กำลังใจเมื่อยามสูญเสีย

ชีวิตของใครๆก็ไม่ต่างกัน
เริ่มจากการเฝ้าค้นหาสิ่งต่างๆ
แต่สุดท้ายเมื่อได้มา
ก็ไม่อาจรักษามันได้ตลอดไป

ชีวิตเราในปัจจุบันเป็นชีวิตแห่งการฉกฉวยเร่งรัดหาความสุข จะน้อยหรือมากขอให้ได้มาก่อน

การรอคอยเป็นเรื่องไร้สาระ....
ความอดทนเป็นสิ่งไม่จำเป็น....
เวลากลายเป็นสิ่งที่ต้องใช้ให้คุ้มค่า....

ความสุขจึงขึ้นอยู่กับเวลาที่น้อยนิด และบางครั้งความจริงก็บอกเราว่า เราต้องรีบเร่ง เร่งเรียนเร็ว จบเร็ว ทำงานเร็ว รักเร็ว เลิกเร็ว และสุดท้ายก็ตายเร็ว

นี่อาจเป็นบทสรุปสำหรับเวลาที่น้อยนิดนี้ก็ได้

มีเด็กสาวตาบอดคนหนึ่ง เธอเริ่มเกลียดตัวเอง และเกลียดทุกคนยกเว้นชายคนหนึ่งที่ยอมทุ่มเทกายใจให้กับเธอ คอยดูแลเธอตลอดมา โดยไม่รังกียจแต่อย่างใด

จนถึงวันหนึ่งเธอเห็นใจและสงสารจึงบอกเขาว่า

?ถ้าฉันมองเห็นได้ในวันใดก็ตาม ฉันจะขอแต่งงานและอยู่เป็นคู่ชีวิตกับเธอตลอดไป?

แล้ววันหนึ่งปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น

เมื่อมีคนบริจาคดวงตาให้เธอ แต่หลังจากที่มองเห็นทุกอย่างรวมทั้งแฟนของเธอ

เขาจึงถามเธอว่า

?ตอนนี้เธอมองเห็นแล้ว เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?

เด็กสาวตกใจมากที่เขาตาบอด! เธอตอบเขาว่า

?ขอโทษนะ ฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้หรอก เพราะเธอมันตาบอด?

แฟนของเธอบอกเธอว่า

?หากเธอดูแลดวงใจฉันไม่ได้ ฉันขอให้เธอดูแลดวงตาของฉันให้ดีก็แล้วกัน?

แล้วจากไปพร้อมน้ำตา

เราอาจคิดว่า บทสรุปน่าเศร้านัก สำหรับผู้ที่รอคอยใครสักคน แต่กลับไม่สมหวังกับการรอคอยนั้น แต่ใครจะรู้ว่าความสุขที่แท้อาจเป็นทุกขณะที่เราได้อยู่ และทำอะไรดีๆต่อกัน แม้ผลที่ได้อาจไม่ได้เป็นไปอย่างที่ต้องการก็ตาม

แต่......

การเสียสละไม่ใช่เพียงเพื่อให้ได้กลับคืนมา
การรักไม่ใช่เพียงเพื่อการได้อยู่ร่วม
การเดินทางไม่ใช่เพื่อให้ถึงจุดหมาย
หากเรายอมลดเงื่อนไข....
ที่จะเป็นผู้รับหรือ..... ผู้เฝ้าคอย
แต่ทำทุกสิ่งอย่างมีเป้าหมาย
ด้วยความบริสุทธิ์ใจ
เราอาจพบว่าความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นเสมอ
ไม่ว่าจะสุขสมหวังหรือไม่ก็ตาม

ชายคนนี้อาจคิดว่าการรอคอยนั้น ไม่สูญเปล่าจากความรู้สึกดีๆ ที่เธอและเขา เคยมอบให้แก่กัน

ความรู้สึกนี้อาจเก็บไว้ได้นาน และการให้ดวงตาแก่หญิงคนรักก็ไม่นับเป็นการสูญเสีย หากมันคือการมอบมุมมองใหม่ให้กับผู้หญิงสักคนได้รับรู้โลกแห่งความจริงได้

แง่คิดที่คุ้มค่ายิ่ง กับการรอคอยที่สูญเสียไป คือ ทั้งชีวิตของใครๆ ก็อาจไม่ต่างจากเริ่มเฝ้าค้นหาสิ่งต่างๆ แต่สุดท้ายเมื่อได้กลับมาก็ไม่อาจรักษามันไว้ได้ตลอดไป

หากชีวิตของเรามองความสูญเสีย
ผ่านการรอคอยแล้วไม่ได้รับสิ่งที่ค้นหา
เราจงทำใจให้เป็นดั่งผิวน้ำ
ที่ยามกระทบสิ่งใด.....ไม่ว่าหนักหรือเบา
...น้ำอาจขยายวงคลื่นออกไป...
แต่สักพักก็จะกลับคืนสู่สภาพดังเดิม
ผิดจากวัตถุแข็งเช่นเนื้อไม้
ลองหากใครนำสิ่งใดไปขูดขีด
รอยนั้นจะอยู่ไปตราบนานเท่านาน
.....ยากจะลบเลือน

ขอให้รับรู้ความรู้สึกนี้แล้วซึมซับไว้แต่เพียงรอยแห่งความทรงจำดีๆ ปล่อยวางสิ่งที่หนักลงเสียบ้าง จะรู้ว่าโลกนี้ไม่ใช่มีเพียงความเศร้าแห่งการสูญเสีย หรือความสุขสมหวังแห่งการได้มา ยังมีกำลังใจซ่อนไว้

เพียงทำใจให้รับรู้เท่านั้น
แล้วทุกความประทับใจจะอยู่กับเรานานเท่านาน....

ที่มา : กิตติเมธี (ผู้เขียน), หนังสือ..เมื่อจิตร่ม ชีวิตก็รื่น

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กำลังใจเมื่อยามสูญเสีย (อ่าน 13837 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้