ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีบ่องตื่น]

เรื่องที่จะเราเกิดจากชิวิตจิงผมชีวิตของผม           
 


ดำเนินไปแบบเรียบๆ ง่ายๆ เรื่องผู้หญิงก็มีบ้างที่สนใจ
         แต่ผมไม่เคยคิดที่จะมีใครซักคน เพราะผมเป็นคนหน้าตาไม่ค่อยดี
เลยไม่ค่อยกล้าที่จะคบกับใคร จนกระทั่งวันนึงเธอคนนั้นได้ผ่านเข้า
มาในชีวิตของผม.....

เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงโดยเฉพาะในสายตาของผม
เธอชื่อว่าอัญ ส่วนชื่อของผมนั้นชื่อว่านุ
เรื่องมันเริ่มตอนที่ผมเข้าโรงเรียนตอนมัธยมแห่งนึงแถว
5แยกวัชรพลหลายคนคงรู้จักดี ผมเริ่มมองเธอมาตั้งแต่ ม.1
โดยที่ผมไม่บอกใครเลยซักคน ผมได้แต่แอบมองเธอ
จนกระทั้งถึง ม.3 ผมก็ยังคงแอบชอบเธออยู่ และมันก็ถึงช่วง
ที่จะต้องย้ายที่เรียนเพื่อที่จะไปเรียนต่อที่อื่น ผมได้ข่าวว่า
เธอต้องย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัด ผมก็ใจหายมากไม่รู้จะทำยังไงดี
แล้ววันสุดท้ายของการปิดภาค ผมคิดว่าผมต้องทำอะไรซักอย่าง
เพื่อที่จะบอกให้เธอได้รู้ก่อนที่เธอจะจากผมไป




ติดตามภาค 1

[กวีบ่องตื่น]

ผมได้ยืนนิ่งอยู่นานรวบรวมความกล้า กะว่าวันนี้ยังไง
ผมก็ต้องเข้าไปบอกเธอให้ได้ และผมก็ตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาเธอ
ตอนนั้นในมือผมมีจดหมายฉบับนึงกับของขวัญ ซึ่งผมกะว่าจะให้ธอ
ตอนนั้นเธออยู่กับเพื่อนแค่ 2 คน ผมก็บอกเธอว่า
" เธอเรามีของจะให้ " พอเธอรับเสร็จ แล้วผมก็วิ่งหนีไป
ผมหน้าแดงมาก ผมวิ่งหนีไปไกลมาก หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอเธออีกเลย ผมก็ปลงกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมพยายามไม่คิดอะไรมาก
จนวันนึงมันเหมือนฝันที่เป็นจริง
วันนั้นผมนอนอ่านการ์ตูนอยู่ที่บ้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
ผมก็ไปรับตามปกติ " ฮัลโหลขอสายใครครับ "
แล้วก็มีเสียงเล็กค่อยๆพูดมาว่า " ขอสายนุหน่อยค่ะ "

ผมก็เริ่มงงแล้วว่าใครผมจึงถามออกไปว่า
" ไม่ทราบว่าใครครับ "
" อัญค่ะ "
ผมร้องตะโกนออกไป ด้วยความตกใจ
" หะ อะไรนะ อัญหรอครับ "
แล้วผมก็ยิงคำถามใส่เธอเป็นชุดเลย
ผม : อัญเอาเบอร์ผมมาได้ยังไงครับ แล้วรู้จักชื่อผมได้ยังไงครับ
อัญ : อ้อก็นุเป็นคนเขียนให้ไว้ในจดหมายเองนี่ค่ะ
ผม : อ้าวหรอครับ ลืมเลย แฮะๆ แล้วอัญอยู่ไหนครับนี่
อัญ : อยู่ จ.สิงห์บุรีค่ะ
ผม : ย้ายแล้วหรอครับ
อัญ : ค่ะ อ้าวรู้ด้วยหรอค่ะว่าอัญย้ายบ้าน
ผม : อ้อ ก็รู้อะครับผมเห็นเค้าพูดกัน
อัญ : ใครหรอค่ะที่พูด
ผม : ผมได้แต่ เหอๆ แล้วก็เงียบ
อัญ : แล้วนุชอบอัญหรอค่ะ

ผมถึงกับนิ่งไปเลยเมื่อเธอยิงคำถามนี่ใส่ผม ผมนิ่งไปซักพัก
แล้วผมก็ตอบว่าครับผมชอบอัญและชอบมานานแล้ว


ติดตามภาค 2 ครับ อิอิ

[กวีบ่องตื่น]

หลังจากที่คุยกันวันนั้นผ่านไปอัญก็ได้ทิ้งเบอร์โทรศัพท์
ไว้ให้กับผม ผมก็โทรไปหาเธอตลอด แล้วเราสองคน
ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เวลาผ่านไปจนผมขึ้น ม.4 จนถึงตอน
ปิดเทอมใหญ่ ม.4 ผมได้ออกจาก ม.4 มาเรียนสายอาชีพ
ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถว กม.7 ผมก็บอกให้อัญได้ฟัง
ถึงตอนนี้ผมกับอัญสนิทกันมาก แล้วช่วงปิดเทอมนั้น
เธอได้ลงมา กทม. มาอยู่กับป้าตอนปิดเทอม พอผมรู้ข่าว
ผมดีใจมาก ผมโทรไปหาเธอชวนเธอไปเที่ยว
เธอก็ไม่ปฏิเศษ ผมดีใจมาก เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ไปเที่ยวกับอัญ
ครั้งแรกของการไปเที่ยวกับผู้หญิงของผมนั้น ผมเกร็งมาก
ทำไรไม่ถูกเลย เราไปเดิน The Mall บางกะปิกัน
แล้วเดินห่างกับเธอมากเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน
เธอพยายามเดินมาใกล้ผม เธอก็เดินหนีห่างออกไปตลอด
จนเธอพูดขึ้นว่า

อัญ : นุทำไมไม่เดินใกล้อัญหล่ะ ทำเหมือนไม่ได้มาด้วยกันเลย
ผม : อืม...ก็นุเขินอะ - -"
อัญ : อะไรนะ เขินอะไรกัน มานี่

ว่าแล้วเธอก็เดินมาจับมือผม ผมหน้าแดงคูณ2 มือเธอนุ่มมาก
เธอเดินจูงผมไปดูโน้นดูนี่ แล้วเธอก็ชวนผมคุยตลอด
ผมเริ่มหายเกร็งแล้วรู้ดีมากที่มีเธออยู่ใกล้ จนจะได้เวลากลับแล้ว
ผมขึ้นรถเมล์กลับบ้านพร้อมเธอ เธอถามผมบนรถเมล์ว่า

อัญ : นุชอบอัญไหม
ผม : ชอบดิถามได้
อัญ : แล้วนุรักอัญไม๊
ผม : หน้าแดง แล้วก็ตอบกลับไปว่า รักครับ
อัญ : งั้นเราเป็นแฟนกันนะ Ok ไม๊
ผม : หะจริงดิ
อัญ : ก็จริงสิ

ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมากเลยวันนั้นผมนอนไม่หลับ
ดิ้นไปดิ้นมานึกถึงตอนเย็นที่ไปเที่ยวกับอัญ
มันเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด
หลังจากนั้นทุกครั้งที่ปิดเทอม อัญก็จะลงมา กทม. เสมอ
แล้วเธอก็มักจะชวนผมไปเที่ยวตลอด จนผมไม่ค่อยมีเงิน
ผมก็เริ่มไปหางานทำ ซึ่งผมไปทำงานเป็นเด็กเซิฟ
ที่ร้านอาหารแห่งนึงแถวเส้นเกษตรตัดใหม่
ผมมีความรู้สึกว่านับวันผมกับอัญยิ่งรักกันมากขึ้น
ผมไปเที่ยวกับเธอบ่อยมากช่วงปิดเทอม ส่วนมาก
ผมจะไปเที่ยวกับเธอช่วงเช้าถึงเย็นๆ พอตอนเย็น
ผมก็มาทำงาน ผมพยายามพูดกับเธอเสมอว่า
ผมรักเธอมาก อัญก็ตอบเหมือนกับผมว่า " อัญก็รักนุค่ะ "
จนกระทั้งวันที่ผมกับเธอต้องจากกันไปมาถึง
ผมกับป้าเธอรู้จักกันแต่ผมไม่รู้จักกับพ่อแม่เธอเลย
ผมสนิทกับป้าเธอพอสมควร เพราะเวลาจะไปเที่ยวไหน
ผมต้องขออนุญาติป้าอัญตลอด
วันนั้นผมกับเธอไปดูหนังด้วยกัน
ขากลับบ้านผมกลับคนล่ะทางกับเธอ
ผมก็ส่งเธอขึ้นรถเมล์ แล้วผมก็มาทำงาน
วันนั้นผมร่าเริงมากและมีความสุขสุดๆ พอตอนเลิกงาน
ผมคิดถึงเธอ ผมก็เลยโทรไปหาเธอ แล้วก็มีคนรับ
แต่เสียงที่รับนั้นไม่ใช่เสียงอัญ แต่เป็นเสียงป้าของอัญ
แต่เสียงป้าของอัญเศร้าๆมาก เหมือนคนร้องไห้
ผมเลยถามว่าป้าเป็นอะไรหรอครับ ร้องไห้ทำไม
ป้า ป้าก็พูดว่า " นุอัญตายแล้วนุ "

ติดตามตอนต่อไปคับ

[กวีบ่องตื่น]

ผม : อะไรนะครับป้า ป้าไม่ได้หลอกผมใช่ไหมครับ
ป้า : จริงๆ นุป้าไม่ได้หลอก

ผมถึงกับเหมือนถูกของแข็งตีเข้าที่หัว ผมยืนมึนอยู่นานมาก
แล้วน้ำใสๆ ก็ไหลออกมาจากตาของผม
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่มันก็ต้องเชื่อ
ผมวิ่งออกมานอกร้านอาหารที่ผมทำงาน แล้ววิ่งขึ้นไปบนสะพานลอย
ผมตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด ตะโกนออกมาเป็นชื่อของเธอ
" อัญมันไม่จริง ใช่ไม๊ผมฝันไปแน่ๆ "

ผมได้โทรไปหาป้าอีกครั้งว่าศพอัญอยู่ที่ รพ. อะไร
แล้วผมก็ไปหาเธอ พอผมไปถึงผมวิ่งไปหาป้าแล้วผมถามว่าอัญเป็นอะไรตาย
ป้ากบอกว่าอัญประสบอุบัติเหตุ ถูกรถชนเสียชีวิตที่ รพ.
ร้องยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมขอหมอไปดูศพอัญ
ผมยืนมองศพผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นคนรักมากที่สุดของผม
ผมกอดเธอ แล้วผมก็เขย่าตัวเธอ ผมพูดกับเธอตลอด

" อัญตื่นขึ้นมาสิ อัญอย่าแกล้งนุเลย มันไม่จริงใช่ไม๊ ตื่นสิอัญ อัญจะทิ้งนุอย่างงี้ไปจริงๆหรอ ไหนอัญสัญญาว่าจะไม่ทิ้งนุไปไง ทำไมอัญผิดคำสัญญาอย่างนี้ "

ผมพร่ำเพ้อ อยู่คนเดียว ผมแทบใจจะขาดตายอยู่ตรงนั้น
หลังจากนั้น พ่อของแม่อัญก็นำศพกลับไปที่บ้านที่สิงห์บุรี
ผมไม่ได้ไปแม้งานศพเธอ วันเผาเธอผมก็ไม่ได้ไป
ผมกลายเป็นคนขี้เหล้า ดูดบุหรี่จัด เวลาผมมาทำงาน
ผมนั่งอยู่เฉยๆ บางทีนึกถึงอัญขึ้นมาน้ำตาผมก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว
เพื่อนๆ พี่ๆ ในร้านเค้าก็รู้ถึงเรื่องนี้หมด เค้าก็ได้แค่ปลอบใจผมว่าอย่าคิดมาก
และให้ผมอยู่คนเดียวเงียบ โดยไม่มีใครมารบกวน
ผมนั่งร้องไห้ตลอด เพื่อนๆ พี่ๆ ในร้านเค้าก็เข้าใจ
พอเลิกงานทุกครั้งผมมานั่งกินเหล้าที่ร้านเกือบทุกวัน
ซึ้งผมไม่เคยกินเหล้ามาก่อน ผมกินแบบว่ากินๆ ไปให้มันลืม
แต่ผมลืมเธอไม่ได้จริงๆ ผมมาร้องไห้แล้วพูดให้ เพื่อนๆ กับพี่ๆ ในร้านฟัง เค้าก็ไม่รู้จะช่วยผมยังไงดี
จนเวลานานผ่านไปเรื่อยๆ มันก็เริ่มหายเศ้ราแต่ผมยังคงไม่ลืมเธอ และผมยังคงคิดถึงเธอมาจนถึงแทบทุกวันนี้....T-T
หลังจากนั้นผมไม่เคยคิดที่จะสนผู้หญิงคนอื่นเลย
ตอนนั้นไม่มีใครที่จะมาแทนที่อัญได้เลย เวลาผ่านไป 1ปี 2ปี และก็3ปีผ่านไป ผมยังคงมีแค่อัญคนเดียว
จนกระทั่งผมรู้สึกเริ่มเหงาผมก็เริ่มที่จะหาใครซักคน
ผมก็ได้คุยกับผู้หญิงอยู่หลายคน ผมรู้จักกับผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง
ซึ้งเป็นแฟนกับเพื่อนของผมเอง เธอชื่อว่าตาล ผมกับตาลจะสนิทกันมาก
เพราะตาลชอบโทรมาคุยกับผมเวลาที่ทะเลาะกับเพื่อนผม
ผมก็ได้แค่ปลอบใจ พอนานๆเข้าผมเริ่มรู้สึกดีกับตาล ผมอยากดูแลเธอ ไม่ใช่เพราะความสงสาร
แต่เพราะเท่าที่ผมรู้จักกับเธอผมว่าเธอเป็นคนดี แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด เพราะผมชอบตาลก็จริงอยู่แต่ผมไม่เคยที่จะแสดงออกมาเลย
ผมพยายามคุยให้เหมือนเพื่อน เวลาเธอมีอะไรเธอก็จะโทรมาร้องไห้ให้ผมฟังทุกครั้ง
ว่าไปแล้วผมก็เหมือนบาทหลวงนะ ของศาสนาคริตอะ
ที่เวลาใครทุกข์ใจก็จะมาพูดให้บาทหลวงฟัง ผมคอยแต่รับฟังปัญหาของคนอื่นตลอด
เวลาใครมีอะไรทะเลาะกับแฟนมาก็จะพูดให้ผมฟัง
ตาลเคยพูดว่า " นุมาเป็นแฟนกับตาล แกเป็นคนดี "
ผมก็ได้แต่นิ่งไม่พูด บางทีสิ่งที่เราไม่แสดงออกอาจทำให้เราสูญเสียคนรักของเราไปซักคน
แต่ผมก็เลือกที่จะเป็นอย่างนั้น เพราะผมคิดว่าเธอคงไม่คู่ควรกับอย่างผม
ผมก็คุยกับเธอมาอยู่นาน ผมได้แต่ทำตัวให้เหมือนเพื่อนของเธอ
ทั้งที่จริงผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับเธอ แต่มันเลือกไม่ได้
เพราะว่าอะไรรู้ไม๊ ตาลเคยเป็นแฟนเพื่อนผม แล้วจะให้ผมมาคบกับแฟนเพื่อนต่ออย่างนั้นหรอ
อีกอย่างที่ตรงกลางมันร้อน เวลาเธอทุกข์อาจจะเห็น่าผมดี
แต่เวลาที่ตาลคืนดีกับเพื่อนผม ผมก็อาจเป็นหมาหัวเน่าก็ได้
ผมจึงพยายามที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตาลเท่าไหร่
จนผมได้มารู้จักผู้อีกคนหนึ่งเธอชื่อนุ้ย เธอก็ไม่ต่างอะไรกับตาล
คือเวลาที่เธอทะเลาะกับแฟนมา ซึ่งแฟนนุ้ยก็เพื่อนผมอีก
นุ้ยก็จะมาระบายกับผม ชีวิตผมมันเหมือนถูกคำสาปนะ ไม่รู้ดิ
ทำไมเวลาที่เราเจอผู้หญิงที่เรารัก แต่เราก็รักเค้าไม่ได้
ผมกับนุ้ยก็สนิทกันจนผมกล้าพูดได้ว่า ผมก็เริ่มชอบเธอขึ้นมาบ้าง
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง จะพูดตรงไหนดี แล้วผมก็ทำตัวไม่ถูก
แล้วในที่สุดผมมันก็เหมือนเดิม นุ้ยกลับไปคืนดีกับแฟน ผมมันก็หมาหัวเน่าอีกตามเคย

บางที " เรื่องบางเรื่องฉันอาจได้เคยพูด ได้เคยบอกเธอออกไป แต่ในอีกมุมหนึ่งของหัวใจ ฉันอาจไม่เคยบอกมันออกมา "
ผมก็เริ่มเหงาๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี เล่นเกมส์ผมก็เบื่อ ผมเลยหันมาหาเพื่อนคุย ใน chat
แล้วผมก็ได้รู้จักกับน้องอยู่คนหนึ่ง ชื่อว่าเม ผมก็คุยกับน้องเค้า
จนคุยกันทางโทรศัพท์ ผมก็เริ่มที่จะผูกพันธ์กับน้องเค้า เริ่มชอบน้องเค้าอีก
กะว่าเอาว่ะคนนี้แหละที่กุคงจะได้คบจริงๆจังๆ กับเค้าบ้าง
แล้ววันนั้นผมก็โทรไปหาน้องเค้าตามปกติ ก็คุยอะไรเรื่อยเปื่อย
แล้วน้องเค้าก็บอกกับผมว่า

เม : พี่นุเมมีอะไรจะบอกแหละ
ผม : หืม อะไรหรอครับ
เม : อืมมม พี่นุเมมีแฟนแล้วอะ

ผมนิ่งไปซักพัก แล้วก็คิดว่าน้องเค้าคงพูดจริง

ผม : อืม แล้วทำไมมีแฟนแล้วไม่บอกพี่หล่ะ
เม : ก็เมกลัวนี่
ผม : กลัวอะไรหล่ะ ไหนบอกมาดิ๊กลัวอะไร
เม : ก็เมกลัวว่าถ้าเมบอกพี่นุไป พี่นุจะไม่อยากคุยกับเม เมกลัวเสียพี่นุไปจริง พี่นุเป็นคนดี

ผมเท่าที่ฟังเมพูดผมก็อึ้งก็รู้สึกดีนะครับที่มีคนเห็นค่าของเรา
ผมก็ไม่พูดอะไรนอกจากนั้น

เม : พี่นุเป็นพี่เมนะ
ผม : อืม ( ผมก็ได้แต่รับปาก กลัวน้องเค้าเสียใจ )

แต่ผมไม่ได้จำใจนะก็เต็มใจเท่าที่เค้าให้เราอยากจะเป็น 

[มั่น แซลี้]

โอเคๆ เรื่องนี้ผ่านน่ะ ดีมากๆ
เยี่ยมจริงๆ มันโดนสุดๆเลยว่ะ นุ
น้ำตาไหลเลยว่ะ (คือมันดึกแล้วอ่ะเลยหาวอ่ะ)พูดเล่นน่ะ
แต่เขียนดีน่ะ ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านน่ะ
แต่ห้ามเขียนยาวน่ะ แล้วจะติดตามน่ะ
 

[มั่น แซลี้]

ยาวไปนิดว่ะนุ แต่จำใจต้องอ่านเพราะมันต่อเนื่องอ่ะ ก็โอเคน่ะ
ยังไงอัญเขาก็เฝ้ามองนุอยู๋บนฟ้าน่ะ
เขาจะมาหานุยามนุเหงาเสมออ่ะ
นุลองใช้ใจสัมผัสดูน่ะ นุไม่ได้อยู่คนเดียวน่ะ

[กวีบ่องตื่น]

ขอบคุงคับ ทุกท่านที่ติดตาม

[♥♠THE BOSS BUSOHSENSEN♠♥]

สนุกจังเยยยยย ทำไมโดนแบนหว่า 

[♥♠THE BOSS BUSOHSENSEN♠♥]

แง-ง แง้แหๆๆๆๆๆ