ในค่ำคืนที่หมุนเวียนเปลี่ยนวันผ่าน
จนพ้นล่วงเลยนานมาป่านนี้
ทำไมนะดวงตะวันที่เคยมี
โผล่มาช้าเต็มที ฉันเหงาใจ
นาฬิกาก็อ้อยสร้อยคอยคืบคลาน
กว่าจะเดินเนิ่นนานจนหวั่นไหว
ไม่อาจข่มตาหลับ จับหัวใจ
เมื่อความเหงาเดินเข้าใกล้จนวุ่นวน
ป่านนี้เป็นอย่างไรอยู่ไกลห่าง
ในเส้นที่เดินทางกลางแห่งหน
หลายครั้งที่ประสบพบผู้คน
เธอพบเรื่องหมองหม่นหรืออย่างไร
ในค่ำคืนความเหงายาวนานนี้
ไม่รู้เธอคนดีอยู่ที่ไหน
ในคืนที่บนฟากฟ้าพาขัดใจ
ไม่มีดาวดวงใดให้ชื่นเย็น
แล้วฟากฟ้าฝั่งนั้นวันห่างเหิน
มีดวงดาวกองพะเนินให้ได้เห็น
หรือว่ามืดหม่นเศร้า เหงา จำเป็น
ข่มตาหลับเพื่อซ่อนเร้นความเปล่าดาย
