แ
แย้มกลีบยิ้มริมบึงช่างตรึงจิต
ลมจุมพิตเพียงใดยังไม่หมอง
แดงสะพรั่งบังใบเป็นใยยอง
งามผุดผ่องควรคู่บัวบูชา
ทั้งตูมเต่งเบ่งบานชูก้านอวด
เปล่งประกวดความงามตามประสา
เหมือนไม่รู้ถึงแดแผลชีวา
คนที่มานั่งชมบัวบ่มใบ
ฉันเจ็บหนักรักยั่วโอ้บังเอ๋ย
คนคุ้นเคยก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน
เมื่อซุกร่างข้างบึงที่ตรึงใจ
ความเจ็บในอดเศร้าค่อยเบาบาง
แผนชีวิตผิดพลั้งความหวังลับ
รักก็สับโขลกกมลจนหม่นหมาง
แถมคมคำย้ำเหน็บเจ็บระคาง
ทุกทุกอย่างล้วนหยันมันคนแพ้
จะเด็ดบัวบังใบขึ้นไหว้พระ
สักการะจริงจากคนมากแผล
อธิษฐานกาลหน้าถ้าชีพแปร
อย่าพบแต่ทุกข์ทวีอย่างนี้เลย
ช้อนบัวปริ่มนิ่มนวลขึ้นชวนชิด
ผจงปลิดก้านใบ..ใยบัวเผย
สะเทือนซึ้งซึมหมองจนต้องเปรย
ใจคนเอ๋ยรักแล้วเรื้อไม่เหลือใย[/color]
[/size][/color]
