วิหคไพรโบยบินอยู่บนฟ้า
ผ่านไพรพนาที่กว้างใหญ่
อิสระเสรีกว่าใคร ๆ
โบยบินไปได้ดั่งใจที่ต้องการ
มีความสุขอิสระไร้ขอบเขต
บินไปถึงก้อนเมฆบนฟ้าใหญ่
บินไปถึงขอบฟ้าที่แสนไกล
หากฉันบินได้เหมือนนกคงจะดี
แต่ฉันบินไม่ได้ใจอดหู่
ไม่มีใครรู้ว่าฉันเหงาแค่ไหน
หากเป็นนกก็จะโบยบินไป
ไปให้สุดขอบฟ้าไกลให้เพลิดเพลิน
อิสระเสรีนั้นจริงหรือ
มันแค่คือภายนอกที่โลกเห็น
เพราะในใจสุดหนาวยะเยียบเย็น
เพราะต้องเป้นนกที่บินลำพัง
บินตัวเดียวเปลี่ยวใจไร้คนปลอบ
ใครจะชอบนกไพรผู้ไร้หวัง
บินมาไกลจนอ่อนล้าหมดพลัง
ช่างน่าชังยิ่งนักความเดียวดาย
บินไกลได้ใช่ว่าจะเป็นสุข
ใช่สนุกใช่ว่าจะหายเหงา
บินยิ่งสูงยิ่งไกลยิ่งปวดร้าว
โลกเงียบราวไม่เคยมีผู้ใด
