ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นักเดินทาง]

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสผิว ปุ่มคีย์บอร์ด             
              ใจก็สอด ความคิด วินิจฉัย                     
                  คิดค้นคำ สำนวนถ้อย ร้อยจากใจ         
                    เป็นบทกลอน บทนี้ไป ให้แด่เธอ     

                     อาจไร้ค่า ความหมาย ในความจริง   
                แต่นี่คือ บางสิ่ง ที่เสนอ                   
                  เธออาจเห็น เป็นเพียงคำ พร่ำละเมอ
                  แต่ทั้งหมด ฉันเสนอ มาจากใจ       

มอบแด่เธอ ผู้หญิง ระหว่างทาง                 
             ฉันเดินย่ำ เหยียบย่าง มาต่างสาย           
                 จวนเจนจบ พบเธอ อาจสายไป             
                    แต่มันคง ไม่เป็นไร หากไม่แคร์

อาจนี่คือ บางความ ในบางคำ                   
              และเป็นเพียง บางลำนำ จากใจแพ้         
                  เคยอกหัก รักสลาย ปราศใครแล         
                   อาจเธอคือผู้แพ้ เช่นเดียวกัน...

หากมิใช่ ไม่สำคัญ ฉันไม่ว่า                     
              นักเดินทาง เพียงปรารถนา ในเสี้ยวฝัน       
                 จะเดินทาง ต่อไป ในคืนวัน                   
                   ด้วยมุ่งมั่น อุดมการณ์ ที่สานทอฯ

นักเดินทาง
28/3/52

[นักเดินทาง]

อาจนี่เพียง บางถ้อย กระบวนคำ
อาจนี่เพียง บางลำนำ กวีร่าย
อาจนี่เพียง บริบท จากห้วงใน
อาจนี้เพียง ความเป็นไป นักเดินทาง

[นักเดินทาง]

ยินดีรับ กับน้ำใจ ไมตรียื่น
ขอหยิบคืน น้ำใจ มอบไปถึง
กชนันท์ จะฝันหา ในคนึง
ไว้ยามล้า จะคิดถึง ซึ่งน้ำใจ

อาจฉันร่าย บรรยายถ้อย ร้อยไม่สวย
เรียนมาต่ำ คำไม่ดี ใช้ไม่ได้
วานโปรดบอก แนะนำ ให้เข้าใจ
ด้วยน้ำมิตร ด้วยน้ำใจ เพื่อนร่วมทางฯ

                     นักเดินทางทักทายอย่างนักเดินทาง
                    ยินดีที่ได้รู้จักครับ




**กระทู้อ้างถึงถูกลบโดยผู้ดำเนินการ

[นักเดินทาง]

สลักถ้อย ร้อยคำ สำนวนเอ่ย
พี่เจ้าเอ๋ย แต่งกลอนเพราะ เสนาะหู
ชื่อเล่า เขาขานไข อย่างใดบอกดู
พอได้รู้ ชื่อเสียง เพียงทักทาย

อ่านบทกลอน ย้อนนึก ตรึกตามกลอน
แหม่! พี่จ๋า ยอกย้อน กลอนเหลือร้าย
วันข้างหน้า มีเวลา อยากทักทาย
ตัวต่อตัว จะได้ไหม ในห้องคุย

เพียงอยากทักทาย ได้ยินเพียงชื่อไม่ซึ้งถึงใจ ขอสักนิดได้ไหม นัดเวลาให้ได้คุยกัน...


**กระทู้อ้างถึงถูกลบโดยผู้ดำเนินการ

[ฌลา]

สวัสดีนักเดินทาง
เป็นอย่างไรบ้างเดินทางเหนื่อยไหม?
เหงาบ้างรึเปล่าระยะทางยาวไกล
จะหยุดพักบ้างไหมหรือเดินทางต่อไปทุกเวลา?

แวะมาทักทาย
กลัวคนเดินทางไกลจะเหว่ว้า
เดี๋ยวจะว่าไม่สนใจเลยแอบห่วงใยเข้ามา
ขอฝากตัวด้วยนะคะ จาก...ฌลา....เพื่อนกลอน

[นักเดินทาง]

เพียงยลกลอน ย้อนตอบ  แอบรอบยิ้ม
ใจกรุ่มกริ่ม ยิ้มร่า ประสาฉัน
จึ่งเอื่อนเอ่ย ตอบกลับ รับบทพลัน
บอกรู้สึก เบื้องลึกฝัน เกินบรรยาย

พี่บัวน้อย  ลอยอยู่ ณ บึงบน
ยังมีใจ อ่อนปรน ยลความหมาย
กับบทกลอน นักเดินทาง ไร้สไตล์
อุตสาห์ตอบ มอบน้ำใจ ช่างไมตรี

ชีวิตนักเดินทาง ต้องย่างย่ำ
อาจบางที น้ำคำ ไม่เข้าที่
ด้วยเวลา พาเร่งเร้า เกลาไม่ดี
สำนวนจึง แย่อย่างนี้ วานพี่เตือน

[นักเดินทาง]

สวัสดีนักเดินทาง
เป็นอย่างไรบ้างเดินทางเหนื่อยไหม?
เหงาบ้างรึเปล่าระยะทางยาวไกล
จะหยุดพักบ้างไหมหรือเดินทางต่อไปทุกเวลา?

แวะมาทักทาย
กลัวคนเดินทางไกลจะเหว่ว้า
เดี๋ยวจะว่าไม่สนใจเลยแอบห่วงใยเข้ามา
ขอฝากตัวด้วยนะคะ จาก...ฌลา....เพื่อนกลอน

ฉันอาจมีมากมายปัญหา ฌลา... เพื่อนใหม่
เธออาจไม่รับรู้ ความเป็นไป ในเหล่านั้น
ฉันอาจล้มลุกคลุกคลาน ผ่านคืนวัน
เธออาจเกลียดชังกัน นานวันไป

สำหรับมิตรภาพใหม่ ในวันนี้
ขอต้อนรับ ด้วยไมตรี พี่มอบให้
ฌลา...เธอ...แม้มาจากแห่งหนใด
นักเดินทาง ขอรับไว้ ด้วยไมตรี


อิ่มอุ่น กรุ่นใจ ในรู้สึก
นักเดินทาง ผ่านเหวลึก ศึกหลากสี
ผ่านร้อนแดด แผดเผา ร้าวชีวี
ยังมีผู้ ยื่นไมตรี ให้แก่กัน

ฉัน...เคยเหนื่อยล้า มาสาหัส
ฉัน...เคยพักศาลาวัด ผลัดเปลี่ยนฝัน
ฉัน...เคยร้องไห้กับคืนวัน
ฉัน...เคยนึกฝัน-ฝันคว้างไกล

เธอ...อาจผ่านชีวามาแสนสุข
เธอ...อาจไม่รู้ทุกข์ เป็นไฉน
เธอ...อาจคิดว่า ผู้ชายร้องไห้ ได้อย่างไร
เธอ...อาจไม่ต้องฝันไกล แต่ไปถึงมัน

ฉัน-เธอ อาจมีข้อแตกต่าง
ฉัน-เธอ อาจมีช่องว่าง ระหว่างฝัน
ฉัน-เธอ อาจเพียงผ่าน ม่านคืนวัน
ฉัน-เธอ อาจเพียงสบกัน - วรรณกรรม-

                          นักเดินทาง
ยินดีที่ได้รู้จัก และร่วมเรียงร้อยถ้อยบทกวีเพื่อสร้างสีสรรดีดีให้กับชีวิตต่อไป...

[ฌลา]

เหนื่อยไหมนักเดินทาง
กับความเคว้งคว้างในวันนี้
อ่านกลอนแล้วห่วงใย...เธอเป็นอย่างไรคนดี
เข้มแข็งรึยังวันนี้...ฉันยังคงหวังดีห่วงใย

ฉันอาจแค่เดินผ่านมา
แต่ใช่ว่าไม่เคยปวดปร่าเธอรู้ไหม
หลายครั้งที่อ่อนล้าเจอะเจอปัญหามากมาย
แต่ยังคงก้าวไปต่อเติมกำลังใจทุกวัน

ฉันอาจเคยอ่อนแอ
แต่ไม่เคยยอมแพ้แก่ชะตาที่เปลี่ยนผัน
หลายครั้งที่ชะตา...ทำให้จากลาสิ่งสำคัญ
แต่ยังคงยึดมั่น..ในทุกทุกฝัน...ที่มี

พลาดบ้างในบางครั้ง
อาจมีผิดพลั้ง...ไม่เคยหนี
ล้มลุกคลุกคลานบ้างในบางที
หลายครั้งที่ระบายความทุกข์ที่มีด้วยน้ำตา

เข้าใจนะนักเดินทาง
เธอคงอ้างว้าง...หลายครั้งเจอปัญหา
ไม่มีใครข้างกายตอนร่ำไห้มีน้ำตา
แต่รับรู้ไว้นะ...ที่นี่ยังคงเป็นศาลาพักกาย

ฉัน...และเธอไม่เคยพบเจอกัน
เธอ...อาจไม่เคยรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
ฉัน...อาจไม่เคยรับรู้ในทุกความเป็นไป
แต่รับรู้ไว้ฉันและเธอยังพบกันได้...ในบ้านกลอน

[นักเดินทาง]

เพียงอ่านถ้อย ลำนำ คำพี่สาว
ใจเปลี่ยวเปล่า ร้าวราน ก็หวานหวาม
สัมผัสซึ้ง ถึงหวังดี  วจีความ
พาใจคร้าม ตามโอนอ่อน ผ่อนร้อนรน

หรือนี่คือ จุดเริ่มต้น หนทางใหม่
หนทางไกล ที่รอท่า ให้ฝ่าฝน
อุปสรรค ขวากหนาม ถามใจตน
จะอดทน สู้ไหว ไหมเส้นทาง

หรือจะถ้อ ถอยทาง อย่างผู้แพ้
ปล่อยชีวิต ให้ย่ำแย่ หยุดนิ่งว่าง
จบแต่เพียง เสียงโห่ด่า ว่าอับปาง
ฤานี่คือ ความสุขอย่าง ผู้พ่ายแพ้

ไม่...ฉันไม่ใช่   ผู้พ่ายพลั้ง
ไม่...ฉันยังหวัง  อีกหลายแง่
ไม่...หนทางไกล ท้าไปแล
ไม่...ฉันยังไม่ ยอมแพ้ โชคชะตา

ก้าวต่อไป คือใจ ที่มุ่งมั่น
กี่ขวากหนาม กางกั้น กี่ปัญหา
นักเดินทาง จักสร้าง แรงศรัทธา
แม้ด้วยตัว ของข้า ท้าทะยาน

อาจพี่สาว เสมือนครู ผู้สร้างฝัน
ปัดเป่าท้อ จากคืนวัน ที่ขวัญหาย
ยื่นน้ำใจ ไมตรี ที่มากมาย
อักขระ จากใจชาย ขอคารวะ

                                พี่ครับผมต้องไปสอนแล้ว เดี๋ยวเอาไว้มาแต่งต่อพี่ใหม่นะครับ แต่งได้ไม่ยาวเลย  วันหลังจะแต่งให้ยาวกว่านี้ครับ...

[นักเดินทาง]

เหนื่อยไหมนักเดินทาง
กับความเคว้งคว้างในวันนี้
อ่านกลอนแล้วห่วงใย...เธอเป็นอย่างไรคนดี
เข้มแข็งรึยังวันนี้...ฉันยังคงหวังดีห่วงใย

ฉันอาจแค่เดินผ่านมา
แต่ใช่ว่าไม่เคยปวดปร่าเธอรู้ไหม
หลายครั้งที่อ่อนล้าเจอะเจอปัญหามากมาย
แต่ยังคงก้าวไปต่อเติมกำลังใจทุกวัน

ฉันอาจเคยอ่อนแอ
แต่ไม่เคยยอมแพ้แก่ชะตาที่เปลี่ยนผัน
หลายครั้งที่ชะตา...ทำให้จากลาสิ่งสำคัญ
แต่ยังคงยึดมั่น..ในทุกทุกฝัน...ที่มี

พลาดบ้างในบางครั้ง
อาจมีผิดพลั้ง...ไม่เคยหนี
ล้มลุกคลุกคลานบ้างในบางที
หลายครั้งที่ระบายความทุกข์ที่มีด้วยน้ำตา

เข้าใจนะนักเดินทาง
เธอคงอ้างว้าง...หลายครั้งเจอปัญหา
ไม่มีใครข้างกายตอนร่ำไห้มีน้ำตา
แต่รับรู้ไว้นะ...ที่นี่ยังคงเป็นศาลาพักกาย

ฉัน...และเธอไม่เคยพบเจอกัน
เธอ...อาจไม่เคยรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
ฉัน...อาจไม่เคยรับรู้ในทุกความเป็นไป
แต่รับรู้ไว้ฉันและเธอยังพบกันได้...ในบ้านกลอน

เพียงเสี้ยวถ้อยพรรณนา
อาจไม่สูงค่า ต่อใครใคร
แต่บางเสี้ยวถ้อย กลั่นจากใจ
อาจมีค่าเกินสิ่งใด สำหรับใครบางคน

และหนึ่งเสี้ยวถ้อยที่มี
ฉันเองรู้สึกดี มากเกินล้น
อาจเธอไม่รู้สึก  อย่างใครใครหลายๆ คน
แต่รู้ไหม ฉันอิ่มล้น เกินขุดก่นคำบรรยาย

ใช่แล้วเพียงบางถ้อยคำ
ไม่มาก แต่ค่าล้ำในความหมาย
นี่คือความจริงหรือสิ่งที่ฝันไป
แต่...ฉันสำผัส  ถึงกลิ่นไอ ในบทกลอน

จริงอยู่  ชีวิตเรา   อาจเหมือนกัน
อาจผ่านทุกข์ ทุกคืนวัน หวั่นสะท้อน
เวรกรรมเก่า แต่ปางใด ให้ผลวอน
จึ่งทุกข์ร้อน ไม่ผ่อนร้าว ทุกเช้าเย็น

ถึงกระนั้น....

เอาเถอะ เพื่อนรักนักเดินทาง
อาจเธอก็อ้างว้าง อย่างที่เห็น
ฉันเองก็ไม่ต่าง อย่างที่เป็น
มาจับมือ ฝ่าลำเค็ญ สู้เส้นชัย

ขอเป็นดั่งหนึ่งกำลังใจให้กับเพื่อนนักเดินทาง ผู้ใช้ชีวิตในโลกอ้างว้างใบนี้ เหมือนกัน...
                                  นักเดินทาง
                                 26 พ.ค. 52

[ฌลา]

อย่าห่วงเลยนักเดินทาง
ใต้ผืนฟ้ากว้าง..เธอไม่เคยอ้างว้างหรอกรู้ไหม
เธออาจเจอปัญหา..รู้ไว้เถอะว่าฉันยังห่วงใย
แม้ห่วงได้แค่ไกลไกล...ยังคงมีเธอไว้ตลอดเวลา

ยินดีที่บางถ้อยคำ
ทำให้เธอหายเจ็บช้ำ หายอ่อนล้า
เข้าใจเสมอความเจ็บที่เธอเจอพบมา
ยินดีที่คำพูดจา...ทำให้ความปวดปร่าเธอลางเลือน

ที่นี่ยังคงห่วงใย
อบอุ่นไม่มีที่ใด เสมอเหมือน
ทุกทุกถ้อยคำ...มันตอกและย้ำเตือน
ว่าที่นี่เธอมีเพื่อน...คอยลบเลือน รอยน้ำตา

เธออาจเดินทางมาไกล
อาจผ่านความเลวร้าย เจอะเจอหลายปัญหา
ไม่ต้องกังวลสิ่งใด...แม้เธออ่อนไหวมีน้ำตา
ฉันยังคงห่วงหา...และจะซับน้ำตา...ด้วยบทกลอน

[สายใย]

.................สวัสดีนักเดินทาง
ขอสานสร้างสัมพันธ์ฉันท์น้องพี่
ก็เคยจรร่อนเร่ในบางที
บัดเดี๋ยวนี้พักใจในบ้านกลอน

ยินว่าท่านผ่านมาอีกคราแล้ว
ทางที่แผ้วถางไว้ในกาลก่อน
จึงเร่งรุดจุดไฟใกล้ทางจร
ขอวิงวอนนอนพักสักราตรี

ด้วยมีข้อสงสัยใคร่ขอถาม
เที่ยวท่องตามทางไกลหลายวิถี
เนื่องเพราะเหตุผลใดร้ายหรือดี
โปรดจงชี้แนะด้วยช่วยอภัย

ในบ้านนี้มีสหายทั้งใหม่เก่า
อยากดื่มเหล้าลุง”แจ็กกี้”มีหลายไห
ถ้าเจ็บป่วยช่วยเรียก”น้ำมนต์”ไป
รักษาได้เสียแต่ว่าค่ายาแพง

พยาบาลใจดีมีเมตตา
“แก้วสุภา”เฝ้าไข้ไม่หน่ายแหนง
หากศัตรูหมู่มิตรคิดแทรกแซง
จะช่วยแจ้ง”ฝูงบินต่ำ”นำทัพมา

หากแม้นนักเดินทางอ้างว้างนัก
“สุวิจักขณ์”ชวนทายไขปัญหา
ถ้าอยากได้นงนุชบุษบา
เดี๋ยวไปหา”จะไม่เด็ด”สำเร็จพลัน

ยังมีใครต่อใครในบ้านนี้
พร้อมยินดีชักชวนมาสรวลสรรค์
แม้นนักเดิน ทางพักอีกสักวัน
“สายใย”นั้นขอเลี้ยงดูปูเสื่อเอย

[นักเดินทาง]

อย่าห่วงเลยนักเดินทาง
ใต้ผืนฟ้ากว้าง..เธอไม่เคยอ้างว้างหรอกรู้ไหม
เธออาจเจอปัญหา..รู้ไว้เถอะว่าฉันยังห่วงใย
แม้ห่วงได้แค่ไกลไกล...ยังคงมีเธอไว้ตลอดเวลา

ยินดีที่บางถ้อยคำ
ทำให้เธอหายเจ็บช้ำ หายอ่อนล้า
เข้าใจเสมอความเจ็บที่เธอเจอพบมา
ยินดีที่คำพูดจา...ทำให้ความปวดปร่าเธอลางเลือน

ที่นี่ยังคงห่วงใย
อบอุ่นไม่มีที่ใด เสมอเหมือน
ทุกทุกถ้อยคำ...มันตอกและย้ำเตือน
ว่าที่นี่เธอมีเพื่อน...คอยลบเลือน รอยน้ำตา

เธออาจเดินทางมาไกล
อาจผ่านความเลวร้าย เจอะเจอหลายปัญหา
ไม่ต้องกังวลสิ่งใด...แม้เธออ่อนไหวมีน้ำตา
ฉันยังคงห่วงหา...และจะซับน้ำตา...ด้วยบทกลอน

บนถนนนแห่งนักเดินทางสายนี้
อาจเชี่ยวกราก...แห่งสายน้ำโลกีที่ยั่วยุ
หลบหลีกเลี่ยง  เสี่ยงเดิน เนินระอุ
ฉันทะลุสู่จุดฝัน  นั่น ณ จุดเดิม...

ธงใดหนอ ตั้งรอท่า ข้าไปถึง
หรือใครใคร เพียงคะนึง จึงฮึกเฮิม
แค่เป้าล่อ ให้ต่อฝัน ฉัน...จึ่งเหิมเกริม
ให้เร่งเร้า จากก้าวเริ่ม เติมต่อไฟ

หรือแท้จริง   อาจไม่มี  อย่างที่ฝัน
มวลสรรพสิ่ง สารพัน เพียงฝันไว้
หลอกฉันพร่ำ พากเพียร เจียรไน
เก็บเกี่ยวความ ช้ำร้าย ตามรายทาง

ทุกสิ่งสรรพ อากัปการ วันวานพ้น
ทุรหด ? สุดอดทน สับสนคว้าง
ทุกย่างก้าว ร้าวฤดี แทบพลี-ปราง
ระร่ำร่าย ระบายคว้าง ทุกย่างไป

ระหว่างทาง อาจพร่างพบ เพื่อนสบพลาง
วีถีแห่ง นักย่าง ทางเส้นใหญ่
ล้วนมากมาย ผู้คน ปนกันไป
ฉัน-เธอ คือหนึ่งใครใคร ในถนนนั้น

บนถนนนแห่งนักเดินทางสายนี้
เธอใช่ไหมคนดี อยู่ตรงนั้น
ที่ที่มี ความอบอุ่น มอบให้กัน
ฉัน-รู้สึกได้ ถึงสัมพันธ์ เพียงฉันท์กวี...

[Devill]

ทางอันแสนไกล

เดินไปด้วยใจกังวล

เพราะมัวฝันเพ้อ

หวังว่าเธอจะตามมา

[นักเดินทาง]

เพียงอ่านถ้อย ลำนำ คำพี่สาว
ใจเปลี่ยวเปล่า ร้าวราน ก็หวานหวาม
สัมผัสซึ้ง ถึงหวังดี  วจีความ
พาใจคร้าม ตามโอนอ่อน ผ่อนร้อนรน

หรือนี่คือ จุดเริ่มต้น หนทางใหม่
หนทางไกล ที่รอท่า ให้ฝ่าฝน
อุปสรรค ขวากหนาม ถามใจตน
จะอดทน สู้ไหว ไหมเส้นทาง

หรือจะถ้อ ถอยทาง อย่างผู้แพ้
ปล่อยชีวิต ให้ย่ำแย่ หยุดนิ่งว่าง
จบแต่เพียง เสียงโห่ด่า ว่าอับปาง
ฤานี่คือ ความสุขอย่าง ผู้พ่ายแพ้

ไม่...ฉันไม่ใช่   ผู้พ่ายพลั้ง
ไม่...ฉันยังหวัง  อีกหลายแง่
ไม่...หนทางไกล ท้าไปแล
ไม่...ฉันยังไม่ ยอมแพ้ โชคชะตา

ก้าวต่อไป คือใจ ที่มุ่งมั่น
กี่ขวากหนาม กางกั้น กี่ปัญหา
นักเดินทาง จักสร้าง แรงศรัทธา
แม้ด้วยตัว ของข้า ท้าทะยาน

อาจพี่สาว เสมือนครู ผู้สร้างฝัน
ปัดเป่าท้อ จากคืนวัน ที่ขวัญหาย
ยื่นน้ำใจ ไมตรี ที่มากมาย
อักขระ จากใจชาย ขอคารวะ       
           

๐ เธอมิได้..อยู่ลำพัง ยังหวังได้
เธอจงใช้..ชีวิต อิสระ
เธอฝันใด..ให้สู้ไป อย่าได้ละ
เธอ-วางซะ..ระทม ที่ถมใจ

๐ บนโลกกว้าง ทางไกล แม้ใจเหงา
อยู่กับเงา เฝ้าร่าง อ้างว้างไฉน
ยามทุกข์ทน คนทุกข์ หรือสุขใจ-
ไม่ใช่ใคร ใจเรา เท่านั้นเอง

๐ เมื่อยามล้ม ก้มหน้า น้ำตาไหล
ช้าอยู่ไย ใครเขา เฝ้าข่มเหง
พยุงพาด ผงาดยืน อย่างครื้นเครง
อย่าละเลง เพลงเศร้า มาเผาตัว

๐ ถูกหนามตำ ทำใจ อย่าได้ช้า
เสียเวลา ถ้าคิด จิตต์สลัว
สิ่งแรกทำ คือดึงหนาม อย่าคร้ามกลัว
มองถ้วนทั่วทุกทาง..อย่าวางใจ

๐ "ความกดดันทำให้ถ่านกลายเป็นเพชร"
เธอดั่งเกร็ดแก้วลึกผลึกไสว
เธอคือผู้ไม่แพ้แก่ใครใคร
ชนะใจ..ให้ได้..ใฝ่ความดี

๐ ...........นักเดินทาง...
คำถากถางบางหน บนวิถี
กลับมาเป็นกำลังบ้างในบางที
โลกนั้นมีสองเงื่อนแง่..สุดแต่มอง

๐ ...............ความในใจ...
หากฝันใฝ่ ฝันไป อย่าให้หมอง
หากมีรัก รักงอกงาม ตามครรลอง
หากเอ่อนอง ครองน้ำตา..มาระบาย

วัฏฏะสงสาร ที่ผ่านพ้น
กรรมใดหนอ ถึงทุกข์ทน อยู่ฉะนี้
ที่สุดทุกข์ แดนวิไลซ์ นัยว่ามี
ณ หนใด ในโลกนี้  ใครชี้ทาง

เหมือนว่าชีพ ชีวาวัน  ฉันอิ่มสุข
แต่คือกอง แห่งความทุกข์ ในระหว่าง
บริสุทธิ์ แห่งสุขฤา ชื่อนิพพาน
อยู่ฝั่งแคว้น แดนสถาน หมู่บ้านใด

เร่ร่อนเร่ง แรมรอน ราวค่อนครึ่ง
เพียงเพื่อพึง ปรารถนา ค่ายิ่งใหญ่
จนจวนเจียน จากจุด จะจบใจ
ยังยืนย่ำ ไม่ย่างย้าย ไปอยู่เย็น

นักเดินทาง ต่างมานะ วาระจิต
ฉัน...นักเดินทางคิด- ฝันจะเห็น
อยู่ไหนหนอ เมืองนิพพาน ผ่านลำเค็ญ
เพียงสัมผัส แห่งกระเซ็น คงเย็นใจ

วิถีแห่งนักเดินทาง ถนนชีวิต
จุดสิ้นสุด ที่เพ่งพิศ...คิดไม่ได้
เพียงก้าวย่ำ สูงต่ำย่าง ทางเป็นไป
นี่แหละคือ ความทุกข์ใจ นักเดินทาง

คนรักจาก พรากลา เพียงอาสัญ
เจ็บป่วยไข้ เรื่องสามัญ ทุกพรรณอย่าง
ล้มละลาย หายนะ  ระหว่างกลาง
เพียงเล็กน้อย ถนนย่าง ทางชีวิต

แต่...

แม้มืดมน หนทาง ที่ย่างก้าว
หากท้องฟ้า ยังหมู่ดาว คราวเดือนปิด
เธอ...เพื่อนนักเดินทาง ยังร่วมคิด
ฉัน...จะร่วมถูกผิด ไปด้วยกัน...

[ฌลา]

นักเดินทางที่รัก
เดินทางมาไกลนัก..ใช่ไหม
รับรู้หรือเปล่า...ฉันฝากดาวไปห่วงใย
โอบกอดเธอไว้..ด้วยความรู้สึกมากมายที่มี

เส้นทางที่ยาวไกล
เธอคงรู้สึกไม่มีใครใช่ไหมวันนี้
อาจไร้คนข้างกาย...และเหมือนไม่มีใครใยดี
แต่รู้แล้วใช่ไหมคนดี...ที่นี่ยังมีฉันห่วงใย

ระหว่างทางที่ย่างก้าว
อาจเจอเรื่องปวดร้าว...หลายคราวอ่อนไหว
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ...ฉันนี่ล่ะเข้าใจ
จะพาเธอผ่านเรื่องเลวร้าย...และก้าวต่อไปด้วยกัน


อย่าเลยนะอย่าท้อ
อย่าทำลายสิ่งที่รอ อย่าย่อท้อกับความฝัน
ที่นี่ยังมี...คนพร้อมที่จะเข้าใจกัน
หากเหนื่อยล้ากับทุกทุกวัน...ก็มีคนพร้อมช่วยให้ผ่าน...พ้นไป

[นักเดินทาง]

.................สวัสดีนักเดินทาง
ขอสานสร้างสัมพันธ์ฉันท์น้องพี่
ก็เคยจรร่อนเร่ในบางที
บัดเดี๋ยวนี้พักใจในบ้านกลอน

ยินว่าท่านผ่านมาอีกคราแล้ว
ทางที่แผ้วถางไว้ในกาลก่อน
จึงเร่งรุดจุดไฟใกล้ทางจร
ขอวิงวอนนอนพักสักราตรี

ด้วยมีข้อสงสัยใคร่ขอถาม
เที่ยวท่องตามทางไกลหลายวิถี
เนื่องเพราะเหตุผลใดร้ายหรือดี
โปรดจงชี้แนะด้วยช่วยอภัย

ในบ้านนี้มีสหายทั้งใหม่เก่า
อยากดื่มเหล้าลุง?แจ็กกี้?มีหลายไห
ถ้าเจ็บป่วยช่วยเรียก?น้ำมนต์?ไป
รักษาได้เสียแต่ว่าค่ายาแพง

พยาบาลใจดีมีเมตตา
?แก้วสุภา?เฝ้าไข้ไม่หน่ายแหนง
หากศัตรูหมู่มิตรคิดแทรกแซง
จะช่วยแจ้ง?ฝูงบินต่ำ?นำทัพมา

หากแม้นนักเดินทางอ้างว้างนัก
?สุวิจักขณ์?ชวนทายไขปัญหา
ถ้าอยากได้นงนุชบุษบา
เดี๋ยวไปหา?จะไม่เด็ด?สำเร็จพลัน

ยังมีใครต่อใครในบ้านนี้
พร้อมยินดีชักชวนมาสรวลสรรค์
แม้นนักเดิน ทางพักอีกสักวัน
?สายใย?นั้นขอเลี้ยงดูปูเสื่อเอย

สวัสดี พี่ชาย สายใยรัก
ต้องขอบคุณ ที่ทายทัก นักเขี่ยเขียน
ข้าน้อย นาม นักสัญจร ย้อนสังเวียน
ด้วยบทเขียน บทเขี่ย ระเหี่ยใจ

ยังคงเขียนไม่เป็นเช่นดังเก่า
ยังเป็นกลอนบอกเล่า ไม่เท่าไหร่
มวลคำคม ปรัชญา ข้าจนใจ
คิดไม่ออก บอกไม่ได้  ไม่ชำนาญ

เคยขีดเขียน เรียนกลอน มากก่อนนี้
ถีบตัวออก  จากเวที หนีสถาน
เพราะเวลา วารี ใม่มีนาน
จึงเพียงเข้า แล้วก้าวผ่าน บ้านนักกลอน

ข้อสงสัย ในคำถาม ขอตามตอบ
นักเดินทาง ย่างเหยียบรอบ กรอบคำสอน
พุทธองค์ ที่ทรงตรัส เป็นบวร
ท่องเที่ยวใน มวลคำสอน ฝึกผ่อนปรน

อุปสรรค ขวากหนาม ที่ถามถึง
มิใช่เรื่อง น่าคนึง พึงสับสน
เพียงกิเลส เหตุแห่งมาร ที่รานรน
เกาะกินใจ ให้หมองหม่น อลธการ
 
ส่วนหมู่เพื่อน พวกพ้อง และน้องพี่
มิอาจเอื้อม ต่อวาที วจีสาร
ด้วยว่าด้อย พร้อยถ้อยคำ ไม่ชำนาญ
มิอาจหาญ การกวี ร่วมกรีฑา...

แต่น้อมรับ น้ำใจ ไว้ด้วยจิต
เพื่อนพี่น้อง ผองศิษย์ กลอนภาษา
ร่วมสำนัก พักบ้านกลอน แต่ก่อนมา
น้อมรับฟัง ถ้อยวาจา นักกวี...

[ไพลิน]

ฉันเองก็เพิ่งเดินผ่านมาทางนี้
รู้สึกเหมือนจะมีความรู้สึกดีๆ ต้อนรับอยู่
ขอแรงใจหน่อยได้ไหมเพื่อจะเอาไปใช้ต่อสู้
กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่อย่างหนักใจ
ฉันไม่รู้ไม่อาจคาดเดาได้สักอย่าง
ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นแบบไหน
ฉันอยากขอได้ไหมกำลังใจ
จากผองเพื่อนบ้านกลอนไทยทุกๆ คน

[สายใย]

ฉันเองก็เพิ่งเดินผ่านมาทางนี้
รู้สึกเหมือนจะมีความรู้สึกดีๆ ต้อนรับอยู่
ขอแรงใจหน่อยได้ไหมเพื่อจะเอาไปใช้ต่อสู้
กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่อย่างหนักใจ
ฉันไม่รู้ไม่อาจคาดเดาได้สักอย่าง
ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นแบบไหน
ฉันอยากขอได้ไหมกำลังใจ
จากผองเพื่อนบ้านกลอนไทยทุกๆ คน

ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ
พร้อมมอบให้เธอไปเพื่อต่อสู้
บนเส้นทางยาวไกลยากเย็นเพียงไหนยังไม่รู้
ตราบใดที่หัวใจมีไฟอยู่ขอเธอจงสู้ต่อไป.....

[นักเดินทาง]

นักเดินทางที่รัก
เดินทางมาไกลนัก..ใช่ไหม
รับรู้หรือเปล่า...ฉันฝากดาวไปห่วงใย
โอบกอดเธอไว้..ด้วยความรู้สึกมากมายที่มี

เส้นทางที่ยาวไกล
เธอคงรู้สึกไม่มีใครใช่ไหมวันนี้
อาจไร้คนข้างกาย...และเหมือนไม่มีใครใยดี
แต่รู้แล้วใช่ไหมคนดี...ที่นี่ยังมีฉันห่วงใย

ระหว่างทางที่ย่างก้าว
อาจเจอเรื่องปวดร้าว...หลายคราวอ่อนไหว
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ...ฉันนี่ล่ะเข้าใจ
จะพาเธอผ่านเรื่องเลวร้าย...และก้าวต่อไปด้วยกัน


อย่าเลยนะอย่าท้อ
อย่าทำลายสิ่งที่รอ อย่าย่อท้อกับความฝัน
ที่นี่ยังมี...คนพร้อมที่จะเข้าใจกัน
หากเหนื่อยล้ากับทุกทุกวัน...ก็มีคนพร้อมช่วยให้ผ่าน...พ้นไป

ฌลา...เธอรู้ไหม
ฉันรู้สึกเหนื่อยใจกับปัญหา
มีบางเรื่องราว รุมเร้าเข้ามา
ฉันล่ะคิดแทบบ้า ไม่รู้ทำยังไง

สำหรับใครมันอาจไม่หนัก
แต่มันแทบกระอักเลยรู้ไหม
ก็ปัญหาของนักเรียน ที่สอนไง
โคตรว่ายาก อยากร้องไห้ เป็นบทกลอน

ฉันไม่เคยสอน...อย่างนี้
พอมาเจอ แย่เข้าที เหมือนที่สอน
จำคำจา อาจารย์กล่าว คราวอยู่คอน
ไม่ใช่ง่าย กับการสอน ฉันอ่อนใจ

เพียงสองอาทิตย์ที่เปิดเรียน
เหมือนฉันจะหมดความเพียร ทนไม่ไหว
เสียงแหบแห้ง แรงโรยรา ตาพร่าลาย
พึ่งจะรู้ ครูคือใคร ในวันนี้

ฉันเคยเกร็ง เพ่งในใจ ว่าตายแน่
ทำอย่างไร จะสอนแปล ได้ไหมนี่
ความรู้น้อย ด้อยประสบการณ์ ผ่านไงดี
ไวยากรณ์ ไม่เข้าที ครึ่งผีคน

ความเป็นจริง คือสิ่งที่ต้องเกิด
ฉันสอนได้ อย่างหน้าเชิด เลิศเกินล้น
ได้คำชม จากใครอื่น ชื่นกมล
เพราะเด็กอ่อน ยังสับสน หนทางไป

สิ่งที่ยาก กว่าการสอน จนอ่อนจิต
คือเด็กน้อย ไม่สนพิศ คิดไม่ไหว
มัวแต่นั่ง คุยกันจน ไม่สนใจ
บ้างนั่งจีบ จับกันไป ร้ายจริงๆ

เสียงตะโกน ร้องสอน ย้อนให้สู้
หวังเอาเสียง ที่มีอยู่ เอาให้นิ่ง
แต่ยิ่งดัง ก็ยิ่งเดือด ไม่ประวิง
เขาไม่สน เราจริงๆ ทำยังไง

ต้องคิดค้น วิธีการ มาหาญสู้
วิทยา การความรู้ ขุดสู้ให้
เคยร่ำเรียน เขียนอ่าน ผ่านมาไง
ค้นออกมา และใช้ไป ยังไม่ดี

ฉันเริ่มท้อ ต่อเส้นทาง ที่ย่างก้าว
อีกเนิ่นนาน จะถึงดาว ร้าวเหลือที่
อาจวันหนึ่ง ฉันพลาดพลั้ง กลางนที
จ่มจมหาย จากสายนี้ อย่างไรดี หนอชีวิตฯ

ฉันเพียงพร่ำบรรยายความทุกข์ในใจ ที่สะท้อนจากการเดินทางไกล บนถนนสายแห่งการศึกษา สายนี้...