เมื่อยามเย็นเมื่อยามเย็นแสนอร่ามงามนภา เมฆมวลฟ้าเคลื่อนทับสลับแสง
เหมือนคล้ายคลึงดุจว่าฉากแสดง ส่องสำแดงประกายวาวแสนยาวไกล
นับจากตรงใจกลางสู่ขอบฟ้า มวลเมฆาลอยตามงามไสว
สุริยะแสงทองส่องกระทบไป เกิดเป็นหลายหลากล้วนสีมีชื่นชม
สายลมพัดใบกิ่งระพิ้งพริ้ว ใบไม้ปลิวสะบัดตามความเหมาะสม
ช่วยคลายใจให้ออกนอกระทม สุดเชยชมทอดตาเห็นเป็นสบาย
มวลใบไม้เสียดสีแลมีเสียง ส่อสำเนียงธรรมชาติบอกความหมาย
เจ้านกน้อยคล้อยร้องตามมิเอนอาย ประสานไพเราะเพราะเสนาะเรา
แสงอาทิตย์ทอดผ่านหมู่พฤกษา รอดลงมาสู่ธรณีที่เชิงเขา
เป็นประกายแวววับสลับเงา เป็นลายเหล่าปรากฏบนพื้นพงไพร
แสงตะวันพลันเปลี่ยนสีเริ่มมีเห็น เวลาพายามเย็นให้เลือนหาย
ทองสว่างพล่างตาเริ่มอ่อนลาย จืดจางได้ตามเพลาหาได้แล
เสียงใบไม้เคลื่อนไปมาเริ่มหยุดไหว สายพระพายหยุดโชยชื่นคืนกระแส
สิ่งรอบกายวายว่ากันเริ่มผันแปร สุดแท้แต่ความงามในยามเย็น
ธรรมชาติช่วยสร้างให้โลกสวย มิแม้นม้วยหมดไปในสายตาเห็น
หาความงามอร่ามตามิยากเย็น ทุกล้วนสรรพสิ่งเป็นเช่นอุรา
...................................................
