ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Alpha]

เขียนจากความทรงจำที่เคยท่องๆกลอนไว้เยอะ
ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ
(ชื่อผู้แต่งก็จำไม่ได้แล้วง่ะ นานมาก)

[Alpha]

นิยามความรัก

คือพลังแกร่งกล้าน่าเกรงขาม
คือความงามสวยสดในโลกใส
คือเพลิงเผาเร่าร้อนในฤทัย
คือห่วงใยห่วงหาและอาทร

คือความหลงเพ้อพกสะท้านไหว
คือความใคร่ยากนักจะถ่ายถอน
คือความอ่อนดั่งแสงศศิธร
คือความร้อนเพชรหึงตะบึงมา

คือความอบอุ่นใจในความหนาว
คือความเศร้าเพราะพิษเสน่หา
คือน้ำผึ้งหวานล้ำฉ่ำอุรา
คือน้ำตารินไหลดั่งสายธาร

คือเสียงหัวเราะเสน่หาสะท้านก้อง
คือแสงส่องประโลมใจให้กล้าหาญ
คือปกป้องเมื่อภัยมารุกราน
คือความพาลโกรธเกลียดและหวาดกลัว

คือสีดำและขาวที่แตกต่าง
คือสว่างในความมืดสลัว
คือทำให้ใจนั้นสั่นระรัว
คือความมัวมืดบอดเพราะยอดรัก

คือการให้อภัยกันและกัน
คือความผูกพันนั้นเป็นหลัก
คือความเข้าใจในความรัก
คือความภักดีแท้และมั่นคง

[Alpha]

หากจะเปรียบความรักที่หนักทรวง
ดังหนึ่งดวงมาลีหลากสีสัน
ความรักคงหลายอย่างแตกต่างกัน
เป็นร้อยพันสาธกหยิบยกมา

ความรักอันอบอุ่นไม่ขุ่นเคือง
คือกุหลาบสีเหลืองน่ารักษา
สีสันก็เป็นจุดสะดุดตา
งามโสภายิ่งนักให้ภักดี

ความรักอันคุกรุ่นและรุนแรง
คือกุหลาบสีแดงในสวนศรี
ความรักถ้าหากหมดรสพอดี
ก็ย่อมมีโทษทรามเมื่อยามชม

ความรักอันซื่อใสในหญิงสาว
คือกุหลาบสีขาวพิสุทธิ์สม
ความรักยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
ความระทมจึงก่อทรมาน

ความรักแสนประเสริฐและเลิศหรู
คือกุหลาบชมพูดูอ่อนหวาน
โลกประดุจมาลีเมื่อคลี่บาน
สวยตระการเหมือนฝันนิรันดร

อุปมาความรักพักเท่านี้
ฉันชวนชี้หลายหมวดใช่อวดสอน
เพราะหลงใหลในรสแห่งบทกลอน
จงอาทรอ่านงานวิจารณ์เอย

[Alpha]

จะไม่มีน้ำตาฉันในวันจาก
จะเอ่ยปากอำลาก็อย่าหวัง
จะเจ็บจำคำคนที่ตนชัง
จะจากทั้งไมตรีที่ละลาย

จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
จะทนโศกกว่าชีวินสิ้นสลาย
จะถือเป็นความฝันตราบวันตาย
จะไม่หมายใจหวนครวญคำนึง

(บทนี้มีต่ออ่ะ แต่จำได้แค่นี้ ^^")

[Alpha]

โอ้ว่าหอมอันใดมีในชาติ
ไม่หอมได้ลึกประหลาดดังหอมเจ้า
ใช่หอมเศษสุวคันธ์พอบรรเทา
หากหอมเร้าชีวิตหอมติดตรึง

อันอ่อนนุ่มอันใดมีในหล้า
ไม่นุ่มกว่าเนื้อละมุนชวนครุ่นถึง
ใช่นุ่มเพียงสัมผัสเพียงรัดรึง
หากลึกซึ้งนุ่มกระหวัดสัมผัสใจ

อีกทั้งห่วงอันใดมีในโลก
ไม่ห่วงเท่าทุกข์โศกของเจ้าได้
ใช่ห่วงแค่ที่เห็นที่เป็นไป
หากห่วงใยถึงเบื้องหน้าชะตากรรม

โอ้เนื้อหอมพร้อมเพราะเจ้าบุญละเอียด
ใครหนอเจียดบุญให้ใครอุปถัมภ์
ชมพูผิวผ่องนวลชวนหอมประจำ
ประหลาดล้ำเนื้อตัวไม่มัวมอม

โอ้ละมุนเจ้าบุญตามาจากไหน
พรากสวรรค์ชั้นใดมาให้ถนอม
พลัดดาวสรวงดวงใดมาให้ดอม
มาสู่อ้อมอกโลกตามโชคชะตา

โอ้ว่าเจ้าเหมือนกับไม่รับรู้
ว่าต้องเติบต่อสู้แสวงหา
หากที่จริงคล้ายเจ้ารู้เจ้าสู้มา
คือสู้ความไร้เดียงสามาทุกวัน

[Alpha]

เงินคือพระเจ้าซึ่ง    เสกสรร
ทนุก่อสารพัน         ทั่วหล้า
มีเงินเกียรติมีพลัน  จริงเล่า นะแม่
เว้นแต่รักแท้อ้า      ยากไร้ฤๅขาย

[มานพ]

เขียนจากความทรงจำที่พี่เคยพบหนูอัล..................
 
พบหนูอัลครั้งหนึ่งในบทกลอน
ด้วยอักษรของหนูดูหรูหรา
จบมาใหม่กลอนไพเราะหนอกานดา
ไม่รู้ว่าจะมาเป็นเช่นคุณอัล

เคยโต้ตอบกลอนกันเมื่อวันวาน
วันปีผ่านมาพบเหมือนพี่ฝัน
สุดคิดถึงสุดดีใจไปพร้อมกัน
โอ้หนูอัลป่านนี้คงก้าวใกล

ส่วนตัวพี่นี้คือกลอนคนแก่
แถมยังแย่กลอนไม่หวานทันสมัย
เข้ามาเล่นวันวันด้วยแรงใจ
สนุกไปแก้เคลียดจากการงาน
 

[Alpha]

แอนโดรมีดาสุดาสวรรค์
ยิ่งกว่าชีวันเสน่หา
ขอเชิญสาวสวรรค์ขวัญฟ้า
เปิดวิมานมองมาให้ชื่นใจ

ถึงกลางวันสุริยันแจ่มประจักษ์
ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ยิ่งมืดใหญ่
ถึงราตรีมีจันทร์อันอำไพ
ไม่เห็นโฉมประโลมใจก็มืดมน

อ้าดวงสุรีย์ศรีของพี่เอ๋ย
ขอเชิญเผยหน้าต่างนางอีกหน
ขอเชิญจันทร์ส่องสว่างกลางสากล
เยี่ยมมาให้พี่ยลเยือกอุรา

จาก วิวาห์พระสมุทร
บทพระราชนิพนธ์ใน ร.6

[Alpha]

ดาล

ชุบชีพราตรีมีชีวิต
ย้อมมืดดำสนิทเป็นปริศนา
แฝงอยู่ในเล่ห์แห่งเวลา
คอยชี้ชะตาปรากฏการณ์

ดลให้ดึกดื่นคือหมื่นสงัด
ทึบดำกำดัดดังปาฏิหาริย์
ย่อมลวงเร้นสถิตให้พิสดาร
ลวงทุกวิญญาณสะท้านลับ

(บทนี้ก็มีต่ออ่ะ แต่จำไม่ได้ ^^")