ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพเนจร]

ในมุมหนึ่งซึ่งถือว่าป่า"หิมพานต์"
อันตระการด้วยพฤกษานานาไม้
บุปผชาตอาจองค์ขจรไกล
สวยงามไร้มลทินกลิ่นโลกีย์

สกุณาวิหคนกนาพันธุ์
บินโผผันร่อนไกลในวิถี
ทั้งเจ้าหงส์ กินนร กินรี
สวยงามที่กลางอากาศฟากนภา

ทั้งครุฑนาคอาจองค์เหล่านางไม้
อยู่อาศัยร่มเย็นเป็นทั่วหน้า
ราชสีห์สิงหะและคนธา
ต่างเสาะหาไม่ยากกลางพงพี

รุกขชาติดาษเดื่อทั่วแนวป่า
ผลไม้ภักษาน่าหลงสี
ทั้งกลิ่นหอมเลิศรสสดก็มี
ทุกถิ่นที่ในป่า หิมพานต์

เสียงกลอนรักคนธรรพ์ขับกล่อมโลก
ด้วยความโศกแห่งเทพที่อาจหาญ
เสียคนรักปักใจไปนมนาน
ใจร้าวรานหวนหาเจ้าในนิทรา

โอ้รักเอ๋ยเคยโอบกอดชมนกไม้
บัดนี้ไร้แม้เงาเจ้าตรงหน้า
เหลือคนธรรพ์เหมือนมนุษย์สุดธรรมดา
ขับร้องมาเป็นเพลงโศกพร้อมเสียงพิณ

"โอ้นวลนางห่างหายมลายสูญ
ความอาดูรคืนกลับจับคืนถิ่น
อยู่ไหนหนอกันเล่าเจ้ายุพิน
กลับคืนดินถิ่นพำนักพักหัวใจ

เสียงคนธรรพ์พร่ำหาทุกเช้าค่ำ
เจ้ายังจำคำสัญญานั้นได้ไหม
จะเคียงคู่อยู่ข้างไม่ล้างไป
แล้วเจ้าใยทิ้งข้าในเดียวดาย"

คนธรรพ์โศกกับรักที่สูญสิ้น
อยู่บนดินเพียงคนรักสูญหาย
อยู่ตรงนี้พี่เหมือนกำลังตาย
เพราะว่าคล้ายร่างกายแก่ชรา

เพราะไร้รักพี่จึงหมดแรงสู้
ถึงจะอยู่ก็เหมือนสิ้นดินกลบหน้า
คงรอวันสังขารพานโรยรา
เพราะชีวาสูญสิ้นเมื่อไร้นาง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กอบรัก]

ถ้าหากน้อง มีญาณ ชาญวิเศษ
จะแปลงเพศ...เป็นนก..ผกผินหา
จะไปค้น หานาง คืนกลับมา
ให้พี่ยา  หายเศร้า  ปวดร้าวใจ

เขาไม่รัก เขาไม่ห่วง เขาลวงหลอก
น้องขอบอก  พี่จ๋า  อย่าร้องไห้
ในโลกนี้ สตรีดี  มีถมไป
หาหญิงที่จริงใจ...ไม่สายเกิน....

น่าสงสารจัง..เศร้า... 

[กวีพเนจร]

กลอนเจ้าเศร้าคนธรรพ์น่าสงสาร
โลกสามานย์ทำลายรักเจ้าสิ้น
คนรักเจ้าเขาทำลายร่างลงดิน
น้ำตาเจ้าหลั่งรินเป็นธารา

กลอนโศกเศร้าเจ้าแต่งเหมือนเย้ยหยัน
ถ้อยรำพันด่าทอต่อโลกหล้า
ที่ทำลายรักจากพรากชีวา
พรรณนาให้โลกโศกอาดูร

โอ้คนธรรพ์มานพแห่งพงพี
รักเจ้าหนีโลกทำลายให้สิ้นสูญ
ใครกันเล่าเจ้าคิดเขาเกื้อกูล
หรือสวรรค์จำรูญรักให้กลับมา

กลอนคนธรรพ์ขับกล่อมพร้อมเสียงพิณ
ทุกชีวินต่างร่ำร้องก้องไพรป่า
ต่างเสียใจในรักเจ้าพร้อมน้ำตา
นวลกัญญาของเจ้าไม่กลับคืน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[อัลิปรียา]

   เสียงวิเวกแว่วหวานสานเสน่ห์
เสน่ห์สานหว่านเล่ห์ไว้สุดซึ้ง
ซึ้งสุดแสนในน้ำคำอันย้ำตรึง
ตรึงย้ำถึงรสสำเนียงเสียงคนธรรพ์
______________________________
    วาทีวจีท่าน      ฤ จะอ้อนสตรีใด
ก็ต่างสิมอบใจ      ดุจทาสก็พึงควร
หากแต่สตรีนั้น     บมิมั่นสิกรรมสรวล
ทิ้งพี่ผิได้ครวญ   ขนิษฐาก็เห็นใจ
________________________________

    กลางแผ่นไพรในพนัสพนาดร            เสียงสลอนหวิวแว่ววิเวกหวาน
อันครวญคร่ำร่ำร้องก้องกระวาน           ดูเดือดดาลด่วนคิดคำนึงใคร
พระพายพาพาลพบประสบเสียง           ยินสำเนียงสิ้นตลอดทอดใจใหญ่
เทพธิดาเทพนารีสตรีใด                      อันร้างไกลให้ได้แต่รำพัน
เฝ้าสดับรับฟังคนนั่งพ้อ                       เพียรแต่รอพ้อซึ้งถึงสวรรค์
ถึงอนงค์องค์ที่ทำให้จาบัลย์                 อนิจาคนธรรพ์ต้องเปลี่ยวดาย
หากมาดแม้นมีชาตรีที่รักมั่น                เฝ้าใฝ่ฝันรักมิอับดับสลาย
เราก็คงเอ็นดูอยู่มิวาย                           มิหนึ่งคล้ายนารีที่จากจร
โอ้ว่าคนธรรพ์เอ๋ยเฉลยรัก                    ช้ำหนักร้าวนักจงพักผ่อน
น้ำใจนางคู่เชยเคยตัดรอน                   ก็อย่าอ้อนวอนนวลให้ปวดใจ
แม้นสตรีตรีภพประสบสิ้น                  จะได้ดังดังจินต์คงมิไหว
ประจักษ์อยู่อยู่ว่าหามีใคร                   จักเท่าเทียบเทียบขวัญใจที่จากลา
ทว่านางลาแล้วแล้วพี่เอย                     พี่จะพ้อพ้อนางเฉยคงไร้ค่า
แม้นว่านางนางนั้นมิกลับมา                 ให้เชษฐาจงตรองตรองให้ดี

[กวีพเนจร]

อัสดงตกลงตรงขอบฟ้า
พร้อมน้ำตาแห่งคนธรรพ์มันหลั่งไหล
ด้วยความรักปักอกถูกพรากไกล
พร้อมหัวใจมานพจบรัญจวน

โอ้สวรรค์ไยเล่าเจ้าทำผิด
เจ้าเคยคิดถึงใจใครโหยหวน
เจ้ากระทำสิ่งใดไร้คร่ำครวญ
ทำเนื้อนวลจากข้าหาไม่มี

นั่งบรรเลงเพลงพิณพร้อมกลอนเศร้า
เพิ่มความเหงาในหัวใจของข้านี้
ขับกลอนเศร้าพร้อมบรรเลงเป็นเพลงคีต์
ให้โลกมีความชอกช้ำระกำใจ

ขับเพลงพิณบรรเลงเป็นกลอนโศก
วิปโยคแห่งรักที่ข้าไร้
ใครกันหนอขอได้ไหมคืนหัวใจ
แล้วจะให้ทำไรข้าก็ยอม

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[kradan]

บรรเลงเพลงวังเวงใจก้องไพรสัณฑ์
กลบเสียงสั่นจากหทัยที่หมองเศร้า
มีเสียงพิณที่ขับกล่อมคอยบรรเทา
ช่วยกล่อมเกลาความช้ำตรมให้คลายไป

จะต้องบรรเลงอีกกี่เพลงทุกข์จึงหมด
อีกกี่เพลงจึงจะลดเสียงร่ำไห้
อีกกี่หยดน้ำตาที่รินไป
ทำอย่างไรจึงจะลืมเจ้าได้ลง

เพียงคนธรรพ์สร้างเสียงเพลงคลายความช้ำ
ช่วยตอกย้ำใจที่แหลกเป็นผุยผง
รักของเจ้าที่ปราศจากความซื่อตรง
กร่อนใจที่มั่นคงของข้าเป็นเถ้าธุลี

[เพลงผ้า]

แว่วสําเนียงเสียงหวานผ่านสายพิณ
คละเคล้ากลิ่นรันทดแสนอดสู
จึงโฉบเฉี่ยวเลี้ยวหาเข้ามาดู
พลันได้รู้คนธรรพ์นั้นโศกา

เสียงบรรเลงเพลงพิณดั่งสิ้นใจ
เป็นด้วยเหตุอันใดให้กังขา
จึงโศกเศร้าอ้างว้างกลางพารา
ฤาว่าขวัญชีวาท่านจากจร

นางผู้นั้นคือใครใจโหยหา
เมฆขลาหรือว่านางอัปษร
ทําให้ท่านคนธรรพ์นั้นร้าวรอน
บรรเลงพิณอ้อนวอนอยู่เดียวดาย

[กวีพเนจร]

บทเพลงพิณบรรเลงด้วยกลอนเศร้า
กลิ่นคละเคล้าด้วยความโศกต่อโลกนี้
ใยสวรรค์ที่แสนไกลไม่ปราณี
ให้ข้ามีรักแท้แน่อุรา

ยามราตรีบทเพลงนี้ยังดังแว่ว
ป่าทิวแถวตอบรับสดับหา
ด้วยเพลงพิณคนธรรพ์ช้ำชีวา
กล่อมพฤกษาพร้อมบทโศกโลกแสนกล

เจ้านางฟ้าที่ข้ารักปักดวงจิต
สวรรค์คิดเป็นความผิดโกลาหล
เป็นนางฟ้ากับมารักปักใจคน
จงทุกข์ทนกับคนรักที่เจ้ามี

โอ้นี่หรือคือบัญชาจากสวรรค์
สุดโศกัลย์รันทดโอ้รักนี้
สวรรค์เล่าใยเจ้าไม่ปราณี
แม้แดนที่สวยงามตามชิงไป

เจ้าพรากนางจากอกสุดชอกช้ำ
เพลงพิณย้ำข้าเจ็บจนร้องไห้
โอ้นางฟ้าสวรรค์พรากเราไกล
ที่ทิ้งไว้คือความช้ำน้ำตาริน

นั่งบรรเลงเพลงพิณใต้เงาฟ้า
ส่งภาษาฝากรักไปให้โผผิน
จงขึ้นไปสูสวรรค์อันไพริน
ให้ยุพินนวลเจ้าเฝ้าอาลัย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

บทเพลงพิณบินไปในท้องฟ้า
สกุณาร่ำร้องก้องสวรรค์
เหล่านางฟ้าเทวดาจอมเทวัญ
ต่างโศกัลย์ในรักที่เจ้ามี

โอ้นี่หรือคือความผิดที่ข้าให้
ทำร้ายใจที่มีรักของเจ้านี้
ยังรำลึกตรึกตรองทุกนาที
อยู่ตรงที่วิมาณจอมเทวา

โอ้คนธรรพ์เจ้ามันนักดนตรี
คิดชิงดีเอื้อมถึงดึงนางฟ้า
นี่แหล่ะถือคือโทษจากบัญชา
ให้รู้ว่าเจ้าต่ำย้ำเพียงดิน

สายธาราหลั่งรินให้ความโศก
วิปโยคจากสวรรค์มันทั้งสิ้น
ให้คนธรรพ์ที่กำลังขับกล่อมพิณ
บทเพลงบินสู่ท้องฟ้านภาลัย

เสียงพิณแผ่วแว่วดังกลางสายฝน
คนธรรพ์ทนขับเพลงบรรเลงได้
แม้สายฝนหลั่งรินรดล้างใจ
ก็อย่าหมายทำลายบทเพลงกลอน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ป้ากันนา]

เล่นเพลงพิณขับกล่อมล้อมใจรัก
ยามอกหักเศร้าตรมระทมยิ่ง
นางในใจจากไปไม่รักจริง
เธอทอดทิ้งมิอาลัยไปลับตา

เธอมีรักหลายชายหมายเลือกสรร
เฝ้าจำนรรจ์หลอกเราเฝ้าฝันหา
ยามพี่รักหลงแล้วแก้วกานดา
กลับจากลาไม่เหลือแม้เยื่อใย

[กวีพเนจร]

เสียงโหยหวนทวนลมกระหน่ำพัด
โบกสะบัดเสียงเพลงบรรเลงเศร้า
ด้วยน้ำเสียงแห่งคนธรรพ์กำลังเหงา
เพราะไร้เงาเรือนร่างเจ้ากัญญา

เพราะเพลงนี้บรรเลงด้วยความโศก
อาญาโลกลงทัณฑ์จากฟากฟ้า
ต้องพรัดพรากจากนางรักปักอุรา
เพียงแค่ว่ารักมานพคนดนตรี

จึงบรรเลงเพลงพิณขับกล่อมเจ้า
เพื่อแบ่งเบาความทุกข์ในใจพี่
หากนี่คืออาญาที่ฟ้ามี
จะอยู่นี่เพื่อบรรเลงบทเพลงพิณ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

เพียงคนธรรพ์ต่ำชั้นห่างสวรรค์
จอมเทวัญมองเห็นเป็นไร้ค่า
จึงยึดนางกลับแดนดินถิ่นเทวา
ปล่อยให้ข้าเดี่ยวดายบนแดนดิน

เพราะเพียงคนอดสูคู่ป่าไพร
สวรรค์ใยทำข้าใจสูญสิ้น
อกเจ็บช้ำระกำน้ำตาริน
โฉมยุพินถูกฟ้าพากลับคืน

นั่งบรรเลงเพลงพิณด้วยใจช้ำ
อกระกำด้วยใจไห้สะอื้น
มีแรงอยู่แต่ไร้แรงลุกขึ้นยืน
แม้จะฝืนเพียงไหนให้คืนมา

บทบรรเลงเพลงเศร้าเคล้าดวงจิต
ด้วยความผิดคิดครองเจ้านางฟ้า
แต่ความรักเราสองครองชีวา
แต่อาญาสวรรค์ไม่ปราณี

จึงขอส่งบรรเลงเพลงเศร้าโศก
ขับกล่อมโลกด้วยความเศร้าจากอกนี้
ส่งขึ้นฟ้าให้เทวาและเทวี
ให้รู้มีคนเศร้าเหงาหทัย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

ท่านคนธรรพ์บรรเลงเพลงเศร้านัก
คงจักต้องพิษรักหนักมหันต์
สําเนียงพิณหม่นหมองก้องไพวัลย์
สะเทิ้มสั่นเวหนจนสะเทือน

ด้วยรูปทรงองอ่าก์ดั่งมานพ
พร้อมสยบวนิดาไม่ลาเลื่อน
รัศมีผ่องผุดดุจดวงเดือน
ไฉนเลยแปดเปื้อนรอยนํ้าตา

ฤาอาดูรนารีผลที่หล่นร่วง
หมายจักช่วงชิงรักกับปักษา
ทั้งทวยเทพสุบรรยันนาคา
ต่างก็รอเพลาเข้าครอบครอง

[กวีพเนจร]

นั่งมองดูนาคาเทวาครุฑ
ต่างยื้อยุดฉุดรั้งเจ้าโฉมฉาย
นารีผลคนหรือพืชงามมากมาย
แต่มิคล้ายนางฟ้าข้าเคยมี

นั่งบรรเลงเพลงบทโศกให้โลกรู้
ต่างมองดูการกระทำย้ำสิ่งนี้
อาญาฟ้าเจ้าลงทัณฑ์ข้าสักที
โฉมนารีที่ข้ารักเจ้าเอาไป

ใยเจ้าพรากรักข้าให้ลาจาก
ต้องพรัดพรากจากคนรักต้องร้องไห้
อาญาฟ้าที่ลงทัณฑ์นางจากไกล
นารีผลนางใดไม่ต้องการ

แม้เจ้าสวยเทียมนางฟ้านางสวรรค์
ไม่สำคัญเพราะเจ้าไร้สังขาร
เป็นเพียงพืชของสัตว์ที่สามานต์
ใช้สำราญกามคุณในตัวตน

ต่อให้เจ้ามีชีวิตก็ไม่รัก
สาวใดจักเทียบนางฟ้าในเวหล
ไม่ว่ามารหรือเทพมนุษย์คน
ความสวยล้นเกินเจ้าเล่าไม่มี

นั่งดีดพิณบรรเลงเพลงเศร้าสร้อย
ใจยังคอยรอเจ้าเฝ้าตรงนี้
ส่งเพลงพิณเคล้าความเศร้านักดนตรี
ให้โฉมศรีนางฟ้าข้ารอคอย

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

เสียงทำนองร้องกลอนพร้อมเพลงพิณ
ที่ผกผินบินไปในเวหา
กลอนทำนองเศร้าๆเคล้าอุรา
ให้รู้ว่าคนธรรพ์รัญจวนใจ

เคยมีรักกับนางฟ้านางสวรรค์
แต่โทษทัณฑ์บังเกิดขึ้นมาได้
โอ้นางฟ้าต้องพรัดพรากจากกันไกล
เหลือทิ้งไว้เพียงความหลังครั้งรักกัน

จึงบรรเลงเพลงพิณขับกล่อมโลก
ด้วยความโศกที่มีให้อาสัญ
พิณบรรเลงเพลงเศร้าเหงารำพัน
ถึงนางนั้นที่สวรรค์ลงอาญา

คนธรรพ์เอ๋ยไหนเลยคิดสอยเอื้อม
สองมือเงื้อมคิดครอบครองนางฟ้า
นี่คือผลคอยย้ำเจ้าทำมา
ให้รู้ว่าเทวาไม่พอใจ

จึงทำลายความรักหักสวาท
ที่เจ้าวาดหวังสูงคิดคว้าไขว่
เพียงมนุษย์คิดครองนางอำไพ
ที่เจ้าได้คือความช้ำระกำทรวง

เพลงบรรเลงขับกล่อมทั่วไพรป่า
สกุณาร่ำร้องก้องสุดห้วง
เพลงบรรเลงด้วยความช้ำเพื่อบวงสรวง
ให้กับปวงเหล่าเทพไร้เมตตา

เสียงเพลงพิณคนธรรพ์ที่ใจช้ำ
พร้อมลำนำบทเพลงในไพรป่า
ตอบแทนนางที่ให้รักกับข้ามา
พร้อมน้ำตาคนธรรพ์ที่หลั่งริน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ข้าต่ำต้อยด้อยค่าหาใช่เทพ
ไหนคิดเสพเทียบเคียงกับนางฟ้า
นางสวรรค์นั้นคู่กับเทวา
คนธรรพ์ป่าไหนกล้าคว้ามาครอง

บทเพลงนี้มีเพียงความช้ำใจ
ที่มอบให้นางสวรรค์ที่คอยจ้อง
คงได้แต่คิดฝันวันหมายปอง
เจ้านวลน้องกัลยาจอมเทวี

เพียงได้แค่ในฝันนั้นอยู่คู่
เพราะสวรรค์เฝ้าดูอยู่ตรงที่
จึงได้แค่ครองคู่ฝันที่มี
เพลงพิณนี้ให้นางอย่างตั้งใจ

"โอ้หัวใจไหนเลยคิดมีอื่น
ทุกวันคืนให้เจ้าที่ทำได้
บทเพลงนี้บรรเลงเพลงหัวใจ
เพื่อมอบให้น้องนางที่รอคอย

เพียงคนธรรพ์ในป่าหิมพานต์
มิอาจหาญไขว่ฟ้ามาเอื้อมสอย
คงเป็นเพียงความฝันอันเลื่อนลอย
คนต่ำต้อยอย่างคนธรรพ์ช้ำน้ำตา

นารีผล กินรี มิสู้เจ้า
แม้เขาเอาสตรีในโลกหล้า
ก็มิอาจสู้เจ้าได้สักครา
เจ้านางฟ้าที่หมายนั้นมีเพียงเธอ"

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

สั่นสะท้านหวามไหวใจสะทก
เหล่าวิหคเงียบเหงาเศร้าโศกศัลย์
เสียงพิณเพลงหมองหม่นของคนธรรพ์
ช่างแสนชํ้าจาบัลย์เหลือคณา

ว่าอกเอ๋ยเคยชื่นระรื่นรัก
ต้องชํ้าหนักเมื่อสิ้นสิเน่หา
ทุกข์ระทมขมขื่นกลืนนํ้าตา
โอ้นิจจารักเจ้าข้าเศร้าใจ

ใจที่แกร่งเคยเป็นเช่นภูผา
กลับต้องมายํ่าแย่เพราะแขไข
ตัดใจรักหักสวาทบ้างประไร
เสียงสะอื้นรํ่าไห้ข้าร้าวราน

[กวีพเนจร]

สั่นสะท้านหวามไหวใจสะทก
เหล่าวิหคเงียบเหงาเศร้าโศกศัลย์
เสียงพิณเพลงหมองหม่นของคนธรรพ์
ช่างแสนชํ้าจาบัลย์เหลือคณา

ว่าอกเอ๋ยเคยชื่นระรื่นรัก
ต้องชํ้าหนักเมื่อสิ้นสิเน่หา
ทุกข์ระทมขมขื่นกลืนนํ้าตา
โอ้นิจจารักเจ้าข้าเศร้าใจ

ใจที่แกร่งเคยเป็นเช่นภูผา
กลับต้องมายํ่าแย่เพราะแขไข
ตัดใจรักหักสวาทบ้างประไร
เสียงสะอื้นรํ่าไห้ข้าร้าวราน

จะให้ข้าทำใจอย่างไรได้
รักเจ้าให้เทวามาประหาร
ทำลายรักหักสวาทให้ร้าวราน
แต่ก่อนกาลเคยรักปักเจ้าดี

สกุณาร้องก้องสองแนวป่า
หมู่สิงห์สาร้องเศร้าเคล้ารักนี้
เสียงสายลมขมชื่นชื่นชีวี
ให้กับรักที่ข้ามีสลายไป

เพียงคนธรรพ์ขับร้องเสียงดนตรี
หวังเพียงมีเธอเรียงเคียงชิดใกล้
แต่ความฝันพลันสลายจากหัวใจ
เสียงร่ำไห้เป็นบทเพลงแห่งชีวา

นั่งบรรเลงเพลงเศร้าคละเคล้าเสียง
กับสำเนียงแห่งความเศร้าจากไพรป่า
ส่งขึ้นไปให้สวรรค์แดนเทวา
ให้นางฟ้าที่ฉันรักปักใจเดียว

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

พลันสดับ..รับฟัง..ยังเรื่องราว
คนธรรพ์กล่าว..ว่าไร้..ใครแลเหลียว
มีก็เพียง..เสียงพิณ..อยู่ชิ้นเดียว
คอยบรรเลง..เพลงเดี่ยว..ว่าเปลี่ยวใจ

หากมาตรแม้น..เทวา..ที่มาพราก
ชิงรักจาก..อกท่าน..ให้หวั่นไหว
ยินสําเนียง..เสียงพิณ..ถิ่นพงไพร
คงสิ้นใจ..ร้าวราน..เกินทานทน

ด้วยมนต์เพลง..ของท่าน..นั้นเศร้านัก
สาธยาย..ถึงรัก..ที่หลุดพ้น
ว่าอกเอ๋ย..เคยชื่น..รื่นกมล
บัดนี้เจ็บ..เจียนจน..จักวายปราณ

[กวีพเนจร]

พลันสดับ..รับฟัง..ยังเรื่องราว
คนธรรพ์กล่าว..ว่าไร้..ใครแลเหลียว
มีก็เพียง..เสียงพิณ..อยู่ชิ้นเดียว
คอยบรรเลง..เพลงเดี่ยว..ว่าเปลี่ยวใจ

หากมาตรแม้น..เทวา..ที่มาพราก
ชิงรักจาก..อกท่าน..ให้หวั่นไหว
ยินสําเนียง..เสียงพิณ..ถิ่นพงไพร
คงสิ้นใจ..ร้าวราน..เกินทานทน

ด้วยมนต์เพลง..ของท่าน..นั้นเศร้านัก
สาธยาย..ถึงรัก..ที่หลุดพ้น
ว่าอกเอ๋ย..เคยชื่น..รื่นกมล
บัดนี้เจ็บ..เจียนจน..จักวายปราณ

เพียงคนธรรพ์ต่ำชั้นกว่าขั้นเทพ
คิดอยากเสพเนื้อนางฟ้าน่าประหาร
เพียงมนุษย์ผู้ต่ำต้อยคอยระราน
น่าสงสารนักดนตรีกวีไพร

เสียงพิณแว่วแผ่วไปในสายหมอก
ความช้ำชอกลอยล่องหมองหม่นไห้
เสียงบรรเลงเพลงพิณพริ้วล่องไป
กับหัวใจที่เจ็บนักรักเทวา

ฝากบทเพลงบรรเลงแห่งชีวิต
ที่สวรรค์ไม่ลิขิตผิดรักข้า
หลงรักเล่าเจ้านางฟ้าอัปสรา
ก็ดูว่าผิดนักรักของเรา

จึงขับร้องลำนำประโลมโลก
ถึงพิษโศกความรักมักอับเฉา
เพลงบรรเลงกล่อมสัตว์ป่าและไพรเนา
หวังเพียงเจ้ารับรู้พิษรักใจ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]