นั่งมองฟ้านภาเพลาเช้า
ฤทัยเศร้าไม่เหมือนฟ้าที่สดใส
เพราะบาดแผลมิลบล้างหรือเลือนไป
ทำเช่นไรใจยังคิดจิตกังวล
กลางดึกดื่นค่ำคืนมิได้หลับ
นอนกระสับส่ายไปในทุกหน
เพราะน้ำมือของคนยังเวียนวน
กะทำจนใจเจ็บจริงยิ่งร้าวราน
ถึงแม้หลับกลับจับเอาไปฝัน
ทั้งเงียบงันแต่วาจาที่ฉะฉาน
คนในฝันทำร้ายอายลนลาน
เหมือนลมปราณจะหยุดสุดหายใจ
ตอนค่ำคืนอยากตื่นเช้าใจจะขาด
ในใจหวาดวังเวงจิตหวิดหวั่นไหว
แต่พอเช้าบากบั่นลืมเท่าไร
ใจนั้นไซร้ร่ำไรมิเลิกรา
สุริยนดลแสงแรงอ่อนอ่อน
นั่งทอดถอนอาทรตอนอุษา
อยากปล่อยใจให้ลอยไปดั่งเมฆา
แต่ทว่าเกินก้ำจะเกียกกาย ...