ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[bourana]

ตนมองตน กระหยิ่ม เกิดยิ้มย่อง
วันวันจ้อง ว่าใครผิด คิดติฉิน
มองว่าตน สดใส ไร้ราคิน
คนอื่นสิ้น ความดี มีแต่ทราม

ตนมองตน ว่าเยี่ยม เสียทุกอย่าง
คนอื่นต่าง น่ารังเกียจ แสนเหยียดหยาม
มองว่าใจ ตนนี้ แสนดีงาม
คนอื่นทราม ชั่วโฉด หมดความดี

ตนมองตน ด้วยอะไร ใคร่ขอทราบ
ถึงจ้วงจาบ หยาบคาย ร้ายเช่นนี้
ด้วยมโน ทุจริต จิตไม่ดี
ถึงได้มี แต่ทราม ไม่งามเลย

[รัศมีธรรมส่องทาง]

ตนมองตน  ไม่เห็นโทษ  โปรดยั้งคิด
เพราะถูกผิด  มีเกิดได้  อยู่เสมอ
ไม่มีใคร  ดีเลิศ  หรอกเพื่อนเกลอ
ย่อมพลั้งเผลอ  ผิดบ้าง  บางเวลา

โทษของตน  มากมาย  แค่ปลายเล็บ
แต่เที่ยวเหน็บ  โทษคนอื่น  เท่าภูผา
เพราะยึดยื้อ  ถือมั่น  ตัวตนนา
จึงเก่งกล้า  เที่ยวอวดดี  ทุกที่ไป

อย่าไปคิด  เพ่งโทษใคร  ช่วยวานบอก
เป็นสิ่งหลอก  วุ่นวาย  ไม่สดใส
ไร้ประโยชน์  ไม่มีค่า  เมื่อพูดไป
เรื่องของใคร  ของคนนั้น  พลันแก้เอง

กัมมุนา  วัตตะตี  โลโก. นั้น
สัตว์โลกพลัน  เป็นตามกรรม  อย่าข่มเหง
ใครมองใคร  อย่างไร  อย่าหวั่นเกรง
อย่าตะเบง  มาเป็นทุกข์  หม่นหมองใจ

ขอให้ทำ  แต่ความดี  กันเถิดนะ
มุ่งลดละ  เลิกทำชั่ว  อย่าสงสัย
เตรียมเสบียง  ไว้เลี้ยงตัว  เดินทางไกล
เพื่อมุ่งไป  สู่ทาง  นฤพาน

 

[ข้าน้อยขอฝากตัว]

ตนมองตนนั่นแหละดีจึ่งรู้แจ้ง
แต่อย่าแสร้งมองไม่เห็นความเลวหนา
มองให้รู้ดูให้ลึกในอุรา
ตีราคาค่าของคนด้วยจิตใจ
อย่าได้คิดว่าตนถูกเสมอ
อย่าได้เผลอว่าตนดีกว่าคนไหน
อย่าได้คิดว่าตนเลิศกว่าใครๆ
ลองใช้ใจมองตนจะได้รู้
ถ้ามีผิดจงยอมรับในสิ่งผิด
อย่าได้ปิดใจตนให้อดสู
เพราะความผิดนั้น...ก็คือครู
จะได้รู้ผิดถูกชั่วดีใด

[เพรางาย]

ตนมองตน  มองให้กว้าง  ทางที่ถูก
อย่ามัวผูก  ใจไว้  ใดด้านหนึ่ง
ชั่งน้ำหนัก  ดี-ชั่ว  ถ้วนทั่วจึง
จะรู้ซึ้ง  ตัวตน   ที่ตนเป็น

[anek]

 ..ตนมองตน..      คงจะดี        รู้ดีชั่ว
ส่องกระจก         ก็พบตัว     ผู้ส่องหน้า
เพื่อมองเห็น        ข้อเสีย      ที่เป็นมา
แล้วแก้ไข          ก็มีค่า       กว่าแก้ตัว

แต่มองแล้ว         อาจไม่จบ      ครบทุกสิ่ง
ฟังคนอื่น         จะดียิ่ง        ครบถ้วนทั่ว
เหมือนกระจก      ส่องหกด้าน     เห็นทั้งตัว
จะดีชั่ว           จะโทษใคร     ใครคนทำ              

[tna]

ตันหาตัวตน
-----------
จะมัวหลง ทำไม ใจมนุษย์
มันลึกสุด กำพืด ที่สืบสาน
ไพร่ผู้ดี มีใน หัวใจกาล
สืบสันดาน ต่อยอด คลอดออกมา

เห็นกรงจักร เป็นดอกบัว มั่วอำนาจ
ใจเอื้อมอาจ ยึดผิด ติดตัณหา
ป่าวประกาศ สิ่งชั่ว ที่มัวตา
หลงไปว่า ยิ่งใหญ่ ในปฐพี

อันตันหา อุปาทาน ทะยานอยาก
เป็นดั่งกาก เดนใจ ให้ไขว่หนี
ใช่อิงแอบ แนบข้าง หว่างฤดี
ต้องหมั่นพลี กำหนด กฎเกณฑ์ใจ

หยิ่งทะนง องค์อาจ ชาติสถุล
เฝ้าเกื้อหนุน ตันหา หน้าผ่องใส
เขามองดู ไม่รู้ หรืออย่างไร
หัวโขนใหญ่ แค่ไพร่ ใส่ชฎา

หากแต่มอง คนอื่น เกลื่อนกาดไพร่
ตัวเองไซร้ กลับไพร่ เสียยิ่งกว่า
ตัวตนมี ให้ส่อง มองกายา
หาใช่มา กำหนด กฎเกณฑ์คน

คนจะดี หรือเลว เหวสวรรค์
เขตแบ่งกั้น น้อยนิด จิตสับสน
แค่ก้าวผ่าน ดีชั่ว ล้วนตัวตน
กลับหมุนวน หนเวียน  เปลี่ยนไปมา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน