เพียงเป็นดาว ที่พราวแสง เติมแต่งฟ้า
ไม่ต้องล่วง หล่นลงมา ฝ่าขื่นขม
กว่าผ่านแดด แผดเผา เขม่ารม
ผิวจะกร่าน ไม่น่าชม ระบมกาย
แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน
แม้อยากเอื่อน บอกกัน ฉันห่วงหา
จงส่องแสง แสดงมา ให้วับผ่าน
พี่จ้องท้อง นภา ราตรีกาล
หากเห็นดาว ที่วาวหวาน ดวงนั้นคือเธอ
เพียงเธอส่องแสงเรืองรอง จากท้องฟ้า นักเดินทางอย่างพี่ญา แม้เหนื่อยล้า ก็ชมดาราแล้วคลายเหงา...
แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน
คืนนี้ พี่ยังจ้อง มองดาวได้
แล้วน้องล่ะ จะทำอย่างไร โปรดไขขาน
ฤา เพียงดาว สร้างเสกสรรค์ จินตนาการ
แต่ไม่ได้ พบพานดิน ถิ่นที่ใจ
ดินท่านยัง มองดาว สกาวฟ้า
ดวงดารา ยิ้มรับ วาววับใส
แล้วพื้นดิน แสดงให้รู้ ได้อย่างไร
ว่าท่าน ยังห่วงใย คิดถึงกัน
เพลาคืน มองพื้นดิน มือมิดหมด
ดาวสลด มองไม่เห็น แผ่นดินได้
ดินเอาเปรียบ เทียบมองฟ้า ดาราไสว
ดินท่าน ยังรับรู้ได้ ถึงใจดาว
ดาวดวงน้อย ชะเง้อมอง จ้องไม่หยุด
ไม่สะดุด ความคิดถึง ซึ่งดินด้าว
ดินยังมอง จ้องดาวไหม ในคืนพราว
ช่วยส่งสัญญาณ บอกกับดาว ที่หนาวใจ
แม้ดวงดาว สกาวฟ้า เหนื่อยล้ามาก
อุราอยาก เห็นดิน ทั่วถิ่นใต้
อย่าเลยพี่ ผืนดินนี้ มันวุ่นวาย
ผู้คนมาก ใจร้าย ไม่คู่ควร
พี่เป็นดาว ควรเป็นดาว สกาวฟ้า
หากแม้ล่วง ลงมา คงพาป่วน
ดินทั้วด้าว แดนดง คงเชิญชวน
คงลืมส่วน ที่ฝัน ก่อนนั้นมา
ผมคงหง่อย และเหงา เปล่าเปลี่ยวมาก
พี่ดาวอยาก เห็นดิน แต่ผินค่า
ไปเชยนก เชยไม้ พรรณนานา
ทิ้งดินแห้ง แล้งอุรา สิ้นค่าเพียงดิน
พี่เป็นดาว ขอให้อยู่ อย่างคู่ดาว
ดินแตกร้าว จะส่งข่าว ร้าวถึงถิ่น
หากแม้นดาว ที่พราวแสง แกล้งได้ยิน
จงปล่อยฝน พอรดริน ให้ดินพอ...
เรื่องราวของดาวและดิน คงจะถึงที่จบสิ้น แม้ดินถวิลดาว คงเพียงนั่นเฝ้ามองดาวทุกค่ำคืน...
