ฤดูร้อน เคยร้อน เพียงกายา
ลมร้อนมา พัดใจเธอ ให้แปรผัน
เพราะลมร้อน หรือไร ไม่รักกัน
ดั่งมาทำ ตัวฉัน ร้อนใจตาย
ฤดูร้อน เธอนอน ฉันพัดวี
ร้อนครั้งนี้ แล้งเธอ กายเหือดหาย
หยดเหงื่อไหล เพราะร้อนรุ่ม สุมร่างกาย
น้ำตาไหล เพราะร้อนใจ ที่ไร้เธอ
ฤดูฝน หม่นใจ เป็นหนักหนา
มีหยดน้ำ หล่นจากฟ้า มาเสมอ
แต่ฝนนี้ แปลกจิง ไม่มีเธอ
ทำให้เผลอ หลั่งริน หยาดน้ำตา
ฤดูฝน สองคน เคียงใต้ร่ม
หยอดคำหวาน คำคม สุขสมสา
ฤดูกาล เปลี่ยนไป ตามเวลา
เธอก็มา เปลี่ยนใจ ไปจากกัน
ฤดูหนาว คราวสองเรา เคล้าอ้อมกอด
สุมไฟมอด สองต่อสอง แสนสุขสันต์
หนาวนี้หนา ไร้อ้อมกอด ดั่งวานวัน
มีเพียงฉัน คนเดียว เปลี่ยวเอกา
ฤดูหนาว ที่เคย หนาวเพียงกาย
มีผ้าห่ม ห่มกาย อุ่นหนักหนา
ฤดูนี้ ที่หนาวใจ ตลอดมา
นั้นมีผ้า ห่มใจ ไหมเล่าเธอ
