แสงเพลิงดั่งเริงร้อน ดุจไฟฟอนย้อนเผาใจ
แสงนี้มิหวั่นไหว ถึงใครใครเฝ้าประณาม
แสงแห่งสุริยา ประภาสภาจรัสงาม
แสงทองส่องอาราม งามประดับนภนภา
ถึงใครว่าแสงร้าย ที่พร่างพรายผลาญโลกา
หม่นหมองนองน้ำตา ฝ่าฟันสิ้นคำหมิ่นแคลน
แท้จริงแสนอบอุ่น เกื้อการุณย์ทั่วทุกแดน
แสงใดไหนงามแสน จะเทียบแสงสุริยา
แสงแห่งภาสกร เอื้ออาทรยามทิวา
ราตรีศรีสง่า จันทราทองส่องแสงใส
แสงนวลชวนพิศมอง รุจเรืองรองน่าปองใจ
คู่ฟ้าราตรีไซร้ รัตติกาลหวานชีวัน
ตะวันทั้งจันทรา ต่างคู่ฟ้าจวบนิรันดร์
สองแสงศรีสุวรรณ อันกระจ่างพร่างพรายภา
(บทกลอนข้างต้นเป็นความตอนหนึ่งจากนิยายเรื่อง ตะวัน จันทรา แต่งโดย บุษบงกช กรไชย)
กลอนร้ายกาจมากเลยจ๊ะ น้องยิม
เดี๋ยวว่างจะมาถามคำแปลน่ะ
ไม่เข้าใจหลายคำเลยล่ะจ๊ะ
เดี๋ยวมา+1ให้น่ะจ๊ะ
