ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[lookgaow]

อันที่จริง น้องก็เปรียบ เทียบดอกฟ้า
ที่พี่ยา มิอาจเอื้อม เงื้อมไม่ถึง
ดั่งเอ่ยปาก ว่าไว้  เพียงคนึง
มิอาจเอื้อม ปองถึง น้องนวลนาง

พี่เป็นดิน ถวิลดาว คงร้าวแน่
อย่าเลยน้อง พี่เพียงแค่ หัวใจว่าง
เลยเอ่ยทัก  นักกวี  เพียงเดินทาง
นี่อาจเป็นระหว่าง ทางสัญจร

พี่เข้าใจ ในเรื่องราว เท่าบันทึก
ไม่กล้านึก เพ้อฝันไกล ให้หนาวร้อน
อย่างน้องว่า สำนวนจา พาอาวรณ์
ทำให้เห็น เช่นบทกลอน  อย่างที่เป็น

ให้เวลา พาเดินไป นัยน้องว่า
มิปรารถนา กำหนดใจ  ให้คับเข็ญ
วันเวลา จะพิสูจน์ สิ่งที่เป็น
เอาละข้อนี้พี่เห็น และเข้าใจ

ใจของเรา เราสอง ตรองรู้แน่
ใจเขา เราอย่างแคร์ จะได้ไหม
เพียงสองเรา เข้าใจกัน สัมพันธ์อย่างไร
เท่านี้พอ  ก็สุขใจ ไร้กังวล

พี่เป็นนักเดินทาง ยังย่างก้าว
วันข้างหน้า อาจเรื่องราว ร้าวสับสน
เอาเถอะ  ขอใจเรา  เพียงสองคน
แม้โลกหล้า อู้อล อย่าสนใจ

เราจะก้าวย่างในหนทางแห่งนักกวี   แม้มีเสี้ยวถ้อยแห่งวจีใดทัดทาน...

   

พี่เป็นดิน ถวิลดาว คงร้าวแน่
อย่าเลยน้อง พี่เพียงแค่ หัวใจว่าง
ดาวก้อแค่  เศษดิน  ยิลฟ้ากว้าง
คินกับดาว   เราร่วมทาง  เสมอมา

อยู่ข้างบน   ก้อแอบเหงา   เศร้าดวงจิต
ข้างล่างพิศ   คิดถึงน้อง   จ้องมองฟ้า
ดาวคิดถึงดิน   ยังแอบมอง   จ้องลงมา
แค่เห็นหน้า   รับรู้ว่า   เรามีกัน

ฟ้าแผ่นดิน  แค่เส้นขนาน   ทางเส้นหนึ่ง
แม้ห่างไกล   เกินเอื้อมถึง  อย่าหมดฝัน
เส้นขนาน   อาจบรรจบ   พบซึ่งกัน
ถ้าเธอจะ   รอวันนั้น   ฉันก้อรอ

ทางอีกไกล   พี่เดินไป   คงเหนื่อยนัก
หากวันใด   หาที่พัก   ใจทดท้อ
จำไว้นะ   ยังมีน้องคนนี้   ที่คอยรอ
จะคอยเฝ้าพะเน้าพะนอ...ขอดูแล


               

มิตรภาพแห่งดิน-ดาว ยาวนานนัก
พี่เอง เคยรู้จักแต่ครั้งไหน
ผ่านเวลา มาเนิ่นนาน กาลผ่านไกล
ดินไม่เคย ถอยห่างไป จากใจดาว

ดาวกับดิน แม้สุดดิ้น จะอาจเอื้อม
พี่ขอเชื่อม หัวใจ ด้วยไอขาว
สายหมอก และสายลม โอบอม เรื่องราว
จากมวลดิน ในถิ่นด้าว สู่ดาวดง

พี่เป็นดิน จะจ้องดาว ทุกคราวค่ำ
อาจยินเสียง ดินร้องร่ำ เป็นผุยผง
ให้ลอยล่อง เป็นไอฝุ่น ก็ตกลง
ใช่ว่าใจ ไม่อยากส่ง แต่คงมิอาจทำ...
              แม้ผงดินที่นักเดินทางย่างย่ำ อยากล่องลอยเป็นกอบกำ ไปสู่ฟ้า     แต่ด้วยความจริงแรงโน้มถ่วงห้วงโลกา    ดินก็ตกลงมา...ค่าเพียงดิน

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

[กวีพเนจร]

ฉันพึ่งเคย เดินผ่าน มาทางนี้
เห็นคนดี แสนน่ารัก แก้มผ่องใส
เห็นคนงาม ผมสลวย เป็นยองใย
ชื่ออะไร หรือเจ้า ช่วยบอกที

อยากเดินผ่าน ทางนี้ ทุกๆวัน
ตัวเจ้านั้น จะว่า พี่ไหมนี่
หากว่าเจ้า เมตตา และปรานี
บอกชื่อพี่ ได้ไหมเล่า เจ้าขวัญตา

พี่จะได้ เดินผ่าน มาทุกวัน
หน้าน้องนั้น แม้พี่ฝัน ยังเห็นหน้า
หน้าของเจ้า ฝังลึก ในอุรา
หากแม้นว่า พี่มีบุญ อยากได้เจ้าเป็นแฟน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[นักเดินทาง]

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

วิหคน้อย ยามผลอยแรง จากแต่งฟ้า
โผลงสู่ พสุธา  พักล้าถึง
คุ้ยเขี่ยดิน กินเศษหญ้า ฟังสกุณารำพึง
?ฉันเอง บินไม่ถึง ซึ่งฟ้าไกล?

หว่ะ!  สิ้นหวัง อีกแล้ว มิแคล้วพลาด
ดินยังคง มิขลาด จะอาจใฝ่
บอกกับนก วิหคน้อย จงลอยไป
บอกกับหมู่ เดือนดาวใน ผืนนภา

ว่าข้ารับ อายฝน ที่หล่นล่วง
ยังคิดห่วง ดาวเจ้า จะเหงากว่า
มิอาจกลั่น อารม ระบมน้ำตา                         
จนน้ำท่วม โลกแล้วหนา หยุดร้องที (ล้อเล่น)
ชะโลมใจ ดินไร้ค่า ฉ่ำอุรา เพียงดิน  (เอาจริง)

[นักเดินทาง]

เริ่มอิจฉาเเล้วนะท่านพี่หลวง
จะเดินหวานใส่อื่นไปถึงไหน
น้องคนนี้คงตกกระป๋องสมน้ำใจ
ไม่เป็นไร(จะคอยดู)ห่างห่างดีกว่าเอย

-----------------------------------------------------

เรามารขัดขวาง....ซึ่งความรัก....มีโทษนัก....ถึงขั้นตาบอด
(เพราะความรักทำให้ตาบอดไง)

จะอิจฉา  ทำไม   ให้ใจเศร้า
มวลหมู่เรา เพียงญาติมิตร   สนิทแน่น
เพียงถ้อยคำ สำนวนจา อย่าเรียกแฟน
เพียงเกี่ยวก้อย  ใช่จูงแขน  โอ๊ เรียกแฟนได้ฤา  (ล้อเล่นน่า)

คือหนึ่งนั้น เพื่อนกัน นักเดินทาง
ร่วมก้าวย่าง กันไป อย่าได้ถือ
เรา- ท่าน ?เธอ นักเดินทาง ต่างจับมือ
สู่เส้นชัย มิได้หรือ คือเพื่อนกัน...

[ทิคัมพร]

ฉันเพิ่งเดินผ่านมาทางนี้
ทางดี๋ดีสนุกจังนั่งฝันถึง
มีแต่คนน่ารักน่าคำนึง
มีแต่คำซึ้งๆให้ได้ฟัง
ชอบทางนี้จังเลย

[นักเดินทาง]

ฉันเพิ่งเดินผ่านมาทางนี้
ทางดี๋ดีสนุกจังนั่งฝันถึง
มีแต่คนน่ารักน่าคำนึง
มีแต่คำซึ้งๆให้ได้ฟัง
ชอบทางนี้จังเลย

ยินดีซิ ท่านทิฆัมพร
ยินดี สู่บทกลอน เว้าวอนของฉัน
จะชักชวน ทักทาย ร่วมร่าย รำพัน
จากเธอ สู่ฉัน  ทุกวัน เวลา

คือถนนแห่ง นักเดินทาง
ยินดีหากหวังร่วมย่าง ปรารถนา
มาสิ ยื่นมือของเธอมา
เราจะร่วมกันเดินฝ่า โลกหล้าแดนใด...

ยินดีต้อนรับ ท่านทิฆัมพร  แม้เราจะไม่เคยทายทัก แต่อยากรู้จักจริงๆๆ

[lookgaow]

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

วิหคน้อย ยามผลอยแรง จากแต่งฟ้า
โผลงสู่ พสุธา  พักล้าถึง
คุ้ยเขี่ยดิน กินเศษหญ้า ฟังสกุณารำพึง
?ฉันเอง บินไม่ถึง ซึ่งฟ้าไกล?

หว่ะ!  สิ้นหวัง อีกแล้ว มิแคล้วพลาด
ดินยังคง มิขลาด จะอาจใฝ่
บอกกับนก วิหคน้อย จงลอยไป
บอกกับหมู่ เดือนดาวใน ผืนนภา

ว่าข้ารับ อายฝน ที่หล่นล่วง
ยังคิดห่วง ดาวเจ้า จะเหงากว่า
มิอาจกลั่น อารม ระบมน้ำตา                         
จนน้ำท่วม โลกแล้วหนา หยุดร้องที (ล้อเล่น)
ชะโลมใจ ดินไร้ค่า ฉ่ำอุรา เพียงดิน  (เอาจริง)

ดาวร้องร่ำ   ทำอย่างไร   ให้พบหน้า
โอ้ดินจ๋า   ดาวเศร้าใจ   หาใครเหมือน
แม้จันทร์อยู่   เป็นเพื่อน   คอยย้ำเตือน
แต่ใจดาว   มิอาจเอื้อน   เอ่ยบอกใคร

มาวันนี้   ดาวยินดี   ที่ฝนตก
ฝากวิหค   บอกข่าวดิน   ได้ยินไหม
คืนค่ำนี้   ฝนดาวตก   คกลงใจ
ดินจะรอ   ดูดาวไหม   ไต่ลงมา

แม้จะนาน   สักกี่ปี   ที่เกิดฝน
ทำให้ดาว   ได้ตกหล่น   ลงจากฟ้า
เพียงพบดิน   แค่เศษเสี้ยว   ของเวลา
สุขเกินกว่า   เป็นดารา   บนฟ้าไกล

                  

[นักเดินทาง]

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

วิหคน้อย ยามผลอยแรง จากแต่งฟ้า
โผลงสู่ พสุธา  พักล้าถึง
คุ้ยเขี่ยดิน กินเศษหญ้า ฟังสกุณารำพึง
?ฉันเอง บินไม่ถึง ซึ่งฟ้าไกล?

หว่ะ!  สิ้นหวัง อีกแล้ว มิแคล้วพลาด
ดินยังคง มิขลาด จะอาจใฝ่
บอกกับนก วิหคน้อย จงลอยไป
บอกกับหมู่ เดือนดาวใน ผืนนภา

ว่าข้ารับ อายฝน ที่หล่นล่วง
ยังคิดห่วง ดาวเจ้า จะเหงากว่า
มิอาจกลั่น อารม ระบมน้ำตา                         
จนน้ำท่วม โลกแล้วหนา หยุดร้องที (ล้อเล่น)
ชะโลมใจ ดินไร้ค่า ฉ่ำอุรา เพียงดิน  (เอาจริง)

ดาวร้องร่ำ   ทำอย่างไร   ให้พบหน้า
โอ้ดินจ๋า   ดาวเศร้าใจ   หาใครเหมือน
แม้จันทร์อยู่   เป็นเพื่อน   คอยย้ำเตือน
แต่ใจดาว   มิอาจเอื้อน   เอ่ยบอกใคร

มาวันนี้   ดาวยินดี   ที่ฝนตก
ฝากวิหค   บอกข่าวดิน   ได้ยินไหม
คืนค่ำนี้   ฝนดาวตก   คกลงใจ
ดินจะรอ   ดูดาวไหม   ไต่ลงมา

แม้จะนาน   สักกี่ปี   ที่เกิดฝน
ทำให้ดาว   ได้ตกหล่น   ลงจากฟ้า
เพียงพบดิน   แค่เศษเสี้ยว   ของเวลา
สุขเกินกว่า   เป็นดารา   บนฟ้าไกล

                  

ฟังดาวร่ำ รำพัน ฉันหวั่นไหว
โอ้ดาวเจ้า อยู่แสนไกล อยากไปหา
แต่หนทาง ช่างแสนไกล ไร้ปัญญา
จะบุกบ่า ฝ่าฟัน นั้นอย่างไร

เพียงแหงนมอง ดวงดาว คืนพราวพร่ำ
ปราศจาก แม้ถ้อยคำ จะเอื้อนได้
ฉันเดินทาง มาซบลง ตรงผืนทราย
แหงนดูดาว ที่เรียงราย ดุจทรายดิน

ฉันเอง นักเดินทาง จากต่างที่
ล้าสุดแล้ว แรงที่มี มลายสิ้น
ขอเหยียดกาย ท่ามทรายดร ผ่อนชีวิน
ก่อนชีวี จะแดดิ้น ณ ถิ่นทราย

นักเดินทางล้าแล้ว  สายตาที่เคยฉายแววแห่งความหวัง  บัดนี้เลือนลาง ราวไร้พลัง    นอนจมซากแห่งความหวังที่เหมือนจะพังพินท์

[lookgaow]

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

วิหคน้อย ยามผลอยแรง จากแต่งฟ้า
โผลงสู่ พสุธา  พักล้าถึง
คุ้ยเขี่ยดิน กินเศษหญ้า ฟังสกุณารำพึง
?ฉันเอง บินไม่ถึง ซึ่งฟ้าไกล?

หว่ะ!  สิ้นหวัง อีกแล้ว มิแคล้วพลาด
ดินยังคง มิขลาด จะอาจใฝ่
บอกกับนก วิหคน้อย จงลอยไป
บอกกับหมู่ เดือนดาวใน ผืนนภา

ว่าข้ารับ อายฝน ที่หล่นล่วง
ยังคิดห่วง ดาวเจ้า จะเหงากว่า
มิอาจกลั่น อารม ระบมน้ำตา                         
จนน้ำท่วม โลกแล้วหนา หยุดร้องที (ล้อเล่น)
ชะโลมใจ ดินไร้ค่า ฉ่ำอุรา เพียงดิน  (เอาจริง)

ดาวร้องร่ำ   ทำอย่างไร   ให้พบหน้า
โอ้ดินจ๋า   ดาวเศร้าใจ   หาใครเหมือน
แม้จันทร์อยู่   เป็นเพื่อน   คอยย้ำเตือน
แต่ใจดาว   มิอาจเอื้อน   เอ่ยบอกใคร

มาวันนี้   ดาวยินดี   ที่ฝนตก
ฝากวิหค   บอกข่าวดิน   ได้ยินไหม
คืนค่ำนี้   ฝนดาวตก   คกลงใจ
ดินจะรอ   ดูดาวไหม   ไต่ลงมา

แม้จะนาน   สักกี่ปี   ที่เกิดฝน
ทำให้ดาว   ได้ตกหล่น   ลงจากฟ้า
เพียงพบดิน   แค่เศษเสี้ยว   ของเวลา
สุขเกินกว่า   เป็นดารา   บนฟ้าไกล

                  

ฟังดาวร่ำ รำพัน ฉันหวั่นไหว
โอ้ดาวเจ้า อยู่แสนไกล อยากไปหา
แต่หนทาง ช่างแสนไกล ไร้ปัญญา
จะบุกบ่า ฝ่าฟัน นั้นอย่างไร

เพียงแหงนมอง ดวงดาว คืนพราวพร่ำ
ปราศจาก แม้ถ้อยคำ จะเอื้อนได้
ฉันเดินทาง มาซบลง ตรงผืนทราย
แหงนดูดาว ที่เรียงราย ดุจทรายดิน

ฉันเอง นักเดินทาง จากต่างที่
ล้าสุดแล้ว แรงที่มี มลายสิ้น
ขอเหยียดกาย ท่ามทรายดร ผ่อนชีวิน
ก่อนชีวี จะแดดิ้น ณ ถิ่นทราย

นักเดินทางล้าแล้ว  สายตาที่เคยฉายแววแห่งความหวัง  บัดนี้เลือนลาง ราวไร้พลัง    นอนจมซากแห่งความหวังที่เหมือนจะพังพินท์

อยากจะส่ง   ความคิดถึงไป   ผ่านสายฝน
แต่กลัวคน   ข่างล่าง   เปียกปอนได้
กลัวเขาต้อง   เหน็บหนาว   หนาวหัวใจ
กลัวไม่มีใคร   ยื่นผ้าให้   ไออุ่นพิง

อยากจะส่ง   ความคิดถึงไป   ผ่านสายลม
ปลอบโยนเธอ   จากขื่นขม   ในทุกสิ่ง
กลัวพระพาย   พัดแรงไป   ให้หนาวนิ่ง
กลัวเธอทิ้ง   ดาวไกล   ไม่คอยมอง

แล้วจะส่ง   ความคิดถึงไป   อย่างไรเล่า
ดวงดาวเจ้า   ต้องสับสน   และหม่นหมอง
คนข้างล่าง   เขายังอยู่   ยังคอยมอง
คอยจับจ้อง   มองดาวไกล   ใจระทม

[นักเดินทาง]

เมื่อไหร่หนา  อุ่นไอดิน   ส่งกลิ่นถึง
ห้วงคำนึง   รู้สึกเศร้า   เคล้าสงสาร
ดินร้องร่ำ   เป็นผุยผง   คงทรมาร
แค่ไอฝุ่น   เพียงไม่นาน   พลันร่วงดิน

ดาวดวงน้อย   สร้อยโศกา   พาใจเศร้า
เหม่อมองเจ้า   แล้วร่ำไห้   ใจถวิล
น้ำตาดาว   พราวพร่วง   ล่วงสู่ดิน
ใจถวิล   คิดถึงเล่า   เจ้าดินแดน

จันทร์สงสาร   ดาวร้องไห้   หลายล้านหยด
รักรันทด   ดาวจากดิน   ถิ่นห่วงแหน
น้ำตาดาว   เปรียบสายฝน   หล่นดินแดน
หยาดฝนแทน   น้ำตาดาว   เฝ้าคำนึง


                   

วิหคน้อย ยามผลอยแรง จากแต่งฟ้า
โผลงสู่ พสุธา  พักล้าถึง
คุ้ยเขี่ยดิน กินเศษหญ้า ฟังสกุณารำพึง
?ฉันเอง บินไม่ถึง ซึ่งฟ้าไกล?

หว่ะ!  สิ้นหวัง อีกแล้ว มิแคล้วพลาด
ดินยังคง มิขลาด จะอาจใฝ่
บอกกับนก วิหคน้อย จงลอยไป
บอกกับหมู่ เดือนดาวใน ผืนนภา

ว่าข้ารับ อายฝน ที่หล่นล่วง
ยังคิดห่วง ดาวเจ้า จะเหงากว่า
มิอาจกลั่น อารม ระบมน้ำตา                         
จนน้ำท่วม โลกแล้วหนา หยุดร้องที (ล้อเล่น)
ชะโลมใจ ดินไร้ค่า ฉ่ำอุรา เพียงดิน  (เอาจริง)

ดาวร้องร่ำ   ทำอย่างไร   ให้พบหน้า
โอ้ดินจ๋า   ดาวเศร้าใจ   หาใครเหมือน
แม้จันทร์อยู่   เป็นเพื่อน   คอยย้ำเตือน
แต่ใจดาว   มิอาจเอื้อน   เอ่ยบอกใคร

มาวันนี้   ดาวยินดี   ที่ฝนตก
ฝากวิหค   บอกข่าวดิน   ได้ยินไหม
คืนค่ำนี้   ฝนดาวตก   คกลงใจ
ดินจะรอ   ดูดาวไหม   ไต่ลงมา

แม้จะนาน   สักกี่ปี   ที่เกิดฝน
ทำให้ดาว   ได้ตกหล่น   ลงจากฟ้า
เพียงพบดิน   แค่เศษเสี้ยว   ของเวลา
สุขเกินกว่า   เป็นดารา   บนฟ้าไกล

                  

ฟังดาวร่ำ รำพัน ฉันหวั่นไหว
โอ้ดาวเจ้า อยู่แสนไกล อยากไปหา
แต่หนทาง ช่างแสนไกล ไร้ปัญญา
จะบุกบ่า ฝ่าฟัน นั้นอย่างไร

เพียงแหงนมอง ดวงดาว คืนพราวพร่ำ
ปราศจาก แม้ถ้อยคำ จะเอื้อนได้
ฉันเดินทาง มาซบลง ตรงผืนทราย
แหงนดูดาว ที่เรียงราย ดุจทรายดิน

ฉันเอง นักเดินทาง จากต่างที่
ล้าสุดแล้ว แรงที่มี มลายสิ้น
ขอเหยียดกาย ท่ามทรายดร ผ่อนชีวิน
ก่อนชีวี จะแดดิ้น ณ ถิ่นทราย

นักเดินทางล้าแล้ว  สายตาที่เคยฉายแววแห่งความหวัง  บัดนี้เลือนลาง ราวไร้พลัง    นอนจมซากแห่งความหวังที่เหมือนจะพังพินท์

อยากจะส่ง   ความคิดถึงไป   ผ่านสายฝน
แต่กลัวคน   ข่างล่าง   เปียกปอนได้
กลัวเขาต้อง   เหน็บหนาว   หนาวหัวใจ
กลัวไม่มีใคร   ยื่นผ้าให้   ไออุ่นพิง

อยากจะส่ง   ความคิดถึงไป   ผ่านสายลม
ปลอบโยนเธอ   จากขื่นขม   ในทุกสิ่ง
กลัวพระพาย   พัดแรงไป   ให้หนาวนิ่ง
กลัวเธอทิ้ง   ดาวไกล   ไม่คอยมอง

แล้วจะส่ง   ความคิดถึงไป   อย่างไรเล่า
ดวงดาวเจ้า   ต้องสับสน   และหม่นหมอง
คนข้างล่าง   เขายังอยู่   ยังคอยมอง
คอยจับจ้อง   มองดาวไกล   ใจระทม

เพียงเป็นดาว ที่พราวแสง เติมแต่งฟ้า
ไม่ต้องล่วง หล่นลงมา ฝ่าขื่นขม
กว่าผ่านแดด แผดเผา เขม่ารม
ผิวจะกร่าน ไม่น่าชม ระบมกาย

แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน

แม้อยากเอื่อน บอกกัน ฉันห่วงหา
จงส่องแสง แสดงมา ให้วับผ่าน
พี่จ้องท้อง นภา ราตรีกาล
หากเห็นดาว ที่วาวหวาน ดวงนั้นคือเธอ

เพียงเธอส่องแสงเรืองรอง จากท้องฟ้า  นักเดินทางอย่างพี่ญา  แม้เหนื่อยล้า ก็ชมดาราแล้วคลายเหงา...

[lookgaow]

เพียงเป็นดาว ที่พราวแสง เติมแต่งฟ้า
ไม่ต้องล่วง หล่นลงมา ฝ่าขื่นขม
กว่าผ่านแดด แผดเผา เขม่ารม
ผิวจะกร่าน ไม่น่าชม ระบมกาย

แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน

แม้อยากเอื่อน บอกกัน ฉันห่วงหา
จงส่องแสง แสดงมา ให้วับผ่าน
พี่จ้องท้อง นภา ราตรีกาล
หากเห็นดาว ที่วาวหวาน ดวงนั้นคือเธอ

เพียงเธอส่องแสงเรืองรอง จากท้องฟ้า  นักเดินทางอย่างพี่ญา  แม้เหนื่อยล้า ก็ชมดาราแล้วคลายเหงา...

แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน

คืนนี้  พี่ยังจ้อง  มองดาวได้
แล้วน้องล่ะ  จะทำอย่างไร  โปรดไขขาน
ฤา เพียงดาว  สร้างเสกสรรค์  จินตนาการ
แต่ไม่ได้  พบพานดิน  ถิ่นที่ใจ

ดินท่านยัง  มองดาว  สกาวฟ้า
ดวงดารา  ยิ้มรับ  วาววับใส
แล้วพื้นดิน  แสดงให้รู้  ได้อย่างไร
ว่าท่าน  ยังห่วงใย  คิดถึงกัน

เพลาคืน  มองพื้นดิน  มือมิดหมด
ดาวสลด  มองไม่เห็น  แผ่นดินได้
ดินเอาเปรียบ  เทียบมองฟ้า  ดาราไสว
ดินท่าน  ยังรับรู้ได้  ถึงใจดาว

ดาวดวงน้อย  ชะเง้อมอง  จ้องไม่หยุด
ไม่สะดุด  ความคิดถึง  ซึ่งดินด้าว
ดินยังมอง  จ้องดาวไหม  ในคืนพราว
ช่วยส่งสัญญาณ  บอกกับดาว  ที่หนาวใจ

     

[ดอกหญ้า]

ผ่านมาทางนี้..ยังอบอุ่นใจเสมอ
ยังมีเธอ  คนดีคอย  ร่วมทางฝัน
เสียงพูดจา  ที่หยอกล้อ  เล่นตามทาง
เป็นสิ่ง..ยืนยันว่าฉัน..ยังคงมีเธอ
 

[*คuขี้IหJา*]

เดินทางมาหลายร้อยพันไมล์
กำลังแรงใจเริ่มที่จะอ่อนล้า
ผ่านผู้คนมากมาย...มากหน้าหลายตา
แต่ยังไม่กล้า...ที่จะหยุดพักริมทาง

พึ่งเดินทาง...ผ่านมาทางนี้
อยากที่จะพักเต็มที...กับการก้าวย่าง
ไม่รู้จะพักได้ไหม...ณ. ที่ตรงนี้...ริมทาง
ขอพักหัวใจของคนอ้างว้าง...สักหนึ่งคน

[ดอกหญ้า]

ถนนสายนั้นที่ฉันได้เดินจากมา
มีเรื่องราวต่าง-ต่างนา-นาอยู่ที่นั่น
ฉันกำลังจะหลีกหนีเรื่องราวสารพัน
เพื่อไม่อยากยึดติดมัน..อยากถือว่าฝันไป

มาเจอเส้นทางสายนี้
ยังพอจะมีใครเปิดรับฉันบ้างใหม
เพียงเพื่อให้ฉันได้พิงพักหัวใจ
แล้วฉันจะจากไปเมื่อหัวใจได้หายร้าวราน

[นักเดินทาง]

เพียงเป็นดาว ที่พราวแสง เติมแต่งฟ้า
ไม่ต้องล่วง หล่นลงมา ฝ่าขื่นขม
กว่าผ่านแดด แผดเผา เขม่ารม
ผิวจะกร่าน ไม่น่าชม ระบมกาย

แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน

แม้อยากเอื่อน บอกกัน ฉันห่วงหา
จงส่องแสง แสดงมา ให้วับผ่าน
พี่จ้องท้อง นภา ราตรีกาล
หากเห็นดาว ที่วาวหวาน ดวงนั้นคือเธอ

เพียงเธอส่องแสงเรืองรอง จากท้องฟ้า  นักเดินทางอย่างพี่ญา  แม้เหนื่อยล้า ก็ชมดาราแล้วคลายเหงา...

แม้เป็นดาว อยู่บนฟ้า นภากว้าง
พี่ยังจ้อง มิวาง ทุกอย่างได้
เพียงได้เชย ชมดาว สะกาวใจ
ก็อบอุ่น กรุ่นทรวงใน หาใดปาน

คืนนี้  พี่ยังจ้อง  มองดาวได้
แล้วน้องล่ะ  จะทำอย่างไร  โปรดไขขาน
ฤา เพียงดาว  สร้างเสกสรรค์  จินตนาการ
แต่ไม่ได้  พบพานดิน  ถิ่นที่ใจ

ดินท่านยัง  มองดาว  สกาวฟ้า
ดวงดารา  ยิ้มรับ  วาววับใส
แล้วพื้นดิน  แสดงให้รู้  ได้อย่างไร
ว่าท่าน  ยังห่วงใย  คิดถึงกัน

เพลาคืน  มองพื้นดิน  มือมิดหมด
ดาวสลด  มองไม่เห็น  แผ่นดินได้
ดินเอาเปรียบ  เทียบมองฟ้า  ดาราไสว
ดินท่าน  ยังรับรู้ได้  ถึงใจดาว

ดาวดวงน้อย  ชะเง้อมอง  จ้องไม่หยุด
ไม่สะดุด  ความคิดถึง  ซึ่งดินด้าว
ดินยังมอง  จ้องดาวไหม  ในคืนพราว
ช่วยส่งสัญญาณ  บอกกับดาว  ที่หนาวใจ

     

แม้ดวงดาว สกาวฟ้า เหนื่อยล้ามาก
อุราอยาก เห็นดิน ทั่วถิ่นใต้
อย่าเลยพี่ ผืนดินนี้ มันวุ่นวาย
ผู้คนมาก ใจร้าย ไม่คู่ควร

พี่เป็นดาว ควรเป็นดาว สกาวฟ้า
หากแม้ล่วง ลงมา คงพาป่วน
ดินทั้วด้าว แดนดง คงเชิญชวน
คงลืมส่วน ที่ฝัน ก่อนนั้นมา

ผมคงหง่อย และเหงา เปล่าเปลี่ยวมาก
พี่ดาวอยาก เห็นดิน แต่ผินค่า
ไปเชยนก เชยไม้ พรรณนานา
ทิ้งดินแห้ง แล้งอุรา สิ้นค่าเพียงดิน

พี่เป็นดาว ขอให้อยู่ อย่างคู่ดาว
ดินแตกร้าว จะส่งข่าว ร้าวถึงถิ่น
หากแม้นดาว ที่พราวแสง แกล้งได้ยิน
จงปล่อยฝน พอรดริน ให้ดินพอ...

เรื่องราวของดาวและดิน คงจะถึงที่จบสิ้น แม้ดินถวิลดาว คงเพียงนั่นเฝ้ามองดาวทุกค่ำคืน...

[wonderloveyou]

ข้าอัศวิน ผู้เข้มแข็ง แต่ภายนอก
มีนามคล้อง เรียกกัน ว่า วาว่า
พึ่งเดินทาง กลับมา ด้วยเหนื่อยล้า
จึงอยากพัก ตรงนี้ จองห้องนึง 

-----------------------------------------------------------

วาว่า เองนะพึ่งสมัครใหม่ แฮะๆ 

[lookgaow]

ข้าอัศวิน ผู้เข้มแข็ง แต่ภายนอก
มีนามคล้อง เรียกกัน ว่า วาว่า
พึ่งเดินทาง กลับมา ด้วยเหนื่อยล้า
จึงอยากพัก ตรงนี้ จองห้องนึง 

-----------------------------------------------------------

วาว่า เองนะพึ่งสมัครใหม่ แฮะๆ 

หวัดดีวาว่า
เด็กใหม่หรือจ๊ะ...วันนี้
แต่หน้าตาทำไม่ไม่เปลี่ยนซักที
หน้าเหมือนวาว่าคนเก่านี้...จิง ๆ

[นักเดินทาง]

บนถนนแห่งมิตรภาพสายนี้
ฉันยังย่ำเท้าเดินอย่างทุกที ที่พบเห็น
ปลายทางหรือ ฉันไม่รู้ ยังย่ำสู้แม้จะลำเค็ญ
แม้ตรงนั้น ที่ปลายฝันฉันไม่ เห็น เลยก็ตาม

เธอล่ะ เพื่อนนักเดินทาง
กำลังก้าวย่างไปอย่างไร ใคร่อยากถาม
จุดมุ่งหมายล่ะ เธอมีไหม หรือเพียงชมไพรที่สวยงาม
ดั่งฉันสิ คงไม่ต้องถาม จุดมุ่งหมายดั่งกัน

[wonderloveyou]

เส้นทางนี้ พึ่งเคย จะพบเห็น
ช่างเยือกเย็น จะกลาย เป็นน้ำแข็ง
ถูกเขาทิ้ง ทิ้งเขา ไปก่อนเค็ญ
กลับมาเป็น คนเดิม น้ำแข็งใจ

+++++++++++++++++++++++++

ไม่อยากมีแล้วหัวใจ...เอาไว้รักคนบ้าบ้า
ไม่อยากมีแล้วจา....จบสิ้นสักทีชีวิตรักเธอ

[นักเดินทาง]

เส้นทางนี้ พึ่งเคย จะพบเห็น
ช่างเยือกเย็น จะกลาย เป็นน้ำแข็ง
ถูกเขาทิ้ง ทิ้งเขา ไปก่อนเค็ญ
กลับมาเป็น คนเดิม น้ำแข็งใจ

+++++++++++++++++++++++++

ไม่อยากมีแล้วหัวใจ...เอาไว้รักคนบ้าบ้า
ไม่อยากมีแล้วจา....จบสิ้นสักทีชีวิตรักเธอ

เหมือนว่าน้องสาวพี่จะมีทุกข์
กลั่นกลอนเศร้า เร้าปลุก หัวใจเหงา
ไม่สบายกายใจ ใครทำเอา
จึงได้เปล่าเปลี่ยวใจ อย่างดายเดียว

เห็นน้องกลั่นกลอนเศร้าพาใจเศร้า
มีเรื่องราวอันใด ทำใจเปลี่ยว
วานน้องบอกพี่มา สักคราเดียว
พี่จะเหนี่ยวสักที  แทนน้องญา...

ใครทำให้น้องสาวที่เศร้าปานฉะนี้หนอ...