ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพเนจร]

รู้ตัวเองต่ำต้อยแถมด้อยค่า
ใช่ดาราพราวแสงแห่งความฝัน
มิได้งามเด่นเกินเช่นดวงจันทร์
มิได้หวังให้ฟ้านั้นมาเมตตา

รู้ตัวดีมีค่ามากแค่ไหน
คนยากไร้ใยต้องเสน่หา
เพียงแค่คนเดินดินธรรมดา
มิได้เด่นดั่งดาราที่เจ้าปอง

คนบนดินก็คือดินวันยังค่ำ
มิเด่นล้ำดั่งจันทราในแดนผอง
มิได้หวังเอื้อมจันทรามาครอบครอง
ขอแค่มองอยู่ตรงนี้ก็พอใจ

ขอจันทราอย่าสงสารคนตรงนี้
ขออยู่ที่บนพื้นฝืนทนได้
เมื่อเจ้าอยู่บนฟ้าที่แสนไกล
เจ้ามิต้องห่วงใยคนบนดิน

[กวีพเนจร]

เจ้าคือฟ้าหาใช่ใครบนดิน
เจ้าโผผินสวยงามพริ้วสยาย
เจ้าพร้อมพรั่งสิ่งแวดล้อมที่แพรวพราย
เจ้าคือสายใยแห่งฝันที่ถักทอ

คนบนพื้นได้แต่แค่ยืนจ้อง
ผินหน้ามองฟ้าผืนนั้นที่เฝ้าขอ
คนบนพื้นขอแค่นี้ก็ดีพอ
ไม่ได้หวังขึ้นวอที่สวยงาม

มิได้หวังให้เจ้ามาจ้องพักตร์
แม้เหนื่อยนักไม่เป็นไรมิต้องถาม
แม้วันนี้มีเพียงเงาที่คอยตาม
ในเขตคามแห่งผืนดินสิ้นราคา

[Alpha]

ดินกับฟ้า จะห่าง สักเท่าใด
นั่งเรือบิน ขึ้นไป เพื่อใฝ่หา
จักลอยลำ กลางเมฆ ในนภา
ให้รู้ว่า แม้ข้า คนเดินดิน

ก็ยังอาจ ขึ้นไป ในชั้นฟ้า
เฉกเช่นหมู่ นกกา ที่ผกผิน
ไม่มีหรอก อะไร เกินใจจินต์
ฟ้ากับดิน ไม่เห็น ไกลกันเลย
*******************

[กวีพเนจร]

สูงสุดฟ้าคือเธอเกินเอื้อมถึง
สักวันหนึ่งมีไหมที่ไขว่คว้า
รู้ว่าสูงก็มิอาจเอื้อมลงมา
ให้แก้วตาสู่ดินถิ่นของคน

เธอนั้นหรือคือจันทร์บนฟ้านั้น
ดาวครบครันแวดล้อมทุกแห่งหน
ฉันก็เพียงก้อนดินที่ยากจน
ไหนเลยทนเป็นดาวบนฟ้าไกล

เธออยู่ตรงที่ชองเธอก็มีสุข
ใยต้องทุกข์กับเม็ดดินสิ้นสงสัย
ดินก้อนนี้มีค่าหรืออย่างไร
ก็มิหวังฟ้าให้มองลงมา...

[เพลงผ้า]

อาจเคยยิน..ฟ้าสูง..แผ่นดินตํ่า
เขาเทียบคําสลวยด้วยโวหาร
ศักดินา-ฐานันดรแต่ก่อนกาล
สามัญชน..ชาวบ้านกับราชวงศ์

ก็เป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา
มิได้อยู่เทียมฟ้าเหนือกว่าหงษ์
ไม่สูงศักดิ์เลอค่าหรืออ่าองค์
ไยพะวงช่องว่างระหว่างกัน

[กวีพเนจร]

ดาวนับร้อยพร้อมพรั่งอยู่รายรอบ
เหมือนเป็นกรอบกั้นขวางทางแห่งฝัน
ดินต่ำค่าไหนเลยเอื้อมถึงกัน
เมื่อตรงนั้นดาวนับร้อยคอยดูแล

ดินก็ได้แต่มองจ้องจันทรา
เสน่หานวลพกาในดวงแข
แต่มีดาวมากมายคอยเทคแคร์
ดินก็แค่เศษฝุ่นในแดนคน