ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุภาพบุรุษทรชน]

..น้ำตาไหล..รินไป..ในความโศก
..เสียงหัวใจ..กรรโชก..จนโลกไหว
..ชีวิตเรา..รุ่มร้อน..เหมือนฟอนไฟ
..บนโลกไร้..ศรัทธา..เอื้ออาทร

..ในเมืองกรุง..ฟุ้งเฟื่อง..เรื่องความคิด
..แต่น้ำจิต..น้ำใจ..ไม่ปรากฎ
..ต่างแย่งครอง..หมองหม่น..จนรันทด
..อัปยศ..คิดคด..ให้จดจำ

..ใจหดหู่..ดูโลก..โศกสังเวช
..อาณาเขต..เครื่องจักร..เข้าปักฐาน
..ตึกสูงใหญ่..กว้างไกล..ในเมืองมาร
..อันธพาล..เมืองกรุง..มุ่งทำลาย

..โศกนาฏกรรม..พร่ำกำหนด..
..อนาคต..ปรากฎ..หมดความหวัง
..เสียงหัวใจ..ร้องร่ำ..เพียงลำพัง
..เมื่อคนยัง..ไร้คุณธรรม..มุ่งทำลาย.

 ..................................

..

[สุภาพบุรุษทรชน]

..ดุ่มเดินในเมืองใหญ่...
..ความหวังกำลังใจยังเจิดจ้า
..บนถนนโยงใยสายไฟฟ้า
..มองออกไปไกลตาสุดท้าทาย

..ทุก-ทุกวันที่ผันผ่าน...
..เหมือนหนทางเลือนลางมานานเนิ่น
..มองข้างหน้าลืมตาเชิดหน้าเดิน
..หอบหัวใจที่ยับเยินดุ่มเดินทาง

..ที่นี่หรือ..คือที่ไหน?...
..เมืองศิวิไลซ์ดูไร้ค่า
..คุณธรรมสิ้นไร้ในเมตตา
..โหยหาความรัก..ไม่ยักมี.

 .....................................

[สุภาพบุรุษทรชน]

..ณ  ที่นี่ ที่ไกลห่าง...
..ฉันเดินทางท่ามกลางยุคสมัย
..หวังเพียงพบประสบการณ์ธารน้ำใจ
..ในโลกไร้ศรัทธาเอื้ออาทร

..ท่ามกลางรัตติกาลที่มืดมิด
..หวังพิชิตคืนวันฝันผวา
..ฤดูกาลหนาวเหน็บเคยเจ็บมา
..ผ่านห้วงเวลามาทักทาย

..บนเส้นทางเงียบเหงาเฝ้าค้นหา
..กาลเวลาผ่านมาหาจุดหมาย
..หวังสิ่งใดที่ใจไม่วุ่นวาย
..โลกโหดร้ายพานพบจบที่ใด.

 ......................

[สุภาพบุรุษทรชน]

..เป็นบัณฑิต..จบใหม่..ไม่ประสา
..แต่ต้องมา..อยู่กรุง..มุ่งตามฝัน
..แม้หนักเบา..ไม่เคยอู้..สู้แบ่งปัน
..จิตเดียวกัน..ความมั่นคง..ขององค์กร

..ไม่เคยเหมา..เขารวม..ความแตกต่าง
..ไม่เคยสร้าง..เสแสร้ง..แกล้งนิสัย
..ไม่เคยท้อ..ต่อคำหยัน..น้ำคำใคร
..ใครพวกใคร..ไม่เคยแยก..ให้แปลกจริง.

 ....................................

[สุภาพบุรุษทรชน]

อยากหายไปให้ใจนั้นหยุดพัก
เหนื่อยมากนักกับชีวิตที่สับสน
อยากหลบไปให้ไกลจากใจคน
ในโลกที่วกวนของคนเมือง
จากเมืองหลวงเมืองฟ้าสู่บ้านป่า
ฝูงนกกาบินว่อนร่อนฟ้าใส
ยืนท่ามกลางภูผาอย่างอาลัย
แล้วปล่อยใจให้ล่องลอยไปตามลม
ให้ชีวิตไร้กฎเกณฑ์บนกลางป่า
หยุดความหลงที่ไร้ค่าไว้กลางฝัน
เอาความทุกข์ทิ้งไปในผาชัน
ชุบคืนวันอันสดใสให้ใจเรา
จากภูผาถึงคนเมืองอันเรืองรุ่ง
ทุกคนมุ่งขวานขวายหาความฝัน
เพียงแค่หยุดใจพักซักหนึ่งวัน
แล้วค่อยเริ่มตามความฝันวันต่อไป.

. .............................