ควันรักจางจากใจใครคนหนึ่ง
รักเคยซึ้งเหลือเกินกลับเมินเฉย
คำหวานหูเคยปลอบชอบชมเชย
กลับละเลยแดเดียวไม่เหลียวแล
เปรียบควันไฟจุดเชื้อเมื่อแรงร้อน
ต่างเว้าวอนอาทรอ้อนดวงแข
ห่างเพียงใดใจเรามิเชือนแช
ดั่งรักแน่แท้นักประจักษ์ใจ
จะเช้าเย็นเป็นห่วงคอยทวงถาม
กลับมองข้ามเงียบงันพาหวั่นไหว
มีคนใหม่คนหวงตามห่วงใย
ลืมคนไกลใจห่างดุจร้างลา
ขาดข้อความชื่นใจมาให้เห็น
ขาดประเด็นติดต่อที่รอหา
ขาดแรงใจโบยบินรินน้ำตา
ควันรักมาจางหายกับสายลม
กลอนรักเศร้าเหงาจิตด้วยคิดถึง
คงไม่ซึ้งเหมือนเก่าเราขื่นขม
หักใจยอมพร้อมรับกับช้ำตรม
รักลมลมเพียงผ่านสะท้านทรวง
ควันรักจางจากใจไฟหมดเชื้อ
ขออยู่เพื่อห่วงใยใช่ตามหวง
จะรักใครให้สุขีที่ได้ควง
จะเก็บช่วงเคยรักไว้ไม่ขอลืม.....
