ธรรมดาสอนไว้ในชีวิต
กรรมลิขิตเวียนว่ายตายกี่หน
รักนิรันดร์หนึ่งในใจของคน
มิอาจพ้นพานพบประสบเจอ
อาจมิหวานซึ้งใจในความรัก
อาจอกหักร้าวฉานผ่านใจเผลอ
อาจแค่เพียงแอบรักฝันละเมอ
อาจจะเก้อเพราะปัจจัยไม่อำนวย
บ้างสมใจได้ชมภิรมย์รื่น
บ้างขมขื่นฝืนใจใครจักช่วย
นี่แหละรักสุขเศร้าเฝ้างงงวย
เคยแทบม้วยชีวารักลาไกล
เอาน้ำตาปลอบใจคลายความเหงา
เพื่อบรรเทาใจหม่นทนหวั่นไหว
ยามรักร้างห่างเหินเมินหนีไป
ดั่งคนไร้ทิศทางเขาหมางเมิน
เหม่อมองปลายฟ้าไกลใจคิดถึง
เธอผู้หนึ่งในใจใช่นานเนิ่น
เพียงพบพาเจรจาก็พาเพลิน
ช่างบังเอิญนี่กะไรหนอใจเรา
ฤๅชะรอยเขานั้นผูกพันรัก
เป็นคู่ภักดิ์กันมาแต่กาลเก่า
ติดตามมาหารักแท้ดั่งเป็นเงา
ไยรักเจ้าเจาะจงตรงหว่างใจ