คือน้ำตาอาลัยจากใจนี้
ด้วยเพราะมีความเพียงไร้เดียงสา
จึงหลั่งรดหยดใส่จากนัยน์ตา
เมื่อได้รับรู้ค่าความอาวรณ์
ด้วยเคยเคียงเรียงรับสดับอยู่
เคยห้อมห่มทุกฤดูเกินไถ่ถอน
เมื่อต้องพรากจากกันรั้นวิงวอน
ก็ไม่อาจลลิดรอนเธอกลับมา
ด้วยความที่เหตุผลพาจนใจ
จะยื้อยุดฉุดไว้อย่างไรหนา
ให้หลั่งรินแทบดิ้นสิ้นน้ำตา
ก็ไม่อาจไขว่คว้าหรือรั้งคืน
ได้เพียงหลั่งน้ำตาต่างถาโถม
ให้กี่ปลอบประโลมก็เกินฝืน
เหมือนหัวใจสิ้นปักไร้หลักยืน
ต้องทนกล้ำย้ำกลืนทุกคืนครา
ต้องทนท้อขอพรต่างวอนไหว้
ให้เรื่องราวเลวร้ายยคล้ายหนักหนา
ห่างให้พ้นจนลับไปกับตา
อย่าได้เวียนเข้ามาแต่อย่างใด
ให้ห่างเหินเดินจากพ้นฟากนั้น
ด้วยในทุกคืนวันอย่าหวั่นไหว
เพราะอยู่ห่างร้างลับประทับไกล
แต่รอยจำประทับใจจะไม่จาง
