ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุวรรณ]

สวัสดีวันครูกลอนสุนทรภู่

บรมครูผู้ปราชญ์ศาสตร์ภาษา

ท่านเรียงร้อยถ้อยรสพจนา

ได้งามล้ำควรค่าน่าเชิดชู

 

ทั้งแว่วหวานขานขับสดับแล้ว

งามเพริศแพร้วไพเราะเสนาะหู

มีแทรกซ้อนซ่อนคติชี้ให้ดู

อีกธรรมคู่อยู่ในกลอนไว้สอนใจ

 

ลูกขอน้อมลงกราบอภิภาท

บรมครูผู้ปราชญ์ได้สอนให้

เรารู้จักใช้คำภาษาไทย

เพื่อคงไว้เอกลักษณ์สยามแล

[ยอด~]

คิดถึงครู ผู้สอน ตอนวัยอ่อน
ให้ดับร้อน ด้วยจิต ไม่อิจฉา
ใช้ขันติ อดทน คนศรัทธา
ใช้ปัญญา ครองสติ มิแกล้งใคร

เด็กผู้ชาย คนนั้น ไม่รั้นดื้อ
แล้วยึดถือ มาใช้ จนวัยใหญ่
แต่วันนี้  สติแตก  สุดแปลกใจ
ควบคุมแทบไม่ไหว...เสียใจจัง....

[Kotchanan]

               เอาน้ำเย็น มามอบ ปลอบคุณยอด
                   แนบปรอท วัดองศา เวลาคลั่ง
                   คำสอนครู ช่วยเติม เพิ่มพลัง
                   อีกเพื่อนยัง ห่วงใย ไม่ทิ้งกัน

                   อ่านกระทู้ เมื่อครู่ รู้ข่าวร้าย
                   รวมกลอนหาย จากเวปฯ เจ็บ+โศกศัลย์
                   เหมือนดวงใจ กวี ป่นปี้พลัน
                   แต่อย่าจม จาบัลย์.. วันหน้ามี

                   รวมขึ้นใหม่ ก็ได้ นะเพื่อนเอ๋ย
                   เสียใจเอย เก็บไป ให้เร็วรี่
                   คิดถึงคำ ครูไว้ ในวันนี้
                   สิ่งไม่ดี ลืมซะ.. นะยอดเอย.

[ไผ่เดียวดาย]

** แด่ครูด้วยดวงใจ**
คือผู้ให้ความรู้ผู้สอนสั่ง
คอยปลูกฝังมอบสิ่งที่ดีดีให้
หนึ่งล้านทรัพย์อาจนับได้ไม่เท่าไร
แต่ที่ให้มีมากมายเกินคณา
คำว่าครูก็พอรู้ในความหมาย
ไม่ต้องทายไม่ต้องถามก็รู้อยู่
เป็นผู้ถ่ายทอดความรู้คอยเฝ้าดู
เฝ้าสอนหนูมอบวิชาให้ก้าวไกล
แต่ว่าใครจะรู้ซึ้งถึงความหมาย
เห็นแค่กายแล้วเห็นใจครูบ้างไหม
การสอนคนหากสอนแล้วไม่เข้าใจ
สิ่งทำไปก็เหมือนว่าไม่ได้ทำ
ในบางครั้งที่สอนสั่งอาจมีท้อ
แต่แค่ท้อไม่เคยถอยหรือหันหนี
เพราะรักและเชื่อสิ่งนี้สิ่งที่มี
คำว่าดีที่เฝ้าฝังสั่งสอนเรา
เหล่าวิชาที่สอนให้ใช้สมอง
เหมือนทดลองให้ค้นหาในความหมาย
แม้ว่ามากแต่ไม่ยากเกินเข้าใจ
เพราะความหมายมีอยู่แล้วตามแนวทาง
ถึงวันนี้ของสักทีขอให้บ้าง
ให้เป็นรางวัลใจให้หายเหนื่อย
ขอก้มกราบแทบเท้าคนคุ้นเคย
และขอเอ่ยคำนี้ ?ขอบคุณครับคุณครู?

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

ครูคนแรก...มิแยกห่าง...ทางไกลใกล้
อยู่เคียงใจ..มิเผลอไกล...ให้หม่นหมอง
มิเคยเปลี่ยน..เวียนนำพา...เวลาตรอง
อยู่เคียงครอง...ทุกห้องใจ..ไร้เทียบเทียม

แม่ของฉัน...นั้นคือปราชญ์..ศาสตร์และศิลป์
ยิ่งกว่าเอก...ศิลปิน....ศิลป์ล้นเปี่ยม
ศาสตร์แห่งรัก...ถักและทอ...ว่าคือเยี่ยม
หาใดเทียม...เปี่ยมพระคุณ...ทุนชีวา

คิดถึงครู...ผู้สอนสั่ง...ดั่งดวงใจ
ลมหายใจ..แม้เพียงไหว...ใจห่วงหา
กาลนำไป...ให้หัวใจ...ไร้ศรัทธา
หนึ่งแววตา..ยังห่วงหา...และอาทร

[ยอด~]

ครูคือผู้ รู้สดับ รับผิดชอบ
อยู่ในกรอบ การเรียน และการสอน
มีเมตตา ปราณี เอื้ออาทร
และสั่งสอน เด็กให้ดี มีวินัย

ไม่เช้าชาม เย็นชาม ทำงามหน้า
ไม่ก่อเกิด ตัณหา พาเหลวไหล
สมัยนี้..ฟังข่าว..แล้วหนาวใจ
สงสารเด็กๆไทย ภัยรอบตัว

[ยอด~]

แสงช่วงโชติ โรจน์รุ่ง จรุงโลก
บำราศโศก ทุกข์ท้น ที่คนหวั่น
นำชีวิต สู่ทำนอง ครรลองธรรม์
สู่ฝั่งฝันที่สวยใสน้ำใจงาม

เป็นเทียนทองเล่มน้อยที่คอยส่อง
ช่วยชี้ช่อง ทางไกล ไร้ขวากหนาม
ช่วยบำบัด ขจัดเขลา เกลาจิตตาม
ขจัดทราม นามอธรรม นำใจตรง

[นกฯ]

เป็นเทียนทองส่องสว่างทางชีวิต
ช่วยลิขิตเสกสร้างทางสูงส่ง
สัมประสิทธิ์จิตพิสัยใจซื่อตรง
เพื่อดำรงคุณค่าวิญญาณ์ตน

ท่านคือ "ครู" อบอุ่นพระคุณที่สอง
ผู้ฉายส่องแสงสว่างทางมรรคผล
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าสร้างค่าคน
ศิษย์มิจนปัญญารู้ค่าครู

พุ่มผกาช่อมาลัยน้อมไหว้ท่าน
ผู้ให้รู้เขียนอ่านผ่านอดสู
นำชีวิตเลิศล้ำเกียรติดำรู
พระคุณครู บูชาท่าน พุทธันดร

[ไอ้จ่อย]

คิดถึงครู อยู่ดอย พลอยลำบาก
กันดารมาก ต้องบุกป่า ฝ่าการสอน
สงสารเด็ก  ตาดำดำ ย่ำดงดอน
ทั้งที่กิน ที่นอน หนุนท่อนไม้

มีทิวไผ่ บังร่ม ยามลมตก
ผลไม้ดก คือลูกหว้า ได้อาศัย
เก็บมากิน อิ่มท้อง น้องเด็กไทย
เพราะอยู่ไกล ความเจริญ เดินมาเรียน

ตั้งใจว่า จะพัฒนา คนป่าเขา
เป็นครูเฒ่า กลางพนา กว่าเกษียณ
จะฝึกฝน  สอนสั่ง บนทางเกวียน
เด็กที่เรียน อนาคต ต้องงดงาม

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

วิถีเทียน...เพียรนำส่อง...ครรลองทาง
แสงสว่าง...อย่างเปลวเทียน..เสถียรอยู่?
เพียงรำไร...ในมืดมิด....จิตแห่งครู
ผู้อมรม..บ่มความรู้...สู่ปัญญา

เทียนเล่มน้อย...ด้อยเพียงค่า...เวลานี้
เปรียบเรือจ้าง...ร้างเวที...ที่หนักหนา
ฝ่าพายุ...บุกป่าดง....คงศรัทธา
ส่องปัญญา...พาศิษย์เดิน...แม้นเมินเทียน

คิดถึงครู...สู้อุตส่าห์...ปัญญาส่อง
แสงแห่งทอง....ของแววตา...พาอ่านเขียน
จากเด็กน้อย...เจ้าด้อยค่า...ว่าพากเพียร
จากนักเรียน...เพียรเดินตาม...ความเป็นครู

คิดถึงครู...ผู้รอบรู้....สู่อุตส่าห์
บ่มศรัทธา...ค่าของคน...จนหนวกหู
ศิษย์น้อมใจ...ไว้ในกลอน...วอนถึงครู
ดั่งแรงใจ..ให้ยืนอยู่...คู่ศรัทธา

[นกฯ]

คิดถึงครู บูชา พาข้ามฝั่ง
ตั้งความหวัง สั่งศิษย์ คิดศึกษา
ร่ำเรียนรู้  ครูฝึกฝน แต่ต้นมา
มีหน้าที่ฯ มีปัญญา พาเจริญ ฯลฯ



 

[ยอด~]

สองครูสาวข่าวร้ายชายแดนใต้
เมื่อคนไทยใจดำทำหักหาญ
ทำร้ายครูผู้หญิงยิ่งร้าวราน
คนบงการสันดานไพร่ไม่รักดี

จับครูไปใช้ไม้ฟาดอุกอาจยิ่ง
กระทำสิ่งยิ่งโหดโจษขานนี่
ทำป่าเถื่อนเหมือนคนถ่อยรุมต่อยตี
ข่าวครูนี้มีสลดหดหู่ใจ

สงสารครูผู้เจ็บปวดรวดร้าวยิ่ง
ครูจูหลิง ยิ่งช้ำ เกินร่ำไห้
อาการทรุดหยุดสิ้นลมหายใจ
คิดถึงครู พลีชีพวาย...ตายรายวัน

[บ้านกลอนไทย]

แว่วสำเนียง เสียงครู เดินอยู่ป่า
หอบตำรา เก่าเก่า ไปเฝ้าสอน
เด็กนักเรียน เพียรหา เอื้ออาทร
เป็นครูจร นอนดอย คอยสร้างคน

จะหนาวแล้ว แนวเขา งามเงาหมอก
เหมือนยอหยอก เยี่ยมเยือน เพื่อนทุกหน
เป็นฤดู ชูชื่น ร่มรื่นปน
แต่หนาวล้น บนดอย หลายร้อยพัน.........



 

[(ฟ้า) มารสุรา]

  ไอ้ตัวร้าย.....................จอมซน........................คนๆนี้
รู้ตัวดี...............................ครั้งหลังหน.................ซนเหลือหลาย
ขาประจำ..........................หน้าห้อง......................ต้องก้นลาย
ครูแสนหน่าย....................ตั้งฉายา.......................ว่าทะโมน

     ทั้งแกล้งเพื่อน..............ต่อยตี...........................แอบหนีเที่ยว
ทั้งซนเฮี้ยว.......................พิเรน...........................เล่นโลดโผน
มาโรงเรียน......................ทุกวัน...........................เป็นต้องโดน
ลิงทะโมน........................ตัวนี้.............................คิดถึงครู

     พระคุณที่...................สอนให้มี.......................การศึกษา
เริ่มก.กา...........................อ่านเขียน......................ให้พวกหนู
เฝ้าอบรม.........................บ่มนิสัย.........................ได้อุ้มชู
ให้ได้รู้............................ในตำรา.........................วิชาการ

     คิดถึงครู....................มากครับ........................แสนคิดถึง
ศิษย์ดื้อดึง.......................อยากบอกไป...................ใจขับขาน
ขอสัญญา........................ขอเวลา..........................อีกไม่นาน
จะสืบสาน........................อุดมการณ์.....................ของคุณครู

     ทำงานไป...................และเรียนไป....................ในวันหยุด
ลำบากสุด........................งานนี้.............................มิใช่หมู
หากจบมา........................ผมจะ............................สอบเป็นครู
จะถ่ายทอด......................ความรู้..........................สู่เด็กไทย

     เคยทำครู....................เหนื่อยหนัก...................มามากแล้ว
จะตั้งใจ...........................แน่แน่ว.........................ทำให้ได้
เพราะตัวศิษย์...................คนนี้.............................ไม่ใช่ใคร
ลิงทะโมน........................ตัวนี้ไง..........................ศิษย์ของครู[/color]

 

[น้องติ๋ว]

มีดอกไม้ไหว้ครูบูชาครบ
ถ้วนเคารพน้อมรับและนับถือ
คมคายคำ ครูคม สมคำลือ
คมคำคือ คารม คมคำกลอน

มีดอกไม้ไหว้ครู คู่คำเขียน
มีธูปเทียนสื่อถ้อยร้อยอักษร
ปิยพจน์ พริ้งประพันธ์ สู่ขวัญพร
เพื่อสะท้อนคำเทิด พร้อมเชิดชู

เพราะมีครู มีคำ คล้องฉ่ำหวาน
สืบคำกานท์ สานเสนาะ ไพเราะหู
"จึงมีกลอนมีดอกไม้มาไหว้ครู"
ซึ่งยัง...สู่สรวงสวรรค์ชั้นกวี ฯ

[ไอ้แกละ]

คิดถึงครู คนแรก แจกไม้เรียว
ผมหวาดเสียว เยี่ยวหด ตดก็หาย
ต้องระบม ตรมตรอม ยอมก้นลาย
แอบตะกาย ฝาดู ครูประจำ

อยู่ป.2 เลื่อนชั้น ฝันไว้ว่า
อยากเจอหน้า ครูคนใหม่ คงไม่ช้ำ
โอ..!พระเจ้า พบครูเซ็กส์ เด็กมีกรรม
ยังจดจำ ภาพเก่าๆ  เฒ่าหัวงู...ฯลฯ
 

[คิงคองน้อย]

ครูครับจ๋าวันนี้หนูมาวันทา อภิวาท
สองมือก้มกราบลงแทบบาท อภิวาทคุณครู
ครูผู้สั่งสอนศิษย์ รู้ถูกผิด รู้ดีชั่ว
สอนให้ศิษย์ไม่เมามัว นี่และตัวตนของครู 

                                            คิงคองน้อย

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

คิดถึงครู...รู้แล้ว...แววแห่งกรรม
เมื่อชักนำ...เดินตามครู...ผู้สั่งสอน
ยืนอยู่หน้า..ชั้นเรียน...ใจไหวอ่อน
คิดถึงตอน..เป็นเด็กดื้อ...กับคุณครู

[กริชอักษร]

คุรุจิตประสิทธิ์ชน

หนึ่งครูผู้สรรสร้าง
คือหนึ่งทางสำคัญยิ่ง
ปลุกเสกคนจริงๆ
ประเสริฐสิ่งยิ่งปัญญา

ขัดเกลาเจ้าให้คิด
รู้ถูกผิดจิตอาสา
สูงด้วยกรุณา
พัฒนาด้วยตนเอง

ช่วยเหลือและเผื่อแผ่
ถือว่าแน่คือคนเก่ง
โอ้อวดเอาแต่เบ่ง
ไร้ยำเกรงนักเลงปลอม

รักศิษย์ประหนึ่งลูก
ด้วยพันผูกเฝ้าถนอม
สอนสั่งอย่างรอมชอม
ให้เจ้าพร้อมยอมเล่าเรียน

วันหนึ่งหากเจ้าเห็น
โลกชัดเจนไม่ผิดเพี้ยน
หนึ่งครูผู้พากเพียร
ก็จวนเจียรจำต้องลา

หวังไว้ให้เจ้าสาน
คุรุงานการศึกษา
บ้านเมืองพัฒนา
ด้วยวิชาอาชีพตน