ครวญขลุ่ย...ถึงเรียม...๑
เสียงขลุ่ยครวญไอ้ขวัญรําพันโศก
วิปโยคความรักถูกผลักไส
ยังคุกเข่าเฝ้าขอเจ้าพ่อไทร
ด้วยมิอาจรักใครได้เท่าเรียม
ลูกนักเลงทุ่งกว้างบางกะปิ
ใครอย่าริประกบเข้าลบเหลี่ยม
มิเคยหวั่นฟันสู้แต่รู้เจียม
เคารพกฎธรรมเนียมประเพณี
ถูกกระชากลากใจไปต่อหน้า
หมดปัญญาตระเตรียมพาเรียมหนี
กลับยิ่งปวดแทบดิ้นสิ้นชีวี
ข่าวว่าเรียมเห็นดีที่จากลา
สุดทานทนต่อไปแล้วใจเอ๋ย
แสนแสบเคยเล่นนํ้าตามประสา
ขี่ไอ้ทุยลุยคลองขึ้นท้องนา
ผูกวาจาถือสัตย์ปฎิญาณ
"..หากวันใดไอ้ขวัญมันแหนงหน่าย
แล้วทําร้ายอีเรียมจนร้าวฉาน
อย่าพ้นเขี้ยวพ้นงาขอสาบาน
จงตายแบบทรมานในเร็ววัน.."
มโนนึกกึกก้องทั่วท้องทุ่ง
คํ่ายันรุ่งไร้เรียมมาเยี่ยมขวัญ
ลืมหมดสิ้นกลิ่นเก่าใต้เงาจันทร์
ซบไหล่กันเราสองที่กองฟาง
หรือเรียมหลงบางกอกทิ้งคอกทุย
ลืมเสียงขลุ่ยออดอ้อนก่อนรุ่งสาง
ทุกคืนคํ่ารําพันฝันถึงนาง
มิจืดจางยังขอเฝ้ารอเรียม
"""""""""""
ขอบคุณภาพจาก บล๊อคเกอร์ ใต้เงาธุลีดิน โอเคเนชั่น
