ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Alpha]

การเขียนเรื่องสั้นอย่างสั้น ( Flash Fiction )

flash fiction ที่ดีจะสร้างเรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดา

Flash fiction คืออะไร

  Flash fiction คือ การเขียนเรื่องแต่งในรูปแบบหนึ่งซึ่งสมบูรณ์ในตัวมันเองอย่างสั้นมากๆ
เพราะมีความยาว ๑๐ - ๑,๐๐๐ คำ (อย่างมากที่สุดก็ไม่เกิน ๑,๕๐๐ คำ)
  Flash fiction อาจจะยังใหม่สำหรับบางคน แต่มันมีแนวโน้มที่จะได้รับความนิยมในศตวรรษที่ ๒๑
และเป็นที่นิยมมากในอินเตอร์เน็ต บางทีก็ถูกเรียกว่า short-short stories, sudden, postcard, minute,
furious, fast, quick, skinny, micro fiction เป็นต้น

สาเหตุของFlash fiction

  เกิดจากแรงบันดาลใจที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

  มีเรื่องสั้นๆ ที่อยากจะเล่า แต่เราไม่ต้องการขยายเรื่องให้ยาวไปกว่านี้

  การเขียนเรื่องสั้นๆ เพื่อให้คนอ่านคิดตาม เห็นถึงความประหลาดใจในตอนจบ ความไม่แน่นอนเพื่อให้เกิดการคิดตาม

  Flash fiction เป็นการเขียนที่เหมาะสำหรับคนที่มีไอเดียใหม่ๆ ที่น่าสนใจ แต่ไม่มีเวลาเขียนมากนัก นอกจากนี้ยังเหมาะกับผู้ที่ไม่ชอบอ่านเรื่องยาว

  การเขียนลักษณะนี้เหมาะสำหรับคนที่อยากเขียนเป็นประจำทุกวัน และยังสามารถนำสิ่งที่เขียนไปขยายต่อให้เป็นเรื่องราวได้ด้วย

  การเขียน Flash fiction ถือได้ว่าเป็นการนำจินตนาการมาใส่ลงในเรื่องอย่างเต็มที่ โดยที่ไม่ต้องสนใจเรื่องการขยายความ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่เราเกลางานเขียนเราก็จะรู้สึกไม่เสียเวลามากนัก

  การอ่านและเขียนFlash fiction ถือได้ว่าเป็นการช่วยกระตุ้นจินตนาการของเรา

ที่มา http://www.forwriter.com/mysite/forwriter.com/forwriterroom/flashfiction.htm
http://www.dek-d.com/content/view.php?id=11960

[Alpha]

องค์ประกอบของ Flash fiction

 ต้องเน้นอีกครั้งว่า flash fiction เป็นเรื่องที่สมบูรณ์ในตัวมันเอง มันไม่ใช่ส่วนใด ส่วนหนึ่งที่ตัดมาจากเรื่องใหญ่ ๆ มันไม่ใช่บทกลอนที่พรรณนาอารมณ์ความรู้สึก หรือเป็นภาพร่างของไอเดียที่คุณอยากเขียนเรื่อง เนื่องจากการเขียนต้องมี โครงสร้าง ตอนต้นตอนกลางและตอนจบ เช่นเดียวกับการเขียนนวนิยายทั่วไป มีองค์ประกอบที่สำคัญคือ ฉากสถานที่และเวลา ตัวละคร ความขัดแย้ง การแก้ปัญหา เพียงแต่มันสั้นกว่า เล็กกว่า และต้องเฉียบคมกว่า

  ฉากสถานที่ ( setting ) อาจจะเอาไปไว้ที่หัวชื่อเรื่อง ตั้งชื่อเรื่องที่ทำให้รู้สึก ได้ถังสถานที่และเวลา ซึ่งจะทำให้คนอ่านเปิดอ่านเรื่องโดยมีข้อมูลเกี่ยวกับ ฉากและสถานที่อยู่แล้ว เป็นการประหยัดการใช้คำ ซึ่งสำคัญมากในการเขียน ตัวอย่างชื่อก็เช่น ฟ้าสางที่ทะเลหมอก ผจญภัยวันหยุด

  ความขัดแย้ง ( conflict ) เป็นความเห็นที่แตกต่าง สร้างแรงดึงดูดให้คนอ่านอยาก อ่าน อาจจะเป็นคำกริยาที่มีผลกระทบต่อความรู้สึกของคนได้เลย เช่น รัก เกลียด กลัว อิจฉา ฯลฯ ความขัดแย้งอันเกิดจาก สภาพร่างกาย หรือจิตใจ มันไม่จำเป็นที่จะต้อง มีผู้ร้ายคอยขัดขวางพระเอกเสียทุกเรื่องหรอก จะให้ความขัดแย้งเป็นไป ในรูปแบบ ไหนก็เลือกเอาเอง

  ตัวละคร ( character ) มีให้น้อยที่สุด เกินสองถือว่ามากแล้ว และไม่จำเป็นว่า ตัวละครจะต้องเป็นคนเสมอไป หรือไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งมีชีวิต อาจจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ ฯลฯ

  การคลี่คลายหรือทำให้หมดไป ( resolution ) ใน flash Fiction มักจะมีเหมือนกัน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเสมอไป อาจจะปล่อยทิ้งเอาให้ให้คนอ่านคิดเอาเอง หรือเป็นการหักมุม ในตอนจบที่สร้างความไม่คาดคิดให้กับคนอ่านก็ได้

          การเขียนเรื่องจะให้ดีควรจะทำให้คนอ่านเหมือนเอาตัวเองเข้าไปอยู่เรื่อง เขาต้อง เห็นตอนเริ่ม รับรู้ความขัดแย้ง และรู้สึกพอใจในบทสรุป

ก่อนที่จะเขียน ให้คำนึงถึงเรื่องต่อไปนี้

  ความยาวเป็นเรื่องสำคัญ
อย่าลืมว่ารูปแบบของมันถูกจำกัดด้วยความยาว ของการใช้คำ ๑๐- ๑๐๐๐ คำ

  การเลือกใช้คำ
?  ควรจะเป็นที่สามารถสร้างภาพในใจคนอ่านได้เลย โดยไม่ต้องพรรณนาให้เปลืองคำ
?  ใช้คำกระชับ สั้น ตัดพวกคำขยายต่าง ๆ ที่ไม่จำเป็นออก
?  ใช้คำที่เป็นนัย หรืออ้างอิง

  เหลือช่องว่างให้คนอ่านเติมเองได้ ไม่จำเป็นต้องเขียนทุกอย่างอธิบาย ลงไปให้คนอ่านรู้ ปล่อยให้คนอ่าน จินตนาการเอาเองบ้าง
 
  เรื่องที่เขียนควรเป็นเหตุการณ์เดียว สั้น ๆ

[Alpha]

เคล็ดลับในการเขียน

 จะใช้โดยตัวมันเดี่ยว ๆ หรือร่วมกับข้ออื่น ๆ ก็ได้ นักเขียนต้องมุ่งไปที่เรื่องที่ สั้นกระชับ และเหตุการณ์ที่น่าสนใจ

          ๑. ไอเดียเล็ก ๆ มองหาไอเดียเล็ก ๆ ในสิ่งที่คุณคิดได้ใหญ่ ๆ เพื่อถกเถียงหรือ แสดงความคิดเห็นออก เช่นความวุ่นวายในความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก อาจจะใช้เป็น เรื่องได้ หาประเด็นเล็ก ๆ เช่นเด็กรู้สึกอย่างไรที่เขาไม่สามารถเข้าร่วมในการพูดคุย เขาทำอย่างไรเมื่อต้องอยู่ในรถอย่างน่าเบื่อหน่าย เรื่องแย่ ๆ ที่เกิดขึ้น พยายามมอง หาประเด็นเล็ก ๆ แล้วเขียนมันขึ้นมา

          ๒.. อย่าอารัมภบทในตอนเริ่มเรื่อง ไม่ต้องอธิบายอะไร นำเข้าสู่เรื่องที่จะเขียนเลย

          ๓. เหมือนกับข้อสองให้เริ่มเรื่องตรงกลางของเหตุการณ์เลย ไม่จำเป็นต้อง บอกที่ไปที่มา เข้าเรื่องได้เลย เช่น ผู้ชายวิ่งหนี ระเบิดสนั่น ตัวประหลาดอยู่ในบ้าน อย่าพรรณนาให้มากไปกว่าที่คุณต้องทำ เพราะคนอ่านสามารถเติมเต็ม ส่วนที่คุณเว้นเอาไว้ได้เอง

          ๔. มุ่งใช้คำที่สร้างพลังในการจินตนาการภาพในใจใช้คำที่สามารถให้คนเห็นภาพได้อย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพรรณนา
เช่น ถนนแห่งสงคราม วาดภาพด้วยถ้อยคำ แทนที่จะเขียนบอกว่าเขาเลวร้ายแค่ไหน คำว่า สัตว์มนุษย์ คำเดียวก็เกินพรรณนาแล้ว

          ๕. ทำให้คนอ่านคาดคะเน หรือเดาเรื่องตลอดเวลาจนจบ ด้วยความน่าสงสัย ลึกลับตลอดเวลา ซึ่งคนอ่านอาจไม่มีไอเดียว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป นี่จะทำให้ คนอ่านต้องอ่านจนจบ และเมื่ออ่านจบพวกเขาก็ควรจะได้รับสิ่งที่เหมาะสมตอบแทน

          ๖. ใช้การอ้างถึงเป็นนัย ๆ โดยอ้างอิงถึงเรื่องธรรมดาที่รู้กันอยู่ เพื่อคุณจะได้ ประหยัดคำในการเขียน อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ หรือใช้เหตุการณ์ที่มีชื่อเสียง ในวรรณกรรม ถ้าเรื่องเกิดขึ้นบนเรือไททานิค คุณไม่จำเป็นที่จะต้องบอกว่า อะไรเกิดขึ้นต่อไป อ้างอิงถึงตัวละครเช่น เจมส์บอนด์ เชอร์ลอคโฮล์ม ซุปเปอร์แมน คนเหล่านี้เหมือนเป็นสัญลักษณ์ที่ใคร ๆ ก็รู้จักและสื่อความหมายในตัว

          ๗. หักมุม เป็นผลต่อเนื่องจากข้อที่ ๕ การหักมุมในตอนจบเป็นเหมือน หมัดเด็ดของการเขียน flash fiction เพราะนักเขียนไม่มีเวลาที่จะสร้างตัวละคร ให้คนอ่านเข้าใจหรือเห็นอกเห็นใจ หรือแสดงพล็อตให้เขาตกพบกับความ พินาศฉิบหายที่มีผลกระทบกับตัวละครมากเพียงพอ การหักมุมในตอนจบ จึงเป็นมีผลกระทบต่อความรู้สึก หรือความคิดของคนอ่านได้คนอ่านคาดไม่ถึง

           จริง ๆ แล้ว มันก็ไม่มีสูตรสำเร็จในการเขียนที่ตายตัว หรอก มันก็ขึ้นอยู่กับสไตล์ของแต่ละคน สิ่งที่แน่นอนตายตัวในการเขียน ก็คือจำนวนคำนั่นเอง

[Alpha]

ตัวอย่างงานเขียน

เรื่อง หมานรก

? อ อู้ว วววว. .... ? เสียงหมาของเพื่อนบ้านหอนอีกครั้ง ทุกค่ำคืน

? หยุดโว้ย .... ? ฉันตะโกนก้องไปทางหน้าต่าง

? .. ออู้ว วววว.. ?

ฉันหยิบปืน ต้องส่งไอ้หมาระยำไปนรกที่ๆมันจากมา

ฉันลอบเปิดประตูรั้วด้านหลัง

เจ้าหมาแยกเขี้ยว ตาปีศาจลุกโพรง กระโจนพรวด

ฉันลั่นไกปืน เลือดและสมองกระจาย กลิ่นเหม็นชวนอ้วก

ฉันใช้ปืนเขี่ยซากของมัน

นิ่งสนิท ... เยี่ยม ฉันยิ้มอย่างพอใจ กลับไปนอน

กลิ่นเหม็นหืน ปลุกฉัน

อยู่นั่น .... เลือดและสมองแตกกระจาย ตาโพลง มันแยกเขี้ยวและกระโจน

ลำคอฉันถูกขย้ำเหมือนมันจะลากฉันลงไปสู่ความมืดของนรก พร้อมกับมัน

( 131 คำ )

tantrawee
๑๘ มีนาคม ๒๕๔๘

[แงซาย]

มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรก
เพราะหลงในความหวาน
เธอคิดถึงเขา    มันทรมานมาก
วันนั้นเธอตั้งใจไปหาเขา
ทั้งสองพบกัน     เธอบอกความในใจ
เขายิ้มอย่างอ่อนโยน    เหมือนจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดข้างใน
เขาไม่ลังเล    พาเธอขึ้นนอนบนเตียง
เธอนอนหงาย    เนื้อตัวตึง    รู้สึกเกรงไปหมด เมื่อเขาเข้ามาใกล้
เธอดันเขาออก    เพื่อขอทำใจก่อน
เขาปลอบโยบ    บอกเธอว่า "อย่ากลัว  ไม่เจ็บหรอก  สัญญา"
เธอพยักหน้าเชื่อฟังเขาโดยง่าย
เขาใช้นิ้วควานเข้าไป    เธอเสียวสะท้าน    เมื่อเขาแหย่เข้าไปลึก
เธอตื่นเต้น    เนื้อตัวเริ่มสั่น
เขาอ่อนโยน    เหมือนอย่างที่เขาสัญญา
มองลึกเข้าไปในดวงตาเธอ    บอกให้เชื่อเขา    เขาเคยทำมาก่อน
รอยยิ้มที่มุมปากเขา    ทำให้เธอผ่อนคลาย
เธอเปิดกว้างขึ้น     เพื่อให้เขาเข้าได้โดยง่าย
เสียงออดอ้อนให้เขาทำเร็วๆหน่อย
แต่เขากลับทำค่อยๆช้าๆ คงกลัวเธอเจ็บ
เขาเริ่มออกแรงกดแรงขึ้น และลึกขึ้น
เธอรู้สึกเนื้อเยื่อจะฉีกขาด
มีเลือดไหลออกมาบ้างเล็กน้อย
เขาสบตาเธออีกครั้ง ถามว่า "เจ็บมากไหม?"
แต่เธอส่ายหัวและพยักหน้าให้เขาทำต่อ
เขารีบทำด้วยความชำนาญ
เธอไม่รู้สึกเจ็บแล้ว   เมื่อเขาเคลื่อนไหวภายใน
ไม่นาน  เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรหลุดออกมาข้างในเธอ
แล้ว..เขาก็ดึงมันออกมา
เธอนอนสั่นระริก...
เหงือเขาไหล   เขาคงเหนื่อย
เธอดีใจที่มันสิ้นสุด
เขามองเธอ   และยิ้มให้อย่างอบอุ่น
เธอยิ้มตอบ...
เขาพยักหน้า..แล้วบอกเธอว่า
"กัดสำลีไว้ให้แน่น  แล้วไปรับยาแก้ปวดที่เจ้าหน้าที่ที่ห้องจ่ายยา"
                     

[ดอกกระเจียว]

 

       เถียงนา....
       
        เมื่อฤดูฝนมาเยือน...
        นานตั้งแต่ฤดูเก็บเกี่ยวครั้งก่อน   เมื่อปีที่แล้ว  ทิดจ่อยจึงมีโอกาสได้หวนมาสำรวจสถานที่ที่เคยพักพิงกลางท้องทุ่ง  เขามองมันอย่างพิจารณา  และพินิจว่าควรตกแต่งต่อเติมตรงไหน  เพื่อการพักพิงในฤดูกาล  หลังคามุงหญ้าคาดูทรุดโทรม  เขาคิดว่าคงต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด  โครงสร้างทั้งหลังยังแข็งแรงดี
       เขาสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงอื่นๆอีก  ตามกระดานคานกระทั่งขื่อ  เต็มไปด้วยลายมือจากถ่านไฟ  เขียนไว้ลายตาไปหมดของผู้ผ่านมาและจากไป  อาจจะเป็นพวกเด็กเลี้ยงควาย  เขาคิด
     
     บนขื่อตัวอักอักษรสวยงามเล่นหางเขียนไว้ว่า
           
          "ชีวิตคือการต่อสู้   ศัตรูคือยากำลัง"
         
           "รักอ้อสุดหัวใจ...โต้งเด็กโนนทัน"
         
            "กูไม่รักมรึงหรอก..อ้อ"
         
             "รักนะเด็กโง่...วิทย์"
         
             "กูมีผัวแล้ว"
     และตรงคานด้านล่างสุด
           
            "กูนึกแล้วมรึงต้องอ่าน"

    และอีกหลายสำนวนคำของศิลปิลมือบอน 


               จากเด็กอุดรฯ

[ดอกกระเจียว]

คำว่านิยาย  หรือ  นวนิยาย  มาจากคำว่า  story  ของภาษาอังกฤษ  มีความหมายว่า  เรื่องราวโกหกพกลมอะไรทำนองนี้แหละ  ใครอยากเขียนนิยายเก่งๆ  ก็ต้องหัดโกหกเข้าไว(ใช่ไหมนะ)  เคยๆอ่านคิดว่าใช่

โกหกเรื่องละแสนสองแสนน่าสนเหมือนกันนะ  ค่าลิขสิทธิ์อีก

[ดอกกระเจียว]

วันนี้เศร้าหมาน้อยถูกรถทับตาย   ตอนหัวค่ำนี่เอง  กำลังโตและมันก็น่ารักมาก  มันร้องครวญครางอยุ่นาน  น่าสงสารมาก

[แงซาย]

......บ่ายวันที่อุณหภูมิ   35ํ  องศา
!!.เพล้ง!!! เสียงคล้ายของแข็งจำพวกขวดแก้ว
ลอยกระทบข้างฝา....แตกกระจายเกลื่อน..
ผสมผสานเสียงด่าทอ ของอดีตคนที่เคยเรียกว่า"คู่รัก"
ดังมาจากข้างห้อง
ความอบอุ่น กลายเป็น ความอบอ้าว
คำพูดอ่อนหวาน กลายเป็น แข็งกระด้าง
พวกเขาคงเหนื่อย กับการทำมาหากิน
เขาต้องการความพอเพียง
แต่...มันไม่เพียงพอ
ข้าวของขึ้นราคา
ค่าน้ำ   ค่าไฟ  ค่าเทอมลูก ฯลฯ
รายได้ไม่สมดุลกับรายจ่าย
รอยยิ้มที่เคยมี...อันตรธานไปแล้ว
กวีหนุ่มมองอย่างได้อารมณ์
หยิบปากกาแล้วบรรจงแต่งกลอน.....

..เย็นลมพริ้ว..เพียงแผ่ว..แว่วปักษา
ส่งเสียงมา..เคล้าคู่..ดูสุขสม
ต่างหรรษา..เริงร่า..น่าภิรมย์
ใครได้ชม..เชยชิด..จิตชื่นบาน ฯ

 

[แมวเหมียว]

3 พฤศจิกายน 2553
เช้าวันที่ฉันรีบร้อนไปโรงเรียนให้ทัน
ทางที่เร็วที่สุด คือรถไฟฟ้า
ฉันได้ยินประกาศที่ทำให้ตกใจ
ต้องรออีกกว่า 20 นาทีถึงจะได้เดินทาง
บ้านแสนห่าง โรงเรียนแสนไกล... เวลากระชั้น
ภายในเจ็ดโมงครึ่ง เป็นไปไม่ได้
ผู้คนมากมายเข้าแถวรอ ไม่น่าอยู่ปลายแถว...
นับถอยหลังเวลาตอนโหนรถที่แทบไม่ขยับ
ผ่านไป...ผ่านไป...
วิ่งฝ่าฝูงชนลงบันได
ใกล้แปดโมงแล้ว...

(ใครเป็นผู้รู้ช่วยวิจารณ์ทีเถอะ - เรื่องนี้แต่งอิงความจริง เพียงแต่สมมติตัวละครเท่านั้น)
ขอบคุณที่อ่านค่ะ