ความรู้สึกสับสนเข้าวนเวียน
หมายจักจำบทเรียนที่เขียนผ่าน
รอยอาลัยรอบร่ำแห่งค่ำ-วาน
ที่เคยช้ำเจ็บฉานคืนผ่านมา
แต่เมื่อแสงฟ้าเปิดอย่างเลิศลอย
ใจดวงน้อยก็คอยจะห่วงหา
เมื่อฉายแล้วแววแสงแห่งสุริยา
ก็ลืมมันเหมือนว่าไม่เคยมี
ไม่เคยมีรอยช้ำที่ทำก่อ
เคยร้องร่ำพร่ำขออยู่ตรงนี้
ก็ลบเลือนเหมือนหายไปหลายปี
เธอก็เป็นผู้แสนดีอย่างเช่นเดิม
ไม่เคยจดเคยจำเธอทำไว้
เพียงพร่ำคำขานไขให้ส่งเสริม
ว่าที่เอ่ยเอื้อนเล่าเข้าเค้าเดิม
ก็ยังให้ฮึกเหิมเติมเชื้อไฟ
เชื่อในสิ่งที่รู้อย่างผู้เขลา
เชื่อในคำบางเบาอันอ่อนไหว
แต่แฝงเคลือบรอยปดสลดใจ
ยอมโง่แบบไม่แก้ไขเมื่อรู้ตัว
