ณ...ดินแดนแห่งท้องฟ้าอันสวยงาม
สกุณาบินตามงามไสว
ตรงสุดขอบเส้นแสงส่องอำไพ
ช่างแสนไกลเกินไขว่ให้ติดตาม
หมดสิ้นแรง...ให้เดินต่อล่าความฝัน
ทิ้งคืนวันแม้ความหวังยังทวงถาม
คงจะอยู่ทิ้งความฝันให้เขาประณาม
เพราะขอบฟ้าที่ติดตามช่างแสนไกล
เคยคิดฝัน...สักวันจะไปถึง
ตรงที่ซึ่งสวยเด่นพริ้วไสว
แสงเหลืองทองงามเด่นเห็นไวๆ
แต่สุดท้ายมืดหายไปในพริบตา
มันเป็นเพียง...แค่ความฝันเกินเอื้อมถึง
ตรงที่ซึ่งไร้เขตแดน...อนาถา
ตรงขอบฟ้าที่งามเด่นด้วยเมฆา
เป็นเพียงว่าข้าฝันเพียงคนเดียว
คงอยู่ตรง...ที่ทางแห่งความเหงา
มีความเศร้าคอยปลอบแวะมาเที่ยว
มาทักทายๆทักมิตรกลมเกลียว
ความโดดเดี่ยวคือเพื่อนแท้ตลอดมา
คงฝันไกล...เกินไปในแดนฝัน
ไม่มีวันไปถึงซึ่งขอบฟ้า
ที่สวยงามๆเด่นเล่นนภา
ที่ไขว่คว้า...คือความฝัน...ที่ไม่มีวันเป็นจริง
