ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดวงไฟ]

โปรดรับรู้เถิดหนาผืนฟ้ากว้าง
เมื่อตะวันเริ่มจางจะหันหนี
แล้วความมืดก็คลืบคลานผ่านนาที
ด้วยปกคลุมตรงนี้ให้หม่นมัว

แล้วหัวใจคนช้ำที่กำหนด
จำต้องหมองหม่นหมดสะกดทั่ว
ทั้งสี่ห้องหัวใจไหวเกรงกลัว
ว่าจะผ่านมืดมัวไปอย่างไร

กว่าจะรุ่งพรุ่งสางก็ว้างจิต
มองเห็นดาวแสงนิดก็หวั่นไหว
ใจที่เต้นริบหรี่ไร้สีไฟ
เหมือนจะดับลงไปในข้ามวัน

ด้วยภาระหนักหน่วงฟ้าล่วงรู้
หรือไม่คิดหันสู่หัวใจฉัน
ไม่เคยเห็นเช่นทิ้งทุกสิ่งพลัน
ฟ้าลืมฤาใครกันยังเฝ้าคอย

[ข้าน้อยขอฝากตัว]

ฟ้าลืมคำสัญญาของข้าเล่า
ใยจันทร์เจ้าหนีหน้าห่างหาย
ดาวดวงนั้นที่เคยทอแสงประกาย
ให้เฉิดฉายท่ามกลางยามราตรี
พากันเคลื่อนคล้อยลอยลี้ลับ
มิอาจจับไขว่ขว้าให้คงที่
เหมือนรักข้าลาล้างจากชีวี
เพราะนวลน้องนารีนั้นรวนเร

[ดวงไฟ]

ขอเถิดหนาฟ้าเอ๋ยเคยออดอ้อน
เคยร้องร่ำวิงวอนสะท้อนแสง
ที่กระพริบเจิดจ้าว่าสำแดง
สว่างไหวในแห่งแหล่งจันทร์-ดาว

แล้วคืนนี้ใยฟ้าทิ้งข้าตรม
อยู่ท่ามความขื่นขมระทมหนาว
ทั้งแสงที่เคยทอดตลอดยาว
ก็มิเห็นเช่นดาวหรือจันทร์ใด

ฟ้าอย่าทำร้ายกันให้หวั่นจิต
ขอแค่ดาวสะกิดเพียงนิดไหว
ให้ระยิบพริบจ้าคลายล้าใจ
ให้คนใต้แสงไฟของดารา

มีแรงหวังยังอยู่ไม่รู้หนี
เพราะเห็นแสงดวงนี้ที่ปรารถนา
อย่าทิ้งกันหวั่นไหวจนสายตา
มองไปสุดฝั่งฟ้าหาไม่มี

ไม่มีแสงดวงใดที่ใสกระจ่าง
อยู่คลายความอ้างว้างจากตรงนี้
มีเพียงความมืดดำเข้าย่ำยี
ให้คนใต้ฟ้านี้ต้องเดียวดาย

[pleiades]

ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเหงา
มองไม่เห็นดวงดาวสะท้อนแสง
ดวงจันทร์ที่เคยสาดเคยสำแดง
พลันหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่เคยมี

ฉันยังคงเดินบนทางที่เปล่าเปลี่ยว
ทิ้งเศษเสี้ยวของวันวานแล้วเดินหนี
หลบให้พ้นความเหงาเศร้าทวี
แต่ดูเหมือนโลกนี้จะแกล้งกัน

ยิ่งเดินหนียิ่งเข้าใกล้ความเศร้าโศก
ดั่งว่าโลกกำลังจะเย้ยหยัน
แม้แต่แสงของดวงดาวและดวงจันทร์
ที่เคยเป็นของฉันก็พลันรอน

จึงเข้าใจความหมายที่เธอว่า
"ขอเถิดหนาฟ้าเคยออดอ้อน"
ฉันรู้ว่าเธอเคยเฝ้าวิงวอน
ยามเมื่อตอนฟ้าทิ้งให้เธอตรม

....

[ดวงไฟ]

ถึงได้มีบางคนบนพื้นโลก
เขาย้ายร่างย่างโยกไปดาวไหน
หรือไปอยู่บนเรือนของเดือนใด
อย่างสงบกลบสายใสแห่งน้ำตา

ไม่ขอกลับหลับเถิดแม้เปิดแสง
เป็นสีทองสำแดงแห่งห่วงหา
ก็ไม่หันให้เห็นเช่นเคยมา
ไม่ต้องการวาจาจากผู้ใด

เขาย้ายร่างบางเรียวเคยเกี่ยวข้อง
กับเรื่องราวหม่นหมองจนต้องไหว
สั่นสะเทิ้มเคลิ้มฝันแล้วลั่นไก
ไป ณ ดาวดวงใดไม่หวนคืน

...ไว้อาลัยแด่ พี่โจ้ วงพอส...

[pleiades]

เขาเป็นคนที่ฉันมั่นฝันใฝ่
เป็นคนที่ฉันห่วงใยและห่วงหา
แม้วันนี้เขาอยู่ไกลจากสายตา
แต่ฉันยังเพรียกหาอยู่ทุกคืน

 

โจ้ อัมรินทร์ เหลืองบริบูรณ์

[ดวงไฟ]

จักละเลยกันฤาด้วยคำถ้อย
ที่เฝ้าคอยส่งมอบเพื่อปลอบขวัญ
ยังผู้ใดที่แฝงอยู่แหล่งจันทร์
หรือดาราตรงนั้นทุกค่ำคืน

คอยเฝ้าส่งบรรจงสู่ยังผู้หนึ่ง
ที่เขาลาไปซึ่งเกินขัดขืน
ด้วยลาลับดับสิ้นละถิ่นยืน
ไปยังดาวดวงอื่นมิคืนมา

ก็ทำได้เพียงแค่ชะแง้พบ
ในค่ำที่บรรจบของเส้นฟ้า
ก็เฝ้าเพ้อละเมอถึงซึ่งดวงตา
แม้นจะไม่รู้ว่าเป็นดาวใด

แต่ก็คงมีหรอกลมลอกลิ้ว
คงพัดพาผ่านทิวใบไม้ไหว
นำส่งพร้อมห่วงหาล้อมอาลัย
ไปยังดาวดวงใสที่เป็นเธอ

[สุภาพบุรุษทรชน]

..ท้องฟ้าเวลานี้มีสีโศก....
..กับดวงตาที่เปียกโชกโลกความหลัง
..นั่งกอดเข่าเหงาลึกนึกลำพัง
..มองฟ้ายังสีโศก..เหมือนโลกลา

..คิดทบทวนเรื่องราวเมื่อคราวก่อน
..เคยออดอ้อนวอนเว้าเข้ามาหา
..แต่วันนี้ไม่มีแล้วในแววตา
..ที่ผ่านมาจบลง..คงไม่มี.

 ...............................

[ดวงไฟ]

เพราะท้องฟ้าคราคร่ำด้วยลำแสง
แห่งโศกสายรายแรงที่แฝงอยู่
ในปุยเมฆเฉกเช่นไม่เอ็นดู
ด้วยความทุกข์พร่างพรูจนทั่วกัน

ให้ฟ้ามืดหม่นเศร้ากับเงานี้
จนปกคลุมสุมที่ความสุขสันต์
ไปแอบเร้นเช่นแฝงไม่แบ่งปัน
ทิ้งเพียงทุกข์เท่านั้นไว้ให้เจอ

[tna]

หากท้องฟ้า คลาคล่ำ ด้วยลำแสง
ที่ร้อนแรง แฝงไว้ ใจถวิน
กับความทุกข์ โศกเศร้า เคล้าเยือนยิน
เป็นอาจินต์ แผดเผา เหงาดวงใจ

ทิวาร้าย พรายแสง อันแรงกล้า
ที่ปลายฟ้า ลืมลับ ดับไฉน
รัตติกาล หวานอุ่น ละมุนไม
จะโอบอ้อม ล้อมใจ ในราตรี

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[ดวงไฟ]

กี่เวลานาทีทิวาผ่าน
กี่ล่วงพ้นรัตติกาลสักแค่ไหน
ก็เห็นเพียงแดดเผาเหงาหัวใจ
กับตะวันรอนไหม้ให้ได้ยล

กี่พระจันทร์ผันพบมิจบสิ้น
กี่ตะวันส่งกลิ่นอีกสักหน
กี่จันทราย่างเยื้องสู่เบื้องบน
ก็มีเพียงมืดมนเข้าเยี่ยมใจ

จะค่ำ-วัน ผันเปลี่ยนกี่เวียนหา
จะมืดดับลับลาสักแค่ไหน
หรือฟ้าเปิดเจิดจ้านภาไกล
แต่ฟ้าของหัวใจไม่รับฟัง