ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

เที่ยวเดินเพลิน....ลัดเลาะเดิน...เพลิดตลาด
สายตาปราด...ไปประสบ...พบหนังสือเก่าๆ
เป็นหนังสือ..ที่ใครถือ...ซื้อก่อนเรา
ตั้งแต่ครั้งยังไม่เยาว์....เราไม่เกิด

นามปากกา...ว่าคนเขียน..นามว่า ส.
ศิวลักษ์...จักเติมต่อ...จ้อประเสริฐ
แม้นกระดาษ..ขาดหวิ่น..ไม่ชินเชิด
วาจาร้อย....ถ้อยคำเลิศ...เกิดถูกใจ

ชื่อหนังสือ...นั้นหรือ...คือชื่อว่า
"ตายประชดป่าช้า"....น่าอ่านไหม
พอเปิดอ่าน...พาสำราญ...หวานละไม
ถ้อยคำใจ...ช่างโดนใช่...สมัยมัน

ผ่านวันเดือน..ที่เคลื่อน...ปีหนึ่งศูนย์
จักอาดูร...ช่างคุ้น....ไม่หมุนหวั่น
เรื่องอดีต..มิเพี้ยนผิด...ลิมิตมัน
เขียนกี่วัน...ผ่านกี่คืน...ยังเป็นจริง

ส่วนเรื่องราว...ที่ท่านกล่าว....ว่าเช่นไร
ครั้งต่อไป...จักนำพา...มาเห็นจริง
วันนี้ลา...ตามเวลา....ค่าบางสิ่ง
ไปเรียนดิ่ง...ด้วยเลยวิ่ง...ซิ่งเวลา

[มั่น แซลี้]

อ้อๆ หนังสือของ ศิวลึงค์
เอ้ย!!! ไม่ใช่ๆ ศิวลักษ์ 
อิอิอิ อย่าลืมเอามาเล่าน่ะจ๊ะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

นึกระอา...มามุสา....ว่าไปเรื่อย
ก็คนเฉื่อย...เลยลืมเรื่อย...เหนื่อยใจหา
ค้นหาแล้ว...เจ้าดวงแก้ว...แล้วก็รู้ว่า
หนังสือที่ค้นหา...ลืมเอามา...หาไม่เจอ

ด้วยพลั้งเผลอ...เลยเผลอวาง...ไว้ที่บ้าน
คงอีกนาน..กว่าการงาน...จะผ่าน....เฮ้อ
กว่าจะเจอ...มาเสนอ...
ขออภัยในกลอนเกลอ...เผลอลืมวาง

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ไม่เป็นไร..เมื่อที่โม้ไว้...ไกลเกินกู่
นึกตรึกดู....มาเรียนรู้...ดูเล่มใหม่
แม้ไม่เก่า....เทียบเท่า...เล่มอยู่ไกล
แต่แสนใหม่....อ่านไม่ไว...ยังไม่จบ

ชื่อหนังสือ...ลือมา..."สปาอารมณ์"
หนังสือแปล...แลนิยม....คำคมครบ
ได้มาแต่...ร้านนายอินทร์....ถิ่นนัดพบ
มิคลาคลบ....แวะเวียนผ่าน...อ่านประจำ

"สปาอารมณ์...คำบาดคม...สมคำท่าน
ชื่อก็โก้..."OSHO"...ประพันธ์...อัศจรรย์ถ้อยคำ
อ่านเพียงนิด...ก็สะกิด...คิดจิตจำ
เพียงแรกเริ่ม...เติมคำนำ...ก็โดนใจ

กล่าวไว้ในตอนหนึ่ง...ซึ่งกล่าวว่า
"เหล่ามนุษย์...ฉุดปัญญา...โกรธาไหว
ช่างโง่เขลาเบาปัญญา....โกรธาใจ
ไกลเกินไป...จนไม่น่าเชื่อได้...ว่ามนุษย์จักทำ

ใครบางคน...ฝืนใจท่าน...มารความคิด
เขาอาจถูกหรือผิด....สิทธิเขา....แต่เราช้ำ
อิสระภาพของเขา...เราตกเป็นทาส...ในถ้อยคำ
โต้ตอบไปมีแต่ช้ำ....จำจนตาย

แต่หากเจ้า..พูดกับเขา..เบาๆว่า
หากเจ้าสุขที่ได้ว่า...ให้ตัวข้า...ว่าให้อาย
เฉกเช่นสุขของข้า...หาใจร้าย
สุขมากมาย...ที่ใจคลาย...ไม่โกรธเคือง"

ที่กล่าวไว้เบื้องต้น...ล้วนคนเขียน
มิได้เปลี่ยนได้เพี้ยน...เรียนตามเรื่อง
ขออนุญาต...ท่านนักปราชญ์...บังอาจเฟื่อง
นำเนื้อเรื่องหยิบยกมา...อย่าเคืองคลาย

เพียงคำนำ...ก็เลิศล้ำ....คำที่กล่าว
ไว้คราวหน้า...จักหยิบยก...ถกความหมาย
ด้วยวันพรุ่ง....ยุ่งธุระ...ซะเช้าร้าย
เพลานี้จึงลาไหว้...ไปนิทรา...