียหวานฉ่ำ
ไม่กี่คำมักสะท้อนเป็นกลอนหม่น
ภาษากลอนย้อนมาฟ้องห้องกมล
โดยเผลอตนกรองกานท์ประจานใจ

ถ้าฉันขาดใจตายในวันนี้
ถึงไม่มีคนหมองช่วยร้องให้
ยังพอมีกลอนย้ำความอาลัย
ช่วยหม่นไหม้อาวรณ์ตอนสิ้นลม ๚

เกษมสุข บุณยมาลิก    ,๒๕๑๒

[สายใย]

บทสุดท้ายของนิยายรัก

๏ จริงหรือนี่ที่ว่ารักเราจักร้าว
นึกแล้วหนาวเหน็บนักแก้วรักเอ๋ย
รสสัมผัสอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
ไยจึงเผยรสร้างจืดจางกัน

เราเคยร่วมใจฝันว่าวันหนึ่ง
เราจะถึงวันที่งามเหมือนความฝัน
ฟ้าสีทอง ดอกไม้บาน ธารพระจันทร์
และรักอันคงค่าสถาพร

ฉันเฝ้ารอคอยวันที่ฝันไว้
รอด้วยรักด้วยใจไม่ถ่ายถอน
แต่นี่สร้อยสายสวาทมาขาดตอน
เธอกล้ารอนลงด้วยมือเธอหรือไร

เมื่อเธอสิ้นเสน่หามาสนอง
รักที่ปองมอดหมดความสดใส
แผลรักร้ายบ่อนทั่วเนื้อหัวใจ
จะต้องปวดร้าวไปถึงไหนกัน

ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน
และอาจเป็นเช่นนี้ชั่วชีวัน
เมื่อรักอันแจ่มกระจ่างกลับร้างไกล

นิยายรักยืดยาวของเรานั้น
คงไร้วันสดชื่นขึ้นบทใหม่
หมดความหมายที่จะรอกันต่อไป
เพราะเปลวไฟรักดับลงกับตา ๚

เฉลิมศักดิ์ (ศิลาพร) รงคผลินหรือ หยก บูรพา

[สายใย]

คนใกล้

  O ยิ่งใกล้เธอเท่าใดยิ่งไหม้หมอง
เพราะจำต้องหักอารมณ์ข่มแรงหวัง
แม้รสรักขื่นเศร้าเท่ารสชัง
ก็สุดรั้งฤดีไว้มิให้ภักดิ์

ยิ่งใกล้เธอเท่าใดใจแทบขาด
ถ้าความบาดใจเป็นเช่นรอยสัก
การพบกันแต่ละครั้งดังชนัก
คงจำหลักแดพร้อยนับร้อยพัน

หากฉันมีคุณค่ามากกว่านี้
ก็พร้อมที่ทำตามความใฝ่ฝัน
และหากลืมข้อแตกต่างระหว่างกัน
จิตหมายมั่นเพียงใดจะให้รู้

แต่รำลึกตัวดีมีค่าน้อย
ฉันคนด้อยเกียรติมวลไม่ควรคู่
ม่านไมตรีก็จะเป็นประตู
ที่ปิดอยู่ซ่อนสำนึกอันลึกซึ้ง

ตาต่อตามิได้หมายถึงจิต
กายอยู่ชิดเมื่อใจเอื้อมไม่ถึง
ยิ้มตอบยิ้มใช่สลักรักรัดรึง
คนใกล้จึงแสนไกลในชีวิต ๚

สินี เต็มสงสัย

[สายใย]

นี่แหละฉันละ

๏ คนอย่างฉันถ้าใครทำให้โกรธ
ก็ใจโหดโกรธมากยากจะหาย
เช่นเดียวกันถ้าใครทำให้อาย
ใจฉันร้ายพอที่จะย้อนประจาน

อาจเห็นว่าอ่อนไหวและใจน้อย
สะกิดหน่อยแต่เลือดก็เดือดพล่าน
ใจกลับดำคำกลับกล้าวาจาพาล
และอาจรานให้อีกฝ่ายทลายลง

ตรงกันข้ามกับที่ใครทำให้รัก
ย่อมประจักษ์แก่ตาว่าฉันหลง
ทั้งจะห่วงท้วงทักพะวักพะวง
ยอมให้ทรงสิทธิ์สุขทุกสิ่งอัน

เธอก็รู้อยู่เต็มใจมิใช่หรือ
คนหัวดื้อคนนี้...นี่แหละฉัน
นี่แค่เรื่องเคืองคับลิ้นกับฟัน
เธอยกมันขึ้นมาเป็นอารมณ์

รู้ว่าโกรธยังกล้าท้าให้โกรธ
เลยลงโทษคนที่ท้าอย่างสาสม
ปล่อยให้สองตาฉ่ำน้ำตาตรม
รอยแค้นบ่มค้างอยู่ในใจฉันนี้

อยากแก้แค้นเธอนักที่รักเอ๋ย
อย่างที่เคยทำทุกคนจนผละหนี
แต่ฉันพบการแก้แค้นซึ่งแสนดี
คือการที่ฉันยอมให้อภัยเธอ ๚

ทวีสุข ทองถาวร

[สายใย]

รอยนอน

๏ เอนร่างนิ่มอ่อนละมุนหนุนอกนี้
ซบตรงที่หัวใจซึ่งไหวหวั่น
ฟังเสียงเพลงจากกมลของคนธรรพ์
ปิดเนตรฝันแนบนิทร์สนิทใน

สัมผัสเกศคนดีที่ดำขลับ
แนบประทับผมนิ่มปิ้มเส้นไหม
เฝ้าพิศหน้านวลผ่องงามยองใย
จูบปากอิ่มพริ้มละไมแกล้งให้นอน

ดาวก็เคลื่อนเดือนคล้อยลอยลับฟ้า
เมื่อหนาวตาเคยจูบตาวานอย่าอ้อน
เมื่อแก้มแก้วผ่องขาวผะผ่าวร้อน
เคยจูบถอนร้อนร้าวทุกคราวครวญ

โอ้ว่าแววตาเศร้าของเจ้าเอ๋ย
แต่ก่อนเคยสบชิดไยคิดด่วน
โอ้ว่าหยาดน้ำตานองหน้านวล
จะไปชวนใครเช็ดเกล็ดน้ำตา

เสียดายจุมพิตหวามในความหลับ
จะนานนับเดือนปีที่ห่วงหา
เห็นแต่รอยเธอนอนอ่อนระอา
กี่เวลาจะย้อนที่นอนเดิม ๚

ศิริพงษ์ จันทน์หอม

[สายใย]

เหมือนนกขมิ้น
     
๏ ความเป็นห่วงของใครก็ไม่รู้
มาซุกอยู่ใต้หมอนฉันนอนหนุน
พรางสื่อพจน์รสถ้อยร้อยละมุน
ซ้ำยังกรุ่นกลิ่นแก้มไว้แกมกัน

นี่รอยแก้มแต้มไว้..ของใครหนอ
แนบแก้มคลอเคลียครองข่มหมองขวัญ
ฉันว้าเหว่แรมหวังมาทั้งวัน
ขอฝากฝันพอแฝงสร้างแรงใจ

เดือนข้างแรมค้างรุ่งรอพรุ่งนี้
เหมือนใจที่ทุกข์ท้อรอวันใหม่
คืนพรุ่งนี้นี่จะนอนแนบหมอนใคร
เหลือบ้างไหมชายคาที่อาทร

" โอ้อกเอ๋ยหัวอกนกขมิ้น
เจ้าเสเพลพลัดถิ่นเที่ยวบินร่อน
นี่ดึกแล้วเตลิดหลงกลางดงดอน
จะเกาะคอนเคียงใครที่ไหนเอย "

ฉันถูกปล่อยอยู่กลางความว่างเปล่า
เหมือนอกเจ้านกขมิ้นชินจนเฉย
พรุ่งนี้ขวัญคงคว้างอีกอย่างเคย
ชีพสังเวยความทุกข์ที่คุกคาม

กราบหมอนน้อยเพื่อนนอนค่อนคืนนี้
ขอพรศรีสรวมกมล " คนต้องห้าม "
ยืมเยื่อใยใต้หมอนสะท้อนความ
แทนถ้อยถามทักท้วงเธอห่วงใย

สำหรับเธอที่ฉันเฝ้าฝันหา
หากถามว่าคืนนี้นอนที่ไหน
" จะตอบถ้อยที่ถามไปตามใจ
ฉันหลับแล้วอยู่ใกล้ใกล้หัวใจเธอ " ๚

ทวีสุข ทองถาวร

[สายใย]

เพราะรัก

ถ้าไม่รักเธอได้จะไม่รัก
จะยอมหักเหใจไปทางอื่น
ถ้าลบวันเก่าเก่าได้จะให้คืน
ทั้งความชื่นความช้ำแล้วอำลา

เมื่อแรกรักปักใจมิได้คิด
ว่าจะผิดจนเป็นข้อครหา
เราต่างทั้งฐานะปริญญา
ต่างจนค่าหัวใจแทบไม่มี

เพราะเธอสูงสุดสอยเหมือนลอยฟ้า
จึงกดค่าความรักสิ้นศักดิ์ศรี
เมื่อรักสอนหัวใจให้ใยดี
ก็เหมือนพลีตนเป็นทาสอำนาจเงิน

ด้วยเธอดีมีค่ายิ่งกว่าแก้ว
จึงควรแล้วที่ฉันจะสรรเสริญ
ยอมสละละชั่วไม่มัวเพลิน
คนยังเมินหน้าเยาะว่าเพราะกลัว

รวมความแล้วคุณค่าหาไม่ได้
ทำดีไปคนเขาก็เฝ้าหัว
เลวก็ว่าไม่รู้สึกสำนึกตัว
จึงคนชั่วเกินจะปรับตนกลับคืน

ถ้าไม่รักเธอได้จะไม่รัก
จะยอมหักเหใจไปทางอื่น
แต่ใจเอ๋ยน่าชังรักยั่งยืน
สุดจะขืนหัวใจมิให้รัก!

เจษฎา  วิจิตร  (วิจิตร  ปิ่นจินดา )๒๕๑๑

[สายใย]

     อายดิน   
     
๏ เห็นรอยเท้าเคยยืนสะอื้นอก
อยากหยิบยกออกมาถ้าทำได้   
คิดเกลื่อนกลบลบรอยน้อยน้ำใจ       
โอ้อาลัยลานดินจะสิ้นรอย   
     
เคยฝากฝังสั่งใจโอ้ใจเอ๋ย       
เมื่อก้าวเลยมาไกลทำไมถอย   
เสียแรงฟ้าหวังให้เกิดมาเลิศลอย       
มัวมาคอยเนิ่นสายอายสุธา   
     
ทะลึ่งโลดโดดได้ไม่ยอมหยุด       
พลาดสะดุดเซถลำคว่ำถลา   
ลื่นไถลลุกถลันรั้นขึ้นมา       
ถนัดตาโธ่ล้มจนจมดิน   
   
สงสารตัวชั่วหรือที่ดื้อสู้       
จนอดสูเจ็บอายไม่วายสิ้น 
ทั้งหยาบหยามหยันใจให้ได้ยิน       
ราวพิษรินราดจิตอนิจจา 
   
แหนงจิตฟ้าฟ้าเหวยใยเย้ยซ้ำ       
ให้ชอกช้ำเจ็บอายน่าขายหน้า 
สิ้นรอยดินใช่จะสิ้นคนนินทา       
เมื่อชื่อตราไว้เพื่อหลู่ในหมู่ชน 
   
เห็นรอยดินเคยล้มก็ขมจิต       
อยากจะปิดเนตรเร้นไม่เห็นหน 
สงสารตัวต่ำเคล้ารอยเท้าตน       
อายผู้คนยังไม่วายมาอายดิน๚

โกวิท สีตลายัน   (มังกร  ห้าเล็บ)

[สายใย]

ฟอกฟ้า

๏ ดาวพ้อฟ้าว่าไยฟ้าใจสอง
ข้างขึ้นครองแขออมอ้อมอกสรวง
ครั้นคืนแรมโลมดาวด้วยหนาวทรวง
ฟ้าแสร้งลวงรักเกลื่อนทั้งเดือนดาว

จำเลยฟ้าน่าสงสารมานานแล้ว
อรุณแผ้วรพีพรรณดาวหยันหาว
ปุยเมฆฟ่องฟ้าก็มีราคีคาว
ลมอื้อฉาวดาวก็ว่าฟ้าคร่ำครวญ

พิรุณรินฉินว่าฟ้าร้องไห้
ทอเงาในน้ำพริ้มว่ายิ้มสรวล
วิหคเหลิงเริงร่าก็ฟ้าชวน
ตะวันจวนจากก็ว่าฟ้าอาวรณ์

โอ้อกฟ้าฟังพ้อแสนท้อแท้
สุดตาแลฟ้าอิงแอบสิงขร
หรือจุมพิตทิวพนาจูบสาคร
ดาวคงค่อนขอดว่าใจฟ้าทราม

ฟ้าเสงี่ยมเจียมใจดาวไม่เห็น
ทนลำเค็ญทนคำดาวพร่ำหยาม
ตรองเถิดฟ้าแขวนประจำทุกย่ำยาม
แต่รับความหมุนเวียนใครเปลี่ยนแปร

มาตรบุญฟ้าฝันใดสมใจคิด
คงซึ้งจิตเจตนาของฟ้าแน่
ว่ารักดาวหรือเดือนเป็นเพื่อนแด
ฟ้าซื่อแต่บอดตาเพราะฟ้าเจียม ๚

                              สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ

[สายใย]

น้ำค้างหยดเดียว

น้ำค้างใสหยดเดียวบนเรียวหญ้า
ณ เบื้องหน้ากลอกกลิ้งประกายฉาย
ดังรวมรุ้งเพชราแววตาทราย
สะท้านพรายน้ำพร่างกระจ่างดวง

สุรีย์มาศแผดแสงเริ่มแรงกล้า
ฉันผวาหัตถ์ป้องเปรียบของหวง
แรงฤทธิ์ร้อนจะแผดเผาเจ้าตรมทรวง
ฉันเต็มดวงโศกประดังเกรงหวังวาย

แม้หัตถ์ไหม้ให้แสงแรงกว่านี้
หรือลมปรี่ฉันไม่ร้างไปห่างหาย
แต่ตะวันแผดแสงอันแรงพราย
เหมือนมุ่งหมายบั่นเจ้าให้เศร้าลง

ฉันสุดหวงห่วงประกายสายน้ำนิ่ง
เห็นแล้วยิ่งบีบหทัยให้เป็นผง
น้ำค้างอ้อนซ้อนเศร้าเฝ้าพะวง
ดูเหมือนคงพูดด้วยว่า "ช่วยที"

อันน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟไม่สิ้นสุด
ไร้อาวุธต้านอำนาจมิอาจหนี
สุดจะกันเจ้าจากแสงแรงรวี
โอ้สุดลี้ความแกร่งแห่งกฎกรรม

อัจฉรา  ตันสงวน ๒๕๐๗

[สายใย]

"ตาขี้เล่น"
เมื่อเธอทอดสะพานตาท้าให้ข้าม
หากเขาห้ามหัวใจไว้ก็บ้า
ทุกครั้งตาแต่งจริตติดมารยา
นั่นแหละเธอให้ท่าและท้าทาย

เขาจงใจจับตาหาโอกาส
และฉลาดพอที่ตีความหมาย
เธอและเขามิใช่เนื้อกับเสือร้าย
แต่ใจง่ายจะเป็นเหยื่อของเสือโทรม

เริ่มหนึ่งแล้วจะเป็นสองลองสัมผัส
ไฟกำหนัดในมนุษย์จักจุดโหม
ท้าทายนักหนักเข้าก็เล้าโลม
คงครึกโครมข่าวร้ายอีกไม่นาน

ข่าวลับลับจะถูกไขในที่แจ้ง
ออกจากแหล่งข่าวเขาผู้เล่าขาน
สร้างความภาคภูมิใจได้ประจาน
อวดความเป็นชายชาญประหารเธอ

รักเป็นน้ำเป็นไฟได้ทุกเมื่อ
เป็นชื่นชมเป็นเบื่อได้เสมอ
เป็นปล่อยปละละลืมปลื้มปรนเปรอ
ทำคนโง่บ้าเซ่อหากเผลอใจ

จึงเมื่อทอดสะพานตาท้าทายนั้น
ความรักมันเกิดง่ายคล้ายเป็นใคร่
ตาขี้เล่นวานเว้นวรรคขยักไว้
อย่าด่วนใช้สะพานตาฆ่าตัวตาย
               "ทวีสุข ทองถาวร"