บันทึกไว้...ตรงนี้
28 06 2552...เอื้อมมือเปิดผ้าม่าน...
ได้แต่แอบเหงาในรัตติกาล...จนเช้า
วันนี้...มีแต่หมู่เมฆาสีเทา
กระพริบตาขึ้นลงเบา - เบา "เดี๋ยวมันก็ผ่านไปอีกวัน"
เปิดเพลงคลอ...ไปเรื่อย - เรื่อย
ยังคงใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย... ไร้ความฝัน
นั่งอยู่ในมุมมืด... ท่ามกลางเช้าที่ไร้แสงตะวัน
ร้อยเรียงความเหงาเป็นบทกวีสั้น - สั้น... จากหนึ่งคน
วันนี้...ยังคงเปล่าว่าง
เหม่อมองไปทางหน้าต่าง จนสุด ณ. ปลายถนน
ก็แค่ความกวังเล็ก - เล็ก ว่าอาจมี..สักคน
ที่จะมาเป็นสายฝน ที่ตกหล่นในใจ
...จบไปอีกวัน...
ก็ยังคงเหงาแบบนั้น ไม่เคยติงไหว
หัวใจ...ที่ไม่อาจปรับเปลี่ยนให้ตรงกับใคร
ทำได้แค่แอบเก็บความเหงาไว้...ไม่อาจบอกใคร ได้เลย
เพียง...แค่คนคนนึง