ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[nadjai]

เพื่อนๆพี่ที่เครพทุกคนฮ่ะ
กราบรบกวน เพื่อนๆพี่ทุกคน ใครที่พูดภาษาเรณูนคร กับภาษาอีสานได้อ่ะฮ่ะ
ช่วยแต่งกลอน รัก คิดถึง แอบรัก ฝันดี ห่วงใย ปลอบใจ อ้อนวอน ร่ำลา น่ารัก

พวกพี่ๆเพื่อน คนไหนเป็นคนอีสานหรือคนเรณูนคร ช่วยแต่งให้หน่อยน่ะฮ่ะ

เพราะว่าผมรักและหลงใหลในเสน่น ของภาษาอีสานกับภาษาเรณูนครอ่ะฮ่ะ

ส่วนตัวกระผมชื่อ นัดใจ น่ะฮ่ะ ยินดีรู้จักทุกคนฮ่ะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

หลงพร่ำเพ้อ...ละเมอฝัน..หวั่นแท้ใจ
คือบ่เคย..เป็นไป...ในแนวนี้
อั่นความฮัก...จักสิเฮ็ด...ให้เข็ดบ่มี
ฮักเจ้าหลายคนดี...บ่มีมื่อ...สื่อบ่ฮัก

เว้าเรื่องฮัก...จักสิเว้า..จั่งได๋เหมิด
ความฮักเกิด...ให้เตลิด...เกิดฮู้จัก
เว้าจากใจ...ฮักผู้ได๋..คือบ่คัก
ฮักเจ้านั่น...มันแน่นหนัก...ฮักคือเก่า

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

อันความคึด...บ่จักอึด...ความคึดไกล
คึดจั่งได๋...ในหัวใจ..กะคึดฮอด
ความคึดนี้...มันบ่ดี...ที่อ้อนออด
ให้คึดฮอด...อยู่ตลอด..จนซอดแจ้ง

ใจดวงนี้...บ่มีเว้น...เส้นขวางกั้น
เสมอหมั่น..ทุกมื่อวัน..บ่แปรแบ่ง
เคยคึดฮอดจั่งได๋...ใจบ่แปลง
บ่สิ้นแรง..แสงหัวใจ...ให้เจ้าอยู่

คืนนี้หนาว..เจ้าเห็นดาว...เทิงฟ้าบ่
เห็นหัวใจ..ส่งให้บ่...ขอให้ฮู้
หนาวกายพอทนได้...หนาวใจนี่น้าาา..บ่เป็นตาอยู่
คึดฮอดกันบ่นั่น...อยากสิฮู้...พออุ่นใจ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ใจดวงนี้...บ่มีมื่อ..สิคือเก่า
ใจคนเศร้า...คึดเบิ่งเอา...เศร้าปานใด๋
ใจคนปวด..รวดร้าว...ราวสิไหม้
ใจเจ้าไกล...คือคึดได้...ให้คือเก่า

เว้าความหลัง...มาเฮ็ดหยัง..หรือสั่งเสีย
เว้ามาตี้...ที่ใจเพลีย...เสียแต่เว้า
เว้าไปแล้ว...ใจเจ้าแป้ว...หรือบ่เศร้า
เว้าไปหลาย...หมายให้เศร้า...หรือเข้าใจ

เจ้าสิไป..กับไผ...ตามใจเจ้า
ข่อยบ่ดึง..ขึงเอา..ใจเจ้าไว้
อยากสิไป..กะตามใจ...พอใจคนใหม่
เฮ็ดหยังบ่ได้...เฮ็ดได้แต่ทำใจ..อย่าฮ้องไห้...ในสายตา

[nadjai]

กราบขอบพระคุณเปลวเทียนเปลี่ยนสีมากๆเลยฮะ
เพราะมากเลยฮะ ภาษาอีสานเป็นภาษาที่มีเสน่น
และสวยงามมากๆเลย มันงดงามในความรู้สึกได้ลึกซึ้งจริงๆอ่ะฮะ
มันงดงามและน่ารักเหมือนสาวจากอีสานเลยอ่ะฮะ
เหมือนกับคุณเปลวเทียนอ่ะครับที่น่ารักและงดงามใน
ความรู้สึกมากๆเลยอ่ะฮะ
ยังไงก็ขอบพระคุณสำหรับคำกลอนที่มีความหมายงดงาม
แต่ผมไม่รู้คำแปลอ่ะฮะ คงมีซักวันหนึ่ง คุณเปลวเทียน
คงมานอนนับดาวแล้วสอนภาษาอีสานให้ผมน่ะฮะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

นั่งเบิ่งดาว...สุกสกาว...หนาวฤดู
จักอดสู....ไร้คู่...เบิ่งหมู่ดาว
ดาวสาดแสง...แจ้งตา...เทิ้งฟ้าพราว
นั่งนับดาว...ลมกะหนาว...ร้าวฤดี

หนาวปีก่อน..ยังละอ่อน...ก่อนปีนั่น
มีคนเคยเคียงฝัน...พลันหลีกหนี
คือบ่ฮัก...คือบ่แล...แปรเปลี่ยนปี
หนาวปีนี่..เลยบ่มี...ที่เคียงใจ

หนาวมาแล้ว...ใจจักแผ่ว...คักแป้วใจ
คือบ่มีหัวใจ...ให้ไผได้
หนาวหรือเหงา...หันเบิ่งดาว...กะหมองไหม้
ดาวกะซ่าง...ว่างจั่งใจ๋...ให้แคลนฮัก

[webmaster]

ลื้อแต่งกลอนได้แซ่บอีหลีจริงๆเด๊อออ...

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

อันความทุกข์  ความเศร้า บ่เข้าไผออกไผ
อันความช้ำ กระหน่ำใจ รินไหลในหน่วยตา
อันความเหงา บ่วอนเว้า กะเข้ามา
บ่มีสุข ทุกข์บ่ลา กะจั๊กสิหว่าจั่งได๋

หน่ายหัวใจ เฮ็ดจั่งได๋ ตะหน่ายหลาย
ใจฮ้ายๆมักมุ่งหมาย กลายมาใกล้
ใจข่อยนี้ กะบ่อหนี มีหัวใจ
ทิฐถิใจ บ่วางไว้ ใจบงการ

สุขสิมา ไล่ล่า ให้ทุกข์ลา จั่งได๋อีก
กะหัวใจ มันบ่หลีก ปีกหมู่มาร
ถลำโต ถลำใจ ให้ภัยผ่าน
เป็นตะย่าน ทรมาน ล้วนใจตน

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ยามเจ้าเป็นนักเรียน....พากเพียรหล่า
อย่ามัวหา...สิ่งนำพา...ให้เจ้าหมอง
พ่อแม่เจ้า..คนทางหลัง...เขาไฝ่ปอง
ให้สมปอง...คือพี่น้อง...ของเจ้าวาด

เป็นนักเรียน..นักศึกษา...อย่าขี้คร้าน
อย่าปล่อยผ่าน...บ่ทำการ....ผลาญสิพลาด
พ่อแม่เจ้า...เราถ้าเบิ่ง...เชิงฉลาด
เจ้าอย่าพลาด...ให้แคล้วคลาด...อย่าเสียซาดเกิด

เป็นนักเลง...เก่งความรู้..ครูบ่ปลื้ม
อย่าฟ่าวลืม....หน้าที่เจ้า...เขลาเบาเพลิด
อย่ามัวเพลิน...ให้มันเกิน...เพลินเมินเชิด
ใจประเสริฐ....เบิดเบิ่งฝ้า..ลาเบิ่งดิน

อย่าขี้คร้าน...พาลบ่เพียร...เรียนบ่เอา
เรียนบ่เข้า...เซ้าหรือบาย...หายปานบิน
ครูบ่เคยพบพ้อหน้า...เป็นอาจิณ
ใจผกผิน...ดิ้นได้...บ่ไหวเด้

พ่อให้เพียร....แม่ให้เขียน...เราเอาแหม๋
ขี้ล่ายแท้....แพ้ใจเจ้า...เบาเซาเซ
หากคึดได้...จงฝืนใจ....ให้เซาเก้
คืนมาเด้..คืนมาเป็น...เช่นมื่อก่อน

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

คือเมื่อยล้า....คือเมื่อแท้...แลใจหาย
สายลมหนาว...ร้าวเหมิดกาย...ฮ้ายอีหลี
สิบสามองศา...บ่มีปัญญา...หาหม่องหลบลี้
หนาวร้าวในรอบซาวปี...บ่มีหม่องอยู่

หนาวกะดอกกะเดี้ย...หนาวอีบ่เผื่อบ่เหลีย...ล่ะเพลียหัวใจ
หนาวบ่คักใจ...หนาวให้หิมะ...ตกไทยเบิ่งดู๊
หนาวฮ่าย...หนาวขาด...ประหลาดใจคัก...หัวใจหดหู่
แนวอื่นพอสู้...แต่หนาวฤดู...กะสู้บ่ไหว

กะเซาเว้าก่อน...ขอรีบจากจร...ไปนอนก่อนเด้อ
มื่ออื่นฝืนเจอ...เสมองานใด๋
งานหลายคักหลายเหลือ....จนอ่อนหัวใจ
ไปนอนเถาะไป...ผู้ได๋ผ่านมา...ขอใหฮู้ว่า.."หลับฝันดี"

[โรจา]

พูดได้คำเดียวว่า คุณเปลวเทียนเปลี่ยนสี เจ๋งโคตรรรรรร 

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ขอบคุณค่ะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ใจหมองหม่น....เกินฝืนทน...คำคนเว้า
ใจหมองเศร้า...ในถ้อยเขา...เฮาจักหม่น
ใจคนเอ้ย...คือบ่เค้ย..บ่เคยพ้น
ต้องผจญ...ถ้อยคำบ่น...พ่นคำด่า

พ่อแม่เฮา...ส่งเข้าเรียน...ให่เพียรไว้
แต่มื่อได๋...ก็เว้าใส่...บ่ไว้หน้า
ขึ้นซื่อว่าหมู่...คือบ่หรู....คือครูว่า
คั้นมีซาดหน้า..บ่ขอพบพา...ให้ล้าดวงใจ

พ่อแม่ส่งมาเรียน...ให่อดให่เพียร...เรียนรู้ฮู้หล่า
แต่ใจนี่หน๋า...คือใกล้สิบ้า...ย้อนวาจาไผ
ข่อยอดช่อยทน...แต่คนหนอคน...ข่อยทนได้ใจ
เจ้าเรียนมา...ปัญญาเจ้าได้...หรือใจเจ้าบอด

ข่อยกะฮู้อยู่...ว่าสังคมหมู่...มีผู้ดีผู้ฮ้าย
ลูกพ่อแม่หลาย...มันกะวุ่นวาย...บ่หมายใจฮอด
แต่ว่าอดสู....เจ้าคึดเบิ่งดู๊...เว้าอยู่ตลอด
หัวใจเจ้าบอด...ฮือคึดบ่ฮอด...ว่าใจไผเสีย

คือเห็นแก่โต๋...คือโอ้คืออวด...เจ้าสิอวดไผ
หมุ่กะมีใจ...บ่แม่นสิ้นไร้...ใจข่อยนี่เพลีย
อันการงานนั้น...ถ้าซ่อยๆๆกัน...มันกะบ่เสีย
แต่ใจอ่อนเพลีย..มาเสียคำเว้า...เจ้าเข้าใจแน่

[nadjai]

เพราะดีน่ะฮะ ถึงบ้างคำจะไม่รู้เรื่องก็ตาม
แต่ผมอ่านแล้วรู้สึกดีมากๆเลยฮะ
เหมือนคุณแอ๋ว สื่อมันออกมาจากใจฮะ
มันต้องอ่านด้วยใจถึงรับรู้ได้อ่ะฮะ
ผมไม่เคยรู้สึกดีมากๆแบบนี้มานานแล้วอ่ะฮะ
ขอบคุณคุณแอ๋วน่ะฮะ ที่ทำให้ผมได้รู้สึกดีๆแบบนี้
น่ะฮะ ผมคิดว่าซักวันหนึ่งผมคงไม่ได้แต่อ่าน
คงได้ฟังเป็นเสียงคำพูดของคุณแอ๋วพูดภาษาอีสาน
ให้ผมได้ฟังน่ะฮะ


จากผู้ชายคนหนึ่งที่รักแผ่นดินอีสานเหมือน
บ้านเกิดตัวเองฮะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

น้อมรับด้วยใจค่ะ

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

คึดฮอดหลาย..มิตรสหาย...วัยกลายพ้น
คึดฮอดจน...ใจวุ่นวน...สับสนได้
คึดฮอดกัน...บ่หนอนั่น...มิตรทั้งหลาย
คึดฮอดมิตร...สนิทกาย...ใกล้ใจกัน

แต่ก่อนนั่น...เคยเล่นกัน...บ่มีเว้น
แต่มื่อนี่...มีประเด็น...ให้เว้นฝัน
ย่างก้าวสู่...ประตูฮั้ว...สลัวพลัน
ย่างจากกัน...หลายปีนั่น...สานฝันฟ้า

สี่ปีก่อน....ยังเว้าวอน...ตอนนักเรียน
วันผันเปลี่ยน...จากนักเรียน...เปลี่ยนเป็นนักศึกษา
ล้วนหมายใจ...อยากสิได้..ใบปริญญา
ให้พ่อแม่ได้หรรษา...กล้าฤดี

หลายปีแล้ว...เจ้าเกลอแก้ว...เป็นจั่งได๋
หลายปีไกล...สุขทุกข์ได๋...คือมิดคือหมี่(แปลว่า..เงียบค่ะ)
บ่ส่งข่าวคราว...คือเหงาจั่งซี่
หมู่เอ้ย...คุ้นเคยโดนปี....เป็นตายฮ้ายดี....ข่อยนี่ไถ่ถาม

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ในดวงใจ...ที่อ่อนไหว...ในฤดี
จักฮ้ายดี..มีคำถาม...ตามปัญหา
ว่าเหตุใด๋...ใจคน...หม่นศรัทธา
ดวงใจล้า...เจอปัญหา...พาใจหมอง

คนหนอคน...ช่างสับสน...วนเวียนแท้
คนหนอคน..จนพ่ายแพ้..ใจเจ้าของ
คนหนอคน...ใจเจ้าหม่น...พ้นตรึกตรอง
ใจหม่นหมอง...ย้อนผู้ใด๋..ใจฮู้ดี

สิด้วยเหตุ...ด้วยผล..กลได๋อีก
ยากสีหลีก..สิหลบ...กลบใจนี้
ใจเจ้าอัด..ใจเจ้าแน่น..แค้นที่มี
ล้นทิฐถิ...บ่มีดี...นี้คืดไผ๋

ล้วนเกิดจากใจเจ้า...เอาเข้ามาเอง
เจ้าอย่าเก่งอย่ากล้า...ว่ากันไป
ลดทิฐถิ...ที่เจ้ามี...ละวางไว้
อยากให้โลกเป้นจั่งใจ๋...อย่าสิ้นไร้...ใจเจ้าดอก

คนเขาเว้า..คนเขาว่า..นินทานั่น
เป็นคือคนเขาเว้ากัน...จั่งซั่นหลอก
เพียงคำคน....คันบ่เป็น...เช่นว่าหยอก
เจ้าสิบอก...สิแก้ไป...กะความจริง

อย่าใส่ใจ...เลยน้อ...พอซาหล่า
อย่าเก็บคำ..ช้ำนินทา..ว่าผีสิง
คันเจ้าดี...คือที่ฮู้...สู้ความจริง
อย่าดำดิ่ง...ในบางสิ่ง...ดึกทิ่มไป

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ลมอ่อนไหว...พัดพาใจ...ให่ฮู้สึก
คันแม่นปึก...กะนึกได้...ในวาจา
เว้าคำเขลา...เว้าลองเชาว์...เว้ากันมา
ลมเพลมพัดหา...กะสิว่า...กะเว้าไป

ถ้อยคำคน...เกินสิก่น(ก่น...แปลว่าขุดจ้า)...กลมายา
ใจเจ้าแฝง...แจ้งมิจฉา...หาฮู้ได่
กะส่างแล้ว....กะแล่วไป...บ่ใส่ใจ
เรี่ยงอีหลี...มีจั่งได๋...ใจฮู้ดี

บ่ต้องมี..วจีกร้าว...ฟ่าวสาปแซ่ง
ใจให่แข็ง...คันสิแสร้ง...กะแซงหนี
บ่ต่อปาก...บ่ต่อคำ...ซ้ำเมิ้ดปี
พอมื่อดี...บ่มีอีก...หลีกให้ไกล

บ่ได้ฝังใจเจ็บ...เล็บจิกฝัง
บ่ได้มี...โกดัง...ขังหัวใจ
บ่ได้แค้น...บ่ได้เคียง...เหวี่ยงใส่ไผ
แต่จากนี้...บ่มีใกล้..ขอไกลๆสายตา

สิขอคึด...ให้เจ้างึด(งึด..แปลว่า?...อึ้ง(มั้ง))...คึดจั่งซี่
นับตาปี...ชีวิตนี่...มีพ่อหน้า(พบหน้า)
ขอคึดว่า...เพียงเกิดมา...ซั่นเถาะหน๋า
แล้วก็หนี..ไกลสายตา...วาสนาพอซั่มนี่

บ่ขอนับ...กับใจเจ้า...เว้าคือหมู่(เพื่อน)
นับมื่อนี่...บ่เคยฮู้...หมู่จั่งซี่
เจ้าเฮ็ดใจ...ให้เจ็บแสบ...แบบจื่อ(จำ)ดี
ไว้อาลัย...ในไมตรี...ขอยุติที่เคยมีกัน..หมู่เอ้ย

[กวีพิจิก]

ลมอ่อนไหว...พัดพาใจ...ให่ฮู้สึก
คันแม่นปึก...กะนึกได้...ในวาจา
เว้าคำเขลา...เว้าลองเชาว์...เว้ากันมา
ลมเพลมพัดหา...กะสิว่า...กะเว้าไป

ถ้อยคำคน...เกินสิก่น(ก่น...แปลว่าขุดจ้า)...กลมายา
ใจเจ้าแฝง...แจ้งมิจฉา...หาฮู้ได่
กะส่างแล้ว....กะแล่วไป...บ่ใส่ใจ
เรี่ยงอีหลี...มีจั่งได๋...ใจฮู้ดี

บ่ต้องมี..วจีกร้าว...ฟ่าวสาปแซ่ง
ใจให่แข็ง...คันสิแสร้ง...กะแซงหนี
บ่ต่อปาก...บ่ต่อคำ...ซ้ำเมิ้ดปี
พอมื่อดี...บ่มีอีก...หลีกให้ไกล

บ่ได้ฝังใจเจ็บ...เล็บจิกฝัง
บ่ได้มี...โกดัง...ขังหัวใจ
บ่ได้แค้น...บ่ได้เคียง...เหวี่ยงใส่ไผ
แต่จากนี้...บ่มีใกล้..ขอไกลๆสายตา

สิขอคึด...ให้เจ้างึด(งึด..แปลว่า?...อึ้ง(มั้ง))...คึดจั่งซี่
นับตาปี...ชีวิตนี่...มีพ่อหน้า(พบหน้า)
ขอคึดว่า...เพียงเกิดมา...ซั่นเถาะหน๋า
แล้วก็หนี..ไกลสายตา...วาสนาพอซั่มนี่

บ่ขอนับ...กับใจเจ้า...เว้าคือหมู่(เพื่อน)
นับมื่อนี่...บ่เคยฮู้...หมู่จั่งซี่
เจ้าเฮ็ดใจ...ให้เจ็บแสบ...แบบจื่อ(จำ)ดี
ไว้อาลัย...ในไมตรี...ขอยุติที่เคยมีกัน..หมู่เอ้ย

อันน้องหล่า เป็นหยังหนา วาจังซี่
ลืมแล่วตี๊ เคยเว้าไว่ ใจฮักมั่น
คั้นโต๋อ้าย ได้เฮ็ดผิด มิตรสัมพันธ์
ยาซังกัน มันปานนี่ สิได้บอ

เป็นจังได๋ อ้ายกะฮัก น้องคือเก่า
บอได้เว้า ขี้ตั๋ว น้องดอกหนอ
อ้ายแคอยาก สิบอก น้องกะพอ
ถึงน้องบ่ เซืออ้าย กะตามซาง

ขอแจมด้วยคนคับ อิอิ (ถ้าแปลไม่ออกถามได้คับ)

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ไปจั่งได๋...มาจั่งได๋...น้ออ้ายน้อ
คือมาพ่อ...กันจ้อๆ...พ่อกันได้
อ้ายเป็นคน..บ้านใด๋...มาแจ้งไข
ทักทายใจ...ในภาษา...ว่าคำกลอน

อันถ้อยคำ...ที่จำนรร...อันว่าเว้า
บ่ได้ว่า...หาให้เศร้า...มาเว้าวอน
บ่ได้ว่าให้อ้ายคึด...ฤาให้งึด...ในบทกลอน
จึงแจ้งใจ...หาได้สอน...อ้อนวาจา

เพียงแต่ใจ...น้องนี้...มีพิษร้าย
คือมาดหมาย...สิได้ชิด....มิตรศรัทธา
มันคักหลาย...เหลือใจคัก...จักหนักหนา
เลยมาเผย...เอ่ยวาจา...ภาษาใจ

บ่ได้มีเจตนา...มาว่าเจ้า
เพียงชีวิต...ติดคิดเขลา...มาเว้าไป
จ่มไปเรื่อย...เอื่อยอ้อยอิ่ง...ให้นิ่งใจ
เพียงให้ใจ..ได้ผ่อนคลาย...หมายใจน้อง

 ....ดีใจจังมีคนมาโต้กลอนด้วยสักทีค่ะ..กระทู้นี้ว่างนาน.....เขียนอยู่คนเดียวเลย....ขอบคุณคุณรักเล็กๆมากนะคะ