อันลมหนาวพัดโยกมาโบกโดน
กิ่งไผ่เอน ไหวโอน ณ โพ้นฟ้า
เนื้อแตกริ้วพริ้วสายร่างกายพา
เจ็บตรงที่กายาหาอุ่นใด
ไม่มีแม้นจักคล้ายได้ห่อหุ้ม
ใต้อ้อมกอดอุ่นนุ่มกับอกไหว
อ้อมแขนเกี่ยวเลี้ยวลัดถนัดใจ
อ้อมอกซึ้งถึงทรวงในไม่คลาดคลา
แนบสนิทนิจรันดร์ดุจฝันหวาน
พาหัวใจสะท้านพานโหยหา
ยามพระพายพัดโบกโยกผ่านมา
อกสะท้านประมาณว่าจะบ้าบอ
คิดถึงทรวงห่วงนักเคยพักกอด
คิดถึงวันพร่ำพรอดจนทอดขอ
ให้อ้อมอกกลับมาอย่ารั้งรอ
แข็งใจได้ไม่พอขอแนบกัน
แนบสนิทชิดไปให้ใจชื้น
อย่าทิ้งวันผ่านคืนให้ไหวสั่น
เคยมีอ้อมกายพริ้มยิ้มรับจันทร์
ลมหนาวพัดพาฉันจนหวั่นใจ
ว่าจะไม่พบพรอดพาทอดถอน
ปล่อยให้ฉันหนาวนอนฤาอ่อนไหว
ขาดก่ายเกี่ยวเปลี่ยวเศร้าเหงาหัวใจ
รีบกลับมาได้ไหมอย่าให้รอ
