เคยกล่าวเล่นเช่นยอว่าล้อเถียง
เคยได้ยินสำเนียงขับขานขา
เคยแนบชิดสนิทใกล้ไม่ห่างตา
เคยเห็นกันเหมือนว่าไม่ต่างไป
กับสิ่งที่มีอยู่ให้รู้เห็น
ก็เหมือนไม่จำเป็นสักแค่ไหน
เพราะพบกันวันเล่าสักเท่าใด
เห็นกันได้ใกล้ ๆ ไม่หวั่นเกรง
มาวันนี้ความเหงาเข้าเร้ารุม
ความสับสนปนสุมกันข่มเหง
ไม่มีคนเคยแนบแอบวังเวง
เหลือเพียงเสียงตัวเองสะอื้นครวญ
ดูลมลอกบอกว่าจักลาแล้ว
เหมือนเสียงแว่วผ่านโชยให้โหยหวน
หาสิ่งใดไหนเล่ามิเย้ายวน
ดั่งว่าโลกแปรปรวนตอนด่วนลา
ต่อแต่นี้มีใครให้ใกล้ชิด
ก็ไม่แนบสนิทจนหรรษา
หวั่นหนทางกลางใจพาไกลตา
ประเดี๋ยวจะพบว่าต้องจากกัน
ไม่อาจชิดใครเหมือนคอยเตือนไว้
กลัวจะลาจากไปดั่งเช่นนั้น
ไม่กล้ารับใครใกล้หัวใจกัน
หวั่นเดี๋ยวลาจากฉันอย่างเยี่ยงเจอ
