ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[น้องติ๋ว]

ทำไมหนอ รักเรา เท่ากับศูนย์
ค่ำคืนต้อง อาดูร รักสูญค่า
จึงตกอยู่ ในบ่วง ห้วงน้ำตา
ต่อเวลา อีกนิด ผิดไหมเธอ

รักสักนิด คิดถึงหน่อย คนคอยเหงา
ห่วงใยเขา เศร้าถึงค่ำ  ใจพร่ำเพ้อ
แม้ยามดึกยามดื่นตื่นละเมอ
เพราะห่างเธอ รักลา มีค่าศูนย์...

[น้องติ๋ว]

มันน่าน้อยใจหรือเปล่า ?
ความรักเรามีค่าเพียงเท่านี้
เพียงแค่คนคั่นเวลาของเธอบางที
ในเวลาที่เธอเหงาไม่มีใคร

มันน่าเสียใจหรือเปล่า ?
เมื่อถึงเวลาที่เราเหงาหรือหวั่นไหว
คนที่อยากอยู่ใกล้ กลับอยู่ในที่แสนไกล
ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ ไม่กลับมา

มันน่าเจ็บใจใช่ไหม ?
ความดีทุ่มเทลงไปไม่มีค่า
ไม่มีเลยความสำคัญในสายตา
เหมือนเทน้ำลงทะเลทราย...อย่างใครว่า ค่าเท่าศูนย์

[ยอด~]

ทำไมไม่ถามใจตัวเธอเอง
เป็นนักเลง รักมาก หลากหลายกิ๊ก
ลมรักล้อม หอมหวาน ผ่านนาสิก
ไปปิกนิค เที่ยวเตร่ เร่รายวัน

ใครเป็นแฟน  แสนขม ตรมเก็บกด
รักถูกลด คุณค่า พาโศกศัลย์
จึงมีค่าแค่ศูนย์...สมดุลย์กัน
ค่ารักนั้น...ติดลบ...เลิกคบเธอ.....

[สารพัด*เพี้ยน]

ยอม~...แม้จะเจ็บ
ยอม~...เก็บความร้าวไหว
ยอม~...ให้ย่ำยี้หัวใจ
ยอม~...เป็นแค่ใครคนหนึ่ง....ซึ่งเธอไม่แคร์

ยอม~...ให้เธอมีใครหลายคน
ยอม~...จำนนให้เธอได้
ยอม~...ให้เธอหันหลังจากไป
ยอม~...ให้เธอกลับมาใหม่......เมื่อเขาทิ้งเธอ

ยอม~...เธอทุกอย่าง
ยอม~...อ้างว้างหวั่นไหว
ยอม~...เพราะรักไม่เผื่อใจ
ยอม~...ปวดใจเพราะเราโง่เอง

[น้องติ๋ว]

ฉันเคยถามตัวเองตั้งหลายหน
เธอยังบ่น ว่าบ้า ว่าฉันโง่
ก็ฉันมันไม่ใช่พวกไฮโซ
ติดโลโก้...ฉันรักเธอ...เจอแต่ศูนย์....

[ยอด~]

เธอเคยถามตัวเองไหม...
ว่าทำไมรักเราต้องจบง่ายๆแบบนี้
เธอเคยตอบตัวเองบ้างไหมคนดี
ทุกอย่าที่มันเกิดขึ้นนี้เพราะใครกัน

ทั้งๆที่ฉันก็รักเธอ
คงเดิมเสมอ ไม่เคยเผลอไหวหวั่น
แล้วเธอจะโทษใคร โทษอะไร..ทำไมกัน
ในเมื่อที่ผ่านมาทุกวัน.....
                                 เธอเองทั้งนั้น...ที่รักกันน้อยลง

[++ แตง ++]

ศูนย์ก็คือความว่างไงเล่าเพื่อน
คอยย้ำเตือนค่าของมันไม่แปรผัน
แม้เพื่อนจะบวกคูณลบกับตัวมัน
ทุกทุกวันค่าคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

เหมือนคู่รักอาจมีลบตบตีบ้าง
พออ้างว้างก็บวกเกี่ยวเที่ยวแถลง
รักของเรายังยั่งยืนไม่คลางแคลง
แล้วเราจะไประแวงทำไมกัน

รักต้องรักด้วยจิตว่างเฉกเช่นศูนย์
อย่าอาดูรว่าไร้ค่าแสนโศกศัลย์
เราทุกคนมีค่าและสำคัญ
หากคิดน้อยใจนั้นอายศูนย์เอย

[ยอด~]

ทำไมหนอรักเราเท่ากับศูนย์
หารักคูณ บวกเพิ่ม เสริมไม่ได้
ค่าเป็นศูนย์  ไม่พูนเพิ่ม แม้เติมใจ
เสริมรักไป เท่าไหร่...ไยไม่เต็ม

[ชีวิตติดปีก]

รักเราเริ่มเร้าเท่ากับศูนย์
และคงอาจเพิ่มพูนเป็นหนึ่งร้อย
อักไม่นานมันอาจจะค่อยๆ
เปลี่ยนจากร้อยเป็นล้านนานๆไป

[สุภาพบุรุษทรชน]

รักเราเริ่มเร้าเท่ากับศูนย์
และคงอาจเพิ่มพูนเป็นหนึ่งร้อย
อักไม่นานมันอาจจะค่อยๆ
เปลี่ยนจากร้อยเป็นล้านนานๆไป

และอาจเป็นหมื่นล้านหรือพันล้าน
เกินประมาณพบพานจะขานไข
โอ้ความรักเหลือประมาณจะอ่านไป
รักครั้งใดก็ไม่จบได้พบกัน.

[น้องติ๋ว]

เพราะรักเราเท่ากับศูนย์จูนไม่ขึ้น
รักจึงขื่น แสนขม ตรมแบบนี้
หนทางรัก ถูกกั้น ตันไมตรี
ให้โชคดี  คนของใจ ยามไกลกัน

ฉันวันนี้ ที่เห็น เป็นแค่เพื่อน
ความรักเลือน เหมือนห่าง บนทางฝัน
เหงานะเหงา เศร้าใจ ไร้แสงจันทร์
ฟ้าแปรผัน  ขาดดาว ไร้เงาเดือน

[น้องติ๋ว]

รักเริ่มต้น แตกกอ ออกหน่ออ่อน
ก็ถูกหนอน กัดกิน สิ้นความหมาย
โลกสรรค์สร้าง สิ่งคู่กัน นั้นทำลาย
เมื่อมีดี ย่อมมีร้าย  คล้ายละคร

มีเลขหนึ่ง จึงมีศูนย์  ไว้พูนเพิ่ม
หารคูณเดิม..บวกลบ...ครบอักษร
ศูนย์วางหน้า มีค่าศูนย์  คุณแน่นอน
ศูนย์วางตอน ข้างหลังพา ค่ามากมาย

เหมือนความรัก รู้จักวาง สร้างแบบกรอบ
ไม่ตกรอบ แน่นอน ก่อนจะสาย
ไม่ติดลบ ไม่พบศูนย์  เพิ่มพูนพราย
ค่าความรัก..มากมาย...ไร้เลขศูนย์
 

[น้องติ๋ว]

อยากปิดตาลงให้หลับใหล
ในคืนค่ำที่เปล่าไร้เหว่ว้า
อยากข่มหัวใจที่เจ็บปวดทรมา
ให้ลืมเธอได้สักครา..สักนาที

อีกนานไหม..จะพ้นผ่าน
ความเหน็บหนาวร้าวรานค่ำคืนนี้
คืนที่ใครบางคนหลับ..และฝันดี
ใครอีกคนทางนี้..หลับไม่ลง

[ไผ่เดียวดาย]

ค่าของศูนย์ อาจจะดู เหมือนสูญสิ้น
เปรียบเหมือนดิน ที่ไร้ค่า น่าอดสู
ไร้คนรัก คนเอาใจ คนเอ็นดู
เหมือนดังอยู่ อย่างคนเพ้อ เจอทางตัน

แต่คิดดู  อีกสักที ก็ดีนะ
ถึงแม้จะ ไม่มีใคร ให้ร่วมฝัน
อย่างน้อยก่อน ก็เคยอยู่ อย่างเงียบงัน
ตอนนี้มัน ก็แค่กลับ มาจุดเดิม

[psam]

รักที่เราต่างร่วมสานฝันก่อ
เดี๋ยวนี้พอนานเนิ่นไปใจเปลี่ยนผัน
ไหนว่าเราจะร่วมก้าวฝ่าฟัน
เดินด้วยกันจากศูนย์เพิ่มพูนไป
คงลืมแล้วสัญญาที่เคยมั่น
ไม่ว่าวันผันเปลี่ยนนานแค่ไหน
ผ่านกี่ร้อนกี่หนาวกี่ฝนไป
จะมั่นคงสายใยจะผูกกัน
แต่วันนี้มีเพียงฉันที่มั่นคง
ยังซื่อตรงใจภักดิ์มั่นเสมอ
จึงอยากคำถามนี้ให้กับเธอ
สิ่งที่เจอตอนนี้**ทำไมรักเราเท่ากับศูนย์**

[น้องติ๋ว]

ค่าความรัก มักสูญ ไม่พูนเพิ่ม
จะหาใคร มาเติม เสริมคุณค่า
น้องเป็นคน ที่อยู่ นอกสายตา
ต้องอดทน แหงนหน้า ถามฟ้าดาว

ทางชีวี  ที่ย่ำ ยากกำหนด
โศกกำสรด ทุกช่วง ในห้วงหาว
เวิ้งชีวิต  ติดลบ  พบเรื่องราว
เหงาและหนาว  เย็นเฉียบ...จนเงียบงัน...

[ตะวันฉาย]

ความรักเอ๋ยเดินจากข้าไปแล้ว
พ่อดวงแก้วสิ้นเยื่อใยไกลสุดฝัน
นับจากนี้ไม่มีแล้วคืนและวัน
ที่มีกันเคียงคู่ชูชิดชม
หลายปีแล้วที่ได้รักกลับเป็นศูนย์
ให้อาดูลห่วงหาพาขื่นขม
โอ้หัวใจคงถึงคราวร้าวระบม
กี่วังวนที่ต้องจมกับน้ำตา...
ได้ลิ้มลองความเจ็บที่ถาโถม
ที่กระโจนเข้าสู่ใจใครห่วงหา
มาวันนี้มีเพื่อนเป็นน้ำตา
ขอเวลาข้าสักครารักษาใจ..

[ชมพูไพร]

เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
เมื่อรักพังทลายกลายเป็นศูนย์
ความเศร้า เหงาทับถมสุดอาดูร
เพิ่มทวีคุณเกินยับยั้งจะชั่งใจ

เมื่อแรกรักรักลุ้นเกินจะนับ
แม้ยามหลับยังส่งใจฝากไปให้
เมื่อถึงจุดทางตันรักลาไกล
ช้ำหวลไห้ที่ผ่านมาค่าคือศูนย์
 

[จ้อง เจรียงคำ]

ก็ดีแล้วที่รักจักเป็นศูนย์
หากไม่พูนเพิ่มไปก็ไร้ค่า
เพราะเพียงน้อยด้อยไร้ในสายตา
แทบไร้ค่ากว่าใครที่ใจเธอ

[น้ำมนต์]

ทำไมรักเราเท่ากับศูนย์
ยิ่งคิดยิ่งอาดูร ทุกข์พูนเพิ่ม
ต้องโทษจิตใจเราเฝ้าเหิมเกริม
เพียงแค่เริ่ม อกหัก รักมลาย

ไม่ได้โทษ เขาหรอก ฟอกใจแล้ว
ทำไร่แห้ว ไว้ทาน ประมาณหลาย
เพียงอยากแต่ง กลอนกล บ่นทักทาย
นำแห้วแบ่ง พี่สายใย  เก็บไว้ทาน....................อิอิ สบายดีนะครับท่านพี่......