หากท้องฟ้าครอบคลุมจักรวาล
หัวใจฉันก็คงถูกปกคลุมด้วยม่านแห่งความเหงา
ต่างกันตรงที่ฟ้ายังมีแสงของดวงดาว
แต่ใจคนเหงา..มีเพียงรอยรื้นของเงาแห่งน้ำตา
ทุกครั้งที่โอบกอดตัวเอง
ก็คล้ายโดนความเหงาข่มเหง และเข่นฆ่า
ยิ่งฟ้ากว้างแค่ไหน ก็ยิ่งทำให้ใจคนอ่อนไหว..ทรมา
หรือฟ้าเพียงอยากจะบอกว่า ฉันไม่เคยมีค่าสำหรับใคร
แม้น้ำตาจะหยุดไหลริน
แต่ความเจ็บปวดยังกัดกร่อนให้หัวใจขาดวิ่น แตกสลาย
แค่สายลมพัดผ่าน ก็ยังหนาวเกินความต้านทานของร่างกาย
ทั้ง-ทั้งที่หัวใจเต้นไหว ก็รู้สึกเหมือนว่าได้..ตายทั้งเป็น
ทุกครั้งที่แหงนมองท้องฟ้า
ความเจ็บปวดก็ฉายชัดในแววตาให้ฟ้าเห็น
อยากให้ฟ้าตอบคำถามคนอ่อนไหว ว่าทำไมหัวใจต้องพบความชาเย็น
หรือฟ้าเพียงต้องการเห็น ความเจ็บปวดของการเป็น..คนไร้ตัวตน
